Przejdź do zawartości

2 cm Flakvierling 38

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
2 cm Flakvierling 38
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 III Rzesza

Rodzaj

działo przeciwlotnicze

Dane taktyczno-techniczne
Kaliber

20 mm

Nabój

20 × 138 mm. B

Długość lufy

2552,5 mm (L/112,6)

Donośność

3700 m (pionowa maksymalna)
2200 m (pionowa praktyczna)
4800 m (pozioma)

Prędkość pocz. pocisku

900 m/s (pocisk o masie 0,132 kg)
830 m/s (pocisk o masie 0,148 kg)

Masa

1514 kg (bojowa)
2212 kg (marszowa)

Kąt ostrzału

-10° do +100° (w pionie)
360° (w poziomie)

Szybkostrzelność

1800 strz./min. (teoretyczna)
800 strz./min. (praktyczna)

Obsługa

6-7 osób

2 cm Flakvierling 38 – niemieckie, poczwórnie sprzężone, holowane działo przeciwlotnicze kalibru 20 mm.

W 1930 roku do uzbrojenia armii niemieckiej trafiła armata przeciwlotnicza 2 cm FlaK 30. W 1940 roku do uzbrojenia wprowadzono udoskonaloną wersję tej broni, oznaczoną jako FlaK 38, cechującą się większą niezawodnością i szybkostrzelnością. Doświadczenia bojowe wykazały, że pożądane byłoby dalsze zwiększenie szybkostrzelności broni przeciwlotniczej kalibru 20 mm. Osiągnięto to w dziale, które otrzymało desygnatę 2 cm Flakvierling 38. Łączyło ono cztery armaty automatyczne (identyczne jak w FlaK 38) z nowo opracowanym łożem. Nowe działo, poza wersją holowaną, było także używane jako uzbrojenie dział samobieżnych Sd.Kfz. 7/1, Möbelwagen (tylko prototyp) i Wirbelwind oraz jako uzbrojenie pociągów pancernych typów BP-42 i BP-44 (Panzertriebwagen 16) i armata morska.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Stefan Pataj: Artyleria lądowa 1872-1970. Warszawa: Wydawnictwo MON, 1975.
  • Chris Bishop: The Encyclopedia of Weapons of World War II. New York: Barnes £ Noble Books, 1998, s. 166-167. ISBN 0-7607-1022-8.