Pređi na sadržaj

Osovinska okupacija Grčke

S Vikipedije, slobodne enciklopedije
Okupacija Grčke od strane Nemačke, Italije i Bugarske
Tri okupacione zone. Plava označava Italijansku, crvena Nemačku i zelena Bugarsku okupacionu zonu. Italijansku zonu Nemci su preuzeli u septembru 1943. godine.
Nemački vojnici podižu nemačku ratnu zastavu nad Akropoljem, 1941.
Premijer Jorgos Papandreu i drugi na Akropolju nakon oslobođenja od nacista.

Okupacija Grčke od strane sila Osovine (grč. Η Κατοχή, I Katochi, 'okupacija') započela je u aprilu 1941. godine nakon što je Nemačka napala Grčku kako bi pomogla svom savezniku, fašističkoj Italiji, koja je ratovala sa savezničkom Grčkom od oktobra 1940. Nakon osvajanja Krita, čitava Grčka bila je okupirana do juna 1941. Okupacija kopna trajala je sve dok Nemačka i njen saveznik Bugarska nisu bili prinuđeni da se povuku pod pritiskom saveznika početkom oktobra 1944. Međutim, nemački garnizoni su i dalje imali kontrolu nad Kritom i nekim egejskim ostrvima do kraja Drugog svetskog rata u Evropi, predajući ih u maju i junu 1945.

Fašistička Italija je u početku objavila rat i napala Grčku u oktobru 1940, ali je Helenska vojska uspela da potisne okupatorske snage u susednu Albaniju, tadašnjem italijanskom protektoratu. Nacistička Nemačka intervenisala je u ime svog saveznika u južnoj Evropi. Dok je veći deo helenske vojske bio dislociran na albanskom frontu kako bi se odbranio od nemilosrdnih italijanskih kontranapada, brza nemačka blickrig kampanja započela je u aprilu 1941. godine, a do juna (sa osvajanjem Krita) Grčka je poražena i okupirana. Grčka vlada je otišla u egzil, a u zemlji je osnovana marionetska vlada. Teritorija Grčke bila je podeljena na okupacione zone koje su vodile sile Osovine, a Nemci su sami upravljali najvažnijim regionima zemlje, uključujući Atinu, Solun i strateška Egejska ostrva. Ostale regije zemlje dobili su nemački partneri, Italija i Bugarska.

Okupacija je uništila grčku ekonomiju i donela strašne poteškoće grčkom civilnom stanovništvu.[1] U većem delu Grčke uništena je industrija (80% uništeno), infrastruktura (28% uništeno), luke, putevi, železnica i mostovi (90%), šume i drugi prirodni resursi (25%)[2][3][4] i gubitak civilnog života (7.02–11.17% stanovništva).[5][6] Preko 40 000 civila umrlo je samo u Atini od gladi, a još desetine hiljada umrlo je od odmazde nacista i saradnika.[7]

Grčko jevrejsko stanovništvo gotovo je istrebljeno. Od predratnog stanovništva koje je brojalo oko 77.000, samo oko 12.000 je preživelo, bilo pridruživanjem otporu ili skrivanjem.[8] Većina umrlih deportovana je u logor Aušvic, dok su oni u Trakiji, pod bugarskom okupacijom, poslati u logor Treblinka. Italijani nisu deportovali Jevreje koji su živeli na teritoriji pod njihovom kontrolom, ali kada su je Nemci preuzeli, deportovani su i Jevreji koji su tamo živeli.

U isto vreme formiran je i grčki pokret otpora. Te grupe otpora su pokrenule gerilske napade na okupatorske sile, borile se protiv kolaboracionističkih bataljona bezbednosti i uspostavljale špijunske mreže. Krajem 1943. grupe otpora počele su da se međusobno bore. Kada je u oktobru 1944. došlo do oslobađanja kopna, Grčka je bila u stanju političke polarizacije, što je ubrzo dovelo do izbijanja Grčkog građanskog rata. Građanski rat koji je usledio pružio je priliku mnogim istaknutim nacističkim saradnicima ne samo da izbegnu kaznu (zbog svog antikomunizama), već i da na kraju postanu vladajuća klasa posleratne Grčke, nakon komunističkog poraza.[9][10]

Grčki pokret otpora ubio je 21.087 vojnika Osovine (17.536 Nemaca, 2.739 Italijana, 1.532 Bugara) i zarobio 6.463 (2.102 Nemca, 2.109 Italijana, 2.252 Bugara), i imao gubitak od 20.650 grčkih partizana i nepoznati broj zarobljenih.[11]

Pad Grčke

[uredi | uredi izvor]
Vidi još: Grčko-italijanski rat, Bitka za Grčku, Bitka za Krit i Vojna istorija Grčke u Drugom svetskom ratu
Nemačka artiljerija granatira Metaksasovu liniju
Nemački vojnici u Atini, 1941.

U ranim jutarnjim satima 28. oktobra 1940, italijanski ambasador Emmanuel Graci probudio je grčkog premijera Joanisa Metaksasa i podneo mu ultimatum. Metaksas je odbio ultimatum i italijanske snage napale su Grčku iz svog protektorata Albanije tri sata kasnije. (Godišnjica odbijanja ultimatuma sada je državni praznik u Grčkoj.) Italijanski premijer Benito Musolini pokrenuo je invaziju delom da bi dokazao da Italijani mogu da pariraju nemačkim vojnim uspesima, a delom zato što je smatrao da jugoistočna Evropa leži u sferi Italije. uticaja.

Helenska vojska se pokazala kao strahovit protivnik i uspešno je eksploatisala planinski teren Epira. Helenske snage su izvršile kontranapad i primorale Italijane na povlačenje. Do sredine decembra, Grci su zauzeli skoro četvrtinu Albanije, pre nego što su italijanska pojačanja i oštra zima zaustavili grčko napredovanje. U martu 1941. godine veliki italijanski kontranapad nije uspeo. Početni poraz italijanske invazije smatra se prvom savezničkom pobedom na kopnu u Drugom svetskom ratu, iako je zbog nemačke intervencije na kraju rezultirala pobedom Osovine. Petnaest od 21 grčke divizije bilo je raspoređeno protiv Italijana, tako da se samo šest divizija suočilo sa napadom nemačkih trupa na „Metaksasovoj liniji“ (blizu granice između Grčke i Jugoslavije / Bugarske) tokom prvih dana aprila. Grčka je dobila pomoć od trupa Britanskog Komonvelta, preseljenih iz Libije po naređenju Vinstona Čerčila.

Nemačka je 6. aprila 1941. godine priskočila u pomoć Italiji i napala Grčku preko Bugarske i Jugoslavije. Grčke i britanske trupe Komonvelta uzvratile su udarac, ali su bile svladane. 20. aprila, nakon prestanka grčkog otpora na severu, bugarska vojska je ušla u grčku Trakiju, bez ispaljenog metka,[12] sa ciljem da povrati svoj izlaz na Egejsko more u Zapadnoj Trakiji i istočnoj Makedoniji. Bugari su zauzeli teritoriju između reke Strume i linije razgraničenja koja je prolazila kroz Aleksandrupoli i Svilengrad zapadno od reke Marice. Grčka prestonica Atina pala je 27. aprila, a do 1. juna, nakon zauzimanja Krita, cela Grčka je bila pod okupacijom Osovine. Posle invazije kralj Đorđe II je pobegao, prvo na Krit, a zatim u Kairo. Iz Atine je vladala nominalno grčka desničarska vlada, ali bila je okupatorska marioneta.[13]

Trojna okupacija

[uredi | uredi izvor]

Okupirana Grčka bila je podeljena između Nemačke, Italije i Bugarske. Nemačke snage zauzele su strateški najvažnija područja, naime Atinu, Solun sa Središnjom Makedonijom i nekoliko egejskih ostrva, uključujući i veći deo Krita. U početku su nemačkom zonom upravljali ambasador Ginter Altenburg iz nemačkog Ministarstva spoljnih poslova i feldmaršal Vilhelm List. Od 1942, nemačkom okupacionom zonom vladao je duumvirat opunomoćenika za Jugoistočnu Evropu, Herman Nojbaher, i feldmaršal Aleksander Ler.[14] U septembru – oktobru 1943, Jirgen Strop, novoimenovani viši vođa SS policije, pokušao je da ospori duumvirat Nojbaher-Ler i brzo je otpušten nakon manje od mesec dana na poslu. Valter Šimana je zamenio Stroopa na mestu višeg vođe SS policije u Grčkoj i uspeo je da uspostavi bolji radni odnos sa duumviratom Nojbaher-Ler.[15]

Istočna Makedonija i Trakija došle su pod bugarsku okupaciju i pripojene Bugarskoj, koja je dugo polagala pravo na ove teritorije. Preostale dve trećine Grčke zauzela je Italija, sa jonskim ostrvima koja su bila direktno pod upravom italijanskih teritorija. Grof Pelegrino Giđi zastupao je italijanske interese kod grčke vlade, dok je general Karlo Đeloso komandovao 11. armijom koja je okupirala Grčku.[16] Odnosi između Nemaca i Italijana nisu bili dobri i često je dolazilo do sukoba između nemačkih i italijanskih vojnika.[17] Nemačka politika bila je da snažno obeshrabri odnose između nemačkih vojnika i Grkinja, jer su se nemački lideri plašili mešanja između Nemaca i (prema nacističkom stanovištu) rasno „inferiornih“ Grka.[18] Suprotno tome, Italijani nisu imali takve inhibicije, što je stvaralo probleme među oficirima Vermahta i SS-a.[18] Nemački oficiri često su se žalili da su Italijani više zainteresovani za vođenje ljubavi nego za ratovanje i da Italijani nemaju „čvrstinu“ da vode kampanju protiv grčke gerile, jer su mnogi italijanski vojnici bili u vezama sa Grkinjama.[18] Nakon italijanske kapitulacije u septembru 1943. godine, italijansku zonu su preuzeli Nemci, koji su često napadali italijanske garnizone. Britanci su pokušali da iskoriste italijansku predaju kako bi ponovo ušli u Egejsko more, što je dovelo do bitke za Dodekaneze.

Nemačka okupacijona zona

[uredi | uredi izvor]

Ekonomsko iskorišćavanje i Velika glad

[uredi | uredi izvor]
Univerzalni vesti o distribuciji hrane grčkom narodu 1944. godine
Nemačka ekonomska eksploatacija dovela je do rastuće inflacije: novčanica od 200.000.000 drahmi, izdata u septembru 1944. godine

Grčka je teško stradala tokom okupacije.[19][20] Ekonomija zemlje je već bila uništena od šestomesečnog rata, a potom je usledila nemilosrdna ekonomska eksploatacija od strane nacista.[21] Zaplenjene su sirovine i namirnice, a kolaboracionistička vlada bila je prisiljena platiti troškove okupacije, što je dovelo do inflacije. Budući da odliv sirovina i proizvoda iz Grčke ka Nemačkoj nije nadoknađen nemačkim plaćanjima, došlo je do značajnih neravnoteža na računima poravnanja u Grčkoj nacionalnoj banci. U oktobru 1942. osnovano je trgovačko preduzeće DEGRIGES, dva meseca kasnije, grčka kolaboraciona vlada bila je prinuđena da se složi da balans tretira kao zajam bez kamate koji treba da se otplati po završetku rata. Na kraju rata, ovaj prinudni zajam iznosio je 476 miliona rajhsmaraka (ekvivalentno 2 milijardi evra).[22]

Hitlerova politika prema ekonomiji okupirane Grčke nazvana je „Vergeltungsmasnahme“ ili, otprilike, „mere odmazde“, pri čemu je „odmazda“ usledila zbog toga što je Grčka izabrala pogrešnu stranu, dodatno motivisana željom da se opljačka najveći deo pre nego što bi ga preuzeli Italijani. Grupe ekonomskih savetnika, biznismena, inženjera i rukovodilaca fabrika došle su iz Nemačke sa zadatkom da zaplene sve što smatraju ekonomski vredno, pri čemu su u operaciju bili uključeni i Ministarstvo privrede i Ministarstvo spoljnih poslova, ti ljudi nisu bili konkurencija samo Italijanima za pljačku zemlje, već i jedni drugima. Primarni zadatak, međutim, bio je pronalaženje što više hrane za izdržavanje nemačke vojske.[23] Rekvizicije okupatorskih sila i puka pljačka, pad poljoprivredne proizvodnje usled ratnih poremećaja, kvar distributivnih mreža u zemlji usled kombinacije oštećenja infrastrukture, krah centralne vlade i fragmentacija zemlje u rukama Osovine, dovela je do ozbiljnog nedostatka hrane u glavnim urbanim centrima tokom zime 1941–1942. S obzirom na to da je i u mirno vreme Grčka bila zavisna od uvoza pšenice kako bi pokrila oko trećinu svojih godišnjih potreba, saveznička blokada Evrope kojom su dominirali Nemci dodatno je pogoršala situaciju stvarajući uslove za „Veliku glad" (grč. Μεγάλος Λιμός): samo na širem području Atine–Pireja, oko 40.000 ljudi umrlo je od gladi, a do kraja okupacije „procenjeno je da je ukupno stanovništvo Grčke [...] smanjeno za 300.000 zbog gladi ili neuhranjenost "(P. Voglis).[24]

Pomoć je isprva dolazila iz neutralnih zemalja poput Švedske i Turske, ali ogromna većina hrane završila je u rukama vladinih zvaničnika i trgovaca na crnom tržištu koji su koristili vezu sa vlastima Osovine da „kupe“ pomoć od njih, a zatim ga prodaju očajnom stanovništvu po izuzetno naduvenim cenama. Velika patnja i pritisak prognane grčke vlade na kraju su naterali Britance da delimično povuku blokadu, a od leta 1942. kanadska pšenica je počela da se distribuira pod pokroviteljstvom Crvenog krsta. Od 7,3 miliona stanovnika 1941. godine u zemlji, procenjuje se da je u potpunosti 2,5 miliona primilo ovu pomoć, od kojih je polovina živela u Atini.[25][26] Iako je ova pomoć ublažila opasnost od gladi u gradovima, malo je pomoći stiglo do sela koja su svoj vlastiti period gladi iskusila tokom 1943–1944. Porast oružanog otpora rezultirao je velikim antipartizanskim kampanjama širom širom od strane Osovine, što je dovelo do velikog paljenja sela, uništavanja polja ili masovnih pogubljenja kao odmazde za gerilske napade. Kao što piše P. Voglis, nemački zamah je „[pretvorio] proizvodna područja u spaljena polja i opljačkana sela, a bogate provincijske gradove u izbeglička naselja".[27]

Italijanska okupaciona zona

[uredi | uredi izvor]
Mrtvi civili nakon masakra u Domenikonu.

Italijani su zauzeli glavninu grčkog kopna i većinu ostrva. Iako je u Rimu, izneto nekoliko predloga za teritorijalnu aneksiju, nijedan nije sproveden tokom rata. To je bilo zbog pritiska italijanskog kralja, Emanuelea III, i Nemaca, koji su bili zabrinuti zbog dodatnog protivljenja grčkog stanovništva, koje se već oštro protivilo bugarskim aneksijama. Štaviše, veći deo ovog predloženog „novog Rimskog carstva“ u Grčkoj sastojao se od siromašnih ruralnih područja. Takvi ciljevi nisu imali strateškog ni političkog smisla.[28] Ipak, na Jonskim ostrvima, koja su dugo bila meta italijanskog ekspanzionizma, i na Kikladima, grčke civilne vlasti zamenili su Italijani u pripremi za posleratnu aneksiju. Međutim, nikada nije objavljena formalna najava aneksije, a ova ostrva su ostala u komunikaciji sa Atinom.[28]

Italijanska politika je obećala da će region Čamerija (Tesprotija i Preveza) na severozapadu Grčke biti dodeljen Albaniji nakon završetka rata.[29] Kako je postavljena takva lokalna administracija formirane su i oružane grupe među članovima lokalne zajednice albanskih Čama.[30] U početku, barem saradnja nije bila jednokratni izbor. Muslimanske zajednice sledile su drugačiju politiku u zavisnosti od okolnosti, naizmenično između kolaboracije, neutralnosti i, ređe, otpora. Albanska i grčka zajednica menjale su strane u zavisnosti od pogodnosti.[31] Umesto toga, događaji su bili deo ciklusa krvnih osveta između lokalnih zajednica zbog pitanja vezanih za vlasništvo nad zemljom, državnu politiku, sektaška neprijateljstva, lične osvete i potrebu da se stane na stranu u haotičnoj situaciji, koja je nacionalizovana tek tokom rata.[32] Neki Čami, iako je većina njihove elita sarađivala sa Osovinom, na kraju rata postali su deo mešovitog bataljona EAM, ali nisu imali priliku da daju bilo kakav značajan doprinos protiv Nemaca.[33] Posle rata, Specijalni sud za kolaboracioniste u Janjinu osudio je, u odsustvu,[34] 2.109 čamskih saradnika Osovine na smrt.[35] Međutim, ratni zločini su ostali nekažnjeni pošto su zločinci već pobegli u inostranstvo.

Deo vlaške (armanske) u planinama Pinda i zapadnoj Makedoniji takođe je sarađivao iz različitih razloga sa okupatorom. Italijanske okupacione snage dočekane su u nekim armanskim selima kao oslobodioci, a Armani su nudili svoje usluge vodiča ili tumača u zamenu za sitne povoljnosti. Za vreme Alkibijada Dijamandija proglašena je proitalijanska Pindska kneževina, a 2.000 meštana pridružilo se Dijamantisovoj rimskoj legiji, dok je Nikolaos Matuzis imao svoju četu armanskih sledbenika koji su vršili racije u službi italijanskih odeljenja. Većina lokalnih Armana nije podržavala Dijamantisovu viziju armanske države u Pindu i većina je ostala lojalna grčkoj naciji, ali neki su ipak sarađivali zbog latentnih prorumunskih osećanja ili besa prema grčkoj vladi ili njenim vojnim vlastima. Legija se raspala 1942. godine odlaskom Italijana, a većina njenih vođa pobegla je u Rumuniju ili grčke gradove. Većina aktivnih članova osuđeni su u odsustvu kao ratni zločinci, ali tokom Grčkog građanskog rata u mnogim slučajevima njihovi postupci su zaboravljeni i mnogi su se aktivno borili za vladu protiv komunističke gerile.[36]

U poređenju sa druge dve zone, italijanski okupacioni režim bio je relativno blag, što se vidi iz relativno malog broja pogubljenja i zločina počinjenih u italijanskoj okupacionoj zoni u poređenju sa zverstvima i pogubljenjima počinjenim u nemačkoj i bugarskoj zoni. Dalje, za razliku od Nemaca, osim nekih lokalnih komandanata, italijanska vojska je štitila Jevreje u njihovoj zoni. Nemci su navodno bili uznemireni jer Italijani nisu štitili samo Jevreje na svojoj teritoriji, već i u delovima okupirane Francuske, Grčke, Balkana i drugde, gde su štitili i lokalno jevrejsko stanovništvo. Dana 13. decembra 1942. godine, Jozef Gebels, Hitlerov ministar propagande, zapisao je u svom dnevniku, "Italijani su izuzetno labavi u ophođenju sa Jevrejima. Oni štite italijanske Jevreje u Tunisu i u okupiranoj Francuskoj i ne teraju ih na posao i ne primoravaju ih da nose Davidovu zvezdu. Ovo još jednom pokazuje da oni fašizam zapravo ne sprovode u potpunosti, i su vrlo površni u pogledu rešavanja problema od vitalnog značaja."[37]

Ponekad su se dogodile značajne masovne represalije, poput masakra u Domenikonu u kojem je ubijeno 150 grčkih civila. Kako su kontrolisali veći deo sela, Italijani su se prvi suočili sa rastućim pokretom otpora 1942–1943. Do sredine 1943. godine Otpor je uspeo da protera nekoliko italijanskih garnizona iz nekih planinskih područja, uključujući nekoliko gradova, stvarajući oslobođene zone („Slobodna Grčka“). Nakon italijanskog primirja u septembru 1943. italijansku zonu su preuzeli Nemci. Kao rezultat, u njoj su sprovođene nemačke antispartijske i antisemitske politike.

Bugarska okupaciona zona

[uredi | uredi izvor]
Bugarske trupe ulaze u selo na severu Grčke aprila 1941. godine
Spomenik žrtvama zločina u Drami

Bugarska vojska ušla je u Grčku 20. aprila 1941. godine za petama Vermahta. Bugarska okupaciona zona obuhvatala je severoistočni ugao grčkog kopna i ostrva Tasos i Samotraku odnosno današnji region Istočne Makedonije i Trakije, osim prefekture Evros, (na grčko-turskoj granici) koju su zbog svoje strateške vrednosti, zadržali Nemci, uprkos bugarskim protestima.[38] Za razliku od Nemačke i Italije, Bugarska je zvanično anektirala okupirane teritorije, koje su dugo bile meta bugarskog nacionalizma.[39] Istočna Makedonija i Trakija bile su deo Osmanskog carstva do 1913. godine, kada su postale deo Bugarske, posle Balkanskih ratova. Šest godina kasnije, 1919. godine, nakon završetka Prvog svetskog rata, anektirala ih je Grčka, nakon potpisivanja Nejskog mirovnog ugovora (Grčka je bila na pobedničkoj strani Prvog svetskog rata, dok je Bugarska bila na gubitničkoj).[39]

U bugarskoj okupacionoj zoni bugarska politika je bila politika istrebljenja, proterivanja i etničkog čišćenja,[40] čiji je cilj bio nasilna bugarizacija ili proterivanje (ili čak ubijanje) ostalih Grka.[41] Pokrenuta je masovna kampanja bugarizacije u kojoj su deportovani svi grčki zvaničnici (gradonačelnici, zemljoposednici, industrijalci, školski nastavnici, sudije, advokati, sveštenici, helenski službenici žandarmerije). Zabranjena je upotreba grčkog jezika, a nazivi gradova i mesta bili promenjeni.[39] Čak su i nadgrobni spomenici sa grčkim natpisima bili obrušeni.[42]

Bugarska vlada pokušala je da promeni etnički sastav regiona, agresivnim otimanjem zemlje i kuća od Grka u korist doseljenika dovedenih iz Bugarske, i uvela prisilni rad i ekonomska ograničenja na aktivnosti grčkih biznismena, u pokušaju da ih natera da migriraju u nemačke i italijanske okupirane delove Grčke.[39] Tako su ljudi lišavani prava na rad sistemom licenciranja koji je zabranjivao bavljenje zanatom ili profesijom bez dozvole. Uveden je prinudni rad, a vlasti su oduzimale imanja grčkim zemljoposednicima i davale njihovu zemlju bugarskim seljacima (mnogi od njih su bili silom dovedeni iz Bugarske kao doseljenici).[41]

Ove politike dovele su do pokušaja proterivanja Bugara spontanim i loše organizovanim ustankom u Drami krajem septembra 1941. (prvenstveno vođenim od strane Komunističke partije Grčke) koji je, međutim, suzbila Bugarska vojska, i potom sprovela masovne represalije nad grčkim civilima.[39] Krajem 1941. više od 100.000 Grka pobeglo je iz bugarske okupacione zone.[43][44] Bugarske koloniste podstakli su da se nasele u Istočnoj Makedoniji i Trakiji vladinim kreditima i podsticajima, uključujući kuće i zemlju oduzetu starosedeocima.

Pokušaji bugarske vlade da zadobije lojalnost lokalnog stanovništva slovenskog govornog područja i regrutovanje saradnika među njima ipak su postigli određeni uspeh, pri čemu su Bugari dočekivani kao oslobodioci,[45][46] ali etnički sastav regiona značio je da se ogromna većina stanovnika aktivno opirala okupatorima. Istočna Makedonija i Trakija su imali etnički mešovito stanovništvo do početka 20. veka, uključujući Grke, Turke, Slovene (neki od njih su se identifikovali kao Grci, drugi kao Bugari), Jevreje i Pomake (muslimanska slovenska grupa). Međutim, tokom međuratnog perioda, etnički sastav stanovništva regiona drastično je promenjen, pošto su se grčke izbeglice iz Anadolije naselile u Makedoniji i Trakiji nakon razmene stanovništva između Grčke i Turske. To je značilo da samo mala manjina govornika slovenske grupe jezika može biti namamljena da sarađuje sa okupatorima.

Zbog oštre okupacione politike, oružani otpor u bugarskoj zoni bio je žestok i uživao je gotovo univerzalnu podršku civila,[47] grčki gerilski vođe poput Antonisa Fosteridisa angažovali su bugarsku vojsku u mnogim bitkama, pa čak su i prodrli u samu Bugarsku, napadajući i pljačkajući sela.[47] Međutim, 1943. godine započeli su oružani sukobi između grčkih komunističkih i desničarskih grupa, sa ciljem da se osigura kontrola regiona nakon očekivanog povlačenja Bugarske.[47]

Bilo je vrlo malo slučajeva saradnje muslimanske manjine u Zapadnoj Trakiji, koja je uglavnom živela u prefekturama Komotini i Ksanti.[48]

Bugarske aktivnosti u Makedoniji

[uredi | uredi izvor]
Protest u atini 22. jula 1943. protiv bugarske ekspanzije

Bugarska vlada je takođe pokušala da proširi svoj uticaj na centralnu i zapadnu Makedoniju. Nemačka vrhovna komanda odobrila je osnivanje bugarskog vojnog kluba u Solunu, a bugarski oficiri su organizovali snabdevanje hranom i namirnicama za stanovništvo slovenskog govornog područja u ovim regionima, s ciljem regrutovanja saradnika i prikupljanja obaveštajnih podataka o tome šta se dešavalo u nemačkim i italijanskim zonama okupacije. Bugarski klub je 1942. godine zatražio pomoć od Vrhovne komande u organizovanju oružanih jedinica među tim stanovništvom, ali su Nemci u početku bili vrlo sumnjičavi. Iskoristivši italijansku nesposobnost i nemačku potrebu za slanjetrupa na druge frontove, Sofija od 1943. godine pokušava da proširi kontrolu nad ostatkom Makedonije. Posle italijanskog sloma 1943. godine, Nemci su dozvolili Bugarima da intervenišu u centralnoj grčkoj Grčkoj, nad područjem između Strume i Vardara.[49] Situacija je takođe primorala Nemce da preuzmu kontrolu nad Zapadnom Makedonijom sa povremenim intervencijama bugarskih trupa.[50][51] U to vreme grčke gerilske snage, posebno levičarska Narodnooslobodilačka vojska Grčke (ELAS), dobijale su sve veću podršku u tom području. Kao rezultat, oružane kolaboracionističke milicije sastavljene od probugarskih slovenačkih govornika, poznate kao Ohrana, formirane su 1943. godine u okruzima Pela, Lerin i Kostur. Takve jedinice su se pridružile EAM-u 1944. godine pre kraja okupacije.[52]

Bugarsko povlačenje

[uredi | uredi izvor]

Sovjetski Savez je objavio rat Kraljevini Bugarskoj početkom septembra 1944. Bugarska se povukla iz centralnih delova grčke Makedonije nakon prosovjetskog puča u zemlji 9. septembra 1944. Tada su objavili rat Nemačkoj, ali Bugarska vojska je ostala u Istočnoj Makedoniji i Trakiji, gde je sredinom septembra bilo nekoliko ograničenih napada povlačenja nemačkih trupa. Bugarska se nadala da će zadržati ove teritorije i nakon rata. Sovjetski Savez je takođe u početku verovao da je moguće uključiti barem Zapadnu Trakiju u posleratne granice Bugarske i time obezbediti strateški izlaz u Egejsko more. Ali Ujedinjeno Kraljevstvo, čije su trupe istovremeno napredovale prema Grčkoj, izjavilo je da je povlačenje bugarskih trupa sa svih okupiranih teritorija preduslov za sporazum o prekidu vatre sa Bugarskom. Kao rezultat toga, 10. oktobra, bugarska vojska i administracija započeli su evakuaciju i nakon dve nedelje povukli su se iz tog područja. U međuvremenu je oko 90.000 Bugara napustilo to područje, gotovo polovina od njih bili su doseljenici, a ostatak meštani.[53] Administrativnu vlast već vladajući bugarski komunistički partizani predali su lokalnim odeljenjima ELAS-a.[54]

Tokom 1945. bivšim bugarskim vlastima, uključujući i one u Grčkoj, suđeno je pred „Narodnim sudovima“ u posleratnoj Bugarskoj zbog njihovih postupaka tokom rata. Generalno je hiljade ljudi osuđeno na zatvor, dok je oko. 2.000 osuđeno na smrtne kazne.[55]

Politike na regionalnom nivou

[uredi | uredi izvor]

Mnogi slavofoni Makedonije, posebno iz Kostura i Lerina, sarađivali su sa snagama Osovine i otvoreno se izjašnjavali za Bugarsku. Ovi Slavofoni su sebe smatrali Bugarima. U prve dve godine okupacije, grupa ove zajednice verovala je da će Osovina pobediti u ratu, što će dovesti do propasti grčke vladavine u regionu i aneksiju Bugarske.[56] Prva nekomunistička organizacija otpora koja se pojavila na tom području imala je za glavne protivnike članove manjina koje govore armunski i slovenski jezik, kao i komuniste, a ne same Nemce.[57] Zbog snažnog prisustva nemačkih trupa i opšteg nepoverenja Grka u slavofone, komunističke organizacije EAM i ELAS imale su poteškoće u Lerinu i Kosturu.[57] Većina slovenskih govornika u Makedoniji nakon sredine 1943. godine pridružila se EAM-u i bilo im je dozvoljeno da zadrže svoju organizaciju. Oktobra 1944. dezertirali su i otišli u Jugoslaviju. U novembru 1945. godine, nakon završetka rata, neki od njih su pokušali da zauzmu Lerin, ali ih je ELAS sprečio.[58]

Osovinski zločini

[uredi | uredi izvor]
Dvojezični znak postavljen u selu Kandanos na Kritu, sravnjenom u odmazdi zbog lokalnog oružanog otpora protiv nemačke invazije.
Na nemačkom delu znaka piše: „Kandanos je uništen u znak odmazde zbog ubijanja pripadnika padobranskog voda u zverskim zasedama i poluvoda vojnih inženjera od strane naoružanih muškaraca i žena."

Sve veći napadi partizana u poslednjim godinama okupacije rezultirali su brojnim egzekucijama i masovnim ubijanjima civila u odmazdi. Nemci su ukupno pogubili oko 21.000 Grka, Bugari oko 40.000, a Italijani oko 9.000.[59] Do juna 1944. godine, sile Osovine su „izvršile raciju na 1.339 gradova, varoši i sela, od kojih je 879, odnosno dve trećine, potpuno uništeno, a više od milion ljudi ostalo je bez domova“ (P. Voglis) tokom njihovih antipartizanskih akcija, uglavnom u oblastima Središnje Grčke, Zapadne Makedonije i bugarske okupacione zone.[60]

Pogled na koncentracioni logor Hajdari. Delovao je od septembra 1943. do septembra 1944. godine, bio je najveći koncentracioni logor u Grčkoj i poznat po mučenju i pogubljenjima.

Najzloglasniji primeri u nemačkoj zoni su primeri sela Komeno 16. avgusta 1943. godine, gde je 1. brdska divizija pogubila 317 stanovnika, a selo zapalila, zatim „Holokaust u Vjanosu“ 14. - 16. septembra 1943. godine, u kojem je 22. pešadijska divizija pogubila preko 500 civila iz nekoliko sela u regionima Vjanos i Jerapetra na Kritu, „masakr nad Kalavritom“ 13. decembra 1943. godine, u kojem su trupe Vermahtove 117. lovačke divizije izvršile istrebljenje celokupne muške populacije i naknadno potpuno uništile grad, „masakr u Distomu“ 10. juna 1944, gde su jedinice 4. SS policijske pancergrenadirske divizije opljačkale i spalile selo Distomo u Beotiji što je rezultiralo smrću 218 civila, „masakr u Lingijadi“ 3. oktobra 1943. gde je nemačka vojska ubila skoro 100 ljudi u selu Lingijada, 13 kilometara od Janjine, i „Holokaust Kedrosa“ 22. avgusta 1944. na Kritu, gde su pogubljena 164 civila i devet sela je granatirano nakon pljačke. U isto vreme, tokom usklađene antigerilske kampanje, stotine sela sistematski su paljene, a skoro 1.000.000 Grka ostalo je bez domova.[7]

Još dva zapažena dela brutalnosti bili su masakri nad italijanskim trupama na Kefaloniji i Kosu u septembru 1943. godine, tokom nemačkog preuzimanja italijanskih okupacionih oblasti. U Kefaloniji, italijansku diviziju Aći od 12.000 ljudi napali su 13. septembra elementi 1. brdske divizije uz podršku štuka, i prisilili je da se preda 21. septembra nakon pretrpljenih 1.300 žrtava. Sutradan su Nemci započeli egzekuciju svojih zatvorenika pri čemu je streljano više od 4.500 Italijana. Otprilike 4.000 preživelih stavljeno je na brodove za kopno, ali neki od njih su potonuli nakon što su udarili u mine u Jonskom moru, pri čemu je poginulo još oko 3,000 ljudi.[61] Masakr na Kefaloniji poslužio je kao inspiracija za roman „Mandolina kapetana Korelija“.[62]

Saradnja sa okupatorom

[uredi | uredi izvor]
Glavni članak: Grčka Država
Član Sigurnosnih bataljona stoji pored obešenog čoveka.

Vlada

[uredi | uredi izvor]

Treći rajh nije imao dugoročne planove za Grčku, a Hitler je shvatio da će uspostavljanje marionetskog režima zahtevati dodatni odliv nemačkih napora i resursa, jer je invazija na Sovjetski Savez bila neizbežna.[63] Prema izveštaju delegata spoljne kancelarije 12. armije, Feliksa Benclera, formiranje marionetske vlade nije bio lak zadatak „jer je veoma teško nagovoriti kvalifikovane civile da učestvuju u bilo kom obliku“. Najuticajnije grčke ličnosti jedva da su želele da se ponovo vrate u javni život u takvom trenutku, dok je atinski arhiepiskop Hrisantos odbio da bude marioneta sila Osovine.[64] Sumnjajući u sposobnost Grka da ne izazivaju probleme, Osovina je odlučila da uskrati međunarodno priznanje novom režimu, koji je tokom svog postojanja bio bez ministra spoljnih poslova.[65]

General Georgios Colakoglu - koji je sa Vermahtom potpisao ugovor o primirju - imenovan je za premijera nacističkog marionetskog režima u Atini. Ni Colakoglu ni njegov kabinet jednako neiskusnih generala nisu imali prethodno političko iskustvo. Civilni ministri takođe su bili neimpresivna grupa bez političke pozadine.[64] Sama vlada bila je poremećena unutrašnjim sporovima i grčka javnost je imala nedovoljno poštovanje prema njoj, posebno nakon što su Italijani zamenili Nemce u većem delu zemlje u junu 1941.[65] Marionetska vlada držana je pod strogom kontrolom sila Osovine. Dvoje opunomoćenika Osovine, Gunter Altenburg i Pelegrino Giđi, imali su moć da imenuju i razrešavaju dužnosti grčke zvaničnike i bili su ključne civilne ličnosti u oblikovanju politike Osovine prema Grčkoj. Pored toga, nije postojala jasna razlika između civilne i vojne uprave, dok je čak i vojna uprava bila podeljena na različite sektore (italijanska 11. armija, nemačka 12. armija, „tvrđava Krit“ itd.) .[28] U decembru 1942. godine, Colakologlua je nasledio Konstantinos Logotetopulos, profesor medicine čija je glavna kvalifikacija za premijera bila njegov brak sa nećakinjom nemačkog feldmaršala Vilhelma Lista.[64][66] Joanis Ralis postao je šef režima od aprila 1943. godine i bio je odgovoran za stvaranje grčkih kolaboracionističkih Sigurnosnih bataljona.[66]

Civilna uprava i oružane grupe

[uredi | uredi izvor]
Grčke prefekture, 1941–1944

Kao i u drugim evropskim zemljama, bilo je Grka spremnih da sarađuju sa okupatorskim snagama. Međutim, malo je pripadnika Sigurnosnih bataljona delilo pronemačku ideologiju. Većina se uverila da su Britanci odobrili antikomunističku aktivnost, drugi su se prijavili zbog oportunističkog napretka, dok je većina njih poticala iz prorojalističkog porekla.[67]

Okupacione vlasti nisu bile voljne da naoružaju potencijalne grupe spremne da se bore protiv otpora levičarske EAM-a zbog odsustva fašističkog pokreta u Grčkoj, kao i opšte nenaklonjenosti grčkog stanovništva Nemcima.[68] Fašističke organizacije koje su podržali Nemci bile su Nacionalna unija Grčke (grč. Ethniki Enosis Ellados, EEE), EKK (grč. Ethnikon Kyriarchon Kratos), Grčka nacionalsocijalistička partija (grč. Elliniko Ethnikososialistiko Komma, EEK) koju je predvodio Đorđe S. Merkuris i druge manje pro-nacističke, fašističke ili antisemitske organizacije kao što su Helenska socijalistička patriotska organizacija (ESPO) ili "Gvozdeni mir" (grč. Sidira Eirini).[69] Saradnja državnih službenika sa otporom, posebno EAM-om, dogodila se i pre nego što se razvio široki pokret otpora.[70]

Pre invazije, Grčka je bila podeljena na 37 prefektura. Nakon okupacije, prefekture Drama, Kavala, Rodopi i Ser bile su pripojene Bugarskoj i više nisu bile pod kontrolom grčke vlade. Preostale 33 prefekture imale su istovremeno vojnu upravu italijanskih ili nemačkih trupa. U 1943. godini Atika i Beotija su podeljene u odvojene prefekture.

Otpor

[uredi | uredi izvor]
Glavni članak: Grčki pokret otpora
Železnički most Gorgopotamos koji je srušen (operacija „Harling“), novembra 1942.

Izbijanje otpora

[uredi | uredi izvor]

Malo je Grka aktivno sarađivalo sa nacistima: većina je izabrala put pasivnog prihvatanja ili aktivni otpor. Aktivni grčki otpor započeo je odmah pošto su mnogi Grci pobegli u brda, gde je rođen partizanski pokret. Kaže se da se jedna od najdirljivijih epizoda ranog otpora dogodila neposredno nakon što je Vermaht 27. aprila stigao do Akropolja Nemci su naredili čuvaru zastave Evzonu Konstandinosu Kukidisu da skine grčku zastavu. Grčki vojnik je poslušao, ali kada je završio, umotao se u zastavu i bacio se sa visoravni na kojoj je i umro. Nekoliko dana kasnije, kada se nacistička zastava vijorila na jarbolu na gornjem mestu Akropolja, dva atinska mladića, Manolis Glezos i Apostolos Santas, noću su se popeli na Akropolj i srušili zastavu.[71]

Prvi znaci aktivnosti oružanog otpora manifestovali su se u severnoj Grčkoj, gde je nezadovoljstvo bugarskim aneksijama bilo veliko, početkom jeseni 1941. Nemci su brzo reagovali, zapalivši nekoliko sela i pogubivši 488 civila. Brutalnost ovih represalija dovela je do sloma ranog gerilskog pokreta. Oživljen je 1942. u mnogo većem obimu.[72] Prvi događaj koji je nagovestio početak organizovane, oružane opozicije okupacionim snagama dogodio se u septembru 1942, kada je Panhelenska unija borbene omladine (PEAN), desničarska grčka organizacija otpora, minirala klub Grčke fašističke stranke (EEE) u centru Atine.[73] Od tog meseca napadi na osoblje Osovine postali su češći.[74]

Dana 25. novembra, otpor je zajedno sa britanskom misijom uništio most Gorgopotamos u srednjoj Grčkoj, onemogućivši osovinske isporuke na Severnoafrički front.[74] Do marta – aprila, andartesi su započeli direktne napade na italijanska stražarska mesta i kasarne, dok je 16. aprila u italijanskom izveštaju navedeno da „kontrola nad severoistokom, centrom i jugozapadom Grčke postaje vrlo nesigurna, da ne kažemo nepostojeća".[74]

Glavne grupe otpora

[uredi | uredi izvor]
Borci ELAS-a u planinskoj Grčkoj

Narodnooslobodilački front (EAM) osnovan je 27. septembra 1941. godine. To je bila nominalno organizacija "narodnog fronta" koju je činile koalicija Komunističke partije grčke (KKE) i još pet levičarskih partija. EAM je praktično kontrolisala Komunistička partija, iako je u početku tajna i generalno nepopularna komunistička partija bila uspešna u prikrivanju ove činjenice.[75] Do septembra 1943. završena je reorganizacija ELAS-ovih pojaseva duž konvencionalnih linija, a snaga ELAS-a bila je oko 15.000 boraca sa dodatnih 20.000 rezervista.[76] Vojno krilo EAM-a bila je Narodnooslobodilačka vojska Grčke (ELAS). Njen prvi gerilski sastav formiran je u centralnoj Grčkoj, pod vođstvom Arisa Veluhiotisa, deklarisanog komuniste.[75] EAM se povećavao i njegov centralni komitet tražio je iskusniju vojnu ličnost koja bi preuzela komandu. Napoleonu Zervasu, vođi suparničke gerilske grupe, ponudili su vođstvo ali nisu uspeli da ga primame da se pridruži ELAS-u.[77] Mesto je preuzeo Stefanos Sarafis, bivši oficir grčke vojske i nekomunista. Odmah po preuzimanju komande nad ELAS-om, Sarafis je započeo reformu svojih slučajno organizovanih i komandovanih četa.[77] Na kraju, EAM je obuhvatao 90% grčkog pokreta otpora, imao je ukupno članstvo od preko 1.500.000 ljudi, uključujući 50.000 naoružanih gerilaca, i kontrolisao veći deo ruralne kontinentalne Grčke i privukao veliki broj nekomunista.[75] Prvi kontakt između sovjetskih oficira i članova Komunističke partije i snaga EAM-ELAS dogodio se 28. jula 1943.[78]

Nacionalnu republikansku grčku ligu (EDES) predvodio je Napoleon Zervas, bivši vojni oficir i republikanac. EDES je formiran 9. septembra 1941. godine i na početku je bio temeljito republikanski i antimonarhistički, ali je takođe privukao nekoliko monarhista i drugih desničarskih pristalica. Britanci su bili ključni u razvoju EDES-a, nadajući se da će on postati protivteža ELAS-u.[79] Tokom čitavog perioda okupacije, Zervas nije pokušao da promeni svoju doktrinu i EDES je očigledno ostao gerilska sila.[80] Njegova glavna pozornica bila je Epir. Budući da je to bio posebno siromašan okrug, većinu logističke podrške pružili su Britanci. Kada je EDES konačno rasformiran u jesen 1944. godine, imao je oko 12.000 boraca, uz 5.000 rezervista.[80] Druga oružana grupa otpora bila je Nacionalno i socijalno oslobođenje (EKKA), koju je predvodio pukovnik Dimitrios Psarros. Generalno, većina glavnih gerilskih grupa bila je barem umereno republikanske orijentacije, dok je grčka vlada u egzilu bila povezana sa monarhizmom, Metaksaskovom diktaturom, defetizmom i prepuštanjem domovine osvajaču.[81]

Razvoj događaja i naziranje građanskog rata

[uredi | uredi izvor]
Napoleon Zervas sa njegovim oficirima.

Od samih početaka, ELAS je nastojao da apsorbuje ili eliminiše ostatak grčkih grupa otpora i postigao je određeni uspeh u tom naporu.[82] Čvrsto je uspostavio i održao očiglednu prednost nad rivalima u pogledu ukupnog broja, organizacije i količine kontrolisane teritorije.[82] ELAS-ovo pogubljenje lidera suparničkog EKKAS-a, Dimitriosa Psarosa, kasnije u proleće 1944, bio je tipičan primer njegove bezobzirne odlučnosti da monopolizuje oružani otpor.[83] Generalno, ELAS se sukobljavao sa ostalim grupama otpora gotovo onoliko često koliko i sa okupacionim snagama.[84] Veluhiotisa su veliki deo EAM / ELAS-a i Komunističke partije su smatrali sumnjičavim. Njegova rana prednost u otporu postignuta je primernim pogubljenjima i mučenjem izdajnika, doušnika i drugih.[84][85][86] Kritičari ELAS-a takođe su optužili Veluhiotisa, tvrdeći da organizacija nije bila iznad otvorenog dogovora sa Osovinom.[84] U međuvremenu, 9. marta 1943. Zervas je odbacio EDES-ov raniji republikanizam lojalnosti prognanom kralju Đorđu. Tako je uspeo da ostvari bliže veze sa britanskom misijom.[87][88] Predajom Italije u septembru 1943. godine, italijanske snage u Grčkoj predale su se ili štabu Zajedničkog otpora (sastavljenom od ELAS-a, EDES-a, EKKA-e i Britanaca) ili Nemcima.[89]

EAM je optužio svoje suparničke organizacije, a posebno EDES, za saradnju sa okupacionim snagama.[90][91][92] Međutim, ova optužba još uvek nije bila osnovana, barem u pogledu gerilskog ogranka EDES-a.[93] Desničarske grupe otpora, uključujući EDES, nisu imale organizacioni aparat širom države i nisu sledile doslednu strategiju, dok je njihova relativna slabost u poređenju sa EAM-om rezultirala potpunom zavisnošću od Britanaca i tajnom saradnjom sa Osovinom.[94] Vremenom su Centralni komitet EDES-a i politički aparat u Atini, kojim je upravljao Stilijanos Gonatas, postajali sve neefikasniji, udaljavajući se od gerile EDES-a u planinama (na čelu sa Zervasom) i započinjući neprijateljstvo sa njima zbog Gonatasove podrške kolaboracionističkim Sigurnosnim bataljonima.[95][96][97] EDES je pozvao na budući demokratski ustav i kažnjavanje ratnih saradnika.[84]

Dana 12. oktobra 1943. elementi ELAS-a napali su jedinice EDES-a u planinama Tesalije, započinjući ono što je nazvalo „Prva runda“ grčkog građanskog rata.[76] Kao rezultat toga, EDES je bio ograničen na Epir, Zervasovo rodno mesto, i uspeo je da opstane samo zahvaljujući britanskoj podršci.[88][98] Britanski zvaničnici izjavili su da će Nemci uskoro napustiti zemlju i da „po svaku cenu Grčka ne sme postati komunistička ".[99]

Tokom ovog perioda, britanska obaveštajna služba sumnjala je na otpor EAM / ELAS zbog saradnje sa Osovinom.[100] Čak je EAM / ELAS odbio da pruži podršku britanskim jedinicama, a u nekim prilikama ih je izdao i Nemcima.[101] Postoje dokumentarni dokazi da je Zervas imao određenih sporazuma sa zapovednicima Osovine i da se uz britansku podršku okrenuo protiv ELAS-a tokom prekida vatre sa Nemcima.[94][102] Zervas je nesumnjivo imao za cilj da se reši Osovine, ali su mu nedostajali kvaliteti i organizaciona podloga da formira snažan pokret otpora i video je EDES kao sredstvo za borbu protiv okupacionih trupa i unapređenje sopstvenog položaja.[94] Za Zervas je glavni prioritet bio EAM / ELAS.[102] Izveštaji koje je 10. avgusta 1943. poslao nemački načelnik štaba u Đanini sugerišu da veruje da je Zervas bio „lojalan“ njihovim operacijama.[94] Prema nemačkim posleratnim svedočenjima, otpor je privremeno bio ograničen u Epiru a lokalno stanovništvo je bilo terorisano delom zbog represalija i pogubljenja u Paramitiji u septembru 1943.[103] Tokom perioda od oktobra 1943. do oktobra 1944. Zervas je neprestano odbijao aktivnu saradnju iako je favorizovao privremenu saradnju. Prema nemačkim evidencijama, zavera nemačko-Ralijeve kolaboracionističke vlade i Britanaca nije se mogla održati. Ova politika saradnje omogućila je Nemcima da koncentrišu svoje operacije protiv ELAS-a.[88][104] Zervasove prorojalističke tendencije i bliska saradnja sa Nemcima i Britancima uništili su početnu EDES-ovu republičku i demokratsku ideologiju.[105] Tokom 1944. članstvo u EDES više nije predstavljalo antimonarhiste, već je odražavalo širok spektar desničarskih snaga koje su se suprotstavljale i Nemcima i ELAS-u.[106] Nemački izveštaj od 17. jula 1944, navodi da je „uništavanje EDES-ovog džepa“ od vitalnog značaja.[107]

Poslednji meseci okupacije Osovine

[uredi | uredi izvor]

Dana 29. februara 1944. godine na mostu Plaka u Pindima potpisan je sporazum između oružanih grupa grčkog otpora: EAM, EDES i EKKA. Prema ovome, dogovorili su se da se uzdrže od međusobnih napada i da će svi budući napori biti usmereni protiv Nemaca, a ne jedni protiv drugih. Ovo je označilo kraj „Prve runde“ grčkog građanskog rata.[108] Na konferenciji u Libanu od 17. do 20. maja 1944. godine, na kojoj su učestvovali predstavnici svih organizacija otpora i grčke vlade u egzilu, dogovoreno je ujedinjenje svih grupa otpora pod „Vladom nacionalnog jedinstva“, na čelu sa Georgiosom Papandreuom. EAM-ELAS je dobio jednu četvrtinu mesta u novoj vladi.[76]

ELAS, i u manjoj meri EDES i ostale preživele grupe otpora, preuzeli su kontrolu nad selom, ali sve grupe su se uzdržale od pokušaja da preuzmu kontrolu nad područjem Atine i Pireja, u skladu sa svojim prethodnim sporazumima.[109] U „Sporazumu iz Kaserte“, potpisanom 26. septembra 1944. godine, EDES, ELAS i grčka vlada u emigraciji složili su se da svoje snage stave pod komandu britanskog general-potpukovnika Ronalda Skobija, određenog za predstavljanje savezničke vrhovne komande u Grčkoj, u svrhu isterivanja Osovine iz Grčke. ELAS i EDES takođe su se složili da dozvole iskrcavanje britanskih snaga u Grčkoj, da se uzdrže od bilo kakvih pokušaja da sami preuzmu vlast i podrže povratak grčke Vlade nacionalnog jedinstva pod Georgiosom Papandreuom.[109]

Holokaust u Grčkoj

[uredi | uredi izvor]

Pre Drugog svetskog rata, u Grčkoj su postojale dve glavne grupe Jevreja: raštrkane romaniotske zajednice koje su u Grčkoj postojale od antike, i otprilike 56.000 pripadnika zajednice Sefardija u Solunu,[110][111] potomci prvobitnih Jevreja koji su bežali od španske inkvizicije kojima je osmanski sultan Bajazit II, garantovao sigurno sklonište, naredivši svim regionalnim guvernerima da na njihove obale dočekaju jevrejske izbeglice, dok su i kasniji osmanski vladari nastavljale politiku davanja državljanstva i skloništa Jevrejima koji su bežali od progona hrišćanskih vladara.[112]

Grčki Jevreji izvorno su bili uglavnom Romanioti koji su govorili grčkim dijalektom – judeo-grčkim, ali masovnim dolaskom Sefarda iz Španije, mnogi od njih postali su asimilirani u novu dominantnu sefardsku kulturu i ladino jezik među jevrejskom zajednicom.[112] Jevreji su vekovima činili većinu u Solunu,[113][114] i to su ostali do kraja osmanske vladavine uoči Balkanskih ratova,[115] iako je ta većina izgubljena jer je jevrejska zajednica spala sa 90.000 na 56.000 nakon sloma Osmanskog carstva, uključujući antijevrejsku (i antiladino) diskriminaciju, konfiskaciju zemlje, Veliki požar u Solunu (1917) i obnovu nakon koje je raseljena jevrejska zajednica.[111][116] Jevrejske zajednice Atine, ostrva i Epira integrisane su u grčki javni život, dok je slika bila složenija u tradicionalnoj solunskoj zajednici koja je govorila ladino jezikom.[111] Iako je grčka jevrejska zajednica bila naviknuta na jevrejsko-hrišćanske tenzije koje su često izbijale zbog ekonomskog rivalstva, bile su potpuno nespremne za oblike antisemitizma koji su došli sa Nemcima.[117]

Uprkos određenoj pomoći okolnog grčkog stanovništva, ono što je ostalo od jevrejske zajednice u Solunu bilo je gotovo u potpunosti uništeno holokaustom, preživelo je samo 1.950 pojedinaca.[118] Samo jedna jevrejska porodica iz Soluna, koja se nekada zvala „majka Izraela",[111] preživela je netaknuta.[119] Ukupno je stradalo najmanje 81% (oko 60 000) ukupnog grčkog predratnog jevrejskog stanovništva, s tim da se taj procenat kretao od 91% u Solunu do 50% u Atini, a manje u drugim provincijskim oblastima poput Volosa (36%). Niska stopa u Volosu bila je zbog koordinacije rabina Pesaha sa biskupom regije, kojeg je nemački konzul postavio u Volosu, i delovanjem lokalne grčke zajednice koja im je pružala resurse tokom skrivanja.[120] U bugarskoj zoni stopa smrtnosti Jevreja premašivala je 90%.[121] Na Zakintosu, je preživelo svih 275 Jevreja, skrivenih u unutrašnjosti ostrva.[122]

U Nemačkoj zoni okupacije

[uredi | uredi izvor]
Registracija muških Jevreja u centru Soluna, jul 1942.

Kada su napravljene okupacione zone, Solun je prešao pod nemačku kontrolu, dok je Trakija pala pod bugarsku kontrolu. Grčka vojska evakuisala je Solun početkom 1941. godine, a stanovništvo je pozvano da se opskrbi zalihama u pripremi za teška vremena koja predstoje, pre dolaska Nemaca, lokalni antisemiti počeli su da objavljuju upozorenja jevrejskim preduzećima govoreći „Jevreji nisu dobrodošli ovde".[123] Nemačka okupacija grada započela je 8. aprila 1941.[111] Dana 15. aprila jevrejsko rukovodstvo u gradu je uhapšeno, a u junu je komanda Rozenburg započela oduzimanje jevrejskih kulturnih dobara, uključujući rukopise i umetničke predmete, i slala ih u Nemačku.[111] Značajne poteškoće dogodile su se tokom zime 1941–1942, kada su pristizale izbeglice iz unutrašnjosti grčke Makedonije i Trakije, zalihe hrane su bile potrošene što je izazvalo pojavu gladi i izbijanje tifusa, kombinovano sa pogubljenjima jevrejskog stanovništva koje su sprovodili Nemci, tokom nekih delova zime dnevno je umiralo 60 Jevreja.[111] Nemci su se potrudili da šire antisemitsko osećanje među lokalnim stanovništvom i oživeli su lokalne antisemitske publikacije koje su bile zabranjene pod Metaksasovim režimom.[111]

Nirnberški procesi nisu obuhvatali slučajeve iz prve godine nemačke okupacije niti su sprovođene bilo kakve posebne antisemitske mere, iako je bilo nekih neorganizovanih incidenata lokalnih antisemita.[124] Međutim, od 1937. godine, ali posebno tokom ove godine, Nemci su preduzeli sistematsku istragu jevrejske zajednice i njenih dobara, što je uključivalo i Hansa Riglera, polugrčkog polunemačkog agenta koji se pretvarao da je britanski Jevrej po imenu Vilijam Lajons, i njegovu sveobuhvatnu mrežu doušnika koja je prikupila sve potrebne informacije o pojedincima i vrednoj imovini.[125]

U julu 1942. godine prinudni rad je jevrejskom stanovništvu nametnuo doktor Maks Merten, nemački glavni civilni administrator Soluna.[111][126] Merten je naredio svim Jevrejima između 18 i 45 godina da se jave na trg Elefterios u 8 ujutru. U „ritualnom ponižavanju“ po ekstremnoj vrućini, potpuno nagi, 9.000 muškaraca bilo je prinuđeno da učestvuje u „vežbi za gimnastiku“ u trajanju od šest i po sati, pod pretnjom da će ih pretući, bičevati ili ustreliti ukoliko ne učine kako im je rečeno. Bili su prinuđeni da sve vreme gledaju pravo u sunce, a ako bi zatvorili oči, bili bi bičevani ili na drugi način kažnjeni. „Dril“ je takođe podrazumevao trčanje na velike daljine, puzanje, valjanje u prašini i izvođenje salta. Tokom sledećih dana više muškaraca je umrlo od krvarenja u mozgu ili meningitisa.[126]

U oktobru 1942, Merten je sproveo mere za oduzimanje bilo kojih predmeta od vrednosti (nakit, itd.) iz jevrejske zajednice.[111] Merten, tada 28-godišnjak, bio je „pre svega iznuđivač“. Dozvolio je izuzeća od svog programa prisilnog rada za velike novčane iznose. Jevreji su plaćali gotovinom strpanom u vreće koje su u njegovu kancelariju dovozila kolica.[127] Glavni rabin Soluna, Zevi Korec bio je „naivni partner“ Mertena, pristao je na sve Mertenove zahteve, misleći da time spasava svoj narod od istrebljenja, međutim, uprkos svojoj dobroj nameri, Nemcima je olakšao sprovođenje njihovih planova.[127]

U decembru 1942. godine opljačkana su jevrejska groblja.[111] Nemci su srušili staro jevrejsko groblje u Solunu, koje je datiralo još od španskih proterivanja Sefarda iz 15. veka,[128] kako bi drevni nadgrobni spomenici mogli da se koriste kao građevinski materijal za trotoare i zidove.[129] Takođe su korišćeni za izgradnju javnih kupatila i bazena u gradu.[128] Mesto starog groblja danas zauzima studentski grad Aristotelovog univerziteta u Solunu.[130]

Od 1943. Jevreji u nemačkim zonama okupacije bili su primorani da nose Davidovu zvezdu, a njihova prebivališta su takođe bila slično obeležena, tako da su ih mogli lako identifikovati i dalje izolovati od ostatka grčkog društva.[111] Jevrejske porodice su izbačene iz svojih domova i uhapšene, dok je štampa pod kontrolom nacista okrenula javno mnjenje šireći antisemitizam protiv njih.[129][130] Kako se bližilo proleće, Jevreje su potiskivali u geta, od kojih se najveće zvalo „Baron Hirš“, prema jevrejskom graditelju železničkih pruga u Habzburškom carstvu.[131] U ovom logoru, početkom marta, 2.500 Jevreja je smešteno u 593 male sobe. Natpisi ispisani na grčkom, nemačkom i ladinskom upozoravali su Jevreje da ne izlaze i nejevrejsko stanovništvo da ne ulazi pretnjom smrću. Tokom cele noći nemački oficiri su prisiljavali jevrejske zatvorenike da izvode tradicionalne plesove kako bi ih „zabavljali".[131] Na kraju njihovog boravka, pruga do Soluna koju je izgradio istorijski baron Hirš, a koja je prvobitno imala za cilj da pomogne Jevrejima da pobegnu od ruskih pogroma, korišćena je za slanje solunskih Jevreja na sever u logor Aušvic.[131]

Uprkos upozorenjima o predstojećim deportacijama, većina Jevreja nije bila voljna da napusti svoje domove, iako je nekoliko stotina uspelo da pobegne iz grada. Nemci i Bugari započeli su masovne deportacije u martu 1943. godine, šaljući Jevreje iz Soluna i Trakije u daleke logore smrti Aušvic i Treblinka. Do leta 1943. Jevreji iz nemačke i bugarske zone su nestali, a ostali su samo oni u italijanskoj zoni. Jevrejska imovina u Solunu podeljena je grčkim „domarima“ koje je izabrao specijalni komitet „Služba za raspolaganje jevrejskom imovinom“ (JDIP). Umesto da daju stanove i preduzeća mnogim izbeglicama, oni su najčešće davani prijateljima i rođacima članova odbora ili saradnika.[132]

U Italijanskoj okupacionoj zoni

[uredi | uredi izvor]
Mlada žena plače tokom deportacije Jevreja iz Janjine 25. marta 1944. Skoro svi deportovani ljudi ubijeni su 11. aprila 1944. ili malo posle toga, kada je voz koji ih je prevozio stigao do logora Aušvic -Birkenau.[133][134]

U septembru 1943. godine, nakon italijanskog kolapsa, Nemci su usmerili pažnju na Atinske Jevreje i ostatak Italijanske okupacione zone. Tamo njihova propaganda nije bila toliko efikasna, jer su stare romaniotske jevrejske zajednice bile dobro integrisane u pravoslavno grčko društvo i nisu se lako mogle izdvojiti od hrišćana, koji su pak bili spremniji da se odupru zahtevima nemačkih vlasti. Atinski arhiepiskop Damaskinos naredio je svojim sveštenicima da traže od svojih zajednica da pomognu Jevrejima i poslao je protestno pismo kolaboracionističkim vlastima i Nemcima. Mnogi pravoslavni hrišćani su rizikovali živote skrivajući Jevreje u njihovim stanovima i domovima, uprkos pretnji zatvorom. Čak je i grčka policija ignorisala uputstva da Jevreje preda Nemcima. Kada su se lideri jevrejske zajednice obraćali premijeru Joanisu Ralisu, on je pokušao da ublaži njihov strah rekavši da su Solunski Jevreji bili krivi za subverzivne aktivnosti i da je to razlog što su deportovani.

U isto vreme, Elijas Barzilaj, veliki atinski rabin, pozvan je u Odeljenje za jevrejske poslove i rečeno mu je da preda spisak imena i adresa članova jevrejske zajednice. Umesto toga, uništio je evidenciju zajednice, spasivši tako živote hiljada atinskih Jevreja. Savetovao je atinskim Jevrejima da pobegnu ili se sakriju. Nekoliko dana kasnije, borci EAM-ELAS izvukli su iz grada samog rabina koji se pridružio otporu. EAM-ELAS je pomogao stotinama Jevreja da pobegnu i prežive (posebno oficir Stefanos Sarafis), od kojih su mnogi ostali u otporu kao borci i / ili interpretatori.

U Bugarskoj zoni okupacije

[uredi | uredi izvor]

U martu 1943. bugarske okupacione vlasti okupile su veliku većinu jevrejskog stanovništva, 4.058 od 4.273 i poslale ih u lokalne stacionare. U početku su ih vozom slali u koncentracione logore u Bugarskoj.[135] Držani pod nehumanim uslovima, Bugari su ih obavestili da će biti poslati u Palestinu. Međutim, deportovani nisu poverovali u to.[136] Osim petorice koji su umrli u bugarskim logorima, ostali su poslati u logor smrti Treblinku gde su umrli tokom narednih dana. Do kraja marta istrebljeno je 97% lokalne jevrejske zajednice.[135]

Oslobođenje i posledice

[uredi | uredi izvor]
Vidi još: Grčki građanski rat
Stanovnici Atine slave oslobađanje od sila Osovine, oktobar 1944.

Crvena armija je 20. avgusta 1944. godine napala Rumuniju.[137] Rumunska vojska se raspala, nemačka 6. armija je opkoljena i uništena dok se nemačka 8. armija povukla u Karpate.[137] Ubrzavanje kolapsa bio je puč u Bukureštu 23. avgusta 1944. kada je kralj Mihaj razrešio dužnosti maršala Jona Antoneskua na mestu premijera i objavio rat Nemačkoj.[138] U roku od nekoliko dana, veći deo Rumunije okupirao je Sovjetski Savez, uključujući najvažnije, naftna polja Ploeštija, koja su bila najvažniji nemački izvor nafte.[139] Nemačka je okupirala Grčku 1941. godine iz straha da će britanski bombarderi sa sedištem u Grčkoj bombardovati rumunska naftna polja i lišiti Rajh nafte koja je pokretala njegovu ratnu mašinu.[140] Dana 23. avgusta 1944. godine, na sastanku u svom sedištu, Adolf Hitler rekao je feldmaršalu Maksimilijanu fon Vajhsu, zapovedniku nemačkih snaga na Balkanu, da sa izgubljenim rumunskim naftnim poljima sada više nema smisla da drži okupiranu Grčku i da on treba odmah započeti pripreme za povlačenje iz Grčke.[141]

Nemačke trupe evakuisale su se iz Atine 12. oktobra 1944. godine, a do kraja meseca povukle su se iz kontinentalne Grčke. Prve britanske trupe pod vođstvom generala Skobija stigle su u Atinu 14. oktobra 1944. Četiri dana kasnije, grčka vlada u egzilu vratila se u grčku prestonicu.[109] Ubrzo je izbio sukob između monarhističke desnice i republikanske i komunističke levice, uprkos inicijativama premijera Georgiosa Papandreua.[81] Vlada je 1. decembra odredila da se razoružaju sve gerilske grupe. Dana 2. decembra, šest ministara EAM-a u Vladi nacionalnog jedinstva podnelo je ostavku u znak protesta, a 4. decembra i sam Papandreu. Novu vladu formirao je Temistoklis Sofulis. Neposredni povod za borbu bila je nesankcionisana demonstracija EAM-a na atinskom trgu Sintagma u nedelju, 3. decembra 1944. godine, koja je postala silovita kada je izbila pucnjava. U međuvremenu, general Skobi je odmah naredio svim jedinicama ELAS-a da napuste Atinu u roku od sedamdeset dva sata, a sledećeg dana je proglasio vanredno stanje.[142] Sukobi su se završili u noći 5. januara, a ELAS je započeo opšte povlačenje iz grčke prestonice.[143]

Vojnik 5. (škotskog) padobranskog bataljona krije se u Atini tokom Dekemvrijane, 18. decembra 1944.

Pregovori između novoosnovane grčke vlade i EAM zaključeni su 12. februara 1945. ugovorom iz Varkize.[144] To je pružalo privremeni predah od ratovanja, ali Grčka je bila u ruševinama. Zemlja je ostala politički podeljena i nestabilna.[145] Nekoliko levičarskih ličnosti, prijateljskih prema bivšim Sigurnosnim bataljonima, postavljeno je na ključne položaje u Ministarstvu rata, dok su predlozi o dozvoli bivšim andartesima da uđu u novu Nacionalnu gardu bili odbijeni.[146] Ova politika je učinila nepristrasno rešenje bezbednosnih problema Grčke praktično nemogućim i potkopala moralnu osnovu britanske doktrine o neuplitanju u unutrašnje grčke poslove.[147] Britansko Ministarstvo spoljnih poslova takođe se plašilo sovjetskog uticaja u Grčkoj.[148] Takav razvoj događaja razbesneo je deo članova EAM-a.[81] Jedan od njih bio je Veluhiotis kojeg je takođe prokazala Komunistička partija i odlučio je da nastavi svoju gerilsku aktivnost. Posle nekoliko meseci, vladine jedinice su ga zarobile i pogubile.[149] Zvanična politika prema saradnicima Osovine bila je blaža i kolebljivija nego bilo gde drugde u Evropi. Alekandros Lambu, sledbenik Pangalosa i šef specijalne sigurnosne policije tokom ratnog perioda, osuđen je na smrt, ali većina njegovih saoptuženih dobila je kratke zatvorske kazne. Tokom 1945. godine, više od 80.000 ljudi je procesuirano. Sudije, od kojih su mnogi služili tokom perioda okupacije, strogo su osuđivale levičare, a blaže ratne saradnike.[150] Obaveštajne službe SAD i Velike Britanije usprotivile su se imenovanju Zervasa za ministra pozivajući se na sumnje u njegovu saradnju sa nacističkom Nemačkom.[151]

Oporavak Grčke od razaranja u Drugom svetskom ratu i okupacije Osovine znatno je zaostajao za ostatkom Evrope.[152] Oko 8% grčkog stanovništva (oko 560.000) umrlo je tokom sukoba i okupacije. Sanitarni uslovi bili su veoma loši, a zdravlje onih koji su preživeli ugroženo je ponovnim porastom malarije i tuberkuloze, nedostatkom lekova i medicinskog materijala, neadekvatnom ishranom i nepreduzimanjem preventivnih mera. Četvrtina sela je spaljena, a preko 100.000 zgrada uništeno ili teško oštećeno. Gotovo 700.000 od ukupnog grčkog stanovništva bili su izbeglice i nisu imali osnovne životne potrebe.[153] Glad je 1945. godine usko izbegnuta samo masovnom pomoći koju su pružali saveznici i Uprava Ujedinjenih nacija za pomoć i rehabilitaciju (UNRRA). U drugoj polovini 1945. godine UNRRA je isporučila Grčkoj oko 171 milion dolara robe. U prvoj godini nakon oslobođenja UNRRA i saveznici obezbedili su preko 1,7 miliona tona hrane. Ipak, pokazalo se da je minimalni dnevni obrok od 2.000 kalorija nemoguće obezbediti.[154]

Uticaj na posleratnu kulturu

[uredi | uredi izvor]

Okupacija Grčke, tačnije grčkih ostrva, pojavljuje se u nekoliko knjiga i filmova na engleskom jeziku, zasnovanih na stvarnim napadima specijalnih snaga, poput Nesrećno se sreli pod mesečinom, Kritski trkač, izmišljenih poput Topovi Navaronea, Bekstvo iz Atine, Oni koji se usude [155] (1954), Mandolina kapetana Korelija. Značajni grčki filmovi koji se odnose na period, rat i okupaciju su Nemci ponovo napadaju, Šta si radio u ratu, Tanasi? i Poručnik Nataša. Italijanski film Mediteraneo, koji je 1991. godine osvojio Oskara za najbolji međunarodni film, govori o idiličnom grčkom ostrvu na kojem stanovnici prihvataju 8 italijanskih okupatora u svoj svakodnevni život.

Ovaj članak je deo serije o istoriji Grčke
Istorija Grčke
Grb Grčke
Preistorija
Bronzano doba
Antičko doba
Srednji vek
Rani novi vek
Savremeno doba
Istorija po temama
Portal Grčka

Reference

[uredi | uredi izvor]
  1. ^ Martin Seckendorf; Günter Keber; u.a.; Bundesarchiv (Hrsg.): Die Okkupationspolitik des deutschen Faschismus in Jugoslawien, Griechenland, Albanien, Italien und Ungarn (1941–1945) Hüthig, Berlin 1992; Decker/ Müller, Heidelberg 2000. Reihe: Europa unterm Hakenkreuz Band 6, ISBN 3-8226-1892-6.
  2. ^ „The Math of Mass Starvation and Murder: Germany in Greece During World War II”. Arhivirano iz originala 21. 11. 2015. g. Pristupljeno 21. 10. 2015. 
  3. ^ „Τα ερείπια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα (μέρος 2ο)”. news247.gr. 26. 10. 2011. 
  4. ^ „Οι μεγάλες καταστροφές και το γερμανικό χρέος στην Ελλάδα μέσα από ντοκουμέντα”. Newsbeast.gr. 5. 3. 2015. 
  5. ^ „Council for Reparations from Germany, Black Book of the Occupation(In Greek and German) Athens 2006 p. 1018–1019” (PDF). Arhivirano iz originala (PDF) 21. 7. 2011. g. Pristupljeno 15. 6. 2011. 
  6. ^ Gregory, Frumkin. Population Changes in Europe Since 1939, Geneva 1951. pp. 89-91
  7. ^ a b Mazower 2001, str. 155
  8. ^ Munoz, Antonio J. The German Secret Field Police in Greece, 1941–44, Jefferson: MacFarland & Company, Inc., 2018 pages 95.
  9. ^ Giannis Katris, The Birth of Neofascism in Greece, 1971
  10. ^ Andreas Papandreou, Democracy at Gunpoint (Η Δημοκρατία στο απόσπασμα)
  11. ^ „Council for Reparations from Germany, Black Book of the Occupation (in Greek and German), Athens 2006” (PDF). str. 125—126. Arhivirano iz originala (PDF) 31. 3. 2014. g. Pristupljeno 4. 3. 2016. 
  12. ^ K.Svolopoulos, Greek Foreign Policy 1945–1981
  13. ^ Bamberry, Chris, The Second World War: A Marxist History, 2014, Pluto Press (pg. 182)
  14. ^ Mazower, Mark Inside Hitler's Greece: The Experience of Occupation, 1941–44, New Haven: Yale University Press, 2001 page 222.
  15. ^ Mazower, Mark Inside Hitler's Greece: The Experience of Occupation, 1941–44, New Haven: Yale University Press, 2001 page 223.
  16. ^ Mazower, Mark Inside Hitler's Greece: The Experience of Occupation, 1941–44, New Haven: Yale University Press, 2001 pages 22 & 145.
  17. ^ Mazower, Mark Inside Hitler's Greece: The Experience of Occupation, 1941–44, New Haven: Yale University Press, 2001 pages 145-146.
  18. ^ a b v Mazower, Mark Inside Hitler's Greece: The Experience of Occupation, 1941–44, New Haven: Yale University Press, 2001 page 146.
  19. ^ „Famine and Death in Occupied Greece, 1941–1944 - Cambridge University Press”. cambridge.org. 
  20. ^ „"Greece: Hungriest Country", Time, Feb. 09 1942”. Arhivirano iz originala 11. 01. 2013. g. Pristupljeno 28. 05. 2021. 
  21. ^ "Secret Not for Publication: Famine and Death Ride into Greece at the Heels of the Nazi Conquest", Life, 3 August 1942, pp. 28-29.
  22. ^ „Drucksache 17/709, Entschädigungs-, Schadensersatz- und Reparationsforderungen wegen NS-Unrechts in Griechenland, Italien und anderen ehemals von Deutschland besetzten Staaten” (PDF). Deutscher Bundestag. 
  23. ^ Glenny, Misha. The Balkans. Pages 478-480
  24. ^ Voglis 2006, str. 22–24, 30ff.
  25. ^ Mazower 1995, str. 44–48
  26. ^ Voglis 2006, str. 24
  27. ^ Voglis 2006, str. 35–38
  28. ^ a b v Mazower 1993, str. 22
  29. ^ Meyer 2008: 151, 464
  30. ^ Kretsi, str. 177
  31. ^ Tsoutsoumpis, Spyros (decembar 2015). „Violence, resistance and collaboration in a Greek borderland: the case of the Muslim Chams of Epirus”. Qualestoria (2): 121. 
  32. ^ Baltsiotis, Lambros (2014). „Historical Dialogue on Cham Issues”. Columbia University. Institute for the Study of Human Rights: 1—3. „Muslim Chams inhabited... Thesprotia. The community suffered various forms of discriminations, mainly through administrative harassment... During the second half of 1920s illegal land expropriations carried out by the state affected not only the ciflik beys (large landowners) but also mid and small size landowners who constituted the majority of the community... in many parts of Chamouria. According to our findings, these were the circumstances that led to a gradual transformation of a southern Balkan Muslim community to a national minority... The rift between the two, formerly co-existing, religious communities of the region was already in effect since the mid-1920s. But the cycle of blood and revenge was triggered during the Second World War. When Italy invaded Greece some armed Muslim Chams committed, to a limited extent, atrocities against the Christian population... At the end of November of 1941, when the Italian army withdrew, much-extended acts of violence occurred this time against the Muslim Chams. … many of the Muslim adult males were in exile, Christians committed murders, lootings and rapes under the tolerance, if not the support, of local authorities… control of the roads, paths and of citizens' movement, in general, was in the hands of Muslim Chams. This was another important factor that added animosity... between the two groups. In the majority of the settlements a "choice" of... two communities.” 
  33. ^ Kretsi, Georgia (2002). „The Secret Past of the Greek-Albanian Borderlands. Cham Muslim Albanians: Perspectives on a Conflict over Historical Accountability and Current Rights”. Ethnologia Balkanica (6/2002): 171—195. Arhivirano iz originala 10. 03. 2012. g. Pristupljeno 28. 05. 2021. „They did not have the opportunity, however, to make any significant contributions in the fight against the Germans. ... the Cham partisan quoted above could describe the battles against EDES, but none against the Germans. Admittedly these fighting units were formed at the end of the war and therefore could no longer exert any broad influence on the Cham population. The majority of their elites had been corrupted by the occupying forces ... have constrained any motivation for joint resistance.” 
  34. ^ "Examining policy responses to immigration in the light of interstate relations and foreign policy objectives: Greece and Albania". In King, Russell, & Stephanie Schwandner-Sievers (eds). The new Albanian migration. Sussex Academic. p. 16.
  35. ^ Ktistakis, Yiorgos. "Τσάμηδες - Τσαμουριά. Η ιστορία και τα εγκλήματα τους" [Chams - Chameria. Their History and Crimes]
  36. ^ Kolioupoulos, Ioannis. „XIV. Macedonia in the Maelstrom of World War II” (PDF). History of Macedonia. str. 304—305. 
  37. ^ Brownfeld 2003
  38. ^ Shrader,, 1999, p. 33-34
  39. ^ a b v g d Mazower 2000, str. 276
  40. ^ Miller 1975, str. 130
  41. ^ a b Miller 1975, str. 127
  42. ^ Miller 1975, str. 126–27
  43. ^ Mazower 1995, str. 20
  44. ^ Shrader, 1999, p. 19;
  45. ^ Loring M. Danforth. The Macedonian Conflict: Ethnic Nationalism in a Transnational World. Princeton, N.J.: Princeton University Press. 1995. ISBN 978-0-691-04357-9. str. 73..
  46. ^ Woodhouse, Christopher Montague (2002). The Struggle for Greece, 1941-1949. C. Hurst & Co. Publishers. str. 67. ISBN 1-85065-492-1. 
  47. ^ a b v Μάρκος Βαφειάδης, Απομνημονεύματα, Β΄ Τόμος, σελίδες 64-65, 1984, Εκδόσεις Λιβάνη
  48. ^ Featherstone, K.; Papadimitriou, D.; Mamarelis, A.; Niarchos, G. (2011). The Last Ottomans: The Muslim Minority of Greece 1940–1949 (na jeziku: engleski). Springer. str. 297. ISBN 978-0-230-29465-3. „the Chams collaborated enthusiastically ... with the Bulgarian forces were reported.” 
  49. ^ Yiannis D. Stefanidis, Modern and Contemporary Macedonia, vol. II, 64-103. Macedonia in the 1940s.
  50. ^ Яnčo Gočev, Deйnostta na Sedma pehotna rilska diviziя v Solunskata oblast (1943—1944).
  51. ^ Anatoliй Prokopiev, Protivodesantnata otbrana na Belomorskoto kraйbrežie ot Vtori korpus (noemvri 1943 g. – oktomvri 1944 g.)
  52. ^ Koliopoulos, Giannēs; Veremēs, Thanos (2002). Greece: The Modern Sequel : from 1831 to the Present (na jeziku: engleski). Hurst. str. 73. ISBN 9781850654636. „former collaborators such as the Slav Macedonian militias.. their new master” 
  53. ^ Boйka Vasileva, Migracionni procesi v Bъlgariя sled Vtorata svetovna, Sofiя, Univ. izd. "Sv. Kliment Ohridski", 1991. str. 139.
  54. ^ Dimitъr Йončev, Bъlgariя i Belomorieto (oktomvri 1940 - 9 septemvri 1944 g.), Voennopolitičeski aspekti, "Dirum", Sofiя, 1993, predgovor.
  55. ^ Hoppe, Joachim (1984). „Germany, Bulgaria, Greece: Their Relations and Bulgarian Policy in Occupied Greece”. Journal of Hellenic Diaspora. 3: 54. „In the first days of September 1944, Bulgarian troops and administrative authorities left the occupied territories, including Greek Thrace and Macedonia. The following year, the Bulgarian authorities responsible were put on trial before "People's Courts" for their actions during the war. Thousands of them were sentenced, many (about 2,000) to death.” 
  56. ^ Papavizas, George C. (6. 1. 2006). Claiming Macedonia: The Struggle for the Heritage, Territory and Name of the Historic Hellenic Land, 1862–2004. McFarland. str. 116. ISBN 978-1-4766-1019-1. 
  57. ^ a b Knippenberg, Hans (6. 12. 2012). Nationalising and Denationalising European Border Regions, 1800–2000: Views from Geography and History. Springer Science & Business Media. str. 93. ISBN 9789401142939. 
  58. ^ Close, David H. (2014). The Greek Civil War (na jeziku: engleski). Routledge. str. 75. ISBN 978-1-317-89852-8. 
  59. ^ Knopp 2009, str. 193
  60. ^ Voglis 2006, str. 37
  61. ^ „Kriegsverbrechen, Menschenrechte, Völkerrecht 1939–1945”. wlb-stuttgart.de. 
  62. ^ Reproduced articles from The Times and The Guardian Arhivirano 3 novembar 2005 na sajtu Wayback Machine, nrw.vvn-bda.de/texte/mittenwald_engl.htm. Retrieved 7 December 2014.
  63. ^ Mazower 1993, str. 18
  64. ^ a b v Mazower 1993, str. 19
  65. ^ a b Mazower 1993, str. 20
  66. ^ a b Shrader 1999, str. 16 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  67. ^ Cooke, Philip; Shepherd, Ben H. (2014). Hitler's Europe Ablaze: Occupation, Resistance, and Rebellion during World War II (na jeziku: engleski). Skyhorse Publishing, Inc. str. 77. ISBN 9781632201591. „Few security battalionists were consciously pro-German... by the opportunities for plunder that such work offered” 
  68. ^ N. Kalyvas, Stathis (1. 4. 2008). „Armed collaboration in Greece, 1941–1944”. European Review of History—Revue Européenne d'Histoire. 15 (2): 129—142. S2CID 143591557. doi:10.1080/13507480801931051. 
  69. ^ Markos Vallianatos. The untold history of Greek collaboration with Nazi Germany (1941–1944). str. 114—117. 
  70. ^ Mazower 1993, str. 133
  71. ^ Bakken, Christopher (6. 7. 2015). „How Greece Got to 'No'”. The Wall Street Journal. 
  72. ^ Knopp 2009, str. 192
  73. ^ Mazower 1995, str. 22
  74. ^ a b v Mazower 1995, str. 135
  75. ^ a b v Mazower 1995, str. 23
  76. ^ a b v Shrader 1999, str. 35 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  77. ^ a b Shrader 1999, str. 24 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  78. ^ Shrader 1999, str. 29 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  79. ^ Shrader 1999, str. 30 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  80. ^ a b Shrader 1999, str. 31 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  81. ^ a b v Shrader 1999, str. 38 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  82. ^ a b Shrader 1999, str. 34 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  83. ^ Mazawer 1993, str. 348
  84. ^ a b v g Iatrides 2015, str. 24
  85. ^ Mazower 1995, str. 300
  86. ^ Schmick, Karl-Heinz (2002). Alter Wein in neuen Schläuchen: eine Analyse der zweiten Ausstellung Vernichtungskrieg. Verbrechen der Wehrmacht 1941–1944 (na jeziku: nemački). Freiland. str. 97. ISBN 978-3-9808689-1-4. 
  87. ^ Mazawer 1993, str. 141
  88. ^ a b v Panourgiá, Neni (2009). Dangerous Citizens: The Greek Left and the Terror of the State. Fordham University Press. str. 53. ISBN 978-0-8232-2967-3. 
  89. ^ Shrader 1999, str. 28 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  90. ^ Shrader, Charles R. (1999). The Withered Vine: Logistics and the Communist Insurgency in Greece, 1945-1949. Greenwood Publishing. str. 34. ISBN 978-0-275-96544-0. .
  91. ^ Ian Dear, Michael Richard, Daniell Foot (2001). Oxford Companion to World War II. Oxford University Press, UK. str. 403. ISBN 978-0-19-860446-4. 
  92. ^ Close, David H. (1995). The Origins of the Greek Civil War. Longman. str. 106. ISBN 978-0-582-06472-0. 
  93. ^ John O. Iatrides (1981). Greece in the 1940s: A Nation in Crisis. University Press of New England. str. 58. ISBN 978-0-87451-198-7. 
  94. ^ a b v g Leften Stavros Stavrianos (2000). The Balkans Since 1453. C. Hurst & Co. Publishers. str. 788—789. ISBN 978-1-85065-551-0. 
  95. ^ Shrader, 1999, p. 30, 38
  96. ^ McNeill, William Hardy (1947). The Greek dilemma: war and aftermath. J.B. Lippincott Company. str. 87. Pristupljeno 16. 10. 2010. 
  97. ^ D. Michael Shafer, Deadly Paradigms: The Failure of U.S. Counterinsurgency Policy, Princeton University Press. 2014. ISBN 140086058X. str. 169..
  98. ^ Clogg, Richard (2013). A Concise History of Greece (na jeziku: engleski). Cambridge University Press. str. 283. ISBN 978-1-107-65644-4. 
  99. ^ Wrigley 1995, str. 307
  100. ^ Close, David H. (1993). The Greek Civil War, 1943–1950: Studies of Polarization (na jeziku: engleski). Routledge. ISBN 978-0-415-02112-8. „The British suspected, on the contrary, collaboration between the Germans and ELAS.” 
  101. ^ Wey, Adam Leong Kok (2015). Killing the Enemy: Assassination Operations During World War II (na jeziku: engleski). I.B.Tauris. str. 89. ISBN 9780857729705. „Neither EAM nor ELAS supported the SOE missions and on some occasions even betrayed them to the Germans.” 
  102. ^ a b Dorril, Stephen (2002). MI6: Inside the Covert World of Her Majesty's Secret Intelligence Service. Simon and Schuster. str. 307. ISBN 978-0-7432-1778-1. 
  103. ^ Meyer 2008, str. 476
  104. ^ Hondros, John Louis (1983). Occupation and Resistance: The Greek Agony, 1941–1944 (na jeziku: engleski). Pella Publishing Company, Incorporated. str. 198. ISBN 978-0-918618-24-5. „Throughout the period October 1943 to October 1944, Zervas consistently rejected active collaboration in favor of coexistence. The German records do not sustain Kedros's charges of a German- Rallis-British conspiracy. Zervas's policy of coexistence, however, enabled the Germans to concentrate on ELAS for at least two major operations” 
  105. ^ Gerolymatos, Andree (1984). „The Role of the Greek Officer Corps in The Resistance”. Journal of Hellenic Diaspora (3): 78. Pristupljeno 11. 1. 2019. „Consequently, by 1944, the membership of EDES no longer represented the anti-monarchist faction but had come to reflect a broad spectrum of right-wing forces opposed just as much to ELAS as to the Germans. Furthermore, by this time, the rapid development of EAM-ELAS” 
  106. ^ Shepherd, Ben H. (2016). Hitler's Soldiers: The German Army in the Third Reich. Yale University Press. str. 89. ISBN 978-0-300-21952-4. „A short-lived attempt to coopt EDES forces, and use them against ELAS partisans, also failed, and by July 1944, EDES was attacking the Germans again.” 
  107. ^ Meyer 2008, str. 624
  108. ^ Shrader, 1999, p. xviii, 35
  109. ^ a b v Shrader 1999, str. 37 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  110. ^ Fromm, Annette B. "Hispanic Culture in Exile", in Zion Zahar, Sephardic and Mizrahi Jewry: From the Golden Age of Spain to Modern Times, pages 152-164.
  111. ^ a b v g d đ e ž z i j k "Greece". Jewish Virtual Library Accessed 17 August 2018
  112. ^ a b "Turkey". Jewish Virtual Library. Retrieved 17 August 2018
  113. ^ „The Jewish Community of Salonika”. Beit Hatfutsot Open Databases Project. The Museum of the Jewish People at Beit Hatfutsot. Arhivirano iz originala 08. 07. 2018. g. Pristupljeno 28. 05. 2021. 
  114. ^ Gilles Veinstein. Salonique 1850–1918, la "ville des Juifs" et le réveil des Balkans. str. 42—45. 
  115. ^ Glenny, Misha (2000). The Balkans: Nationalism, War, and the Great Powers, 1804-1999. str. 236. : "The Jews of Salonika, for the moment still the majority population, were hoping that the peace negotiations .... Of all the allies, Greece had suffered the least casualties, human and material, during the First Balkan War...
  116. ^ Glenny, Misha. The Balkans: Nationalism, War and the Great Powers, 1804-1999. Page 348-349
  117. ^ Glenny, Misha. The Balkans. Page 512
  118. ^ Fromm in Zion Zahar Sephardic and Mizrahi Jewry: From the Golden Age of Spain to Modern Times, page 162
  119. ^ Glenny, Misha. The Balkans 1804-1999. Page 518: "Despite losing twenty-two relations in Auschwitz, all of Erika's immediate family survived -- the only Jewish family from Salonika to return from Auschwitz with all its members alive."
  120. ^ Silverman, Anav. „The Rabbi and Bishop Who Saved a Greek Jewish Community”. HuffPost. 
  121. ^ History of the Jewish Communities of Greece, American Friends of the Jewish Museum of Greece Arhivirano 29 jun 2007 na sajtu Wayback Machine, afjmg.org. Retrieved 7 December 2014.
  122. ^ The Holocaust in Greece, United States Holocaust Memorial Museum Arhivirano 6 mart 2006 na sajtu Wayback Machine, ushmm.org. Retrieved 7 December 2014.
  123. ^ Glenny, Misha. The Balkans. Page 511.
  124. ^ Glenny, Misha. The Balkans. Pages 511-512
  125. ^ Glenny, Misha. The Balkans. Pages 512-513
  126. ^ a b Glenny, Misha. The Balkans. Page 513
  127. ^ a b Glenny, Misha. The Balkans. Pages 513-514
  128. ^ a b Glenny, Misha. The Balkans. Page 514
  129. ^ a b Mazower 2004, str. 424–28
  130. ^ a b Website of the Foundation for the Advancement of Sephardic Studies and Culture Arhivirano 21 februar 2007 na sajtu Wayback Machine, sephardicstudies.org. Retrieved 7 December 2014.
  131. ^ a b v Glenny, Misha. The Balkans. Page 515
  132. ^ Mazower 2004, str. 443–48
  133. ^ Kehila Kedosha Janina Synagogue and Museum, The Holocaust in Ioannina. Retrieved 5 January 2009.
  134. ^ Raptis, Alekos and Tzallas, Thumios, Deportation of Jews of Ioannina, Kehila Kedosha Janina Synagogue and Museum, 28 July 2005. Retrieved 5 January 2009.
  135. ^ a b Bowman, Steven B. (2009). The Agony of Greek Jews, 1940–1945 (na jeziku: engleski). Stanford University Press. str. 80—82. ISBN 9780804772495. 
  136. ^ Chary, Frederick B. (1972). The Bulgarian Jews and the Final Solution, 1940-1944 (na jeziku: engleski). University of Pittsburgh Pre. str. 111. ISBN 9780822976011. 
  137. ^ a b Weinberg, 2005 pp. 713
  138. ^ Weinberg, 2005 pp. 713-714
  139. ^ Weinberg, 2005 pp. 714
  140. ^ Weinberg, 2005 pp. 716-717
  141. ^ Weinberg, 2005 pp. 717
  142. ^ Shrader 1999, str. 39 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  143. ^ Shrader 1999, str. 42 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  144. ^ Shrader 1999, str. 43 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  145. ^ Shrader 1999, str. 44 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  146. ^ Mazower, 1993, p. 348, 375
  147. ^ Mazower 1993, str. 348
  148. ^ Mazower 1993, str. 365
  149. ^ Mazower, 1993,p. 373
  150. ^ Deák, István; Gross, Jan T.; Judt, Tony (16. 4. 2000). The Politics of Retribution in Europe: World War II and Its AftermathSlobodan pristup ograničen dužinom probne verzije, inače neophodna pretplata. Princeton University Press. str. 213–215. ISBN 0-691-00954-6. 
  151. ^ Iatrides, John; Wrigley, Linda (1995). Greece at the crossroads: the Civil War and its legacy. Penn State Press. str. 137. ISBN 0-271-01411-3. 
  152. ^ Shrader 1999, str. 46 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  153. ^ Shrader 1999, str. 47 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  154. ^ Shrader 1999, str. 48 harvnb greška: više ciljeva (2×): CITEREFShrader1999 (help)
  155. ^ Gloede_The_Saint (3. 5. 1954). „They Who Dare (1954)”. IMDb. 

Literatura

[uredi | uredi izvor]

Dodatna literatura

[uredi | uredi izvor]

Spoljašnje veze

[uredi | uredi izvor]
Preuzeto iz „https://sr.wikipedia.org/w/index.php?title=Осовинска_окупација_Грчке&oldid=28853504”