Geodezja

nauka o kształcie i wielkości Ziemi, a także położeniu punktów na jej powierzchni

Geodezja (gr. γῆ „ziemia”, δαίω daiō „dzielę”) – nauka zajmująca się gromadzeniem, przetwarzaniem i przekazywaniem danych o Ziemi oraz określaniem położenia i wzajemnych relacji przestrzennych punktów na jej powierzchni[1][2][3].

Tachimetr elektroniczny Sokkia umieszczony na statywie
Niwelator „automatyczny” Ni 020A firmy Zeiss Jena na statywie

Zadaniem geodezji jest stworzenie modelu powierzchni Ziemi oraz matematycznego opisu punktów na jej powierzchni, pozwalającego na ich jednoznaczne określenie w przestrzeni[3].

Wynikiem geodezyjnych pomiarów terenowych i prac kameralnych (działania polegające na przeniesieniu wykonanych wcześniej pomiarów terenowych na mapę) są różnego typu opracowania graficzne np. mapy czy profile, ale także dokumenty tekstowe o charakterze prawnym (np. podczas rozgraniczenia nieruchomości).

Zadania geodezji

edytuj
  • Uzyskanie, przetworzenie oraz rozpowszechnienie informacji o Ziemi jako planecie i środowisku geograficznym.
  • Przekształcenie struktur przestrzennych z myślą o racjonalnej gospodarce przestrzennej z dominacją ładu przestrzennego i ekologicznego.
  • Zapewnienie bezpiecznej eksploatacji budowli, a także wielu skomplikowanych konstrukcji.
  • Stworzenie opisu kształtu Ziemi i innych planet

Geodezja jako dziedzina nauki

edytuj

W Polsce geodezja zaliczana jest do[potrzebny przypis]:

Historia

edytuj
 
Karta z książki Stanisława Grzepskiego „Geometria to jest miernicka nauka” wydanej w jęz. polskim w 1566 roku

W miarę rozwoju osadnictwa i zawłaszczania ziemi granice miały tendencje do przechodzenia od pasów rubieżnych do coraz ściślejszych granic linearnych. Na ziemiach polskich wyznaczanie granic odbywało się już w XII wieku w formie publicznej (tzw. ujazd, objazd), kiedy to panujący lub jego wysłannik oficjalnie obchodził lub objeżdżał granice, zlecając umieszczanie w wyznaczonych miejscach znaków granicznych. Ujazdy pojawiły się w okresie umacniania prawa własności ziemi oraz zanikania połaci ziemi nieeksploatowanej[4]. Jeśli przebieg granicy nie pokrywał się z żadną naturalną wyodrębnioną formą terenową, tam zachodziła potrzeba wyznaczenia jej w sposób sztuczny. W tym celu np. ryto znaki na drzewach i kamieniach, splatano korony drzew, wkopywano drewniane pale i kamienne słupy, usypywano stożki ziemne lub kamienne, ustawiano głazy, kapliczki i krzyże. Bywało, że przebieg granicy utrwalano w ludzkiej pamięci specjalnymi ceremoniami, gdyż nie zawsze na okazję jej wytyczenia sporządzano dokument[5].

Dawniej do wyznaczania własności gruntu wykorzystywano również roślinność, którą obsadzano granice posiadłości. Do tego celu wykorzystywano powszechnie tarninę[6], co wpłynęło z kolei na nazewnictwo miejscowości w Polsce, które swoje nazwy wywodzą od tej rośliny; są to np.: Tarnów Opolski, Tarnowskie Góry[6] oraz liczne miejscowości o nazwie Tarnów. Termin geodezja wprowadził Arystoteles[potrzebny przypis]. Pierwszą książkę w języku polskim o geodezji oraz miernictwie, która poruszała praktyczne kwestie dotyczące wymierzania gruntu w budownictwie była wydana w 1566 roku „Geometria to jest miernicka nauka” Stanisława Grzepskiego[7].

Kolejne dzieło o tej tematyce Geodesia distantiarum napisał w 1610 polski matematyk Jan Brożek, który na Uniwersytecie Krakowskim założył pierwszą w Polsce katedrę geodezji[8].

Podział geodezji

edytuj
 
Archiwum map geodezyjnych Bawarii w Monachium
 
Punkt pomiarowy na ulicy w Warszawie

Współczesna geodezja dzieli się na:

  • geodezję niższą (geodezja ogólna, szczegółowa, miernictwo) – naukę o pomiarach wykonywanych na powierzchniach małych, o promieniu nie większym niż 15,6 km co obejmuje około 750 km², bez uwzględniania kulistości Ziemi[2][9].
  • geodezję wyższą – naukę o pomiarach wykonywanych na wielkich obszarach, o powierzchni ponad 750 km², uwzględniających kulistość Ziemi[2],

Częściowo w ramach, a częściowo obok powyższego podziału wyróżnia się również inne działy geodezji, takie jak: astronomia geodezyjna (geodezja astronomiczna), fotogrametria i teledetekcja, geodezja gospodarcza, geodezja satelitarna, geodezja fizyczna i grawimetria geodezyjna, kartografia, rachunek wyrównawczy, topografia. Działy geodezji można klasyfikować także ze względu na[9]:

Geodezja w Polsce

edytuj
Osobny artykuł: Prace geodezyjne.

Polska jest jednym z nielicznych krajów, w których słowa geodezja używa się do określenia dziedziny wiedzy i techniki związanej z pomiarami małych powierzchni (geodezja szczegółowa). W większości krajów Europy zachodniej termin geodezja zarezerwowany jest wyłącznie dla nauki zajmującej się pomiarami dużych obszarów i całej Ziemi. Zadania zarezerwowane dla geodezji szczegółowej określane są tam mianem miernictwa.

Termin miernictwo i związany z nim zawód mierniczego przysięgłego, jako osoby zaufania publicznego należy do polskiej tradycji i został zmieniony po II wojnie światowej z powodów politycznych[10].

Geodezja (miernictwo) obecna jest w procesach planistycznych, projektowych i budowlanych. Architekci tworzą projekty na mapach sytuacyjno-wysokościowych wykonywanych dla potrzeb i na zlecenie konkretnego klienta (zaktualizowana mapa zasadnicza), gotowy projekt zostaje wytyczony w terenie przez geodetę, realizacja projektu jest również przez geodetę monitorowana. Kontynuacją tych prac, po zakończeniu budowy, jest inwentaryzacja powykonawcza (na którą składa się pomiar powykonawczy) wykonywana przez geodetę.

Przedmiotem geodezji są także badania odkształceń budowli, regulacje stanu prawnego nieruchomości oraz urządzeń rolnych.

Przypisy

edytuj
  1. geodezja, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2023-01-10].
  2. a b c Jan Flis: Szkolny słownik geograficzny. Wyd. 3. Warszawa: Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, 1985, s. 37. ISBN 83-02-00870-2. OCLC 37645138.
  3. a b Andrzej Jagielski, Geodezja I w teorii i praktyce część 1, Geodpis, ISBN 978-83-936926-0-6.
  4. Lech Leciejewicz: Mały słownik kultury dawnych Słowian. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1972, s. 126 i 392.
  5. Maciej Boryna: Wały Śląskie. Tajemnice dawnych granic. Wyd. 1. Szprotawa: Towarzystwo Bory Dolnośląskie, 2011, s. 5. ISBN 978-83-930137-1-5.
  6. a b Triest 1865 ↓, s. 104.
  7. Sawicki 1964 ↓.
  8. Iłowiecki 1981 ↓, s. 71.
  9. a b Wiesław Kosiński: Geodezja. Wyd. 3. Warszawa: Wydawnictwo SGGW, 1999, s. 14–15. ISBN 83-7244-072-7.
  10. Ryszard Hycner, Paweł Hanus: Wykonawstwo geodezyjne. Katowice: Wydawnictwo Gall, 2007. ISBN 978-83-60968-01-7.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj