Прејди на содржината

Зелена пупавка

Од Википедија — слободната енциклопедија
Зелена пупавка
Во Пјаченца, Италија
Научна класификација [ у ]
Царство: Габи
Оддел: Столпчести габи
Класа: Агарикомицети
Ред: Ресести габи
Семејство: Пупавки
Род: Пупавка
Вид: Зелена пупавка
Научен назив
Amanita phalloides
(Vaill. ex Fr.) Link (1833)

Зелена пупавка (науч. Amanita phalloides) — вид на отровна габа, зелена мушичка агарика, зелена обвивка, отровна печурка, клубенот. Не е секогаш зелена, како што сугерира нејзиното име, но има форми на бела, кафена и жолта боја. Доминантно е распространета на пониски надморски височини, во близина на листопадни дрвја или борови. Може да се најде низ Србија особено во Панонската Низина, Посавина и Подравина, околу Бања Лука и Тузла. Распространета е и во Република Македонија.

Опис на печурката

[уреди | уреди извор]
  • Шапка () дијаметар 6-15 см, јајцевидна, ѕвонеста, отворена на крајот, маслинесто зелена, жолто зелена или сиво зелена.[1]
  • Ливчиња бели, густи.
  • Рачка () бела, со цик-цак зелени шари, горниот дел со бел ракав, туберозна здебелена на дното, покриена со бела обвивка.
  • Месото бело.
  • Спори во маса на бело.

Таксономија

[уреди | уреди извор]

Зелената пупавка го добила своето латинско име во преписката помеѓу англискиот лекар Томас Браун и Кристофер Мерет.[2] Исто така, оваа озлогласена печурка била опишана од францускиот ботаничар Себастиен Вајан во 1727 година. година, кој и го дал препознатливото име „ Fungus phalloides, annulatus, sordide virescens, et patulus “.[3] Иако научното име значи „во облик на фалус“, не е јасно дали е именуван поради сличноста со буквален фалус или со печурките од родот. Во 1821 година, Елиас Магнус Фрис ја опишал оваа печурка но ги вклучил сите бели аманити во описот.[4] Конечно во 1833 година, Јохан Хајнрих Фридрих Линк го користел името,[5] според Персон кој го именувал 30 години порано.[6][7] Иако Луис Секретан претходно го користел името, тоа не било прифатено во номенклатурата, бидејќи Секретан постојано не користел биномна номенклатура.[8][9] Некои таксономисти не се согласуваат со оваа гледна точка.[10][11]

Е типот на секцијата, група која ги содржи сите смртоносни видови печурки кои досега се идентификувани. Најистакнати меѓу нив се видовите познати како ангели на уништување, имено и, како и . Терминот „ангел на уништувањето“ понекогаш се користи и за, иако името „капа на смртта“ почесто се користи во англиското говорно подрачје. Некои од другите најчесто користени имиња се „смрдлива аманита“ [12] и „смртоносна аманита“.[13]

Ретка форма, целосно белата форма првично била именувана од Макс Бритзелмајр,[14][15] иако нејзиниот статус бил нејасен. Таквите примероци може да се најдат меѓу нормално обоените зелени пупавки. Оваа форма била опишана во 2004 година. година како посебна сорта и именувана .[16] Вистинскиот се мрести во пролетта и пожолтува во растворот, додека тоа не е случај со A. phalloides.[17]

Живеалиште

[уреди | уреди извор]

Многу распространета и честа микориза габа, расте најмногу во дабови и други иглолисни шуми, но и во иглолисни шуми во периодот од јули до октомври.

Зелената пупавка потекнува од Европа, каде што е широко распространета.[18] Се среќава од јужните крајбрежни региони на Скандинавија на север, до Ирска на запад, Полска и западна Русија на исток,[16] и на југ низ Балканот, во Италија, Шпанија и Португалија и во Мароко и Азорите. во Северна Африка.[19] Во Западна Азија, познато е дека е присутна во шумите на северен Иран.[20] Постојат записи од подалеку на исток во Азија, но тие допрва треба да се потврдат како A. phalloides.[21]

Токсичност

[уреди | уреди извор]
Отровна зелена пупавка, со бели листови
Јадлива печурка шампињон , со розови листови

Најотровната печурка, фатално отровна, смртоносната количина е околу 20 грама сурова печурка, сушењето и топлинската обработка не влијаат на токсичноста. Знаци на труење се: повраќање, тешка дијареа, слабост и се појавуваат 7-8 часа по земањето на печурката, а понекогаш и по два дена. Затруениот веднаш да биде пренесен во болница. Нема противотров. Смртност до 50% од затруените.

Оваа печурка е многу отровна, но е уште поопасна бидејќи собирачите на печурки често ја мешаат со шампињони, поради белата боја на шапката. Првите симптоми на труење се појавуваат доцна, па третманот е тежок. Тој (според Фламер и Хорак, 1983) се состои од: рехидратација, форсирана диуреза, хемиперфузија, хемофилтрација. На пациентот му се даваат големи дози на пеницилин, тиоктинска киселина, силибинин или силимарин, хипербаричен кислород.

Анатомија

[уреди | уреди извор]

Шапка

[уреди | уреди извор]

Помеѓу 6-16,5 см, во форма како зелената пупавка, но бојата е целосно бела, како снег, а кожата е без потемни вродени влакна.

Листови

[уреди | уреди извор]

Тие се густи, слободни, бели, со бројни ламели, брашнести по целото сечило; Ширина 6-12 см.

Месо

[уреди | уреди извор]

Месото е целосно бело (за разлика од јадливата печурка со која лесно може да се помеша и каде што месото има темно кафеава боја).

Дршка

[уреди | уреди извор]

Таа е 5-15/0,8-2 см, а во пулпата до 3,3 см и е целосно бела.

Микроскопија

[уреди | уреди извор]

Спори 8-9/7-9 ( mi ), хијалин, амилоид, главно без вакуоли. Влакна на сечилото до 7 мм, главно надуени како балон.

Време на растење

[уреди | уреди извор]

VII-XI месец

Слични видови

[уреди | уреди извор]

Најслична на неа е пролетната пупавка ( Amanita verna ), а на неа и смрдливата пупавка ( Amanita virosa ). Зелената пупавка е сличен на една од најпопуларните печурки за јадење - шампињони.

Поврзано

[уреди | уреди извор]

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ Bresinsky A, Besl H (1990). A Colour Atlas of Poisonous Fungi. Wolfe Publishing. стр. 26–9. ISBN 978-0-7234-1576-3.
  2. ↑ ' The fungi Phalloides" I found not very far from Norwich, large and very fetid......I have a part of one dried still by me. Letter dated August 18th 1668 in Vol 3. The Works of Sir Thomas Browne ed. Simon Wilkins 1834
  3. ↑ Vaillant, Sébastien (1727). Botanicon Parisiense (латински). Leide & Amsterdam: J. H. Verbeek and B. Lakeman. OCLC 5146641.
  4. ↑ Fries, Elias Magnus (1821). Systema Mycologicum I (латински). Gryphiswaldiae: Ernesti Mauritii. OCLC 10717479.
  5. ↑ (германски) Link JHF (1833) Grundriss der Kraeuterkunde IV. Haude und Spenerschen Buchhandlung (S.J. Joseephy), Berlin
  6. ↑ Persoon, Christian Hendrik (1797). Tentamen Dispositionis Methodicae Fungorum (латински). Lipsiae: P.P. Wolf. OCLC 19300194.
  7. ↑ Persoon, Christian Hendrik (1801). Synopsis Methodica Fungorum (латински). Göttingen: H. Dietrich. OCLC 28329773.
  8. ↑ Donk, M.A. (јун 1962). „On Secretan's Fungus Names“. Taxon. 11 (5): 170–173. doi:10.2307/1216724. JSTOR 1216724. Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  9. ↑ Demoulin, V. (новембар 1974). „Invalidity of Names Published in Secretan's Mycographie Suisse and Some Remarks on the Problem of Publication by Reference“. Taxon. 23 (5/6): 836–843. doi:10.2307/1218449. JSTOR 1218449. Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  10. ↑ Singer, Rolf; Machol, Robert E. (јун 1962). „Are Secretan's Fungus Names Valid?“. Taxon. 26 (2/3): 251–255. doi:10.2307/1220563. JSTOR 1220563. Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  11. ↑ Machol, Robert E. (август 1984). „Leave the Code Alone“. Taxon. 33 (3): 532–533. doi:10.2307/1221006. JSTOR 1221006.
  12. ↑ North, Pamela Mildred (1967). Poisonous plants and fungi in color. London: Blandford Press. OCLC 955264.
  13. ↑ Benjamin
  14. ↑ Tulloss, Rodham E. „Amanita phalloidea“. Studies in the Amanitaceae. Посетено на 22 мај 2007.
  15. ↑ Jordan & Wheeler
  16. ↑ 16,0 16,1 Neville, Pierre; Poumarat, Serge (2004). Amaniteae: Amanita, Limacella and Torrendia. Fungi Europaei (9). Alassio: Edizioni Candusso. ISBN 978-88-901057-3-9.
  17. ↑ Tulloss, Rodham E. „Amanita verna“. Studies in the Amanitaceae. Посетено на 22 мај 2007.
  18. ↑ Lange, Lene (1974). „The distribution of macromycetes in Europe“. Dansk Botanisk Arkiv. 30: 5–105. ISSN 0011-6211.
  19. ↑ Malençon, R.; Bertault (1970). Flore des Champignons Supérieurs du Maroc I. Travaux de l'Institut scientifique chérifien et de la Faculté des sciences. Série botanique et biologie végétale (32). Rabat: Faculté des Sciences. OCLC 915096.
  20. ↑ Asef, M.R. 2009. Poisonous mushrooms of Iran. Iran-shenasi publishing.
  21. ↑ Pringle, Anne; Vellinga, Else C. (јул 2006). „Last chance to know? Using literature to explore the biogeography of and invasion biology of the death cap mushroom Amanita phalloides (Vaill. Ex Fr. :Fr) Link“. Biological Invasions. 8 (5): 1131–1144. doi:10.1007/s10530-005-3804-2. Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)

Литература

[уреди | уреди извор]

 

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Amanita phalloides
Agaricus phalloides
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Зелена_пупавка&oldid=5247891“