Kotowate
Kotowate[5] (Felidae) – rodzina ssaków z podrzędu kotokształtnych (Feliformia) w obrębie rzędu drapieżnych (Carnivora).
| Felidae[1] | |||
| G. Fischer, 1817[2] | |||
| Okres istnienia: oligocen–dziś | |||
 Przedstawiciel rodziny – tygrys bengalski (Panthera tigris tigris) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Rodzina |
kotowate | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Felis Linnaeus, 1758 | |||
| Synonimy | |||
|
| |||
| Podrodziny | |||
| |||
Charakterystyka
edytuj| Wzór zębowy | I | C | P | M | |
|---|---|---|---|---|---|
| 30–32 | = | 3 | 1 | 2-3 | 1 |
| 3 | 1 | 2 | 2 | ||
Zwierzęta o uzębieniu tnąco-kruszącym, z silnie rozwiniętymi kłami i łamaczami. Mają mniejszą liczbę zębów niż inne drapieżniki; nie przekracza ona 30. Dobrze wykształcone zmysły, zwłaszcza wzroku i słuchu. Głowa zaokrąglona, ciało wydłużone, pysk krótki, najczęściej długi ogon. Kończyny przednie pięciopalczaste, z chowanymi pazurami (poza gepardem). Kończyny tylne czteropalczaste. Owłosienie miękkie, zazwyczaj równomierne (wyjątkiem jest samiec lwa), ubarwienie zmienne, często w plamy, pręgi lub cętki. Siatkówka oczu kotowatych jest niezwykle czuła dzięki warstwie guaninowej, powodującej charakterystyczne „świecenie oczu” pod wpływem światła. Niezwykle ważnym narządem jest język. Służy nie tylko do wylizywania sierści, ale przede wszystkim pozwala pobierać pokarm oraz wodę – koci język musi być na tyle zwinny, by zdążyć, mimo oddziałującej na wodę grawitacji, wciągnąć słup cieczy do pyska. W przypadku utraty języka zwierzę jest w stanie przeżyć zaledwie dwa, trzy dni[6].
Zamieszkują wszystkie strefy klimatyczne[7][8]. Występują na wszystkich kontynentach poza Australią (nie licząc sprowadzonego kota domowego) i Antarktydą. Zależnie od gatunku prowadzą nocny lub dzienny tryb życia, wspinają się na drzewa, niektóre bardzo szybko biegają (gepard), inne polują z zasadzki. Żyją przeważnie samotnie, znacznie rzadziej w grupach rodzinnych lub niewielkich stadach. Rozmnażają się raz lub dwa razy w roku; młode przychodzą na świat ślepe.
Wielkie i małe koty
edytuj
Wielkie koty (Pantherinae) nie mogą mruczeć, są za to w stanie ryczeć. Wiąże się to z budową kości gnykowych u podstawy języka. U tych dużych kotów kość o nazwie epihyoideum została w toku ewolucji zastąpiona cienkim więzadłem, łączącym luźno język i krtań z podstawą czaszki. Źrenica wielkich kotów jest okrągła.
Małe koty (Felinae), jak kot domowy i inne koty z rodzaju Felis oraz większość niewielkich kotowatych, mają rozbudowane kości gnykowe i wydają pomruki, a ich źrenice są pionowe. Czasami wyróżniana jest jeszcze podrodzina gepardów (Acinonychinae) na podstawie bardzo charakterystycznych i unikatowych wśród kotowatych cech. Nowsze analizy filogenetyczne wskazują jednak, że gepard jest silnie zmodyfikowanym przedstawicielem Felinae, a jego najbliższymi krewniakami są puma płowa i jaguarundi amerykański[9][10].
Historia ewolucyjna
edytujHistoria ewolucyjna kotów sięga końca eocenu. Wywodzą się prawdopodobnie z jednej z gałęzi wiwerowatych (Viverridae). Do dziś niektórzy przedstawiciele tej rodziny, jak np. żenety lub fossa, wykazują wiele cech wspólnych z kotowatymi. Może to być przykład konwergencji ewolucyjnej lub też spadek po wspólnym przodku. Pierwsze prawdziwe kotowate pojawiły się w oligocenie. Najstarszy opisany kot to pochodzący z oligocenu Proailurus lemanensis odkryty w Europie. Był to niewielki drapieżnik, prowadzący tryb życia prawdopodobnie zbliżony do dzisiejszego margaja. Wiele czasu spędzał na drzewach, gdzie zdobywał pokarm i ukrywał się przed większymi drapieżnikami. Od późniejszych kotowatych różni się wyraźnie częściowo stopochodnymi łapami tylnymi, dłuższym pyskiem i większą liczbą zębów policzkowych. Następnym kotem był Pseudaelurus, który zróżnicował się na co najmniej kilkanaście gatunków i prawdopodobnie dał początek wszystkim późniejszym gałęziom kotowatych. Pseudaelurus dał początek dwóm najważniejszym grupom kotowatych, szablastozębnym machajrodontom (Machairodontinae) oraz stożkozębnym kotom (Felinae). Wśród tych ostatnich wyodrębniła się potem jeszcze jedna gałąź – pantery (Pantherinae), do których zalicza się potocznie duże kotowate.
Badania genetyczne wykazały, że ostatni wspólny przodek żyjących dziś gatunków kotów żył około 10,8 miliona lat temu. Rodzaj ten rozprzestrzenił się z Europy na tereny Azji, Ameryki Północnej i prawdopodobnie Afryki. Podrodzina Pantherinae wyodrębniła się około 6,4 miliona lat temu[9], z kolei rodzaj Panthera pojawił się około 3,8 miliona lat temu[11]. Aż 60% dzisiejszych gatunków kotowatych wyodrębniło się w ciągu ostatniego miliona lat[12].
Systematyka
edytujDo rodziny kotowatych należą dwie żyjące współcześnie podrodziny[13][7][5]:
- Pantherinae Pocock, 1917 – pantery
- Felinae G. Fischer, 1817 – koty
Opisano również dwie podrodziny wymarłe[14]:
- Machairodontinae Gill, 1872 – machajrodony
- Proailurinae Zittel, 1893
Wymarłe rodzaje o niepewnej pozycji systematycznej nie należące do żadnej z podrodzin[14]:
- Asilifelis Werdelin, 2011[15] – jedynym przedstawicielem był Asilifelis coteae Werdelin, 2011
- Diamantofelis Morales, Pickford, Soria & Fraile, 1998[16] – jedynym przedstawicielem był Diamantofelis ferox Morales, Pickford, Soria & Fraile, 1998
- Hyperailurictis Kretzoi, 1929[17]
- Katifelis Adrian, Werdelin & Grossman, 2018[18] – jedynym przedstawicielem był Katifelis nightingalei Adrian, Werdelin & Grossman, 2018
- Namafelis Morales, Pickford, Fraile, Salesa & Soria, 2003[19] – jedynym przedstawicielem był Namafelis minor (Morales, Pickford, Soria & Fraile, 1998)
- Nimravides Kitts, 1958[20]
- Pratifelis Hibbard, 1934[21] – jedynym przedstawicielem był Pratifelis martini Hibbard, 1934
- Pseudaelurus P. Gervais, 1850[22]
- Styriofelis Kretzoi, 1930[23]
Taksony określane jako nomen dubium i species inquirenda[14]:
- Felis brachyryncha Pomel, 1853 (nomen dubium)
- Felis dorsalis Rafinesque, 1832 (species inquirenda)
- Felis Lamilloquensis Landesque, 1889 (species inquirenda)
- Felis lyncoides Pomel, 1853 (nomen dubium)
- Felis minuta Pomel, 1853 (nomen dubium)
- Felis nigra J.E. Gray, 1827 (species inquirenda)
- Felis propuma Ameghino, 1904 (nomen dubium)
- Leontoceryx bessarabiae Kretzoi, 1938 (species inquirenda)
- Pikermia Kretzoi, 1938 (nomen dubium)
- Pristinofelis chimborazi Spillmann, 1931 (species inquirenda)
Kladogram
edytujKladogram przedstawiający filogenetyczne pokrewieństwo współcześnie żyjących kotowatych[24][25][26][27]:
| Felidae |
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Uwagi
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Felidae, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ J.G. Fisher von Waldheim. De systemate Mammalium. „Mémoires de la Société impériale des naturalistes de Moscou”. 5, s. 372, 1817. (łac.).
- ↑ Kretzoi 1929 ↓, s. 1338.
- ↑ Kretzoi 1929 ↓, s. 1346.
- ↑ a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 134–139. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ Mateusz Kudła: Kot Teodor wraca do zdrowia po operacji. „Bez języka zginąłby śmiercią głodową”. TVN24, marzec 2014. [dostęp 2014-03-29].
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 394–406. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (red. red.): Family Felidae. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-05-16]. (ang.).
- ↑ a b Johnson, W.E., Eizirik, E., Pecon-Slattery, J., Murphy, W.J., Antunes, A., Teeling, E. & O’Brien, S.J.. The Late Miocene radiation of modern Felidae: A genetic assessment. „Science”. 311, s. 73–77, 2006. DOI: 10.1126/science.1122277. (ang.).
- ↑ V. Segura, F. Prevosti & G. Cassini. Cranial ontogeny in the Puma lineage, Puma concolor, Herpailurus yagouaroundi, and Acinonyx jubatus (Carnivora: Felidae): a three-dimensional geometric morphometric approach. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 169 (1), s. 235–250, 2013. DOI: 10.1111/zoj.12047. (ang.).
- ↑ A. Turner, New fossil carnivore remains from the Sterkfontein hominid site (Mammalia: Carnivora), „Annals of the Transvaal Museum”, 34, 1987, s. 319–347.
- ↑ Maryann Mott: Cats Climb New family Tree. National Geographic News, 2006-01-11. [dostęp 2006-07-15].
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-12-12]. (ang.).
- ↑ a b c J.S. Zijlstra, Felidae Fischer, 1817, Hesperomys project (Version 23.81.0), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-12-12] (ang.).
- ↑ L. Werdelin. A new genus and species of Felidae (Mammalia) from Rusinga Island, Kenya, with notes on early Felidae of Africa. „Estudios Geológicos”. 67 (2), s. 218, 2011. DOI: 10.3989/egeol.40480.185. (ang.).
- ↑ J. Morales, M. Pickford, M.D. Mayor Soria & S. Fraile. New carnivores from the basal Middle Miocene of Arrisdrift, Namibia. „Eclogae geologicae Helvetiae”. 91 (1), s. 36, 1998. DOI: 10.5169/seals-168406. (ang.).
- ↑ M. Kretzoi. Materialien zur phylogenetischen Klassifikation der Aeluroïdeen. „Xe Congrès International de Zoologie”. 10 (2), s. 1295, 1929. (niem.).
- ↑ B. Adrian, L. Werdelin & A. Grossman. New Miocene Carnivora (Mammalia) from Moruorot and Kalodirr, Kenya. „Palaeontologia Electronica”. 21 (1), s. 10, 2018. DOI: 10.26879/778. (ang.).
- ↑ J. Morales, M. Pickford, S. Fraile, M.J. Salesa, & M.D. Mayor Soria. Creodonta and Carnivora from Arrisdrift, early Middle Miocene of southern Namibia. „Memoir of the Geological Survey of Namibia”. 19, s. 184, 2003. (ang.).
- ↑ Nimravides, a new genus of Felidae from the Pliocene of California, Texas and Oklahoma. „Journal of Mammalogy”. 39 (3), s. 368, 1958. DOI: 10.2307/1376145. (ang.).
- ↑ C.W. Hibbard. Two new genera of Felidæ from the Middle Pliocene of Kansas. „Transactions of the Kansas Academy of Science”. 37, s. 240, 1934. DOI: 10.2307/3625308. (ang.).
- ↑ P. Gervais: Zoologie et paléontologie françaises (animaux vertébrés) : ou nouvelles recherches sur les animaux vivants et fossiles de la France. T. 1: Contenant l’énumération méthodique et descriptive des espèces; ainsi que les principes de leur distribution gëographiqde et paléontologique. Paris: Arthus Bertrand, 1848–1852, s. 123. (fr.).
- ↑ M. Kretzoi. Felida-tanulmányok. „A Magyar Királyi Földtani Intézet Hazinyomdaja”. 24, s. 15, 1930. (orm.).
- ↑ W.E. Johnson, E. Eizirik, J. Pecon-Slattery, W.J. Murphy, A. Antunes, E. Teeling & S.J. O’Brien. The Late Miocene radiation of modern Felidae: a genetic assessment. „Science”. 311 (5757), s. 73–77, 2006. DOI: 10.1126/science.1122277. (ang.).
- ↑ G. Li, B.W. Davis, E. Eizirik & W.J. Murphy. Phylogenomic evidence for ancient hybridization in the genomes of living cats (Felidae). „Genome Research”. 26 (1), s. 1–11, 2016. DOI: 10.1101/gr.186668.114. (ang.).
- ↑ F.O. do Nascimento & A. Feijó. Taxonomic revision of the tigrina Leopardus tigrinus (Schreber, 1775) species group (Carnivora, Felidae). „Papéis Avulsos de Zoologia”. 57 (19), s. 231–264, 2017. (ang.).
- ↑ F.O. Do Nascimento, J. Cheng & A. Feijó. Taxonomic revision of the pampas cat Leopardus colocola complex (Carnivora: Felidae): an integrative approach. „Zoological Journal of the Linnean Society”. 191 (2), s. 575–611, 2021. DOI: 10.1093/zoolinnean/zlaa043. (ang.).
Bibliografia
edytuj- M. Kretzoi. Materialien zur phylogenetischen Klassifikation der Aeluroïdeen. „Xe Congrès International de Zoologie”. 10 (2), s. 1293–1355, 1929. (niem.).
- Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Felidae. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 22 stycznia 2009]