John C. Breckinridge
John Cabell Breckinridge (16 de xineru de 1821-17 de mayu de 1875) yera un abogáu, políticu y militar estauxunidense. Representó a Kentucky en dambes cámares del Congresu y convirtióse nel 14 ° y más nuevu Vicepresidente de los Estaos Xuníos, sirviendo dende 1857 hasta 1861. Foi miembru del partíu Demócrata. Sirvió nel Senáu de EE. XX. mientres l'españíu de la Guerra Civil estauxunidense, pero foi espulsáu dempués de xunise al Exércitu Confederáu. Foi nomáu secretariu de guerra confederáu en 1865.
Breckinridge nació cerca de Lexington, Kentucky, nuna prominente familia local. Dempués del serviciu non-combatiente mientres Intervención d'Estaos Xuníos en Méxicu, foi escoyíu demócrata de la Cámara de Representantes de Kentucky en 1849, onde asumió la posición de los derechos de los estaos contra la interferencia cola esclavitú. Escoyíu na Cámara de Representantes d'Estaos Xuníos en 1850, aliar con Stephen A. Douglas en sofitu de la Llei Kansas-Nebraska. Dempués de que la redistribución en 1854 fixo pocu probable la so reelección, negar a postulase pa otru mandatu. Foi nomáu pa vicepresidente na Convención Nacional Demócrata de 1856 pa permediar la boleta encabezada por James Buchanan. Los demócrates ganaron les eleiciones, pero Breckinridge tuvo poca influencia con Buchanan y, como presidente del Senáu, nun pudo espresar les sos opiniones nos alderiques. En 1859, foi escoyíu p'asoceder al Senador John J. Crittenden a la fin del mandatu de Crittenden en 1861. Como vicepresidente, Breckinridge xunir a Buchanan pa sofitar la Constitución de Lecompton pa Kansas, lo que llevó a una división nel Partíu Demócrata.
Dempués de que los Demócrates del Sur abandonaron la Convención Nacional Demócrata de 1860, les faiciones del norte y del sur del partíu celebraron convenciones rivales en Baltimore que nomaron a Douglas y Breckinridge, respeutivamente, pa presidente. Un terceru, el Partíu de la Xunión Constitucional, nomó a John C. Bell. Estos trés homes estremaron el votu sureñu, ente que'l candidatu republicanu más contrariu a la esclavitú Abraham Lincoln ganó toos menos trés votos eleutorales nel norte, lo que-y dexó ganar les eleiciones. Breckinridge llevóse la mayoría de los votos provenientes de los estaos del sur. Tomando'l so asientu nel Senáu, Breckinridge encamentó a un compromisu pa caltener la Xunión. Los unionistes teníen el control de la llexislatura estatal y llograron más sofitu cuando les fuercies confederaes se movilizaron a Kentucky.
Breckinridge fuxó detrás de les llinies confederaes. Foi comisionado xeneral de brigada y depués espulsáu del Senáu. Dempués de la Batalla de Shiloh en 1862, foi xubíu a xeneral mayor, y n'ochobre foi asignáu al Exércitu de Mississippi baxu Braxton Bragg. Dempués de que Bragg acusó que la embriaguez de Breckinridge contribuyera a les derrotes nes batalles de Stone River y Missionary Ridge, y dempués de que Breckinridge xunir a munchos otros oficiales d'altu rangu pa criticar a Bragg, foi tresferíu a otru exércitu confederáu, el Departamentu Trans-Allegheny. Ellí foi onde llogró la so victoria más significativa na Batalla de New Market de 1864. Dempués de participar nes campañes del xeneral Jubal Early nel Valle de Shenandoah, Breckinridge foi encargáu de defender suministros en Tennessee y Virxinia. En febreru de 1865, el presidente Confederáu Jefferson Davis nomar Secretariu de Guerra. Concluyendo que la guerra yera inútil, encamentó a Davis a entamar una rindición nacional. Dempués de la cayida de Richmond, Breckinridge aseguró la preservación de los rexistros confederaos. Depués escapó del país y vivió nel estranxeru por más de trés años. Cuando'l presidente Andrew Johnson estendió l'amnistía a tolos ex confederaos en 1868, Breckinridge tornó a Kentucky, pero aguantar a tou intentu pa volver a entamar la so carrera política. Les firíes de guerra quitáron-y la vida y morrió en 1875. Breckinridge ye consideráu como un efectivu comandante militar. Anque popular en Kentucky, munchos nel Norte llomar de traidor.
Vida, educación y carrera
[editar | editar la fonte]Nació'l 16 de xineru de 1821 en "Cabell`s Dale" ("Valle de Cabell") cerca de la ciudá de Lexington nel Estáu de Kentucky. Yera nietu de John Breckinridge, un políticu qu'ocupara'l cargu de Fiscal Xeneral de los Estaos Xuníos (un cargu que n'Estaos Xuníos ye un amiestu de Fiscal Xeneral de la República y Ministru d'Interior y Xusticia) mientres una parte del Gobiernu del Presidente Thomas Jefferson.
Estudió na Pisgah Academy en Woodford, Kentucky; graduar nel Centre College, en Danville, Kentucky en 1839. Depués siguió los sos estudios nel College of New Jersey (anguaño conocida como Universidá de Princeton), y terminó estudiando Lleis nel Transylvania Institute de Lexington, Kentucky. En 1840 foi almitíu a la Barra d'Abogaos (lo que-y daba llicencia llegal pa exercer el Derechu).
En 1843 Breckinridge casóse con Mary Cyrene Burch.
Ente 1847 y 1848 sirvió col grau de Mayor nel Third Kentucky Volunteers (Terceru de Voluntarios de Kentucky); una unidá de voluntarios del so Estáu natal integrada nel Exércitu de los Estaos Xuníos pa combatir na Intervención Estauxunidense en Méxicu.
En 1849 Breckinridge ganó nes eleiciones llexislatives estatales el cargu de Representante (diputáu) na Cámara de Representantes de la Asamblea Xeneral de Kentucky (Asamblea Llexislativa estatal o rexonal del Estáu de Kentucky). Breckinridge ganara la eleición nel so distritu como candidatu del Partíu Demócrata.
Nes eleiciones de payares de 1850 foi escoyíu Representante (diputáu) de la Cámara de Representantes del Congresu de los Estaos Xuníos, pol 8º Distritu congresional del Estáu de Kentucky. Tomó posesión el 4 de marzu de 1851 y se mantuvó como miembru Demócrata del Congresu hasta'l 4 de marzu de 1855, yá que nes eleiciones de payares de 1852 fuera reelixíu pa un segundu periodu.
Breckinridge Vicepresidente d'Estaos Xuníos
[editar | editar la fonte]La Convención Nacional del Partíu Demócrata del añu 1856 escoyó a Breckinridge Candidatu a Vicepresidente de los Estaos Xuníos por esi partíu, acompañando al Candidatu Demócrata a Presidente de los Estaos Xuníos que yera James Buchanan.
Nes eleiciones del 4 de payares de 1856 la fórmula presidencial formada por Buchanan y Breckinridge llogró ente 1.832.955 y 1.836.072 votos populares (la pequeña cifra de diferencia depende de la fonte que se cite) equivalente al 45,3% del sufraxu popular; y nel Colexu Eleutoral llogró 174 votos de los 296. Polo tanto la fórmula demócrata ganó a los candidatos de los otros partíos, y Breckinridge convertir en Vicepresidente electu de la Nación.
El 4 de marzu de 1857 tomó posesión del so cargu de Vicepresidente de la República, ocupando'l cargu por un periodu constitucional hasta'l 4 de marzu de 1861. Yera'l Vicepresidente más nuevu na historia del país, yá que tenía 36 años d'edá (cumplíos menos de dos meses antes de tomar posesión); y la edá mínima pa poder ser Vicepresidente según la Constitución estauxunidense ye de 35 años.
A pesar de ser un fuerte partidariu de la esclavitú de los negros afroamericanos, nuna dómina difícil en qu'esti asuntu emburriaba a la nación a la división y a la guerra civil; considérase qu'él presidió'l Senáu d'Estaos Xuníos con visible imparcialidá (el Vicepresidente de la República ye'l Presidente del Senáu n'Estaos Xuníos).
División del Partíu Demócrata y Candidatura Presidencial de Breckinridge
[editar | editar la fonte]Cuando la Convención Nacional del Partíu Demócrata axuntar n'abril de 1860 na ciudá de Charleston nel Estáu sureñu de Carolina del Sur pa escoyer a los candidatos del partíu pa Presidente y Vicepresidente de la Nación y aprobar el Programa Eleutoral; la situación interna del partíu yera bien delicada.
Los demócrates de los Estaos del Sur del país radicalizárense nel so defensa de la esclavitú de los negros y presentábense con posiciones intransixentes a la Convención; pela so parte, los demócrates de los Estaos del Norte yá nun taben dispuestos a siguir dexando frente a los sos compañeros del Sur, por medrana a perder votos nel Norte al ser consideraos demasiáu serviles frente a los intereses del Sur.
Acabante empezar la Convención, 50 delegaos d'Estaos del Sur retirar de la mesma alegando un conflictu sobre la Plataforma Eleutoral; empecipiando'l procesu de rotura y división del partíu.
Aun así intentóse siguir cola eleición del candidatu presidencial; presentáronse les nominaciones o precandidaturas de 6 dirixentes demócrates (ente los cualos nun taba Breckinridge), pero dempués de delles rondes de votaciones nun foi posible que nengún d'ellos algamara la mayoría riquida reglamentariamente (anque Stephen A. Douglas del Norte siempres diba alantre). Dempués de la votación númberu 57, Douglas inda nun llegaba a la mayoría riquida; y el 3 de mayu de 1860 los delegaos desesperaos decidieron parar les votaciones y aplazar la Convención.
La Convención volvió axuntase na ciudá de Baltimore, nel Estáu de Maryland, el 18 de xunu de 1860. Entós los más radicales de los demócrates del Sur que quedaben na Convención, esixeron que s'incluyera na Plataforma Eleutoral del partíu un compromisu p'aprobar unes reformes llegales que dexaren estender la esclavitú a los Territorios pocu poblaos del Oeste qu'inda nun yeren Estaos pero que taben en víes de selo; aquello yera inaceptable pa los demócrates del Norte, y la propuesta foi refugada nuna votación. Como respuesta, 110 delegaos del Sur retirar de la Convención peracabando la división definitiva del partíu.
Los delegaos restantes escoyeron candidatu presidencial a Douglas, y escoyeron a un suriegu que se quedara na Convención como candidatu vicepresidencial nun esfuerciu por atraer votos del Sur a pesar de la división; daqué que se demostraría inútil.
Mentanto los demócrates del Sur axuntaron la so propia Convención na ciudá de Richmond, nel Estáu de Virxinia, el 28 de xunu de 1860; y nesa Convención escoyeron como'l so candidatu a Presidente de los Estaos Xuníos a Breckinridge, que para esi entós inda yera Vicepresidente del país.[6]Na única ronda de votación pa escoyer al candidatu presidencial nesa Convención de los demócrates renegaos suriegos, Breckinridge llogró los votos de 81 delegaos ganando al so únicu rival, Daniel S. Dickinson (un ex-senador de Nueva York qu'a pesar de ser nortizu alliniárase colos demócrates del Sur), que llogró los votos de 24 delegaos.
A pesar de ser el Vicepresidente de la República, Breckinridge yera consideráu un políticu ensin enforma relieve; y antes de la división del partíu nin siquier yera un aspirante presidencial. Aun así los demócrates suriegos designar el so Candidatu Presidencial; teniendo de competir contra l'aspirante demócrata del Norte (Douglas) y contra John C. Bell del Partíu de la Xunión Constitucional (un partíu formáu por ex-whigs y por miembros del antiguu movimientu políticu Know Nothing) y Abraham Lincoln del Partíu Republicanu.
El programa eleutoral de Breckinridge yera casi idénticu al de los otros trés candidatos (sobremanera no d'aumentar el gastu del Gobiernu Federal destináu a obres d'infraestructura), sacante por dos grandes diferencies; una d'eses diferencies yera que Breckinridge nun quería aumentar los aranceles como queríen faer los otros candidatos (una y bones la política comercial que convenía a los Estaos del Sur yera'l llibre comerciu, ente que a los del Norte convenía-yos una política proteicionista). Pero la principal diferencia taba na tema de la esclavitú de los negros afroamericanos, porque Breckinridge proponía estender la esclavitú a los Territorios del Oeste que taben en víes de convertise n'Estaos, ente que los demás oponer a esta midida (y nel casu de Lincoln ésti inclusive quería esaniciala dalgún día nos Estaos del Sur).
Los demócrates del Sur y el so candidatu Breckinridge queríen llegalizar la esclavitú nesos Territorios por que cuando se fueren convirtiendo n'Estaos (cada Territoriu convertir n'Estáu cuando'l Congresu de los Estaos Xuníos consideraba qu'axuntaba les condiciones necesaries pa selo) y polo tanto empezaren a mandar Senadores y Representantes al Congresu y a participar nes eleiciones presidenciales; pudieren inclinar la balanza del poder políticu a favor de los esclavistes y asina garantizar que la institución de la esclavitú nun fuera esaniciada enxamás polos abolicionistes del Norte. Los suriegos taben sollertaos pol creciente poder de les fuercies abolicionistes y la so clase política taba práuticamente paranoica, tarreciendo que'l Norte usara la fuercia pa esaniciar la esclavitú.
Pero nel Norte, hasta los eleutores abolicionistes más moderaos y aquellos que nun yeren abolicionistes y nun-yos interesaba pa nada l'asuntu de la esclavitú; oponíense radicalmente a que los futuros Estaos del Oeste fueren esclavistes, yá que entós el país sería controláu pola clase política del Sur. Y reclamaben que faelo sería una violación d'alcuerdos políticos y llegales previos. Douglas y Bell amosábense ambiguos en rellación a la tema pa nun perder votos nin ente los eleutores del Norte nin ente los del Sur; mientres Lincoln y el so equipu oponíense abiertamente a esa estensión de la esclavitú a los Territorios. Breckinridge y los sos partidarios alegaben que dexar la esclavitú nos Territorios facilitaría'l procesu de poblalos; pero la so razón de fondu yera'l control políticu del país pa caltener la esclavitú.
La campaña pa la eleición yera tan anormal, que Lincoln nun pudo inscribir la so candidatura en 9 Estaos del Sur debíu al intensu odiu qu'él y el so partíu espertaben ente los ciudadanos del Sur; asina que nesos Estaos nin siquier figuraba nes boletas eleutorales (anque de toes formes casi naide votara por él). Nos pocos Estaos del Sur onde sigo pudo presentar la so candidatura, nun s'esperaba que llograra más qu'una cifra insignificante de votos.
Pero a Breckinridge afectába-y una situación llixeramente asemeyada, pero a la inversa; anque sí pudo inscribir la so candidatura en casi tolos Estaos del Norte (cola sola esceición de Nueva Jersey, Nueva York y Rhode Island, onde funcionaba una boleta de fusión eleutoral de Douglas, Bell y Breckinridge, otra particularidá estraña d'esta eleición), rescamplaba que nel Norte nun diba sacar casi votos por cuenta de la so entrega total a los intereses del Sur que lóxicamente espertaba'l refugu de los votantes nortizos.
Pela so parte Bell taba inscripto nos mesmos Estaos que Breckinridge y al igual qu'él participaba na boleta de fusión parcial en New Jersey, Nueva York y Rhode Island. Pero lo más importante, ye que la mayoría de los votantes de Bell yeren antiguos miembros sureños del desapaecíu Partíu Whig de los Estaos Xuníos que se negaron a xunise al Partíu Republicanu (herederu natural del Partíu Whig) pola oposición d'esi partíu a la esclavitú. Tamién sofitaben a Bell tolos suriegos moderaos que s'oponíen al programa radical de los demócrates suriegos de Breckinridge; sicasí, nel Norte, Bell nun tenía casi sofitu.
Y a lo último, Douglas, que yera l'únicu candidatu inscripto en tol país; nun gociaba d'enforma sofitu nos Estaos del Sur (sacante delles grandes ciudaes sureñes). Por estes razones, en realidá la competencia yera ente Douglas y Lincoln nel Norte del país y ente Breckinridge y Bell nel Sur.
Taba claro que la situación favorecía a Lincoln y el so Partíu Republicanu, que podíen llograr la victoria pola división de los sos enemigos; consciente de l'amenaza pa los intereses del Sur, el políticu sureñu Jefferson Davis (futuru Presidente de los Estaos Confederaos d'América) propunxo un pactu a Douglas, Breckinridge y Bell por que los trés arrenunciaren a les sos respeutives candidatures pa sofitar a un Candidatu d'Unidá que pudiera ganar al republicanu Lincoln.
Breckinridge taba acordies cola idea, demostrando asina desprendimientu personal por anteponer los sos ideales a la so ambición; Bell tamién aceptaba la propuesta, y el candidatu a Vicepresidente de la faición demócrata que sofitaba a Douglas igualmente manifestábase favorable. Pero Douglas negóse tajantemente a arrenunciar a la so candidatura, faciendo imposible l'alcuerdu; asina que los trés anti-republicanos siguieron coles sos candidatures, estremando les sos fuercies. Como yá se mentó antes, namái hubo una boleta xunida anti-republicana en New Jersey, Nueva York y Rhode Island.
El suicidiu políticu de los demócrates yera total: anque Breckinridge ganáralu a Bell en tolos Estaos del Sur (daqué bien difícil) de toes formes nun podía ganar la Presidencia por non poder cuntar con nengún Estáu del Norte, y pela so parte Douglas, anque percorría tol país, nun podía ganar nel Sur y nel Norte corría peligru de ser entartalláu pol ábanu republicana. Y Bell namái complicaba inda más les coses pa los dos.
Nes eleiciones presidenciales celebraes el 6 de payares de 1860, tal como s'esperaba Breckinridge perdió en tolos Estaos del Norte y del Oeste; en dellos Estaos del Norte (Illinois, Iowa, Michigan, Vermont y Wisconsin) nin siquier llegó al 1% de los votos populares. N'otros Estaos nortizos (Indiana, Massachusetts, etc.) nun llegó al 5% de los sufraxos populares, y n'otros superar por bien pocu. L'únicu Estáu del Norte onde algamó un importante porcentaxe del votu popular foi Pennsylvania, onde llogró 37,5% de los votos pero de toes formes foi superáu por Lincoln nesi Estáu.
Nos Estaos del Oeste que yá esistíen tuvo meyores resultaos que nel Norte (como en California onde llogró un 28,4% de los votos quedando en tercer llugar); pero de toes formes nun quedó en primer llugar en nengún d'ellos.
Pero como tamién yera d'esperase, Breckinridge ganó en tolos Estaos esclavistes y/o del Sur sacante en Kentucky, Tennessee y Virxinia nos que ganó Bell; y Missouri, nel que ganó Douglas, (particularmente doliosu pa Breckinridge yera'l perder nel so Estáu natal de Kentucky ante Bell). En dellos Estaos nos que Breckinridge ganó, facer por estrechu marxe (como en Maryland onde llogró 45,9% contra 45,1% de Bell, o Carolina del Norte onde llogró 50,5% contra 46,7% de Bell); pero n'otros facer con una mayoría aplastante (como en Texas onde llogró un 75,5% de los votos populares).
A nivel total nacional, Breckinridge llogró ente 848.019 y 848.356 votos populares (la pequeña diferencia depende de les distintes fontes citaes); qu'equivalíen al 18,10% del total de los sufraxos populares emitíos.[7][8]Había quedáu terceru detrás de Lincoln y Douglas nel votu popular, y namái superara a Bell que llegó cuartu.
Pero como les eleiciones presidenciales n'Estaos Xuníos son indireutes o de Segundo Grau, y xeneralmente en cada Estáu'l ganador del sufraxu popular llévase tolos votos de los Grandes Eleutores d'esi Estáu; y como Breckinridge ganara na mayoría de los Estaos sureños, diose la paradoxa de que quedó segundu na votación del Colexu Eleutoral con 72 Eleutores (namái superáu por Lincoln que tenía 180 Eleutores) ente que Douglas, el segundu en votos populares, quedó apostráu al cuartu llugar del Colexu Eleutoral (por detrás de Bell) con tan solo 12 Eleutores.
De toes formes, Lincoln ganara por afarar nos Estaos del Norte y convirtióse en Presidente electu de los Estaos Xuníos; a Breckinridge, na so condición de Presidente del Senáu, tocó-y proclamar los resultaos eleutorales y anunciar oficialmente'l trunfu del so rival, una vegada concluyíu l'escrutiniu del sufraxu del Colexu Eleutoral realizáu pol Congresu en plenu. Pero la mayoría de los Estaos del Sur nun taben dispuestos a aceptar a un Presidente republicanu y la Guerra Civil fíxose inevitable.
Breckinridge na Guerra Civil
[editar | editar la fonte]Apenes se supo que Lincoln yera'l Presidente electu, la mayoría de los Estaos esclavistes del Sur empezaron a convocar Convenciones Constituyentes pa "revisar les sos rellaciones cola Unión federal"; cada estáu usó la so respeutiva Convención Constituyente pa proclamar la so separación de los Estaos Xuníos d'América y darréu los Estaos separatistes dieron en formar un nuevu país llamáu los Estaos Confederaos d'América.
Tola clase política de los Estaos del Norte, tantu los demócrates como los republicanos, incluyendo al Presidente saliente Buchanan y al Presidente electu Lincoln, proclamaron qu'esto yera un actu anticonstitucional y criminal. Alegaben qu'anque los estaos estauxunidenses gocien de l'autonomía más grande que puede gociase nun sistema federal de gobiernu; la Constitución de los Estaos Xuníos nun-yos reconoz el derechu a independizase, porque la Xunión ye perpetua ya indivisible. Polo tanto Estaos Xuníos nun podía reconocer nin aceptar la Independencia de los Estaos Confederaos d'América yá que yera un actu contra la Constitución y les lleis, y sí los Estaos Confederaos intentaben imponela pola fuercia sería una rebelión armada contra les llexítimes autoridaes constitucionales.
Sicasí, Breckinridge sofitaba la Independencia de los Estaos Confederaos. Esto poner nuna situación delicada ya irónica, porque yera'l Vicepresidente d'un país al que quería destruyir estremándolo y yera miembru d'un Gobiernu contra'l que taba dispuestu a alzase n'armes (nun hai qu'escaecer qu'hasta que Lincoln y el so Vicepresidente electu tomaren posesión de los sos cargos, Breckinridge siguía siendo'l Vicepresidente de los Estaos Xuníos). Aun así, Breckinridge intentó que se llegara a un alcuerdu pacíficu por que se reconociera la Independencia del Sur ensin derramamientos de sangre.
Con too y con eso, la Asamblea Xeneral de Kentucky (Asamblea Llexislativa estatal o rexonal del so Estáu natal de Kentucky) escoyer Senador al Congresu de los Estaos Xuníos en representación de Kentucky; polo que'l mesmu día (4 de marzu de 1861) en que Breckinridge abandonó'l cargu de Vicepresidente, tomó posesión del so nuevu cargu de Senador nel Congresu de la Xunión.
Pero'l ser senador nun lu fixo dexar de sofitar la Secesión de los Estaos rebalbos, sinón que pela cueta usó'l so nuevu cargu pa sofitar la Rebelión intentando faer les vegaes de representante políticu o diplomáticu de los Estaos Confederaos d'América. Tamién s'oponía dende'l Congresu a les midíes de guerra del Gobiernu de Lincoln, favoreciendo asina a los rebeldes. Y primía por que'l so Estáu, Kentucky, convocara una Convención Constituyente pa dixebrase de la Xunión.
Esta situación enllargar hasta'l 4 d'avientu de 1861, cuando foi espulsáu del Congresu al igual qu'otru Senadores sureños por actividaes subversives de sofitu a la Rebelión. Antemanándose a esta decisión que la quitaría de la so inmunidá parllamentaria, Breckinridge, que tarrecía ser arrestáu por delitos federales de rebelión y traición (castigaos cola pena de muerte), fuxera n'ochobre al territoriu controláu polos rebeldes del Sur.
Ante la confusa situación que se vivía nos primeros meses de la Guerra de Secesión los militares y políticos del Sur teníen dos alternatives: una yera acatar la decisión del so Estáu sobre dixebrase o permanecer na Unión, anque eso significara anteponer la llealtá al so Estáu natal percima de los sos convencimientos personales (que foi'l casu de Robert E. Lee qu'a pesar d'oponese personalmente a la idea de la Secesión terminó lluchando al so favor por llealtá al so Estáu natal que decidiera dixebrase de la Xunión). La otra alternativa yera lo contrario, anteponer los sos convencimientos ya intereses personales a la llealtá al so Estáu; y esto foi lo que fizo Breckinridge que rompió con Kentucky, el so Estáu, cuando ésti decidió nun dixebrase y permanecer dientro de la Xunión federal estauxunidense a pesar de ser un Estáu esclavista y suriegu. Anque la mayoría de los sos paisanos decidieren siguir siendo estauxunidenses, Breckinridge poner al serviciu de los Estaos que sí s'habíen separáu y que se remontaben contra la Xunión.
Una vegada instaláu nel territoriu rebalbu, Breckinridge incorporar al Exércitu Confederáu; esto ye, al Exércitu formáu polos Estaos rebalbos del Sur cola aportación de les sos respeutives Milicies Estatales (la Milicia Estatal yera'l nome col que se conocía naquella dómina a la Guardia Nacional) y coles unidaes del Exércitu regular federal (nacional) que s'atopaben nel Sur y que se xunieron a la Rebelión. Ye quiciabes l'únicu casu na hestoria en qu'un Ex-Vicepresidente de los Estaos Xuníos comandó tropes contra los Estaos Xuníos nuna guerra.
Breckinridge recibió'l grau de Xeneral de Brigada al momentu d'inscribise nel Exércitu Confederáu; y en poco tiempu foi xubíu al rangu de Mayor Xeneral (equivalente a Xeneral de División nos Exércitos llatinos). Mientres yera Xeneral de Brigada, Breckinridge tuvo'l mandu de la 1ª Brigada de Kentucky; una unidá formada por voluntarios de Kentucky, l'Estáu natal de Breckinridge, que al igual qu'él sofitaben la Secesión y la Rebelión a pesar de que'l so Estáu nun lu fixera. La unidá yera meyor conocida como la Brigada Güérfana, por tar güérfana del sofitu del so Estáu; y porque los sos miembros nun podíen tornar a la so tierra natal nin siquier nos periodos de llicencia porque al tar Kentucky dientro de la Xunión podíen ser deteníos por Rebelión y Traición.
Breckinridge comandó la Brigada na Batalla de Shiloh, el 6 d'abril y el 7 d'abril de 1862 en territoriu de Tennessee; nesa batalla Breckinridge foi mancáu. Al ser xubíu a Xeneral de División, Breckinridge tresfirió'l mandu direutu de la Brigada Güérfana a otru Brigadier, pero exercía'l mandu sobre la División a la que pertenecía la Brigada. Y de esta manera dirixó a tola so división nun ataque suicida l'últimu día de la Batalla del Ríu de les Piedres (Stones River), el 2 de xineru de 1863; Breckinridge sobrevivió pero tuvo que ver como la Brigada Güérfana yera masacrada, y hasta'l so socesor nel mandu de la Brigada resultó muertu. Cúntase que Breckinridge caminó ente los sobrevivientes glayando: "¡mís probes güérfanos, mís probes güérfanos!". Aquel ataque fuera una orde direuta del superior de Breckinridge, el Xeneral Braxton Bragg, un home col que caltenía una tarrecible rellación y al qu'odiaba fondamente (sentimientu correspondíu, porque Bragg repunar).
Breckinridge combatió so les órdenes de Bragg n'otres batalles importantes, como les de Chickamauga y Chattanooga.
A principios de 1864 Breckinridge foi treslladáu al Teatru d'Operaciones del Este y apurrióse-y el mandu de toles Fuercies Confederaes concentraes nel Valle de Shenandoah (Shenandoah Valley). El 15 de mayu de 1864 Breckinridge llogró una importante victoria na Batalla del Nuevu Mercáu (New Market) onde ganó a una fuercia cimero del Exércitu de la Xunión. Nesa batalla produció una célebre anéudota histórica cuando Breckinridge vio que les fuercies de la Xunión rompieren les llinies del so Exércitu; y entós unu de los sos oficiales aconseyólu qu'ordenara a los cadetes del Institutu Militar de Virxinia (la Universidá militar más antigua d'Estaos Xuníos, conocida poles sos sigles n'inglés como VMI) que salieren de la reserva y atacaren pa detener la meyora de les fuercies federales. Breckinridge de primeres negóse diciendo: "Nun lo voi faer", pero'l so oficial retrucó-y: "Xeneral, nun tien nenguna opción" y foi cuando Breckinridge díxo-yos a los 257 cadetes (que teníen ente 15 y 17 años d'edá, anque según dellos informes haber d'hasta 12 años): "ataquen mochachos...y que Dios pueda perdoname pola orde". Los mozos cadetes nuna aición heroica ganaron a los soldaos del Norte y ganaron la batalla, a cuenta de la muerte de diez d'ellos y de les firíes de munchos más (a partir d'entós los cadetes de la VMI tienen el privilexu de calar les bayonetes nos desfiles, cosa que nun pueden faer les otres Universidaes militares d'Estaos Xuníos).
Darréu Breckinridge reforzó coles sos fuercies al Exércitu del Norte de Virxinia del Xeneral Lee y xugó un papel importante na Batalla del Puertu Fríu (Cold Harbor) onde les tropes sol so mandu repelieron un ataque de gran escala de les fuercies de la Xunión. Depués participó nes Campañes del Valle de 1864, que teníen como oxetivu amenaciar a la capital federal de Washington DC pa obligar al Xeneral Ulysses S. Grant a retirar tropes destinaes a la invasión del Sur y reasignarlas a la defensa de la capital onde s'atopaba'l Gobiernu de Lincoln.
Nel marcu d'estes campañes, Breckinridge participó na Batalla de Monocacy el 9 de xunetu de 1864, onde los confederaos ganaron y abrieron la ruta a la capital. El 11 de xunetu y el 12 de xunetu engarróse otra batalla nes puertes de Washington (la Batalla de la Fortaleza Stevens) onde los confederaos fueron ganaos polos defensores de la capital; una anéudota d'esta batalla ye que Lincoln en persona supervisaba la batalla dende un sitiu qu'inclusive tuvo baxu fueu enemigo, y del llau enemigu taba Breckinridge xunto colos otros xenerales rebalbos. Ye la única vegada na hestoria estauxunidense que dos ex-rivales nuna eleición presidencial enfrentáronse nun campu de batalla.
En setiembre de 1864, Breckinridge tomó'l mandu de les fuercies confederaes del suroeste de Virxinia que s'atopaben en gran desorde. Él reorganizó esi Departamentu del Exércitu Confederáu, y llanzó una incursión contra'l nordeste de Tennessee. Del 1 d'ochobre al 3 d'ochobre de 1864 engarróse la Batalla de Saltville, en Virxinia; les fuercies confederaes resultaron victorioses contra les tropes de la Xunión, pero dellos militares confederaos cometieron crímenes de guerra dempués de la batalla asesinando a soldaos negros afroamericanos de la Xunión qu'habíen quedáu mancaos nel combate anterior. Breckinridge se enfureció cuando s'enteró de lo que fixeren estos homes que taben sol so comandu, ya intentó face-y un xuiciu militar al comandante responsable de la masacre; pero la situación desesperada de la Confederación que yá taba perdiendo la guerra nun dexó que se llevara a cabu'l xuiciu.
El 4 de febreru de 1865 el Presidente de los Estaos Confederaos d'América Jefferson Davis nomó a Breckinridge Secretariu de Guerra de los Estaos Confederaos (cargu equivalente a un Ministru de Defensa de los Estaos Confederaos, siquier no que se refería al Exércitu de tierra confederáu); con esti nomamientu Breckinridge volvía ser parte d'un Gobiernu, anque fuera un Gobiernu que nun yera reconocíu pola comunidá internacional y que yera consideráu illexítimu y usurpador pol Gobiernu d'Estaos Xuníos. Amás, convertir na autoridá político-alministrativa más importante del Exércitu de tierra de los rebeldes dempués del Presidente Davis; anque la máxima autoridá militar siguía siendo'l Comandante Xeneral del Exércitu confederáu, el Xeneral Robert E. Lee.
Breckinridge sabía que la guerra taba perdida, y por eso aportunó dende'l so nuevu cargu en llegar a un alcuerdu de rindición honorable qu'evitara derramamientos de sangre inútil. Pero les sos iniciatives estrellar contra la voluntá fanática del Presidente Davis de siguir la llucha contra toa esperanza.
Cuando se fixo evidente que la ciudá de Richmond, capital de Virxinia y tamién de los Estaos Confederaos d'América, diba cayer en manes del Exércitu de la Xunión comandado pol Xeneral Ulysses S. Grant; Breckinridge tomó la decisión de nun destruyir los archivos militares de la Confederación dexando asina que cayeren en manes de les fuercies enemigues. Con esto buscaba que la hestoria conociera un rexistru completu del esfuerciu de guerra que fixeren los confederaos; anque fuera poniendo los papeles en manes del enemigu.
El 2 d'abril de 1865 el Presidente Davis y tol so Gobiernu fuxeron de Richmond nun tren a la ciudá de Danville; ente ellos diba Breckinridge. A otru día, 3 d'abril, Richmond cayó finalmente y foi ocupada por Grant y el so Exércitu.
Breckinridge siguía intentando convencer a Davis de que la resistencia yera inútil; pero nun lu dexaba solo, porque'l so honor obligábalo a protexer la vida y la integridá del so Presidente. El 9 d'abril el Xeneral Lee rindir a Grant marcando práuticamente'l final de la guerra; el Xeneral Joseph Y. Johnston tenía'l mandu de lo que quedaba del Exércitu Confederáu, pero namái buscaba un alcuerdu pa rindise tamién y Breckinridge asesorar nes negociaciones p'algamar esi alcuerdu. El 26 d'abril Johnston rindía'l so Exércitu y confirmábase la derrota; los Estaos Confederaos d'América yá nun esistíen y tol so territoriu taba ocupáu pol Exércitu de la Xunión. El Gobiernu de Davis yá nun tenía poder dalgunu y foi disueltu.
Breckinridge Dempués de la Guerra Civil. L'Home al que "El New York Times" Deseyaba Ver Muertu.
[editar | editar la fonte]Depués de peracabada la derrota de la Confederación, Breckinridge taba na peor situación de la so vida; yera un fuxitivu de la xusticia al que s'escorría por delitos federales de Rebelión Militar y Traición a la Patria. Como tolos antiguos dirixentes civiles y militares de la Secesión sureña, tuvo que pasar a la clandestinidá y escondese de les numberoses tropes federales qu'ocupaben a los Estaos sureños; de fechu la situación d'éstos homes yera como la de los miembros del Gobiernu d'un país que fuera invadíu y ocupáu por fuercies estranxeres. Nel tracamundiu de la fuxida, Breckinridge y el ex-presidente Davis dixebráronse.
Breckinridge tenía más razones pa tarrecer que lo sometieren a un xuiciu militar por Traición y condergar a la Pena capital que'l restu de los líderes sureños (sacante Davis); una y bones munchos políticos y medios de comunicación (diarios y periódicos) de los Estaos del Norte odiar con pasión y fixeren una constante campaña na so contra presentándolo como'l peor de los traidores.
L'exemplu más famosu d'esi odiu y de esa campaña de descreitu contra Breckinridge, foi l'incendiariu y ofensivu editorial del "New York Times" del 7 d'avientu de 1863; más d'un añu antes del fin de la guerra. Naquel momentu llegara del frente de guerra una información ensin confirmar de que Breckinridge morriera en combate; daqué que obviamente demostraríase falsu o equivocáu. Pero'l diariu más importante de Nueva York recoyó'l rumor y publicó un editorial en que práuticamente celebraba con allegría la posible muerte de Breckinridge. L'editorial empezaba diciendo que "Sí ye verdá, como agora declárase positivamente, qu'una bala lleal unvió a ésti traidor a la eternidá, cada corazón lleal va sentir prestu y ensin escupulicios espresar..." Depués la editorial repasaba la hestoria personal de Breckinridge aprofiando'l so desagradecimientu escontra la nación que la había alzáu al so segundu cargu más importante (la Vicepresidencia); y acusar de contribuyir a estremar y destruyir al so partíu aceptando una candidatura presidencial illexítima. Apuntaba'l barruntu de que la so candidatura fuera tan solo una maniobra pa provocar la Secesión de los Estaos del Sur; y acusar de traicionar al so Estáu (Kentucky) a pesar de prometer solemnemente acatar les decisiones del so Estáu y siguir el so camín. Recordaba como camudara'l rol de Senador de la Xunión pol de militar rebalbu, y toa ésta hestoria cuntar en términos bien duros. L'editorial terminaba diciendo "De tolos traidores malditos de la tierra nun hubo nengunu más atrozmente falsu qu'él. Nengún que la so memoria va vivir nuna ignominia más escura. Conceda Dios al país llibrase rápido de tales parricíes".
Breckinridge tarrecía que la presión d'opiniones como esa obligaren al Gobiernu d'Estaos Xuníos a sometelo a un xuiciu rápidu y a executalo na forca o frente a un pelotón de Fusilamiento; y más inda dempués de que'l so ex-rival Lincoln fuera asesináu, yá que siquier Lincoln yera un moderáu, pero cola so muerte los republicanos más radicales (que teníen el control del Congresu y de dellos Departamentos del Gobiernu) teníen vía llibre pa impulsar una política de mano dura contra los ex-rebalbos.
Por eso, Breckinridge y un pequeñu grupu navegaron nuna diminuta embarcación dende l'Estáu de la Florida hasta Cuba, que pa esi momentu yera una colonia d'España; empecipiando asina'l so exiliu políticu. De Cuba dir al Reinu Xuníu; y darréu a Canadá.
Dellos años más tarde, la clase política gobernante n'Estaos Xuníos decidió finalmente que nun yera conveniente someter a xuiciu a los líderes de la derrotada Rebelión confederada; y dictáronse arrogantes lleis d'Amnistía pa perdonar los sos delitos. Asina foi como Breckinridge pudo tornar a la so ciudá natal de Lexington, en Kentucky, en marzu de 1869; como un home llibre. Él volvió dedicase al exerciciu priváu del Derechu; y refugó delles suxerencies por que volviera a la política activa (otros dirixentes ex-rebalbos sí volvieren a la política namás ser perdonaos).
Anque nun tornó a la política, sí faló pa criticar fuertemente al grupu terrorista racista Ku Klux Klan; a pesar de qu'ésti grupu yera l'herederu espíritual de la ideoloxía esclavista que Breckinridge defendiera nel pasáu, él oponíase a los métodos criminales colos que lluchaben contra los negros afroamericanos y los blancos del Norte.
Breckinridge llogró convertise en vicepresidente de la Elizabethtown, Lexington, and Big Sandy Railroad Company; una empresa privada de ferrocarriles, nuna dómina en que la industria de los ferrocarriles tenía n'Estaos Xuníos la mesma importancia que tienen anguaño pa la economía d'esi país les empreses petroleru y automovilísticu. Esto dexó-y vivir los sos últimos años en bona posición económica.
Breckinridge morrió en Lexington el 17 de mayu de 1875 (diez años dempués del final de la Guerra Civil o de Secesión) y foi soterráu nel Campusantu d'esa ciudá, onde tán soterraes delles personalidaes importantes de la hestoria estauxunidense.
Referencies.
[editar | editar la fonte]- ↑ Afirmao en: SNAC. Identificador SNAC Ark: w6k93fs1. Apaez como: John C. Breckinridge. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: inglés.
- ↑ Afirmao en: Encyclopædia Britannica Online. Identificador Encyclopædia Britannica Online: biography/John-C-Breckinridge. Apaez como: John C. Breckinridge. Data de consulta: 9 ochobre 2017. Llingua de la obra o nome: inglés.
- ↑ Identificador de persona en The Peerage: p15287.htm#i152867. Data de consulta: 7 agostu 2020.
- ↑ Afirmao en: The Peerage. Llingua de la obra o nome: inglés. Autor: Darryl Lundy.
- ↑ Afirmao en: Geni.com. Llingua de la obra o nome: distintes llingües.
- ↑ Freehling, William W., The Road to Disunion: Secessionists Triumphant, Vol.2. Oxford University, 2007, p. 321
- ↑ 1860 Presidential Election Results
- ↑ Abraham Lincoln, n'Internet Public Library (IPL)
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q273212
Multimedia: John Cabell Breckinridge
- Homes
- Persones nacíes en 1821
- Persones finaes en 1875
- Wikipedia:Revisar traducción
- Persones candidates a la presidencia d'Estaos Xuníos
- Vicepresidentes d'Estaos Xuníos
- Senadores d'Estaos Xuníos
- Miembros de la Cámara de Representantes d'Estaos Xuníos por Kentucky
- Abogaos y abogaes d'Estaos Xuníos
- Políticos y polítiques d'Estaos Xuníos
- Militares d'Estaos Xuníos
- Wikipedia:Mantenimientu:Persones ensin plantía nym