Jump to content

Marco Valerio Marcial

Nga Wikipedia, enciklopedia e lirë
The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.

Marcus Valerius Martialis (i njohur në anglisht si Martial, mars, midis 38 dhe 41 pas Krishtit - midis 102 dhe 104 pas Krishtit) ishte një poet romak i lindur në Hispania ( Spanja moderne) më i njohur për dymbëdhjetë librat e tij të Epigrameve, botuar në Romë midis viteve 86 dhe 103 pas Krishtit, gjatë mbretërimit të perandorëve Domitian, Nerva dhe Trajan . Në këto poezi ai satirizon jetën e qytetit dhe veprimtaritë skandaloze të të njohurve të tij dhe romantizon edukimin e tij provincial. Ai shkroi gjithsej 1.561 epigrame, nga të cilat 1.235 janë në çifteli elegjiak.

Martial është quajtur epigramatisti më i madh latin, [1] [2] dhe konsiderohet si krijuesi i epigramit modern.

Biografia

Njohuritë për origjinën dhe jetën e tij të hershme rrjedhin pothuajse tërësisht nga veprat e tij, të cilat pak a shumë mund të datohen sipas ngjarjeve të njohura të cilave u referohen. Në Librin X të Epigrameve të tij, të kompozuar midis viteve 95 dhe 98, ai përmend festimin e ditëlindjes së tij pesëdhjetë e shtatë; prandaj ai lindi gjatë 38 marsit, 39, 40 ose 41 pas Krishtit (x. 24, 1), [3] nën Kaligula ose Klaudi . Vendi i tij i lindjes ishte Augusta Bilbilis (tani Calatayud ) në Hispania Tarraconensis . Prindërit e tij, Fronto dhe Flaccilla, duket se kanë vdekur në rininë e tij.

Emri i tij duket të nënkuptojë se ai ka lindur një qytetar romak, por ai flet për veten si "i rrjedhur nga Keltët dhe Iberianët, dhe një bashkatdhetar i Tagusit "; dhe, në kontrast me pamjen e tij mashkullore me atë të një greke të femrës, ai tërheq vëmendjen e veçantë te "flokët e tij të ngurtë hispanianë " (x. 65, 7).

Shtëpia e tij ishte me sa duket një rehati e vrazhdë dhe e bollshme, mjaftueshëm në fshat për t'i mundësuar atij argëtimet e gjuetisë dhe peshkimit, të cilat ai i kujton shpesh me kënaqësi të madhe, dhe mjaftueshëm afër qytetit për t'i ofruar atij shoqërimin e shumë shokëve, të atyre pak të mbijetuarve. me të cilin ai pret të takohet sërish pas mungesës së tij prej tridhjetë e katër vjetësh (x. 104). Kujtimet e kësaj shtëpie të vjetër dhe të pikave të tjera, emrat e përafërt dhe asociacionet lokale që ai kënaqet t'i prezantojë në vargun e tij, dëshmojnë për kënaqësitë e thjeshta të jetës së tij të hershme dhe ishin ndër ndikimet që e mbajtën shpirtin e tij gjallë në rutinat shtangëse. të jetës shoqërore të kores së sipërme në Romë.

Ai u shkollua në Hispani, një pjesë e Perandorisë Romake, e cila në shekullin e 1 nxori disa shkrimtarë të shquar latinë, duke përfshirë Seneca Plaku dhe Seneka i Riu, Lucan dhe Quintilian, dhe bashkëkohësit e Martialit Licinianus of Bilbilis, Decianus of Emerita dhe Canius of Gades. . Martial pretendon se është i shkollës së Catullus, Pedo dhe Marsus . Epigrami mbart edhe sot e kësaj dite formën e impresionuar në të nga aftësia e tij e pakrahasueshme në përpunimin e fjalëve.

Suksesi i bashkatdhetarëve të tij mund të ketë qenë ajo që e motivoi Martialin të transferohej në Romë, nga Hispania, pasi të kishte përfunduar arsimin e tij. Kjo lëvizje ndodhi në vitin 64 pas Krishtit. Seneka i Riu dhe Lucani mund të kenë shërbyer si mbrojtësit e tij të parë, por kjo nuk dihet me siguri.

Nuk dihet shumë për detajet e jetës së tij për rreth njëzet vitet e para pasi erdhi në Romë. Ai botoi disa poezi për të mitur, për të cilat ai mendoi shumë pak në vitet e tij të mëvonshme, dhe ai qesh me një librashitës budalla që nuk do t'i lejonte ata të vdisnin një vdekje natyrale (I. 113) . Fakulteti i tij u pjek me përvojë dhe me njohuri të asaj jete shoqërore që ishte edhe tema e tij edhe frymëzimi i tij; shumë nga epigramet e tij më të mira janë ndër ato të shkruara në vitet e tij të fundit. Nga shumë përgjigje që ai u bën kundërshtimeve të miqve — ndër të tjera ndaj atyre të Kuintilianit — mund të konkludohet se ai ishte i nxitur të ushtrohej në bar, por se ai preferonte jetën e tij dembel, disa do të thoshin bohem . Ai bëri shumë miq dhe mbrojtës me ndikim dhe siguroi favorin e Titit dhe Domitianit . Prej tyre ai mori privilegje të ndryshme, ndër të tjera semestris tribunatus, që i dha gradën e kalorësisë . Megjithatë, Martial dështoi në aplikimin e tij ndaj Domitianit për përfitime më thelbësore, megjithëse ai përkujton lavdinë e të qenit i ftuar në darkë prej tij, si dhe faktin që ai fitoi privilegjin e nënshtetësisë për shumë persona në emër të të cilëve ai iu drejtua atij. .

Më e hershme nga veprat e tij ekzistuese, e njohur si Liber spectaculorum, u botua për herë të parë në hapjen e Koloseut në mbretërimin e Titit. Bëhet fjalë për shfaqjet teatrale të dhëna prej tij, por libri siç është tani është botuar për vitin e parë të Domitianit, pra rreth vitit 81. Favori i perandorit i dha atij pamjen e disa prej krijesave më të këqija në oborrin perandorak — mes tyre të famshme Crispinus dhe ndoshta të Parisit, autorit të supozuar të mërgimit të Juvenalit, për monumentin e të cilit Martial shkroi më pas një epitaf eulogjik. . Dy librat, të numëruar nga redaktorët XIII dhe XIV, të njohur me emrat Xenia dhe Apophoreta — mbishkrime në dy rreshta secila për dhurata — u botuan në Saturnalia e vitit 84. Në vitin 86 ai prodhoi dy të parët nga dymbëdhjetë librat mbi të cilët mbështetet reputacioni i tij.

Që nga ajo kohë deri në kthimin e tij në Hispania në 98 ai botoi një vëllim pothuajse çdo vit. Nëntë librat e parë dhe botimi i parë i Librit X u shfaqën në mbretërimin e Domitianit; Libri XI. u shfaq në fund të vitit 96, menjëherë pas pranimit të Nerva . Një botim i rishikuar i librit X, ai që ne tani posedojmë, u shfaq në vitin 98, në lidhje me kohën e hyrjes së Trajanit në Romë. Libri i fundit u shkrua pas tre vitesh mungesë në Hispani, pak para vdekjes së tij rreth vitit 102 ose 103.

Këta dymbëdhjetë libra sjellin para nesh mënyrën e zakonshme të jetës së Marcialit midis moshës dyzet e pesë dhe gjashtëdhjetë vjeç. Shtëpia e tij e rregullt për tridhjetë e pesë vjet ishte rrëmuja e Romës metropolitane. Ai jetoi në fillim duke ngritur tre shkallë dhe "garreta" e tij shikonte dafinat përpara portikut të Agripës . Ai kishte një vilë të vogël dhe një fermë joproduktive pranë Nomentumit, në territorin e Sabinës, në të cilën herë pas here tërhiqej nga murtaja, borat dhe zhurmat e qytetit (ii. 38, xii. 57). Në vitet e tij të mëvonshme ai kishte gjithashtu një shtëpi të vogël në Quirinal, pranë tempullit të Quirinus .

Në kohën kur doli libri i tij i tretë, ai ishte tërhequr për një kohë të shkurtër në Gaulin Cisalpine, i lodhur, siç na tregon ai, nga frekuentimi i tij i padobishëm në të mëdhenjtë e Romës. Për një kohë ai duket se ka ndjerë sharmin e skenave të reja që vizitoi, dhe në një libër të mëvonshëm (iv. 25) ai mendon mundësinë e tërheqjes në lagjen e Aquileia dhe Timavus . Por magjia e ushtruar mbi të nga Roma dhe shoqëria romake ishte shumë e madhe; madje edhe epigramet e dërguara nga Forumi Corneli dhe Rruga Aemiliane i takojnë forumit romak dhe rrugëve, banjave, portikëve, shtëpive publike, tezgave të tregut, shtëpive publike dhe klubeve të Romës, sesa vendeve nga të cilat datohen. .

Largimi i tij përfundimtar nga Roma u motivua nga lodhja e ngarkesave që i ngarkonte pozita e tij shoqërore dhe me sa duket vështirësitë për të përballuar shpenzimet e zakonshme të jetesës në metropol (x. 96); dhe ai pret një rikthim në skenat e njohura për rininë e tij. Epigrami i njohur drejtuar Juvenalit (xii. I 8) tregon se për një kohë ideali i tij u realizua me gëzim; por dëshmia e letrës në prozë të parashtesuar në Librin XII dëshmon dhe se ai nuk mund të jetonte i lumtur larg kënaqësive letrare dhe shoqërore të Romës për një kohë të gjatë. I vetmi ngushëllim i mërgimit të tij ishte një zonjë, Marcella, për të cilën ai shkruan në mënyrë platonike sikur të ishte patronazhi i tij — dhe duket se ka qenë një domosdoshmëri e jetës së tij që të ketë gjithmonë një mbrojtës ose mbrojtëse — në vend të gruas ose dashnores së tij.

Gjatë jetës së tij në Romë, ndonëse nuk u ngrit kurrë në një pozicion të vërtetë pavarësie, duket se ka njohur shumë shkrimtarë të kohës. Përveç Lukanit dhe Kuintilianit, ai numëronte midis miqve të tij Silius Italicus, Juvenal dhe Plini i Riu . Pavarësisht se dy autorët shkruajnë në të njëjtën kohë dhe kanë miq të përbashkët, Martial dhe Statius janë kryesisht të heshtur për njëri-tjetrin, gjë që mund të shpjegohet me mospëlqimin e ndërsjellë. Martial në shumë vende tregon një përbuzje të pambuluar për llojin artificial të eposit mbi të cilin mbështetet kryesisht reputacioni i Statius; dhe është e mundur që autori i respektuar i Thebaid dhe Silvae të ndjente pak admirim për jetën ose veprat e epigramatistit bohem.

Referime

Referime

  1. ^ Czigány, Lóránt. "Janus Pannonius". Library of Hungarian Studies. Marrë më 19 janar 2017. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  2. ^ Johnston, Patricia A. "Epigrams and Satire in Latin Poetry". Oxford University Press. Marrë më 19 janar 2017. {{cite web}}: Mungon ose është bosh parametri |language= (Ndihmë!)
  3. ^ Not necessarily 1 March, on account of the habit of celebrating one's birthday on that day if one had been born during that month: D. R. Shackleton Bailey, Martial. Epigrams. Edited and translated by D. R. S. B. (Cambridge (Mass.): Harvard University Press, 1993), vol. I, p. 1 n. 1.
Marrë nga "https://sq.wikipedia.org/w/index.php?title=Marco_Valerio_Marcial&oldid=2642607"