António de Oliveira Salazar
António de Oliveira Salazar | |
|---|---|
_%E2%80%93_Lisboa.jpg) Portreti zyrtar, rr. 1968 | |
| Kryeministër i Portugalisë | |
| Në detyrë 5 Korrik 1932 – 25 Shtator 1968 | |
| Presidenti | |
| Paraprirë nga | Domingos Oliveira |
| Pasuar nga | Marcelo Caetano |
| Ministri i Mbrojtjes | |
| Në detyrë 13 Prill 1961 – 4 Dhjetor 1962 | |
| Kryeministri | Vetëvetja |
| Paraprirë nga | Júlio Botelho Moniz |
| Pasuar nga | Manuel Gomes de Araújo |
| Presidenti i Portugalisë | |
| Në detyrë 18 Prill 1951 – 9 Gusht 1951 | |
| Kryeministri | Vetëvetja |
| Paraprirë nga | Óscar Carmona |
| Pasuar nga | Francisco Craveiro Lopes |
| Të dhëna vetjake | |
| U lind më | 1889 prill 28 invalid day Vimieiro, Santa Comba Dão, Portugali |
| Vdiq më | 27 korrik 1970 (81 vjeç) Lisbona, Portugali |
| Partia politike | Bashkimi Kombëtar (1930–1970) |
| Lidhjet e tjera politike | Qëndra Katolike Portugeze (1919–1930) |
| Shkollimi | Universiteti i Coimbra (PhD) |
| Punësimi | Profesor i Ekonomisë |
| Nënshkrimi |  |
António de Oliveira Salazar[a] (Portugalisht: [ɐ̃ˈtɔni.u ðɨ ɔliˈvɐjɾɐ sɐlɐˈzaɾ]; 28 April 1889 – 27 July 1970) ishte një burrë shteti, akademik dhe ekonomist portugez që shërbeu si Kryeministër i Portugalisë nga 1932 deri në 1968. Pasi erdhi në pushtet nën Ditadura Nacional ("Diktatura Kombëtare"), ai e riformuloi regjimin si Estado Novo ("Shteti i Ri") tashmë korporatist, me veten në krye si diktator. Regjimi që ai krijoi zgjati deri më 1974, duke e bërë atë një nga regjimet diktatoriale më jetëgjata në Europë.
Një profesor i ekonomisë politike në Universitetin e Koimbrës, Salazari hyri në jetën publike si ministër i financave me mbështetjen e Presidentit Óscar Carmona pas grushtit të shtetit të 28 majit 1926 . Ushtria e vitit 1926 e pa veten si roje të kombit nën optikën e paqëndrueshmërisë dhe dështimit të perceptuar të Republikës së Parë, por ata nuk e kishin idenë se si t'i trajtonin sfidat kritike të kohës. [1] Brenda një viti, i pajisur me fuqi të veçanta kushtetuese, Salazar baraspeshoi buxhetin dhe stabilizoi monedhën e Portugalisë. Salazar prodhoi të parën nga shumë teprica buxhetore. [2] Ai promovoi administratën civile në regjimin autoritar kur politika e gjithnjë e më shumë vendeve po militarizohej. [1] Synimi i Salazarit ishte depolitizimi i shoqërisë dhe jo mobilizimi i popullatës. [1] Megjithatë, Portugalia mbeti kryesisht e pazhvilluar, popullsia e saj relativisht e varfër dhe me arsim të ulët në krahasim me pjesën tjetër të Evropës. [3]
Në kundërshtim me komunizmin, socializmin, sindikalizmin dhe liberalizmin, sundimi i Salazarit ishte konservator, korporatist dhe nacionalist ; ishte edhe kapitalist deri diku edhe pse në mënyrë shumë të kushtëzuar deri në fillimin e fazës përfundimtare të sundimit të tij, në vitet 1960. [4] Salazari u distancua nga fashizmi dhe nazizmi, të cilat ai i përshkroi si një " çezarizëm pagan" që nuk njihte kufij ligjorë, fetarë apo moralë. [5] Gjatë gjithë jetës së tij, Salazar iu shmang retorikës populiste . [1] Ai në përgjithësi ishte kundër konceptit të partive politike kur, në vitin 1930, krijoi Bashkimin Kombëtar. Salazar e përshkroi dhe promovoi partinë si një "jopartiake" [1] dhe njoftoi se Bashkimi Kombëtar do të ishte antiteza e një partie politike. [1] Ai promovoi katolicizmin, por argumentoi se roli i Kishës ishte shoqëror, jo politik, dhe negocioi Konkordatin e vitit 1940 që e mbajti kishën larg politikës. Një nga motot e regjimit të Salazarit ishte Deus, Pátria e Família ("Zoti, Atdheu dhe Familja"), megjithëse ai kurrë nuk e ktheu Portugalinë në një shtet konfesional . [6] [1]
Me regjimin Estado Novo që i mundësonte atij të ushtronte pushtete të mëdha politike, Salazar përdori censurën dhe policinë sekrete PIDE për të shuar opozitën. Një lider i opozitës, Humberto Delgado, i cili sfidoi hapur regjimin e Salazar në zgjedhjet presidenciale të vitit 1958, fillimisht u internua dhe më pas u vra nga policia sekrete e Salazarit. Salazari mbështeti Francisko Frankon në Luftën Civile Spanjolle dhe luajti një rol kyç në mbajtjen asnjëanëse të Portugalisë dhe Spanjës gjatë Luftës së Dytë Botërore, ndërsa ende ofronte ndihmë për aleatët . [7] [5] [8] Pavarësisht se ishte një diktaturë, Portugalia nën sundimin e tij mori pjesë në themelimin e disa organizatave ndërkombëtare. Vendi ishte një nga 12 anëtarët themelues të Organizatës së Traktatit të Atlantikut të Veriut (NATO) në 1949, u bashkua me Bashkimin e Pagesave Europiane në 1950 dhe ishte një nga anëtarët themelues të Shoqatës Evropiane të Tregtisë së Lirë (EFTA) në 1960; ishte gjithashtu një anëtar themelues i Organizatës për Bashkëpunim dhe Zhvillim Ekonomik në 1961. Nën sundimin e Salazarit, Portugalia gjithashtu iu bashkua Marrëveshjes së Përgjithshme mbi Tarifat dhe Tregtinë në 1961 dhe filloi Luftën Koloniale Portugeze . Doktrina e plurikontinentalizmit ishte baza e politikës territoriale të Salazarit, një konceptim i Perandorisë Portugeze si një shtet i unifikuar që shtrihej në shumë kontinente. Pasi Salazar ra në koma në vitin 1968, Presidenti Américo Tomás e shkarkoi atë nga posti i kryeministrit. [9]
Estado Novo u shemb gjatë Revolucionit të Karafilave të vitit 1974, katër vjet pas vdekjes së Salazarit. Në dekadat e fundit, "burime dhe metoda të reja janë duke u përdorur nga historianët portugez në një përpjekje për t'u përballur me diktaturën që zgjati dyzet e tetë vjet". [10]
Gabim referencash: Etiketat <ref> ekzistojnë për një grup të quajtur "lower-alpha", por nuk u gjet etiketa korresponduese <references group="lower-alpha"/>
- ^ a b c d e f g Gallagher 2020.
- ^ Wiarda 1977.
- ^ Mattoso, José; Rosas, Fernando (1994). História de Portugal: o Estado Novo (në portugalisht). Vëll. VII. Lisbon: Estampa. fq. 251. ISBN 978-9723310863.
- ^ Parecer sôbre a proposta de lei n.º 172 (Condicionamento industrial), Assembleia da República https://debates.parlamento.pt/catalogo/r2/dan/01/01/03/118S3/1937-02-18?sft=true#p7
- ^ a b Kay 1970.
- ^ Gallagher 1983.
- ^ Winston Churchill, 12 October 1943 Statement in the House of Commons. .
- ^ Rendel 1957.
- ^ Meneses 2009.
- ^ Meneses 2002.