İçeriğe atla

Merkezcilik

Vikipedi, özgür ansiklopedi
Makale serilerinden
Parti siyaseti
Siyasi yelpaze
Sol
Merkez
Sağ
Program/İdeolojiler
Türler
Parti organizasyonu
Parti içi demokrasi
Siyasi parti sistemi
Partilerle koalisyonlar
Siyasi partiler listesi

Merkezcilik, toplumsal eşitliğin yanı sıra belirli bir sosyal hiyerarşinin kabul edilmesini veya desteklenmesini içeren siyasi bir bakış açısı veya duruştur. Bununla birlikte, merkezcilik, önemli ölçüde sağ veya sol yanlısı politika değişikliklerine karşı çıkar.[1]

Genel olarak, hem merkez sol hem de merkez sağ politikalar, merkezcilikle ilişkilendirilir ve her iki siyasi spektrumda da bir miktar merkeze eğilim vardır. Sosyal liberalizm, Pancasila ve Hristiyan demokrasi gibi birçok siyasi görüş, merkezci olarak kabul edilir. Aynı şekilde, Üçüncü Yol gibi modern politik hareketler de merkezci olarak kabul edilebilir, çünkü bunlar hem sağ ekonomik platformları hem de sol sosyal politikaları destekleyen bir sentezin savunucularıdır.[2][3][4][5][6][7][8][9]

Ülkelere göre kullanımı

[değiştir | kaynağı değiştir]

Avustralya

[değiştir | kaynağı değiştir]

Her iki politika tarafında da, liberal ve işçi partileri içinde çeşitli gruplar tarafından desteklenen merkezciler vardır. Liberal Parti'nin ılımlı üyeleri ve İşçi Partisi'nin sağ kanadı, merkezciliği temsil etmektedir. Avustralya'nın en önemli merkezci partisi Avustralya Demokratları'dır. Parti, 1977'den 2007'ye kadar Senatoda temsil edildi ve sık sık dengeleyici güç olarak hizmet etti. "Orta yol" olarak bilinen parti, 2019'da yeniden kuruldu.

Belçika

[değiştir | kaynağı değiştir]

Halk Birliği, sosyal liberalizmi savunan ve Fransızca konuşan Belçikalılar tarafından kültürel olarak baskı altında hisseden Hollandaca konuşan Belçikalıları temsil etmeyi amaçlayan Flandre'nin geleneksel merkez partisiydi. 2009'dan beri bu partinin en büyük halefi olan Yeni Flaman İttifakı, daha çok Halk Birliği'nin sağ kanadından oluşuyor ve son yıllarda daha liberal muhafazakâr bir görüş benimsiyor.

Liberal Reformist Hareket ve DéFI, politik spektrumun merkezinde yer alan diğer partilerdir.[kaynak belirtilmeli]

Brezilya

[değiştir | kaynağı değiştir]

Brezilya Demokratik Hareketi (MDB), ülkenin en büyük siyasi partilerinden biridir ve birçok merkez partisinden biridir. Brezilya siyasetindeki başka bir merkez parti, Brezilya Sosyal Demokrasi Partisi (PSDB)'dir. Diğer merkez partiler arasında Sosyal Demokrat Parti (PSD), Yeşil Parti (PV), Vatandaşlık (CID) ve Sosyal Düzen Cumhuriyet Partisi (PROS) yer almaktadır. Brezilya'da çok sayıda merkez parti vardır ve bu partiler yerel politikada önemli bir rol oynar. Bu nedenle, sağ veya sol kanattaki büyük partilerin bir parçası olmayan partilere "Centrão" (büyük çadır) denir.[10]

Kanada

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kanada'nın modern siyasi tarihi boyunca, federal düzeydeki hükûmetler "aracılık politikası" uygulayarak ılımlı, merkezci bir politika izlemiştir.[11][12][13][14] Kanada Muhafazakar Partisi ve Kanada Liberal Partisi (ve önceki temsilcileri), geniş bir seçmen kitlesinden destek almaktadır.[15][16][17] Tarihsel olarak, Kanada'nın siyasi spektrumunda Liberaller, merkez sağ muhafazakarlardan daha ılımlı ve merkezci olarak görülürler.[13][18][19] 1970'lerin sonlarında Başbakan Pierre Elliott Trudeau, Kanada Liberal Partisinin "radikal merkeze" bağlı olduğunu söyledi.[20][21] Kanada toplumunda aşırı sağ ve aşırı sol siyaset hiçbir zaman öne çıkan güçler olmadı.[22][23][24][25]

Hırvatistan

[değiştir | kaynağı değiştir]

Hırvat Halk Partisi (Liberal Demokratlar) ve Halk Partisi (Reformistler) merkezci gruplardır. Tarımsal Hırvat Köylü Partisi eskiden merkez sağda yer alıyordu, ancak son zamanlarda daha ılımlı ve merkezci hale geldi.

Çek Cumhuriyeti

[değiştir | kaynağı değiştir]

Çek Cumhuriyeti'nde birçok önde gelen merkezci parti vardır. Bunlar arasında senkretik popülist hareket ANO 2011, sivil özgürlükçü Çek Korsan Partisi, uzun süredir var olan Hristiyan ve Demokrat Birlik - Çekoslovak Halk Partisi ve yerelci Belediye Başkanları ve Bağımsızlar partisi yer almaktadır.

Fransa

[değiştir | kaynağı değiştir]

Fransa'da geleneksel olarak "centriste" partiler vardı, ancak zaman içinde bu partiler değişti. Genel olarak yeni bir siyasi konu ortaya çıktığında ve yeni bir siyasi parti ana akıma girdiğinde, eski merkez sol partiden gelen siyasi hareket de facto olarak sağcı olabilir, ancak kendisini bir sağ parti olarak görmeyeceği için merkezciliği benimseyecektir.[26]

Fransa Cumhurbaşkanı olarak seçilen Emmanuel Macron tarafından kurulan Renaissance (LREM) partisi en önemli merkez partidir. Macron, kendisini tanımlamak için "merkezci" terimini kullanmayı tercih etmemekle birlikte, politikaları genellikle merkezcidir. 2007 yılında kurulan François Bayrou'nun Demokrat Hareketi, Hristiyan Demokrat Demokrasi ve Fransız Birliği'nin halefi olan bir partidir.[26]

Almanya

[değiştir | kaynağı değiştir]
Joachim Gauck, 1990 yılında partisinin Yeşiller ile birleşmesinden önce Birlik 90'da yer aldı. Joachim Gauck eski Almanya Cumhurbaşkanıydı ve merkezci bir politikacıydı.

Politische Mitte, siyasi merkez ve merkezcilik anlamına gelir. Sosyal-liberal Weimar Cumhuriyeti (1918–1933) dönemindeki Alman Demokrat Partisi, Almanya tarihindeki tüm Alman partileri arasında en açıkça merkezci olanıdır.

1870 yılında Weimar Cumhuriyeti'nde Alman Katoliklerin bir partisi olan Zentrum bulunmaktaydı. Bu parti, doğrudan bir merkezci bir parti olmamasına rağmen, hem sağ hem de sol taraftaki Katolikleri birleştirdiği için "Merkez Partisi" olarak adlandırıldı. İlk olarak "Volkspartei" olarak bilinen bu parti içerisinde, liberaller ve muhafazakârlar yer alıyordu. Bununla birlikte, dini konularda tarafsız olmayan ve daha liberal ve modernist görüşlere karşı çıkan açık bir sağ muhafazakâr politika izlemekteydi.

Batı Almanya'ya demokrasinin dönüşünden sonra Zentrum'un önemli halefi olan Hristiyan Demokrat Birlik, tarih boyunca kendisini sağcı veya merkezci olarak tanımladı ve genel olarak sağ kanatta yer aldı. 1990'ların başında etkisi altında kaldıkları dönemin bir sonucu olarak, Almanya Sosyal Demokrat Partisi üyeleri kendilerini "yeni merkez" olarak tanımlamış olsalar da, partilerinin geçmişi ve sosyalist kimlikleri nedeniyle günümüzde partilerini merkezci olarak tanımlamamaktadırlar.

Diğer partiler, özellikle bölgesel partiler, Almanya'daki bazı eyalet parlamentolarında merkezci olabilir. Schleswig-Holstein eyaletindeki Danimarkalı ve Friz azınlıkların oluşturduğu Güney Schleswig Seçmen Federasyonu, şu anda merkezci bir siyasi pozisyona sahiptir, ancak eski bir sol görüşlü bir parti olarak tarihte yerini almaktadır. Parti, 2009, 2010 ve 2012 yıllarında Almanya cumhurbaşkanlığı seçimlerinde Sosyal Demokratlar ve Yeşiller partilerinin adaylarını destekledi.

Eyalet parlamentosundaki Özgür Seçmenler partisi, Bavyera'da da merkezci bir partidir.

Yunanistan

[değiştir | kaynağı değiştir]

Merkezci politikacı ve Tarım ve İşçi Partisi'nin kurucusu Alexandros Papanastasiou, modern Yunanistan siyasetinde merkezciliğin temelini atmıştır. 1961'de Georgios Papandreou ve diğer siyasi liderler, Merkez Birliği olarak bilinen bir koalisyon partisini kurdu. Beş parti birleşti: Sosyal Halk Partisi, Liberal Parti, İlerici Tarımsal Demokrat Birlik ve Ulusal İlerici Merkez Birliği.

Yunanistan'da iktidarda olan son Venizelist parti Merkez Birliği Partisi oldu. 1977'ye kadar parti resmen varlığını sürdürdü (darbe sonrası Merkez Birliği - Yeni Güçler olarak adlandırıldı), ardından halefi Demokrat Merkez Birliği (EDIK) partisi kuruldu.

Vassilis Leventis, 1992'de Merkezci Birlik'i "Merkezci ve Ekologlar Birliği" olarak kurdu, ancak kısa bir süre sonra bu adı değiştirdi. Merkez Birliği'nin ideolojik devamı olarak nitelendirilen parti, Yunanistan'daki merkezci ifadenin politik bir devamı olmayı amaçlıyor. Leventis, Eleftherios Venizelos, George Papandreou Sr. ve diğer önemli politikacılar gibi Venizelist mirasının bir parçası olmak istedi. Ancak 2015'e kadar partinin toplam etkisi sınırlı olmuştur; Ocak 2015 Yunanistan yasama seçimlerinde %1,8 oy oranı, Eylül 2015 Yunan Parlamentosu seçimlerinde 3,4% oy oranı ve dokuz seçilen üye ile en yüksek başarısı olmuştur.

Stavros Theodorakis, kısa ömürlü bir sosyal liberal parti olan The River'ı kurdu ve 2015 yılında hem Yunan hem de Avrupa Parlamentolarında sandalye kazandı. 2019 yılında dağıldı.

Japonya

[değiştir | kaynağı değiştir]

İkinci Dünya Savaşı'nın ardından 1955 yılında Japonya hükûmeti Liberal Demokrat Parti (LDP) tarafından devralındı ve Japonya Sosyalist Partisi'ne (JSP) karşı bir siyaset yürüterek seçimleri kazandı. Ancak 1960'lardan itibaren Komeito, Demokrat Sosyalist Parti ve Sosyalist Demokrat Federasyonu gibi merkezci partiler ortaya çıktı.[27][27][28][29][30] Yeni Japonya Partisi, 1992'de reformcuların LDP'den ayrılmasıyla merkezci ve liberal bir partiydi. Ancak iki yıl sonra dağıldı.[31]

Polonya

[değiştir | kaynağı değiştir]

Medeni Platform (PO), 2001'de liberal muhafazakâr bir parti olarak kuruldu ve 2007-2015 yılları arasında iktidarda kaldı. Daha sonra Donald Tusk liderliğinde merkez bir siyasete geçti ve sol eğilimli liberal seçmenleri çekmeye çalıştı. Hristiyan demokratlar, sosyal liberal veya muhafazakâr olabilir. Bununla birlikte, teknokratik kimliğiyle parti, ideoloji eksikliği gibi eleştirilerle karşılamıştır. Daha sonradan, Grzegorz Schetyna başkanlığında sağa kaydğığ görülmüştür. Medeni Koalisyon, mevcut lideri Borys Budka'nın liderliğinde, 2020 cumhurbaşkanlığı seçiminde adayları Rafał Trzaskowski'nin önerdiği politikalara uygun olarak yeniden ilerlemeci bir yaklaşım benimsemiştir. Polonya Halk Partisi (PSL) gibi siyasi partiler de merkezci olarak nitelendirilebilir. Bununla birlikte, Hukuk ve Adalet Partisi, genel olarak sosyal muhafazakâr ve aynı zamanda ekonomik olarak sağcı ve korumacı politikalara destek verir.

Birleşik Krallık

[değiştir | kaynağı değiştir]

1981 yılında Roy Jenkins, David Owen, Shirley Williams ve Bill Rodgers, "Dörtlüler Çetesi" olarak bilinen politikalarını ortaya koyarak Sosyal Demokrat Parti'yi (SDP) kurdu. "Dörtlüler Çetesi" olarak bilinen merkezciler, İşçi Partisi'ni militan sol veya "sert sol" olarak etiketledikledikten sonra ayrıldılar. 1988'de SDP, Liberal Parti ile birleşerek merkezci Liberal Demokratları oluşturdu.[32][33]

Tony Blair'in liderliğindeki İşçi Partisi, 1990'ların ortalarından sonlarına kadar merkezci bir Üçüncü Yol politika platformuna doğru ilerlemeye başladı ve siyasi kampanya "Y-İşçi Partisi" (Yeni İşçi Partisi) olarak değiştirdi. Blair'in halefi Gordon Brown, 2010 genel seçimlerinde Muhafazakârlara yenilerek yeni İşçi Partisi iktidarının sonunu getirdi. Brown'ın liderliğini üstlenen Ed Miliband, Yeni İşçi Partisi'ni sol politikalara yönlendirdi. 2009'da kurulan Mavi İşçi hareketi, sosyal olarak muhafazakâr işçi sınıfı seçmenleri için yeni bir merkezci siyaset sunmaya çalıştı. Miliband döneminden sonra, 2015'te sosyalist Jeremy Corbyn partinin lideri olduktan sonra sonra partiyi tekrar sol siyasete kaydırdı.[34]

2011 yılında Birleşik Krallık'ın Başbakan Yardımcısı ve Liberal Demokratlar'ın lideri olan Nick Clegg, partisinin radikal merkezde yer aldığına inandığını belirtti. John Maynard Keynes, William Beveridge, Jo Grimond, David Lloyd George ve John Stuart Mill'i, Liberal Demokratlar'ın 1988'de kurulmasından önce gelen merkezci örnekler olarak gösterdi. Liberalizmi bir halk ideolojisi olarak tanımlayarak siyasi yelpazeyi benimsedi. Partisinin pozisyonunu şu şekilde açıkladı: "Sol için devletle takıntı. Sağ için piyasa ile ibadet. Ama biz liberal olarak, inancımızı insanlara koyuyoruz. İnsanlara güç ve fırsat verilen bir düzen istiyoruz. Rakiplerimiz bizi eski moda sol ve sağ etiketleriyle ayırmaya çalışıyor. Ancak biz sol tarafta değiliz, sağ tarafta da değiliz. Kendi etiketimiz var: Liberal. Biz liberaliz ve İngiliz siyasetinin merkezi siyasetinin mülk sahipleriyiz. Politikamız, radikal merkezin politikasıdır."

David Cameron, 2000'li yılların ortalarından sonlarına doğru Muhafazakâr Partiyi merkeze doğru çekti ve 2010 genel seçimleri sonrasında Liberal Demokratlarla bir koalisyon kurdu. Muhafazakâr Parti 2015 genel seçimlerinde çoğunluğu kazandı ve Liberal Demokratlar ile olan koalisyon sona erdi. 2017 genel seçimlerinde ise sandalye sayısı azaldı. Theresa May, Cameron'ın yerine Başbakan olarak atandıktan sonra sosyal eşitsizlikle mücadele etmeye kararlı olduğunu söyledi ve Ed Miliband'ın "enerji şirketlerini regüle etme" gibi bazı politikalarını benimsedi. Bununla birlikte, partinin 2017 manifestosu, Brexit referandumunun ardından partinin geleneksel ana konularına hitap ederek merkezden önemli ölçüde ayrıldı.

Brexit referandumunun ardından, Birleşik Krallık'ta siyasetin geleneksel "sol ve sağ" ayrımına geri döndüğü görülüyordu. 2017 seçimleri için More United bloğu, ilkelerine uyan çeşitli partilerden adayları desteklemek için kuruldu; bu grup, başta İşçi Partisi ve Liberal Demokratlar olmak üzere çeşitli partilerden milletvekillerini ve bir Muhafazakâr milletvekilini destekledi. 2018'de Simon Franks tarafından kurulan bir grup, Birleşik Krallık'ta yeni bir merkezci siyasi parti kurmak için 50 milyon sterlin topladı ve iddiaya göre United for Change adını aldı.[35]

2019'un başlarında, Brexit sorunları ve parti içi çatışmalar nedeniyle birçok İşçi Partisi ve Muhafazakâr Parti milletvekili partilerinden ayrıldı ve pro-Avrupacı bir grup olan The Independent Group for Change'ı kurdu. Daha sonra Change UK olarak resmi bir parti olarak kayıt olma niyetlerini açıkladılar. Change UK milletvekili Chris Leslie, partiyi "merkez-sol'un ev sahibi" olarak tanımlarken, çoğu kaynak partiyi merkezci olarak tanımladı. 2019 Avrupa Parlamentosu seçimlerinde partililer adına hayal kırıklığı yaratan sonuçların ardından, Change UK milletvekili Chuka Umunna Liberal Demokratlara katıldı. 2019 genel seçimlerinde tüm milletvekillerini kaybeden parti dağıldı.[36][37]

Ayrıca bakınız

[değiştir | kaynağı değiştir]

Kaynakça

[değiştir | kaynağı değiştir]
  1. ^ Woshinsky, Oliver H.. (2008). Explaining Politics: Culture, Institutions, and Political Behavior. Taylor & Francis. ss. 141, 161. ISBN 978-0-203-93318-3. OCLC 1251767064. 
  2. ^ Bobbio, Norberto (1996). Cameron, Allan (Ed.). Left and Right: The Significance of a Political Distinction. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0-226-06245-7. OCLC 35001802. 
  3. ^ "UK Politics — What is the Third Way?". BBC News. 27 Eylül 1999. 2 Ağustos 2018 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 16 Haziran 2019. 
  4. ^ Forrester, Katrina (18 Kasım 2019). "The crisis of liberalism: why centrist politics can no longer explain the world". The Guardian. 22 Haziran 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Haziran 2022. 
  5. ^ Arif, Syaiful (17 Ekim 2020). "Soekarno and the Social Centrism of Pancasila". Kompas (İngilizce). 22 Ekim 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Şubat 2023. 
  6. ^ Aspinall, Edward; Fossati, Diego; Muhtadi, Burhanuddin; Warburton, Eve (24 Nisan 2018). "Mapping the Indonesian political spectrum". New Mandala (İngilizce). 30 Ocak 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Şubat 2023. 
  7. ^ Tehusijarana, Karina M.; Arbi, Ivany Atina (24 Ağustos 2019). "Weaponizing Pancasila". The Jakarta Post (İngilizce). 24 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Şubat 2023. 
  8. ^ Boswell, Jonathan (2013). Community and the Economy: The Theory of Public Co-operation. Routledge. s. 160. ISBN 978-1136159015. 
  9. ^ Slomp, Hans (2000). European Politics Into the Twenty-First Century: Integration and DivisionÜcretsiz kayıt gerekli. Westport: Greenwood Publishing Group. s. 35. ISBN 0275968146. 
  10. ^ Kumpel, Larissa; Rocha, Luiza (29 Eylül 2022). "What is Centrão and what is the origin of the term?". Estado de Minas (Portekizce). 18 Aralık 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 18 Aralık 2022. 
  11. ^ Brooks, Stephen (2004). Canadian Democracy: An IntroductionÜcretsiz kayıt gerekli. Oxford University Press. s. 265. ISBN 978-0-19-541806-4. two historically dominant political parties have avoided ideological appeals in favour of a flexible centrist style of politics that is often labelled "brokerage politics" 
  12. ^ Johnson, David (2016). Thinking Government: Public Administration and Politics in Canada, Fourth Edition. University of Toronto Press. ss. 13-23. ISBN 978-1-4426-3521-0. 31 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2023. ...most Canadian governments, especially at the federal level, have taken a moderate, centrist approach to decision making, seeking to balance growth, stability, and governmental efficiency and economy... 
  13. ^ a b Baumer, Donald C.; Gold, Howard J. (2015). Parties, Polarization and Democracy in the United States. Taylor & Francis. s. 152. ISBN 978-1-317-25478-2. 31 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2023. 
  14. ^ Bittner, Amanda; Koop, Royce (2013). Parties, Elections, and the Future of Canadian Politics. UBC Press. s. 300. ISBN 978-0-7748-2411-8. 31 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2023. Domination by the Centre The central anomaly of the Canadian system, and the primary cause of its other peculiarities, has been its historical domination by a party of the centre. In none of the other countries is a centre party even a major player, much less the dominant.... 
  15. ^ Smith, Miriam (2014). Group Politics and Social Movements in Canada: Second Edition. University of Toronto Press. s. 17. ISBN 978-1-4426-0695-1. 31 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2023. Canada's party system has long been described as a "brokerage system" in which the leading parties (Liberal and Conservative) follow strategies that appeal across major social cleavages in an effort to defuse potential tensions. 
  16. ^ "Plurality-Majority Electoral Systems: A Review". Elections Canada. 2018. 15 Kasım 2022 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 13 Şubat 2023. First Past the Post in Canada has favoured broadly-based, accommodative, centrist parties... 
  17. ^ Olive, Andrea (2015). The Canadian Environment in Political Context. University of Toronto Press. ss. 55-60. ISBN 978-1-4426-0871-9. 
  18. ^ Bittner, Amanda; Koop, Royce (2013). Parties, Elections, and the Future of Canadian Politics. UBC Press. ss. 300-. ISBN 978-0-7748-2411-8. 31 Mart 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2023. 
  19. ^ "Liberal Party". The Canadian Encyclopedia. 2015. 13 Ağustos 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2023. 
  20. ^ Trudeau, Pierre Elliott (1998). Graham, Ron (Ed.). The essential Trudeau. Toronto: M & S. ISBN 0-7710-8591-5. OCLC 39335443. 
  21. ^ Thompson, Wayne C. (2017). Canada. Thirty-third. Lanham, MD. ISBN 978-1-4758-3510-6. OCLC 987281054. 
  22. ^ Ambrose, Emma; Mudde, Cas (2015). "Canadian Multiculturalism and the Absence of the Far Right". Nationalism and Ethnic Politics. 21 (2). ss. 213-236. doi:10.1080/13537113.2015.1032033. 
  23. ^ Taub, Amanda (2017). "Canada's Secret to Resisting the West's Populist Wave". The New York Times. 21 Kasım 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2023. 
  24. ^ Kaynak hatası: Geçersiz <ref> etiketi; MarlandGiasson2012 isimli refler için metin sağlanmadı (Bkz: Kaynak gösterme)
  25. ^ Cochran, Christopher (September 2010). "Left/Right Ideology and Canadian Politics". Canadian Journal of Political Science. 43 (3). ss. 583-605. doi:10.1017/S0008423910000624. JSTOR 40983510. 
  26. ^ a b Perottino, Michel; Guasti, Petra (17 Aralık 2020). "Technocratic Populism à la Française? The Roots and Mechanisms of Emmanuel Macron's Success". Politics and Governance (İngilizce). 8 (4). ss. 545-555. doi:10.17645/pag.v8i4.3412 Özgürce erişilebilir. ISSN 2183-2463. 12 Ağustos 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2023. 
  27. ^ a b Rothacher, Albrecht, (Ed.) (2016). The Japanese Power Elite. Springer. s. 121. ISBN 9781349229932. 21 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2023. 
  28. ^ Brown, James; Delamotte, Guibourg; Dujarric, Robert, (Ed.) (2021). The Abe Legacy: How Japan Has Been Shaped by Abe Shinzo. Rowman & Littlefield. s. 24. ISBN 9781793643315. 7 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2023. A coalition of fragments of the old Japan Socialist Party, the former "centrist" Democratic Socialist Party, and disaffected refugees from the LDP, its mastermind was Ozawa Ichiro, the most formidable of Tanaka Kakuei's disciples. 
  29. ^ Hogan, Michael J, (Ed.) (1996). Hiroshima in History and Memory. Cambridge University Press. s. 137. ISBN 9780521566827. 7 Nisan 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2023. 
  30. ^ Murphy, R. Taggart, (Ed.) (2014). Japan and the Shackles of the Past. Oxford University Press. s. 122. ISBN 9780190213251. 22 Mayıs 2023 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2023. A coalition of fragments of the old Japan Socialist Party, the former "centrist" Democratic Socialist Party, and disaffected refugees from the LDP, its mastermind was Ozawa Ichiro, the most formidable of Tanaka Kakuei's disciples. 
  31. ^ Austrian Foreign Policy Yearbook. Federal Ministry for Foreign Affairs. 1993. s. 98. The new reform parties were successful, but the socialists lost almost half of their seats . a At the beginning of August the leader of the liberal Japan New Party, Morihiro Hosokawa, formed a new broadly – based coalition government ... 
  32. ^ Childs, Peter; Storry, Michael (2013). Encyclopedia of Contemporary British Culture. Routledge. s. 485. ISBN 978-1-134-75555-4. 
  33. ^ Sassoon, Donald (2010). One Hundred Years of Socialism: The West European Left in the Twentieth Century. I.B. Tauris. s. 698. ISBN 978-0-85771-530-2. 
  34. ^ Barker, Alex (26 Eylül 2010). "Miliband declares New Labour dead". Financial Times. 8 Mart 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 8 Ağustos 2018. 
  35. ^ Savage, Michael (8 Nisan 2018). "New centrist party gets £50m backing to 'break mould' of UK politics". The Guardian. 6 Eylül 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 14 Aralık 2023. 
  36. ^ Perraudin, Francis (19 Aralık 2019). "Independent Group for Change to be disbanded". The Guardian. 21 Ağustos 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Aralık 2019. 
  37. ^ Stewart, Heather; Weaver, Matthew (14 Haziran 2019). "Chuka Umunna joins Lib Dems: 'No room for two in centre ground'". The Guardian (İngilizce). ISSN 0261-3077. 13 Haziran 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 22 Haziran 2019. 

Daha fazlası için

[değiştir | kaynağı değiştir]
  • Ali, Tariq (2015). Aşırı Merkez: Bir Uyarı. Verso Kitapları.
  • Brown, David S. (2016). Moderates: Kuruluşundan Günümüze Amerikan Siyasetinin Hayati Merkezi. Chapel Hill: Kuzey Carolina Üniversitesi Yayınları.

Dış bağlantılar

[değiştir | kaynağı değiştir]
"https://tr.wikipedia.org/w/index.php?title=Merkezcilik&oldid=33691143" sayfasından alınmıştır