Vlag van Indonesië

Vlag van Indonesië

Vlag van Indonesië
Bynaams	(id) Sang Saka Merah-Puti (af) Die Heilige Rooi-en-wit, (id) Bandera Merah-Putih (af) Die Rooi-en-wit vlag (id) Sang Dwiwarna (af) Die Tweekleur
Gebruik	Nasionale vlag en vaandel
Verhouding	2:3
Goedgekeur	17 Augustus 1945
Ontwerp	Twee ewe hoë vertikale bane in rooi bo en wit onder.
Wisselvormvlag van Indonesië
Bynaam	(id) Ular-Ular Perang (af) Vlootgeus
Ontwerp	Nege vertikale bane in rooi en wit.

Die nasionale vlag van Indonesië is op 17 Augustus 1945 amptelik in gebruik geneem. Die vlag vertoon twee ewe hoë vertikale bane in rooi bo en wit onder.

Simboliek

Die rooi stel moed en die mens se liggaam of fisiese lewe voor en die wit stel suiwerheid van voorneme en die mens se siel of spiritualiteit voor. Tesame stel die kleure die volle menslike wese voor.

Tradisioneel het die meeste Indonesiërs rooi en wit as hul seremoniële kleure gebruik. Die kleure is afkomstig van palmsuiker (rooi) en rys (wit) wat steeds belangrik is in die alledaagse Indonesiese kookkuns. Die ryk van Majapahit het ook rooi en wit in hul vlae gebruik.

Ontwerp

Kleure

Die kleurskema word hieronder gelys:

	Rooi	Wit
RGB	255-0-0	255-255-255
Heksadesimaal	#FF0000	#FFFFFF
CMYK	0, 100, 100, 0	0, 0, 0, 0

Geskiedenis

Hys van die oorspronklike vlag oomblikke na die verklaring van onafhanklikheid op 17 Augustus 1945.

Die kleure van die vlag is afgelei van die banier van die ryk van Majapahit. Daar word ook veronderstel vat die kleure van die vlag selfs nog verder teruggetrek word na die Austronesiese mitologie van Moeder Aarde (rooi) en Vader Lug (wit). Dit is een van die redes waarom die rooi en wit kleure in baie vlae van Austronesië voorkom – van Tahiti tot Indonesië en Madagaskar. Die twee kleure sou later ook die tweeledigheid van die natuur simboliseer. Die vroegste rekord van die gebruik van rooi en wit panji of pataka (’n lang vlag aan ’n geboë bamboespaal) is opgeteken in Pararaton; volgens hierdie bron het troepe van Jayakatwang uit Gelang-gelang die rooi en wit banier gehys gedurende hulle inval in Singhasari. Dit wil voorstel dat die rooi en wit kleure lank reeds gebruik is vir die banier van die koninkryk van Kediri. Die toepassing van rooi en wit tekstielverkleuring is beskikbaar in antieke Indonesië. Wit is die natuurlike kleur van geweefde katoen en rooi is een van die eerste natuurlike kleurstowwe wat ontdek is, afkomstig van kiaatblare, die blomme van die komkommerboom of die skil van die mangistanvrug.

Dit was nie net Javanese koninkryke wat rooi en wit gebruik het nie, die oorlogsvlag van koning Sisingamangaraja IX van Batak het ook rooi en wit vir sy embleem gebruik; met ’n beeld van twee wit swaarde genaamd piso gaja dompak op ’n rooi agtergrond. Gedurende die Atjeh-oorlog het Atjeh-krygers ’n rooi en wit krygsvlag gebruik met die beeld van ’n swaard, ster en sekelmaan en ’n gedeelte van die Koran. Rooi en wit vlae is ook gebruik as die vlag van die Buginese Bone-koninkryk in suid-Sulawesi met ’n vlag genaamd Woromporang. Die Balinese Badung (Puri Pamecutan) koninklike banier bevat ook rooi en wit met swart as bykomende kleur wat waarskynlik ook afgelei is van die kleure van Majapahit. Gedurende die Java-oorlog (1825–1830) het prins Diponegoro ’n rooi en wit banier gebruik,

Hierdie kleure is later laat herleef deur studente en nasionaliste in die vroeë 20ste eeu as uitdrukking van nasionalisme teen Nederland. Die rooi en wit vlag is in 1928 vir die eerste keer in Java gehys. Onder Nederlandse regering is die vlag verbied. Dit is op 17 Augustus 1945 as nasionale vlag aanvaar toe onafhanklikheid verklaar is. Sedertdien is dit onveranderd gebruik.

Alternatiewe geskiedenis

Daar is ook ’n ander geskiedenis wat van die Indonesiese vlag vertel word. Dit hou nou verband met die vlag van Nederland. Onder Nederlandse regering het elke Nederlandse administrasie die Nederlandse vlag gebruik. Die vlag van Indonesië is verbied. Om die voorneme van die uitforsering van die Nederlanders bekend te maak, het die Indonesiese nasionaliste die Nederlandse vlag opgeskeur. Hulle het die onderste derde van die vlag afgeskeur en die rooi en wit van die blou geskei. Die bekende vlagskeurinsident genaamd die “Hotel Yamato-insident” het in 1945 plaasgevind op die dak van die Hotel Majapahit in die middestad van Surabaya waar jong Indonesiese rewolusionêre die blou deel van die Nederlandse vlag afgeskeur het om dit in die Indonesiese vlag te verander en die slag van Surabaya te begin. Die grootste rede vir die afskeur van die blou deel was dat dit klaarblyklik gestaan het die “bloubloed” aristokrasie van die Koninkryk van die Nederlande. Aan die ander kant het rooi die bloedvergieting in die onafhanklikheidstryd voorgestel terwyl die wit die reinheid van die Indonesiërs voorgestel het.

• 
  Vlag van Nederland, 20 Maart 1602 tot 8 Maart 1942
• 
  Vlag van Japan, 8 Maart 1942 tot 17 Augustus 1945

Hervestiging

Die Nasionale Monument met ’n aantal Indonesiese vlae

In 2003 het Sutiyoso, die goewerneur van Djakarta, planne aangekondig om die oorspronklike Bendera Pusaka vanaf die Staatspaleis na die Nasionale Monument te verplaas. Weens sekuriteits- en finansiële redes is die projek van Rp3,5 miljard (R4 miljoen) vir ’n jaar vertraag. Van die Rp3,5 miljard is slegs Rp500 miljoen toegeken vir die hervestigingseremonie terwyl die res van die geld gespandeer is op die verkryging van ongeveer 15 kilogram se goud vir die instandhoudingsvertrek en veiligheidsmaatreëls soos alarms en kamera’s. Die spandering is in die gewysigde stadsbegroting vir 2003 aangekondig. Die plan was om die vlag in ’n vergulde kas in die Onafhanklikheidsvertrek binne die Nasionale Monument te huisves. In die Onafhanklikheisvertrek is die drie belangrikste relieke van die geskiedenis van Indonesië: die Garuda Pancasila-standbeeld, ’n kaart van die Nusantara (die argipel) en die oorspronklike teks van die Onafhanklikheidsverklaring. Dit word alles in vergulde kaste gehou.

Naam

Volgens artikel 35 van die Grondwet van Indonesië (1945) is die amptelike naam van die vlag Sang Merah-Putih (Die Rooi-en-Wit). Daar word ook dikwels na die vlag verwys as die Bendera Merah-Putih (Rooi-en-Wit vlag). Dit word soms ook die Sang Dwiwarna (Die tweekleur) genoem. Sang Saka Merah-Putih (Die Heilige Rooi-en-Wit) verwys na die historiese Bendera Pusaka (Erfstukvlag) en die replika daarvan. Die Bendera Pusaka is die vlag wat vertoon is voor die huis van Soekarno net nadat hy Indonesië se onafhanklikheid op 17 Augustus 1945 verklaar het. Die oorspronklike Bendera Pusaka is deur Soekarno se vrou, Fatmawati, genaai en is elke jaar voor die presidensiële paleis gehys gedurende die onafhanklikheidsvieringe. Dit is vir die laaste keer op 17 Augustus 1968 vertoon. Sedertdien word dit bewaar en is dit vervang deur ’n replika omdat die oorspronklike vlag te broos geword het.

Ander vlae

Die vlootgeus van Indonesië is gereserveer vir die uistluitlike gebruik van die Indonesiese vloot. Dit word op die mas van elke aktiewe oorlogskip vertoon. Die ontwerp van die vlag word beskryf as nege afwisselende bane in rooi en wit. Die bynaam is waarskynlik na aanleiding van die gestreepte ontwerp Ular-Ular Perang (Oorlogswimpel of Oorlogslange). Die vlootgeus kan teruggetrek word na die era van die ryk van Majapahit. Dié ryk, wat bekend was vir sy maritieme krag, het soortgelyke geuse op sy vaartuie vertoon.

• 
  Presidensiële standaard van Indonesië

Soortgelyke vlae

Die vlag van Indonesië is soortgelyk aan die vlag van Monaco met dieselfde skakerings, maar in ’n verskillende verhouding. Die vlag van Pole het dieselfde skakerings en verhouding maar die kleure is omgeruil. Die vlag van Singapoer het ’n ander skakering van rooi en het ’n sekelmaan en vyf sterre in die skildhoek.

• 
  Vlag van Monaco
• 
  Vlag van Pole
• 
  Vlag van Singapoer
• 
  Vlag van die deelstaat Salzburg (Oostenryk)
• 
  Vlag van Wene (Oostenryk)
• 
  Vlag van Vorarlberg (Oostenryk)
• 
  Vlag van Hesse (Duitsland)
• 
  Vlag van Thüringen (Duitsland)
• 
  Vlag van Solothurn (Switserland)
• 
  Vlag van Boheme (Tsjeggië)

Eksterne skakels

• (en) Indonesië by Flags of the World.
• (en) "Flag of Indonesia". Encyclopædia Britannica. Besoek op 15 Mei 2019.