Ratisbon Muharebesi
| Ratisbon Muharebesi | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Beşinci Koalisyon Savaşı | |||||||
 | |||||||
| |||||||
| Taraflar | |||||||
 Avusturya |
.svg){kind=small} Birinci Fransız İmparatorluğu | ||||||
| Komutanlar ve liderler | |||||||
 Arşidük Karl |
 I. Napolyon Jean Lannes Louis-Nicolas Davout | ||||||
| Güçler | |||||||
| 26,000-47,000 | 37,000-72,000 | ||||||
| Kayıplar | |||||||
| 6,000-8,000 | 1,500-2,000 | ||||||
Ratisbon Muharebesi veya Regensburg Muharebesi, 23 Nisan 1809'da Napolyon Savaşları sırasında I. Napolyon liderliğindeki Birinci Fransız İmparatorluğu kuvvetleri ile Arşidük Karl liderliğindeki Avusturya İmparatorluğu kuvvetleri arasında yapıldı. 1809 Seferinin Bavyera safhasının son zamanlarında kentin kısa savunması esnasında doğuya doğru duba köprü kurulması, geri çekilen Avusturya ordusunun Bohemya'ya kaçmasına olanak sağladı. Saldırı sırasında, Mareşal Jean Lannes komutasındaki birlikler merdivenlerden surlara çıktı ve bu sırada Napolyon küçük bir topçu mermisi ile bileğinden yaralandı. Atış uzak mesafeden yapılmıştı ve imparatora ciddi şekilde zarar vermedi, ancak bir çürüğe neden oldu.[1]
Başlangıç
[değiştir | kaynağı değiştir]22 Nisan'da Eckmühl'de kazandığı zaferin ardından Napolyon, Ratisbon şehrinin (Avusturyalıların iki gün önce ele geçirdiği) yaklaşık 18 kilometre güneyinde savaş konseyini topladı ve orduyu harekete geçirmeye karar verdi.[1]
O gece, ana Avusturya ordusu ağır teçhizatını Tuna üzerindeki taş köprüden taşımaya başlarken, birlikler için doğuya 2 kilometre aşağıda bir duba köprüsü kuruldu. II. Kolordu'dan beş tabur şehri savunurken, 6.000 süvari ve bazı piyade taburları dışarıdaki engebeli araziyi koruyordu.[1]
Savaş
[değiştir | kaynağı değiştir]23 Nisan şafağında Fransızların ilerleyişi, General Louis-Pierre Montbrun'un güneybatıdan, Napolyon'un ise güneyden hareket etmesiyle Ratisbon'a doğru kıskaç harekâtıyla başladı. Saat 9:00 civarında General Etienne Nansouty'nin liderliğindeki 10.000 Fransız süvarisi, kötü koordine edilmiş Avusturya süvarileriyle çarpışmaya başladı, fakat bu çatışmalar gerideki birliklere zaman kazandırdı.[1]
Ancak o zaman Fransızlar duba köprüsünü keşfettiler, ama son geçenler Fransızların kullanmasını önlemek için güvenlik halatlarını tutabilmiş ve kesebilmişti.[1]
Öğlene kadar Fransız piyadeleri gelmiş ve şehrin Orta Çağ'dan kalma surları etrafında toplanmıştı. Lannes surların ele geçirilmesinden sorumlu tutuldu ve ardından bir topçu bombardımanı açıldı. Ana kapılara yapılan iki piyade saldırısı başarısız olmuştu, saat 3:00'te General Henri Gatien Bertrand komutasındaki ağır topçular, Straubing kapısının yakınındaki duvarda bir gedik açtı.[1]
Savaşı gözlemlediği sırada Napolyon, küçük bir şarapnel parçası tarafından sol ayağından vuruldu, ama birliklerini endişeye sevk etmemek için atına binip etrafta dolaşabildi. Kuşatma merdivenlerine sahip üç küçük birlik hasarlı duvarı aşmayı denedi ama birlikler duvarı aşmada başarısız oluyordu.[1]
Lannes'in adamları dördüncü denemeye rağmen duvarı aşamadılar ve bu yüzden sinirlendiler, Lannes bir tırmanma merdiveni yakaladı ve emrini yeniledi. Sonra, utanmış bir sessizliğin ortasında öfkeyle bağırdı: "Mareşal olmadan önce ve hala daha bir asker olduğumu görmenize izin vereceğim." Merdiveni aldı ve ilerlemeye çalıştı, ancak yardımcıları tarafından merdivenden indirildi. Liderlerinin umutsuzluğuyla harekete geçen birlikler öne doğru atıldı. Dördüncü taarruz birliği duvarları aştı ve birkaç dakika içinde Fransız birlikleri Ratisbon'a dökülmeye başladı.[2]
Savaş, Fransızlar şehrin güvenliği sağlayıncaya kadar birkaç saat sürdü. Duba köprü, Fransızların şehrin kuzey banliyösüne ulaşabilecekleri zamana kadar kararlı bir şekilde savunuldu. Son 300 savunucu asker kısa bir süre sonra teslim oldu.[1]
Sonuçları
[değiştir | kaynağı değiştir]Ayak bileğinden yaralı bir Bonaparte da dahil olmak üzere Fransız zayiatları 1.500 ila 2.000 arasındayken, Avusturyalılar en az 6.000 kişilik bir zayiata sahipti. Mareşal Louis Davout'u Tuna'nın karşısındaki kuzey kıyısını koruması için gönderen Napolyon'un artık Viyana'ya ulaşması için önünde bir engel yoktu.[2]