Pergi ke kandungan

Renium(VII) oksida

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Renium(VII) oksida
Rhenium(VII) oxide Susunan struktur renium(VII) oksida
Nama
Nama lain
Renium heptoksida
Pengecam
Imej model 3D Jmol
ECHA InfoCard 100.013.857
  • InChI=1S/7O.2Re
  • O=[Re](=O)(=O)O[Re](=O)(=O)=O
Sifat
Re2O7
Jisim molar 484.40298 g/mol
Rupa bentuk Serbuk hablur kuning
Ketumpatan 6.103 g/cm3, pepejal
Takat lebur 360 °C (680 °F; 633 K)
Takat didih Mengalami pemejalwapan
Bahaya
Pengelasan EU {{{value}}}
Sebatian berkaitan
Sebatian berkaitan
Mangan(VII) oksida
Teknetium(VII) oksida
Asid perhenik
Kecuali jika dinyatakan sebaliknya, data diberikan untuk bahan-bahan dalam keadaan piawainya (pada 25 °C [77 °F], 100 kPa).
 ☑Y pengesahan (apa yang perlu☑Y/N?)
Rujukan kotak info

Renium(VII) oksida ialah sebatian kimia renium dengan formula kimia Re2O7. Oksida ini merupakan sebatian kontang bagi asid perhenik, Re2O7·2H2O. Sebatian ini merupakan pelopor bagi semua sebatian renium lain yang boleh didapati sebagai bahan meruwap melalui pembakaran bijih asal.[1]

Ciri-ciri

[sunting | sunting sumber]

Renium(VII) oksida adalah amat reaktif terhadap air dan bertindak balas dengan air untuk menghasilkan asid perhenik. Sebatian ini boleh diturunkan dengan hidrogen untuk mendapatkan renium(IV) oksida pada suhu 300 °C.[2]

Penghasilan

[sunting | sunting sumber]

Renium(VII) oksida boleh terhasil melalui pengoksidaan logam renium dalam udara pada suhu 500 ke 700 °C.[3]

Penggunaan

[sunting | sunting sumber]

Sebatian ini digunakan sebagai mangkin dalam sintesis organik bagi penurunan karbonil, etenolisis dan penurunan amida.[4][5] Sebatian ini ialah pelopor bagi bahan mangkin, metilrenium trioksida, MTO.[6]

  1. ^ Hans Georg Nadler "Rhenium and Rhenium Compounds" Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry, Wiley-VCH, Weinheim, 2000. DOI:10.1002/14356007.a23_199
  2. ^ Brauer, Georg (1981). "3., umgearbeitete Auflage". Handbuch der Präparativen Anorganischen Chemie (dalam bahasa Jerman). III. Stuttgart: Ferdinand Enke. m/s. 1616. ISBN 3-432-87823-0.
  3. ^ Schmidt, M.; Schmidbaur, H., "Trimethylsilyl perrhenate", Inorg. Synth. 1967, 9, 149-151. DOI:10.1002/9780470132401.ch40
  4. ^ Lionel Delaude, Alfred F. Noels. "Metathesis". Kirk-Othmer Encyclopedia of Chemical Technology. Wiley.CS1 maint: uses authors parameter (link)
  5. ^ Nishimura, Shigeo (2001). Handbook of Heterogeneous Catalytic Hydrogenation for Organic Synthesis (ed. pertama). Newyork: Wiley-Interscience. m/s. 42–43, 182, 389–390, & 408. ISBN 9780471396987.
  6. ^ W. A. Herrmann and F. E. Kuhn (1997). "Organorhenium Oxides". Acc. Chem. Res. 30 (4): 169–180. doi:10.1021/ar9601398.