วง
ภาษาไทย
[แก้ไข]รากศัพท์
[แก้ไข]จากภาษาเขมรเก่า វាង៑ (วางฺ), វាង្ង៑ (วางฺงฺ), វង៑ (วงฺ), จากภาษามอญ-เขมรดั้งเดิม *wa(a)ŋ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาเขมร វង់ (วง̍), ภาษาลาว ວົງ (ว็ง); ร่วมรากกับ วัง and เวียง
การออกเสียง
[แก้ไข]| การแบ่งพยางค์ | วง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | wong |
| ราชบัณฑิตยสภา | wong | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /woŋ˧/(สัมผัส) | |
| คำพ้องเสียง | ||
คำนาม
[แก้ไข]วง
- รูปเขียนมีเส้นล้อมรอบไม่มีเหลี่ยม
- รูปที่มีเส้นนอกโค้งบรรจบกัน
- กลุ่ม, พวก
- ส่วนสัดของมือที่ใช้ในการรำ
- การเล่นที่มีคนนั่งหรือยืนล้อมรอบ
ลูกคำ
[แก้ไข]คำกริยา
[แก้ไข]วง (คำอาการนาม การวง)
- ล้อมรอบ
- ทำเครื่องหมายเป็นวง
ลักษณนาม
[แก้ไข]วง
- ใช้กับสิ่งของที่มีลักษณะเป็นวง
- แม่ของเธอเก็บแหวนไว้ 4 วง