Naar inhoud springen

Grand Prix-wegrace van België 1953

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van België Grand Prix-wegrace van België 1953
Circuit de Spa-Francorchamps
Land Vlag van België België
Datum 5 juli 1953
Organisator FIM
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke
Eerste Vlag van Italië Alfredo Milani
Tweede Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm
Derde Vlag van Ierland Reg Armstrong
350 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson
Tweede Vlag van Italië Enrico Lorenzetti
Derde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver/Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver/Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith/Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Wiggerl Kraus/Vlag van Duitsland Bernhard Huser

De Grand Prix-wegrace van België 1953 was de derde Grand Prix van wereldkampioenschap wegrace in het seizoen 1953. De races werden verreden op 5 juli op het Circuit de Spa-Francorchamps nabij Malmedy. In België kwamen drie klassen aan de start: 500 cc, 350 cc en de zijspanklasse.

De Belgische Grand Prix trok ongeveer 100.000 toeschouwers. Ze kostte het leven aan de Australiër Ernie Ring, die voor het eerst op de fabrieks-AJS Porcupine reed.

Hoewel het snelle stratencircuit van Spa-Francorchamps meer op het lijf van de Gilera 500 4C was geschreven, wist Ray Amm zijn Norton Manx toch naar de tweede plaats te rijden, voor WK-leider Reg Armstrong. Diens teamgenoot Alfredo Milani won de race, terwijl Geoff Duke uitviel. Fergus Anderson haalde de finish met de nieuwe Moto Guzzi Quattro Cilindri maar bleef met zijn zevende plaats puntloos. De race werd overschaduwd door het overlijden van Ernie Ring. Die was het seizoen begonnen met de door Robin Sherry ontwikkelde tweecilinder Matchless G45, maar was nu door AJS benaderd om met de AJS E95-fabrieksracer te starten. Hij kwam bij Burnenville ten val en was op slag dood.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera 1:11"47'8 8
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton +24'2 6
3 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera +25'2 4
4 Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton +1"26'2 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS +1"34'2 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Gilera +1"34'2 1
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi +2"05'2
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton +2"12'2
9 Vlag van België Léon Martin Gilera +2"54'2
10 Vlag van België Auguste Goffin Norton +3"14'2
11 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS +4"15'2
12 Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson Matchless +1 ronde
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Arthur Wheeler Norton +1 ronde
14 Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Mudford Norton +1 ronde
15 Vlag van Australië Keith Campbell Norton +1 ronde
16 Vlag van Verenigd Koninkrijk Charles Bruguière Norton +1 ronde
17 Vlag van Australië Keith Bryen Norton +1 ronde
18 Vlag van België Andrè Wuyts Norton +1 ronde

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Australië Ernie Ring AJS Val (†)
Vlag van Australië Gordon Laing Norton
Vlag van Australië Tony McAlpine Norton
Vlag van België Edouard Texidor Norton
Vlag van België Francis Basso Norton
Vlag van België Jacques Raffeld Norton
Vlag van Duitsland Friedel Schön Horex
Vlag van Duitsland Fritz Kläger Horex
Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Pearce Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Humphrey Ranson Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Storr Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Robin Sherry AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Norton
Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi
Vlag van Italië Giuseppe Colnago Gilera
Vlag van Nederland Lo Simons Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Peter Murphy Norton

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Hermann Paul Müller MV Agusta Teambeleid[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Cecil Sandford MV Agusta Teambeleid[1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Davey Norton
Vlag van Italië Carlo Bandirola MV Agusta Teambeleid[1]
Vlag van Italië Libero Liberati Gilera Teambeleid
Vlag van Italië Nello Pagani Gilera Teambeleid

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Ierland Reg Armstrong Gilera 14
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Geoff Duke Gilera 8
Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton
Vlag van Italië Alfredo Milani Gilera
6 Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton 7
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS 5
8 Vlag van Italië Giuseppe Colnago Gilera 3
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Davey Norton 1
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dickie Dale Gilera

Opnieuw werden Norton en AJS verslagen door de nieuwe Moto Guzzi Monocilindrica 350, die waarschijnlijk inmiddels was vergroot tot 345 cc. Fergus Anderson en Enrico Lorenzetti bleven Ray Amm ruim voor, terwijl ze onderling slechts met een seconde verschil finishten. Amm behield nog wel de leiding in het wereldkampioenschap, waarin de rol van de AJS 7R uitgespeeld leek.

Uitslag 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi 56"01'0 8
2 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi +1'0 6
3 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton +15'0 4
4 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton +41'0 3
5 Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton +43'0 2
6 Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS +55'0 1
7 Vlag van Nieuw-Zeeland Ken Mudford AJS +59'4
Coureur Merk
Vlag van Australië Ernie Ring AJS
Vlag van Australië Tony McAlpine Norton
Vlag van Zwitserland Josef Albisser Norton
Vlag van Duitsland August Hobl DKW
Vlag van Duitsland Karl Hofman DKW
Vlag van Frankrijk Pierre Monneret AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Bob McIntyre AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Harry Pearce Velocette
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ken Harwood AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Malcolm Templeton AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Wood Norton
Vlag van Italië Duilio Agostini Moto Guzzi
Vlag van Nieuw-Zeeland Leo Simpson AJS
Vlag van Nieuw-Zeeland Ray Laurent AJS

Top tien tussenstand 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ptn
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Ray Amm Norton 18
2 Vlag van Italië Enrico Lorenzetti Moto Guzzi 14
3 Vlag van Australië Ken Kavanagh Norton 12
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fergus Anderson Moto Guzzi
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Jack Brett Norton 9
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Bill Doran AJS 3
7 Vlag van Australië Ernie Ring (†) AJS 2
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Farrant AJS 1
Vlag van Nieuw-Zeeland Rod Coleman AJS

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Eric Oliver had in Stanley Dibben een goede vervangend bakkenist voor de gestopte Lorenzo Dobelli gevonden. Hij had feitelijk ook een nieuwe motorfiets, de Norton Manx Silver Fish Kneeler. Deze laag gebouwde machine was door Rex McCandless feitelijk ontwikkeld voor de 500cc-klasse, maar bleek prima te functioneren naast het Watsonian-zijspan. Het was de opmaat voor de toekomst: binnen enkele jaren zouden alle zijspancoureurs geknield zitten, maar nu kreeg Oliver er de bijnaam "frog" (kikker) door. Hij had ook nog niet zo veel profijt van zijn gestroomlijnde zithouding, want hij won met slechts een seconde verschil van Cyril Smith/Les Nutt, die een "normale" Norton Manx gebruikten. Ludwig "Wiggerl" Kraus en Bernard Huser werden met de BMW RS 53-zijspancombinatie derde, maar hadden ruim een minuut achterstand.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Tijd Punten
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Eric Oliver Vlag van Verenigd Koninkrijk Stanley Dibben Norton-Watsonian 46"29'0 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Cyril Smith Vlag van Verenigd Koninkrijk Les Nutt Norton-Watsonian +1'0 6
3 Vlag van Duitsland Wiggerl Kraus Vlag van Duitsland Bernhard Huser BMW +1"16'0 4
4 Vlag van België Marcel Masuy Vlag van België Edouard Texidor Norton +1"17'0 3
5 Vlag van Zwitserland Hans Haldemann Vlag van Zwitserland Josef Albisser Norton +1"20'0 2
6 Vlag van Duitsland Wilhelm Noll Vlag van Duitsland Fritz Cron BMW +3"03'0 1
Coureur Bakkenist Merk
Vlag van België Julien Deronne Vlag van België Bruno Leys Norton
Vlag van Duitsland Fritz Hillebrand Vlag van Duitsland Manfred Grunwald BMW
Vlag van Frankrijk Jacques Drion Vlag van Duitsland Inge Stoll-Laforge Norton
Vlag van Frankrijk Jean Murit Vlag van Marokko Francis Flahaut Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fron Purslow Vlag van Verenigd Koninkrijk Dave Key BSA
Vlag van Verenigd Koninkrijk Len Taylor Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Glover Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell Norton
Vlag van Ierland Trevor Bounds Vlag van Ierland Rob Kings Norton

Top zes tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Conform wedstrijduitslag

Stanley Dibben

[bewerken | brontekst bewerken]

Stanley Dibben had voor Norton veel testwerk gedaan op het MIRA (Motor Industry Research Association) testcircuit bij Nuneaton. Toen de Silver Fish-zijspancombinatie getest moest worden werd hem gevraagd om als "ballast" in het zijspan van Eric Oliver te gaan liggen. Dat beviel zo goed dat testrijder Dibben de nieuwe bakkenist van Oliver werd.

Vorige race:
TT Assen 1953
FIM wereldkampioenschap wegrace
5e seizoen (1953)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van Duitsland 1953

Vorige race:
Grand Prix-wegrace van België 1952
Grand Prix-wegrace van België Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1954