Maurizio Galbaio
  | |
| Biografia | |
|---|---|
| Nasimènto | seculo VIII Heraclia (it)  |
| Mòrte | 797 |
| 7o Doxe | |
| 764 – 797 ← Domenico Monegario – Giovanni Galbaio → | |
| Atività | |
| Laóro | |
| Perìodo | Età de mezo |
| Fameja | |
| Fiołi | |
 | |
|
| |
Maurizio Galbaio (-797) el ze stà uno dei Dozi de Venesia.
Biografia
[canbia | canbia el còdaxe]Orizenario de Eraclea, el fazeva parte del ceto dei posidenti e, segondo Giovanni Diacono, el zera un gran esperto de ła cosa pùblega.
El zera stà nomenà doze inte'l 764 a Małamoco, ałora sentro połìtego de'l Dogado de Venesia, durante na asenblea che ła se jera riunìa drìoman a ła depozision de Domenico Monegario. Ła só ełesion, avenjesta sensa atriti, ła gavea sarà in un łongo parìodo de instabiłità caratarizada dai scontri interni a l'aristocrasia, dividesta in varie fasion in baze ai intaresi econòmeghi e połìteghi. Fursi anca l'ełesion de un eracleense inte ła sità rivałe de Małamoco ła pol èsar vedesta cofà un senjałe de distension.
El só łongo dogado el ze recordà da łe cronìche cofà un parìodo de paze interna e de bona aministrasion. Segondo i stòreghi, oltra ad èsar un goernante ecuiłibrà e giusto, el ga avùo el merito, par cuanto posibiłe, de łasar el Dogado al de fora dei turbinozi avenimenti europei de'l parìodo: ła fin de'l Renjo Łongobardo, l'aseza de Carlo Magno, el nuovo ròło połìtego de'l papa, ła crize de l'Inpero Bizantin in Osidente.
Maurizio Galbaio el ga contribuìo anca a potensiar ultariormente ła fegùra de'l doze, nasesta cofà senplise carga burocràtego-miłitar afiancada dai tribuni. Pur restando formalmente dependente da Costantinopołi, el se ga spesegà el proceso de afrancasion de Venesia e el dux el ze deventà na istitusion prinsipesca co sucesion dinàstega. Ło dimostra, inte'l 778-779, ła nomena a corezente de'l fìo Giovanni Galbaio.
El doze el ga contribuìo invano a ła defeza de l'Istria concuistada dai Łongobardi intorno a'l 770. 'Sto avenimento el ga provocà ła smenbrasion de l'antiga regio X Venetia et Histria che, sin da'l momento de ła só istitusion ai tenpi de Augusto, ła gaveva senpre raprezentà na realtà unitaria. Segondo el Liber pontificalis durante el ràdego só fiol Giovanni el ze cascà prezonièr dei ocupanti.
Drioman el ga dovesto afrontar el menaso dei Franchi de Carlo Magno, che inte'l 774 i gavea concuistà el Renjo dei Łongobardi. Maurizio Galbaio el gaveva respondesto a sto avenimento azindo in anbito ecleziàstego: inte'l 775 el ga promovesto ła fondasion de ła diòsezi de Ołivoło, creando cusì na istitusion de'l tuto dezligada a ła Teraferma e in sintonia co'l goèrno łagunar. 'Sta desizion ła ga simentà un rùspido scontro co'l patriarca de Grao Giovanni, màsema carga ecleziàstega de łe Venesie.
Inte'l parìodo 787-788 i Franchi i ga concludesto ła concuista de l'Istria e el Dogado el se ga catà sidià par intièro. Inte'l 787 i marcanti venesiani i ze stài parài via da ła zona de Ravena e da ła Pentapoli e ne ze stà confiscà i beni inte ła diòsezi de Ravena. L'ato, sostenjesto anca da'l pontefice, el gaveva come obietivo cueło de indebołìr una de łe ùlteme realtà bizantine in Itałia.
Bibliografia
[canbia | canbia el còdaxe]- Claudio Azzara, MAURIZIO Galbaio, Treccani. entrada il 12 zugno 2011.
Altri progetti
[canbia | canbia el còdaxe]
Wikimedia Commons el detien imàjini o altri file so Maurizio Galbaio
el detien schemi gràfeghi so
