Πείθων (σατράπης)
| Πείθων | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Πίθων (Αρχαία Ελληνικά) |
| Προφορά | |
| Γέννηση | 355 π.Χ. Alalcomenae |
| Θάνατος | 316 π.Χ. Εκβάτανα |
| Χώρα πολιτογράφησης | Μακεδονία |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | αντιβασιλιάς σωματοφύλακες σατράπης |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | ναύαρχος |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | σωματοφύλακες σατράπης |
Ο Πείθων (περίπου 355 - 314 π.Χ.) ήταν ο γιος του Κρατεύα, ενός ευγενή από την Εορδαία της δυτικής Μακεδονίας, ένας από τους σωματοφύλακες του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και αργότερα ο σατράπης της επαρχίας της Μηδίας ως ένας από τους διαδόχους της αυτοκρατορίας.[1][2]
Η αρχή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ο Πείθων αρχικά ήταν ένας από τους επτά -αργότερα οχτώ- σωματοφύλακες του Αλέξανδρου το 335 π.Χ.. Μετά τον θάνατο του Αλέξανδρου το 323 π.Χ., ο Πείθων έγινε ο σατράπης της Μηδίας σύμφωνα με την Συμφωνία της Βαβυλώνας του ίδιου έτους. Η Μηδία ήταν μια στρατηγικά σημαντική περιοχή μέσα από την οποία περνούσαν όλες οι οδοί μεταξύ ανατολής και δύσης. Στην πραγματικότητα, η σατραπεία ήταν πολύ μεγάλη για να κυβερνάται από ένα άτομο μόνο, και ο Πείθων θα γινόταν πολύ ισχυρός, έχοντας την δυνατότητα να αποσταθεροποιήσει ολόκληρη την αυτοκρατορία. Οπότε, αναγκάστηκε να παραχωρήσει το βόρειο μέρος της περιοχής το οποίο δόθηκε στον Ατροπάτη, και έγινε γνωστό ως η Μηδία Ατροπατινή ή Μικρή Μηδία.[2]
Η πρώτη εκστρατεία στην Ανατολή
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι στρατιώτες που παρέμειναν στο ανατολικό μέρος της αυτοκρατορίας του Αλέξανδρου, άρχισαν να δυσανασχετούν όλο και περισσότερο από την παρατεταμένη διαμονή τους στις απομακρυσμένες περιοχές, και ξεκίνησαν αυθόρμητες εξεγέρσεις. Ο αντιβασιλέας μετά το θάνατο του Αλέξανδρου, Περδίκκας, έστειλε τον Πείθων ώστε να καθυποτάξει τους εξεγερμένους. Του δόθηκε ένα σύνταγμα Μακεδόνων, το οποίο χρησιμοποίησε για να νικήσει εύκολα τους εξεγερμένους και να δεχθεί την παράδοση τους. Οι άνδρες του στρατεύματος του όμως, ενώ έλπιζαν να λεηλατήσουν την περιοχή δεν βρήκαν τίποτα αξίας, και ξέσπασαν με σφαγή επί των ηττημένων.[2]
Δολοφονία Περδίκκα
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Αφότου ο Πείθων επέστρεψε στην Περσία, ο Περδίκκας άρχισε να μη τον εμπιστεύεται. Στον πόλεμο των Διαδόχων, ο Περδίκκας διέταξε τον Πείθωνα να τον ακολουθήσει στην Αίγυπτο, στην εκστρατεία του εναντίον του Πτολεμαίου.[2]
Το καλοκαίρι του 320 π.Χ., ο Πείθων, Σέλευκος, και Αντιγένης, δολοφόνησαν τον Περδίκκα στη σκηνή του μετά την ήττα του από τον Πτολεμαίο, και ξεκίνησαν συνθηκολόγηση. Ο Πτολεμαίος πρότεινε ο Πείθων να γίνει ο αντιβασιλέας της αυτοκρατορίας, αλλά οι άλλοι διάδοχοι δεν το δέχτηκαν. Επομένως, ο Αντίπατρος επιλέχτηκε ως αντιβασιλέας, θέση την οποία κατείχε και κατά την περίοδο των εκστρατειών του Αλεξάνδρου.[1]
Πόλεμοι για επικράτηση
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Μετά τον θάνατο του Αντίπατρου, ο Πείθων επέκτεινε τις περιοχές που έλεγχε. Εισέβαλλε στην επαρχία της Παρθίας και έκανε τον αδερφό του Εύδημο τον νέο σατράπη.[1]
Από το 317 π.Χ. όμως, οι άλλοι σατράπες των ανατολικών περιοχών ενώθηκαν εναντίον του Πείθωνα και τον εκτόπισαν. Οι στρατοί των ανατολικών σατραπειών, μαζί με στρατεύματα που στάλθηκαν από την Ινδία, κυβερνήτης της οποίας ήταν ο Πείθων του Αγήνωρα, ενώθηκαν με τις δυνάμεις του Ευμένη του Καρδιανού ο οποίος είχε οριστεί από τον νέο αντιβασιλέα τον Πολυπέρχων, να καθυποτάξει τον Αντίγονο τον Μονόφθαλμο. Ο Πείθων σώθηκε από τον Αντίγονο, ο οποίος αποφάσισε να στραφεί εναντίον του Ευμένη και των συμμάχων του σε μια μάχη κοντά στα Σούσα και τους νίκησε.[2]
Με τον Δεύτερο Πόλεμο των Διαδόχων, ο Πείθων ήταν από τους πιο ισχυρούς διαδόχους της ανατολικής πλευράς της αυτοκρατορίας και άρχισε να ξανακτίζει το βασίλειο του. Ο Αντίγονος, βλέποντας πως ο Πείθων ισχυροποιείται επικίνδυνα στην περιοχή, τον κάλεσε να επισκεφτεί το παλάτι του και να συζητήσουν, όπου όμως τον συνέλαβε και τον εκτέλεσε.[2][1]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 «Livious.org - Peithon, by Jona Lendering». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Απριλίου 2014. Ανακτήθηκε στις 21 Νοεμβρίου 2014.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 Waterfield, Robin (11 Οκτωβρίου 2012). Dividing the Spoils: The War for Alexander the Great's Empire. Oxford University Press. σελ. 95-99, 102-103, 224. ISBN 9780199931521.