Przejdź do zawartości

Anatolij Demjanenko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Anatolij Demjanenko
Анатолiй Дем'яненко
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Anatolij Wasylowycz Demjanenko

Data i miejsce urodzenia

19 lutego 1959
Dniepropetrowsk

Wzrost

179 cm

Pozycja

obrońca

Kariera juniorska
Lata Klub
1971–1975 Dnipro Dniepropetrowsk
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1976–1978 Dnipro Dniepropetrowsk 20 (1)
1979–1990 Dynamo Kijów 333 (28)
1991 1. FC Magdeburg 3 (0)
1991–1992 Widzew Łódź 13 (0)
1992 Dynamo Kijów 14 (1)
W sumie: 383 (30)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
0000–1980  ZSRR U-21 ? (?)
1981–1990  ZSRR 80 (6)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1993 CSK ZSU Kijów
1993 CSKA-Borysfen Kijów (asystent)
1993–2005 Dynamo Kijów (asystent)
2005–2007 Dynamo Kijów
2008 Neftçi PFK
2010–2011 Nasaf Karszy
2012–2013 Wołyń Łuck
2020 FC Nitra
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Anatolij Wasylowycz Demjanenko, ukr. Анатолiй Васильович Дем'яненко, ros. Анатолий Васильевич Демьяненко, Anatolij Wasiljewicz Diemjanienko (ur. 19 lutego 1959 w Dniepropetrowsku) – ukraiński piłkarz, grający na pozycji obrońcy, były reprezentant Związku Radzieckiego, trener piłkarski.

Kariera piłkarska

[edytuj | edytuj kod]

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Karierę piłkarską rozpoczął w drużynie Dnipro Dniepropietrowsk w 1975 r. Na początku 1979 roku został zawodnikiem Dynama Kijów. Od początku stał się filarem defensywy kijowian. Z Dynamem sięgnął po najwyższe nagrody. W 1986 roku Dynamo zagrało w finale Pucharu Zdobywców Pucharów. Kapitanem drużyny z Kijowa był właśnie Demjanenko. Ostatecznie ekipa Walerego Łobanowskiego pokonała Atlético Madryt 3:0 (bramki zdobyli: Zawarow, Błochin i Jewtuszenko). W lidze ZSRR rozegrał 322 mecze i strzelił 28 goli.

W 1991 roku wyjechał do Niemiec i został zawodnikiem 1. FC Magdeburg, ale jak większość radzieckich zawodników wyjeżdżających z ZSRR po pieriestrojce nie sprawdził się na zachodzie (w drużynie tej rozegrał zaledwie trzy spotkania). W sezonie 1991/1992 występował w Widzewie Łódź. W lidze polskiej zagrał trzynaście razy. Latem 1992 roku powrócił do Dynama Kijów, w którym w rundzie jesiennej zagrał 14 razy i strzelił 1 gola. Po jesieni sezonu 1992/1993 zakończył karierę piłkarską.

Kariera reprezentacyjna

[edytuj | edytuj kod]

W reprezentacji ZSRR rozegrał 80 meczów, strzelił 6 goli; grał na Mistrzostwach Świata w Meksyku w 1986 roku, był także wicemistrzem Europy z RFN (1988); na obu imprezach pełnił funkcję kapitana drużyny prowadzonej przez Walerego Łobanowskiego.

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Karierę trenera rozpoczął w 1993 roku, kiedy to na krótko został trenerem CSK ZSU Kijów/CSKA-Borysfen Kijów. Później trafił do Dynama, gdzie w sztabie szkoleniowym jest nieprzerwanie od 1993 roku, będąc asystentem kolejnych trenerów: Jożefa Sabo, Walerego Łobanowskiego, Ołeksija Mychajłyczenki i Leonida Burjaka. Pierwszym trenerem Dynama jest od 8 grudnia 2005 roku. Do tej pory zdobył Puchar Ukrainy (2006), wicemistrzostwo Ukrainy (2006) oraz Superpuchar Ukrainy (2006). W tym samym roku wywalczył (po dwumeczu z Fenerbahçe SK) także awans do Ligi Mistrzów. W 2008 do 23 sierpnia trenował azerski Neftçi PFK. 9 sierpnia 2010 objął stanowisko głównego trenera uzbeckiego klubu Nasaf Karszy[1]. 8 stycznia 2012 zmienił klub na Wołyń Łuck[2]. 26 kwietnia 2013 roku za obopólną zgodą kontrakt został anulowany[3]. 6 stycznia 2020 roku stał na czele FC Nitra[4].

Sukcesy i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy klubowe

[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy reprezentacyjne

[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy trenerskie

[edytuj | edytuj kod]

Sukcesy indywidualne

[edytuj | edytuj kod]
  • najlepszy piłkarz ZSRR: 1985
  • najlepszy piłkarz Ukrainy: 1982, 1985
  • 9-krotnie wybrany do listy 33 najlepszych piłkarzy ZSRR: 1979 (nr 3), 1980 (nr 2), 1981, 1982, 1983, 1984, 1985, 1986, 1988.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]