Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van België 1979

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1979
Circuit de Spa-Francorchamps
Officiële naam G.P. Moto 1979
Land Vlag van België België
Datum 1 juli 1979
Organisator FIM
500 cc
Poleposition Vlag van Venezuela Johnny Cecotto
Snelste ronde Vlag van Australië Kenny Blake
Eerste Vlag van Nieuw-Zeeland Dennis Ireland
Tweede Vlag van Australië Kenny Blake
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Lingham
250 cc
Poleposition Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
Snelste ronde Vlag van Oostenrijk Eduard Stöllinger
Eerste Vlag van Oostenrijk Eduard Stöllinger
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer
Derde Vlag van Australië Murray Sayle
125 cc
Poleposition Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto
Snelste ronde Vlag van Frankrijk Jean-François Lecureux
Eerste Vlag van Australië Barry Smith
Tweede Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Marcelino García
Derde Vlag van Nederland Martin van Soest
50 cc
Poleposition Vlag van Italië Eugenio Lazzarini
Snelste ronde Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger
Eerste Vlag van Nederland Henk van Kessel
Tweede Vlag van Nederland Theo Timmer
Derde Vlag van Duitsland Rudolf Kunz
Zijspan
Poleposition Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Snelste ronde Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur
Eerste Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen/Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur
Tweede Vlag van Zwitserland Rolf Biland/Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley/Vlag van Verenigd Koninkrijk John Parkins

De Grand Prix-wegrace van België 1979 was de achtste race van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1979. De races werden verreden op 1 juli 1979 op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy, (Liège). De Belgische Grand Prix werd door de meeste topcoureurs geboycot vanwege het gladde asfalt.

Het circuit van Spa-Francorchamps was helemaal vernieuwd, van 14 naar 7 kilometer ingekort en opnieuw geasfalteerd, maar de "feestelijke" opening tijdens de Belgische Grand Prix werd een aanfluiting. De FIM had vijf weken voor de Grand Prix het circuit goedgekeurd, maar toen Kenny Roberts vier weken voor de GP een promotiebezoek bracht had het wegdek nog geen toplaag en waren er nog geen vangrails geplaatst. Al tijdens de vrijdagochtendtraining ontdekten de coureurs dat het circuit spiegelglad was en sommigen probeerden het zelfs met regenbanden terwijl er geen druppel gevallen was. De zijspanrijders hadden minder problemen met het wegdek, maar tekenend was dat ze in de training zelfs sneller waren dan de 500cc-rijders. Spoedoverleg leidde ertoe dat de aanwezige Minister van Openbare Werken Guy Mathot een groot aantal mensen van de Civiele Bescherming mobiliseerde die tot diep in de nacht met brandweer-, borstel- en veegwagens het wegdek te lijf gingen. Het hielp niet en hoewel Kenny Roberts, Kork Ballington en Barry Sheene zaterdag nog een vergadering belegden, reden de eerste coureurs toen al met hun caravans weg. 's Avonds gaven de coureurs een persconferentie waarin ze meedeelden dat ze niets tegen de organisatie of de FIM hadden, maar dat het circuit niet veilig genoeg was doordat er te veel olie in het asfalt verwerkt was. In de nacht van zaterdag op zondag ontstonden rellen onder het publiek, dat betaald had maar inmiddels al coureurs naar huis had zien gaan. Jack Middelburg en Boet van Dulmen wilden nog wel rijden, maar stonden voor onoverkomelijke problemen: ze werden bedreigd door fans van Wil Hartog en moesten de vlucht nemen. De coureurs die wel aan de start kwamen bewezen volgens de FIM dat er wel gereden kon worden, maar de machines werden duidelijk minder plat gelegd dan normaal.

De FIM schorste in eerste instantie Kenny Roberts en Virginio Ferrari als de grootste "oproerkraaiers" en de Belgische Motorrijdersbond schorste een viertal coureurs, maar het Committee voor Veiligheid, Sportcoördinatie en Wedstrijden van de FIM zette de schorsing om in een voorwaardelijke schorsing en een boete en de BMB volgde dat voorbeeld. Na afloop van de trainingen van de volgende Grand Prix in Zweden gaven de coureurs een communiqué uit waarin om te beginnen gemeld werd dat de boetes niet betaald zouden worden. Bovendien werden er voor het seizoen 1980 een aantal eisen gesteld:

  • Volledige reis- en verblijfsvergoeding voor de wedstrijden in de VS, Canada, Venezuela, Zweden, Finland en Spanje.
  • Extra veiligheidsmaatregelen op de Nürburgring, het Karlskoga Motorstadion, het Circuit Imatra en Spa-Francorchamps.
  • Onder geen enkele voorwaarde een eventuele Grand Prix van Zwitserland,[1] ook niet als die in een ander land werd georganiseerd.
  • Verhoging van het minimum-startgeld met 200%.
  • Adequate persaccommodatie op alle circuits.
  • Aan het einde van elk seizoen een verkiezing van drie rijdersvertegenwoordigers in de CCR (Commision for Road Racing).
  • Op elk circuit een behoorlijk (bewoonbaar) rennerskwartier.

De 500cc-race werd zonder de toprijders een Australisch onderonsje, dat ruim werd gewonnen door Dennis Ireland voor zijn landgenoot Kenny Blake. De Brit Gary Lingham werd derde en er kwamen slechts tien rijders aan de finish. Het niveau van de race kwam goed naar voren in de persoon van de winnaar: Ireland scoorde in deze race 15 punten van het totaal van 17 punten in zijn hele carrière.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Dennis Ireland Suzuki 57' 09" 67 15
2 Vlag van Australië Kenny Blake Yamaha +5" 25 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Lingham Suzuki +11" 08 10
4 Vlag van Duitsland Gustav Reiner Suzuki +38" 93 8
5 Vlag van Nederland Henk de Vries Suzuki +1' 38" 23 6
6 Vlag van Duitsland Josef Hage Suzuki +1' 38" 40 5
7 Vlag van België Jacky Matagne Suzuki +2' 46" 86 4
8 Vlag van Duitsland Gerhard Vogt Suzuki +1 ronde 3
9 Vlag van België Guy Cooremans Suzuki +1 ronde 2
10 Vlag van Duitsland Dieter Heinen Yamaha +2 ronden 1
DNS Vlag van Venezuela Johnny Cecotto Yamaha boycot
DNS Vlag van Frankrijk Michel Rougerie Suzuki boycot
DNS Vlag van Nederland Jack Middelburg Suzuki bedreigd[2]
DNS Vlag van Nederland Boet van Dulmen Suzuki bedreigd[2]
DNS Vlag van Verenigd Koninkrijk Steve Parrish Suzuki boycot
DNS Vlag van Verenigd Koninkrijk Barry Sheene Suzuki boycot
DNS Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Yamaha boycot
DNS Vlag van Verenigd Koninkrijk Alex George Suzuki boycot
DNS Vlag van Italië Marco Lucchinelli Suzuki boycot
DNS Vlag van Frankrijk Christian Sarron Yamaha boycot
DNS Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Head Suzuki boycot
DNS Vlag van België Jacky Matagne Suzuki boycot
DNS Vlag van Zwitserland Philippe Coulon Suzuki boycot
DNS Vlag van Italië Franco Uncini Suzuki boycot
DNS Vlag van Italië Gianni Rolando Suzuki boycot
DNS Vlag van Nederland Wil Hartog Suzuki boycot
DNS Vlag van Nederland Willem Zoet Suzuki boycot
DNS Vlag van Verenigde Staten Kenny Roberts Yamaha boycot
DNS Vlag van Japan Ikujiro Takaï Yamaha boycot
DNS Vlag van Frankrijk Bernard Fau Suzuki boycot
DNS Vlag van Italië Sergio Pellandini Suzuki boycot
DNS Vlag van Italië Virginio Ferrari Suzuki boycot
DNS Vlag van Italië Graziano Rossi Morbidelli boycot
DNS Vlag van Oostenrijk Max Wiener Suzuki boycot
DNS Vlag van Denemarken Börge Nielsen Suzuki boycot

De Oostenrijkse bergklimkampioen Eduard "Edi" Stöllinger en Chas Mortimer vochten de hele wedstrijd om de leiding. Het pleit werd op de streep beslist omdat de Kawasaki van Stöllinger een fractie sneller was dan Mortimers Yamaha. De strijd om de derde plaats was ook al spannend en werd gewonnen door de Australiër Murray Sayle, die de Spanjaard Fernando González De Nicolás nipt versloeg.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Oostenrijk Eduard Stöllinger Kawasaki 52' 16" 61 15
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chas Mortimer Yamaha +0" 47 12
3 Vlag van Australië Murray Sayle Yamaha +27" 25 10
4 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Fernando González De Nicolás Yamaha +28" 35 8
5 Vlag van Australië Graeme McGregor Yamaha +49" 91 6
6 Vlag van België Michel Simeon Yamaha +1' 20" 57 5
7 Vlag van Australië Jeffrey Sayle Yamaha +1' 21" 49 4
8 Vlag van Cuba José Lazo Yamaha +1' 22" 85 3
9 Vlag van Japan Yoshimi Matsumoto Yamaha +1' 23" 55 2
10 Vlag van Nederland Rini van Kasteren Yamaha +1' 58" 23 1
11 Vlag van Duitsland Josef Hage Yamaha
12 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) José Tellevia Yamaha
13 Vlag van Frankrijk Jacques Bolle Yamaha
14 Vlag van België Patrick de Radiguès Yamaha +1 ronde
15 Vlag van België Michel Steven Yamaha +1 ronde
16 Vlag van België Roger Kockelman Yamaha +1 ronde
17 Vlag van België Oronzo Memola Yamaha +1 ronde
18 Vlag van Italië Valerio Pessotto Yamaha +1 ronde
19 Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha +1 ronde
20 Vlag van België Olivier Gauthier Yamaha +1 ronde
21 Vlag van Italië Graham Singer Yamaha +2 ronden
22 Vlag van Portugal Hermano Sobral Yamaha +2 ronden
23 Vlag van België Jean-Marc Toffolo Kawasaki +8 ronden
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Hermano Sobral Yamaha
DNF Vlag van België Olivier Liégeois Yamaha
DNF Vlag van Duitsland Hans Merkl Yamaha
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) José Moreno Yamaha
DNF Vlag van België Roger Kockelmann Yamaha
DNF Vlag van België Patrick de Radiguès Yamaha
DNF Vlag van België Jean Claude Baele Yamaha
DNF Vlag van België Jean-Marc Toffolo Yamaha
DNF Vlag van Frankrijk Richard Gauthier Yamaha
DNF Vlag van België Oronzo Memola Yamaha
DNF Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Graham Singer Yamaha
DNF Vlag van België Guy Origer Yamaha
DNF Vlag van Italië Valerio Pessotto Yamaha
DNF Vlag van Nederland Bert Struyk Yamaha
DNF Vlag van België Michel Steven Yamaha
DNF Vlag van Finland Reino Eskelinen Yamaha
DNS Vlag van Italië Walter Villa Yamaha boycot
DNS Vlag van België Didier de Radiguès Yamaha boycot
DNS Vlag van Verenigde Staten Randy Mamola Kawasaki boycot
DNS Vlag van Italië Graziano Rossi Morbidelli boycot
DNS Vlag van België Richard Hubin Yamaha boycot
DNS Vlag van Italië Paolo Pileri Yamaha boycot
DNS Vlag van Australië Vic Soussan Yamaha boycot
DNS Vlag van Japan Sadao Asami Yamaha boycot
DNS Vlag van Finland Eero Hyvärinen Yamaha boycot
DNS Vlag van Frankrijk Jean-François Baldé Kawasaki boycot
DNS Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Kork Ballington Kawasaki boycot
DNS Vlag van Venezuela Carlos Lavado Yamaha boycot
DNS Vlag van Nederland Klaas Hernamdt Yamaha boycot
DNS Vlag van Frankrijk Eric Saul Yamaha boycot
DNS Vlag van Zwitserland Hans Müller Yamaha boycot
DNS Vlag van Frankrijk Raymon Roche Yamaha boycot
DNS Vlag van Frankrijk Olivier Chevallier Yamaha boycot
DNS Vlag van Zwitserland Roland Freymond Yamaha boycot
DNS Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Yamaha boycot
DNS Vlag van Finland Pentti Korhonen Yamaha boycot
DNS Vlag van Duitsland Toni Mang Yamaha boycot

Thierry Espié stond op de tweede plaats in het 125cc-wereldkampioenschap, maar hij kon niet rijden doordat hij in Assen een voet gebroken had. De andere kopmannen in het kampioenschap, Ángel Nieto, Maurizo Massimiani, Hans Müller, Walter Koschine en Gert Bender deden mee aan de boycot. De snelste start was voor Fernando González De Nicolás, maar na de vijfde ronde nam veteraan Barry Smith[3] de leiding over. Doordat zowel González De Nicolás als Ernst Fagerer uitvielen werd Martin van Soest achter Marcelino García derde.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Australië Barry Smith Morbidelli 46' 59" 27 15
2 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Marcelino García Morbidelli +23" 67 12
3 Vlag van Nederland Martin van Soest Morbidelli +42" 54 10
4 Vlag van Monaco Patrick Hérouard Morbidelli +46" 93 8
5 Vlag van Frankrijk Jean-François Lecureux Morbidelli +50" 20 6
6 Vlag van Frankrijk Paul Bordes Morbidelli +1' 06" 60 5
7 Vlag van Nederland Anton Straver Morbidelli +1' 09" 51 4
8 Vlag van Frankrijk François Granon Morbidelli +1' 27" 60 3
9 Vlag van Nederland Jan Huberts MBA +1' 58" 83 2
10 Vlag van België René Rénier Morbidelli +1' 58" 99 1
11 Vlag van België Freddy Blaise Morbidelli
12 Vlag van België Jean-Claude Baele Honda
13 Vlag van België José de Faveri Honda +1 ronde
14 Vlag van Oostenrijk Ernst Fagerer Morbidelli +1 ronde
DNF Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Fernando González De Nicolás onbekend
DNF Vlag van Nederland Henk van Kessel Condor
DNS Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ángel Nieto Minarelli boycot
DNS Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco boycot
DNS Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Morbidelli boycot
DNS Vlag van Zwitserland Hans Müller MBA boycot
DNS Vlag van Duitsland Walter Koschine Fantic boycot
DNS Vlag van Duitsland Gert Bender Bender boycot
DNS Vlag van Italië Maurizio Massimiani MBA boycot
DNS Vlag van Oostenrijk Harald Bartol Morbidelli boycot
DNS Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Morbidelli boycot
DNS Vlag van Italië Pier Paolo Bianchi Minarelli boycot
DNS Vlag van Oostenrijk August Auinger Morbidelli boycot
DNS Vlag van Frankrijk Jean-Louis Guignabodet Morbidelli boycot
DNS Vlag van Zwitserland Bruno Kneubühler MBA boycot
DNS Vlag van Zweden Per Edvard Carlsson Morbidelli boycot
DNS Vlag van Finland Matti Kinnunen MBA boycot

Door het beperkte vermogen hadden de 50cc-rijders waarschijnlijk de minste problemen met het gladde asfalt in Francorchamps, maar de belangrijkste coureurs kwamen niet aan de start. De eerste startrij was dan ook leeg. Serge Julin, Claudio Lusuardi en Wolfgang Müller waren als snelste weg, maar toen Julin in de derde ronde de leiding nam viel hij hard bij Eau Rouge. Müller viel uit waardoor Henk van Kessel aan de leiding kwam. Rudi Kunz kwam nog even dicht bij hem, maar van Kessel nam weer afstand waarna Kunz te maken kreeg met Theo Timmer. In de zevende ronde schoof Timmer op naar de tweede plaats, maar hij kon van Kessel niet meer bedreigen.

Uitslag 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Nederland Henk van Kessel Sparta 34' 23" 27 15
2 Vlag van Nederland Theo Timmer Bultaco +20" 26 12
3 Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler +24" 79 10
4 Vlag van Frankrijk Jacky Hutteau ABF +28" 47 8
5 Vlag van Duitsland Ingo Emmerich Kreidler +38" 31 6
6 Vlag van Italië Enrico Cereda UFO 5
7 Vlag van Italië Ezio Saffiotti Paolucci 4
8 Vlag van Duitsland Gerhard Singer Kreidler 3
9 Vlag van Nederland Rudi Oosting BGS 2
10 Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler 1
11 Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Joaquín Galí Bultaco +1' 32" 08
DNF Vlag van België Serge Julin Kreidler val
DNF Vlag van Duitsland Wolfgang Müller Kreidler val
DNS Vlag van Italië Eugenio Lazzarini Van Veen-Kreidler boycot
DNS Vlag van Zwitserland Stefan Dörflinger Kreidler boycot
DNS Vlag van Spanje (21 jan. 1977 - 18 dec. 1981) Ricardo Tormo Bultaco boycot
DNS Vlag van Duitsland Gerhard Waibel Kreidler boycot
DNS Vlag van Frankrijk Patrick Plisson ABF boycot
DNS Vlag van Zwitserland Rolf Blatter Kreidler boycot
DNS Vlag van Duitsland Hagen Klein Hess Spezial boycot
DNS Vlag van Nederland Peter Looijesteijn Kreidler boycot

Zijspanklasse B2A

[bewerken | brontekst bewerken]

De zijspanrijders hadden minder problemen met het gladde asfalt in Spa-Francorchamps, behalve het feit dat de slicks niet goed op temperatuur kwamen. Er was een normaal startveld in de B2A-klasse. Siegfried Schauzu en Lorenzo Puzo mochten een ronde aan de leiding rijden, tot Rolf Biland/Kurt Waltisperg de eerste plaats overnamen. In de tiende ronde kwamen de hevig vechtende combinaties van Rolf Steinhausen/Kenny Arthur en Werner Schwärzel/Andreas Huber dicht bij en Steinhausen nam de leiding voor het eerst over. De volgende twee ronden ging Biland weer op kop, maar daarna wist Steinhausen definitief weg te rijden. Schwärzel crashte vier ronden voor het einde, waardoor Dick Greasley en John Parkins derde werden.

Uitslag zijspanklasse B2A

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Duitsland Rolf Steinhausen Vlag van Verenigd Koninkrijk Kenny Arthur KSA-Yamaha 51' 24" 94 15
2 Vlag van Zwitserland Rolf Biland Vlag van Zwitserland Kurt Waltisperg Schmid-Yamaha 12
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Greasley Vlag van Verenigd Koninkrijk John Parkins Yamaha 10
4 Vlag van Duitsland Siegfried Schauzu Vlag van Duitsland Lorenzo Puzo Busch-Yamaha 8
5 Vlag van Frankrijk Alain Michel Vlag van Verenigd Koninkrijk Stuart Collins Seymaz-Yamaha 6
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Boddice Vlag van Verenigd Koninkrijk Mick Burns Yamaha 5
7 Vlag van Duitsland Otto Haller Vlag van Duitsland Rainer Gundel Krauser-Yamaha 4
8 Vlag van Duitsland Hermann Huber Vlag van Duitsland Bernhard Schappacher Krauser-Yamaha 3
9 Vlag van Zwitserland Peter Frick Vlag van Zwitserland Pascal Mottier Yamaha 2
10 Vlag van Duitsland Walter Ohrmann Vlag van Duitsland Erich Schmitz Yamaha 1
DNF Vlag van Duitsland Werner Schwärzel Vlag van Duitsland Andreas Huber Yamaha ongeval
DNF Vlag van Italië Amedeo Zini Vlag van Italië Andrea Fornaro Busch-König
DNF Vlag van Australië Peter Campbell Vlag van Australië Richard Goodwin Yamaha ongeval
DNF Vlag van Nederland Egbert Streuer Vlag van Nederland Johan van der Kaap Schmid-Yamaha
DNF Vlag van Nederland Cees Smit Vlag van Nederland Charles Vroegop Seymaz-Yamaha drijfstang
Vorige race:
TT Assen 1979
FIM wereldkampioenschap wegrace
31e seizoen (1979)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Zweden 1979

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1978
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1980