Przejdź do zawartości

Hannu Manninen

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hannu Manninen
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

17 kwietnia 1978
Rovaniemi

Klub

Ounasvaaran Hiihtoseura

Wzrost

189 cm

Debiut w PŚ

4.03 1994, Vuokatti
(15. miejsce – Gundersen)

Pierwsze punkty w PŚ

4.03 1994, Vuokatti
(15. miejsce – Gundersen)

Pierwsze podium w PŚ

23.02 1996, Trondheim (3. miejsce – Gundersen)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Finlandia
Igrzyska olimpijskie
złoto Salt Lake City 2002 Sztafeta
srebro Nagano 1998 Sztafeta
brąz Turyn 2006 Sztafeta
Mistrzostwa świata
złoto Ramsau 1999 Sztafeta
złoto Sapporo 2007 Sprint
złoto Sapporo 2007 Sztafeta
srebro Trondheim 1997 Sztafeta
brąz Lahti 2001 Sztafeta
brąz Val di Fiemme 2003 Sztafeta
Mistrzostwa świata juniorów
złoto Gällivare 1995 Gundersen
złoto Sankt Moritz 1998 Sztafeta
złoto Sankt Moritz 1998 Gundersen
srebro Breitenwang 1994 Sztafeta
srebro Asiago 1996 Gundersen
Puchar Świata
Kryształowa kula
2003/2004
Kryształowa kula
2004/2005
Kryształowa kula
2005/2006
Kryształowa kula
2006/2007
2. miejsce
1998/1999
Puchar Świata (sprint)
Mała kryształowa kula
2003/2004
Mała kryształowa kula
2004/2005
Mała kryształowa kula
2005/2006
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Hannu Kalevi Manninen (ur. 17 kwietnia 1978 w Rovaniemi) – fiński narciarz, specjalista kombinacji norweskiej, trzykrotny medalista olimpijski, sześciokrotny medalista mistrzostw świata, pięciokrotny medalista mistrzostw świata juniorów, czterokrotny zdobywca Pucharu Świata oraz trzykrotny zdobywca Małej Kryształowej Kuli w sprincie.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Po raz pierwszy na arenie międzynarodowej Hannu Manninen pojawił się 5 grudnia 1993 roku, kiedy wystartował w zawodach Pucharu Świata B. Zajął wtedy drugie miejsce w konkursie rozgrywanym metodą Gundersena w Lillehammer. Dwa tygodnie później wygrał zawody w tej samej konkurencji w Vuokatti. Były to jego jedyne starty w sezonie 1993/1994 Pucharu Kontynentalnego i w klasyfikacji generalnej zajął 11. pozycję. Podczas mistrzostw świata juniorów w Breitenwang w 1994 roku wraz z kolegami z reprezentacji zdobył srebrny medal w drużynie. W lutym tego roku, w wieku zaledwie 15 lat, Manninen wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Lillehammer, gdzie zajął 38. miejsce w Gundersenie. W marcu 1994 roku zadebiutował w zawodach Pucharu Świata, zajmując 4 marca 15. miejsce w Gundersenie w Vuokatti. Tym samym w swoim debiucie w Pucharze Świata od razu zdobył punkty. Był to jego jedyny start w sezonie 1993/1994 Pucharu Świata i w klasyfikacji generalnej zajął 60. pozycję.

W zawodach pucharowych sezonu 1994/1995 pojawił się tylko raz - 7 stycznia 1995 roku w niemieckim Schonach był piętnasty w Gundersenie. W klasyfikacji generalnej uplasował się tym razem na 40. miejscu. Na mistrzostwach świata juniorów w Gällivare zdobył złoty medal w zawodach indywidualnych. W marcu 1995 roku wziął ponadto udział w mistrzostwach świata w Thunder Bay, gdzie indywidualnie zajął 24. miejsce, a w drużynie był dziewiąty.

Przełom w karierze Hannu nastąpił w sezonie 1995/1996, który zakończył na ósmej pozycji. We wszystkich siedmiu startach w tym sezonie zdobywał punkty, a 23 lutego 1996 roku w Trondheim po raz pierwszy stanął na podium, zajmując trzecie miejsce w Gundersenie. Na podium stanął jeszcze dwa razy: 2 marca w Lahti był trzeci, a 8 marca w szwedzkim Falun odniósł swoje pierwsze zwycięstwo w Pucharze Świata. Na mistrzostwach świata juniorów w Asiago w 1996 roku zdobył indywidualnie srebrny medal, ulegając tylko Toddowi Lodwickowi ze Stanów Zjednoczonych. W sezonach 1996/1997 i 1997/1998 zajmował piąte miejsce w klasyfikacji generalnej. Na podium stawał siedmiokrotnie, odnosząc cztery zwycięstwa, po dwa w każdym sezonie. Pierwszy triumf odniósł 11 stycznia 1997 roku w austriackim Saalfelden am Steinernen Meer, a następnie wygrywał Gundersena w Lahti 8 marca 1997 roku oraz sprinty 11 i 29 grudnia 1997 roku odpowiednio w Steamboat Springs i Oberwiesenthal. W tym czasie zdobył pięć medali na trzech różnych imprezach. Na mistrzostwach świata w Trondheim w 1997 roku wspólnie z Jarim Mantilą, Tapio Nurmelą i Samppą Lajunenem wywalczył srebrny medal w drużynie, a indywidualnie był szósty. Rok później, na igrzyskach olimpijskich w Nagano Finowie w tym samym składzie co w Trondheim sięgnęli po srebrny medal olimpijski. Po skokach znajdowali się na prowadzeniu i na trasę biegu wyruszyli z przewagą 4 sekund nad Austriakami oraz ośmiu sekund nad Norwegami. W biegu to Norwegowie okazali się najlepsi, Finowie zdołali jednak obronić drugie miejsce. Na mecie do zwycięzców stracili jednak ponad minutę. W starcie indywidualnym szansę na medal stracił po skokach, w których zajął 20. miejsce i na starcie biegu tracił blisko trzy i pół minuty do lidera. Rywalizację ukończył na 11. pozycji. W 1998 roku zdobył także złote medale indywidualnie i drużynowo podczas mistrzostw świata juniorów w Sankt Moritz.

Bardzo dobra postawa w sezonie 1998/1999 pozwoliła mu na zajęcie drugiego miejsca w klasyfikacji generalnej. Najgorszym wynikiem Fina w tym cyklu było dwunaste miejsce w Štrbskim Plesie. W pozostałych startach plasował się w czołowej dziesiątce, jedenastokrotnie stawając na podium. Wygrał pięć zawodów: 21 grudnia w Rovaniemi metodą Gundersena, a 24 grudnia w Rovaniemi, 29 listopada w Lillehammer, 10 grudnia w Steamboat Springs oraz 29 grudnia 1998 roku w Oberwiesenthal był najlepszy w sprincie. Był ponadto cztery razy drugi i dwa razy trzeci, jednak mimo to w klasyfikacji wyraźnie wyprzedził go Norweg Bjarte Engen Vik. Na mistrzostwach świata w Ramsau w 1999 roku razem z Nurmelą, Mantilą i Lajunenem wywalczył złoty medal drużynowo. Indywidualnie wystartował tylko w sprincie, w którym przegrał walkę o brązowy medal z Kenjim Ogiwarą z Japonii i ostatecznie zajął czwarte miejsce. W trzech kolejnych sezonach osiągał słabsze wyniki, plasując się kolejno na dziewiątym miejscu w sezonie 1999/2000, jedenastym w sezonie 2000/2001 oraz ósmym w sezonie 2001/2002. W tym czasie siedmiokrotnie znalazł się na podium, przy czym dwa razy zwyciężył: 4 marca 2000 roku w Lahti i 16 marca 2002 roku w Oslo był najlepszy w sprincie. Na mistrzostwach świata w Lahti w 2001 roku indywidualnie był szósty w sprincie, a w Gundersenie zajął czwarte miejsce po tym jak w walce o trzecie miejsce lepszy okazał się Felix Gottwald z Austrii. Podczas igrzysk olimpijskich w Salt Lake City w 2002 roku Hannu wystąpił także biegach narciarskich, docierając do półfinału sprintu techniką dowolną, ostatecznie zajmując ósme miejsce. W kombinacji Finowie w swoim stałym składzie zdobyli drużynowe mistrzostwo olimpijskie. Był to pierwszy drużynowy złoty medal w kombinacji w historii startów Finów na igrzyskach. Indywidualnie Manninen przyzwoicie wypadł w sprincie, gdzie był siódmy, jednak w Gundersenie zajął tylko 14. pozycję. Spowodowane to było słabą postawą na skoczni, Fin po skokach zajmował odpowiednio 17. i 22. miejsce.

Pięć miejsc na podium, w tym zwycięstwa w sprincie 29 listopada w Ruce oraz 5 grudnia 2002 roku w Harrachovie dały mu czwartą pozycję w klasyfikacji sezonu 2002/2003. Zdecydowanie silniejszą konkurencją Manninena był bieg narciarski. Po starcie w biegach na Igrzyskach w Salt Lake City Fin postanowił spróbować swych sił w Pucharze Świata w biegach. Wystartował w sprintach techniką dowolną 19 grudnia 2002 roku w Linzu i 20 marca 2003 roku w Borlänge, zajmując odpowiednio ósme i trzynaste miejsce. Dało mu to 60. miejsce w klasyfikacji generalnej biegowego sezonu 2002/2003. Podczas mistrzostw świata w Val di Fiemme w 2003 roku Finowie w składzie: Hannu Manninen, Jouni Kaitainen, Jaakko Tallus i Samppa Lajunen zdobyli brązowy medal w zawodach drużynowych. Trzecie miejsce zajmowali już po skokach, tracąc około minuty do wyprzedzających ich Austriaków i Niemców. Straty do liderów nie odrobili, jednak obronili trzecią pozycję przed Norwegami. W startach indywidualnych zawodnik z Rovaniemi zaprezentował się słabo, w Gundersenie był jedenasty, a w sprincie zajął dopiero 27. miejsce.

Brak mistrzostw świata lub igrzysk w sezonie 2003/2004 pozwolił zawodnikom skupić się na rywalizacji pucharowej. Z walki tej zwycięsko wyszedł Manninen, który wygrał 7 z 19 zawodów, łącznie czternastokrotnie plasując się na podium. Wygrał kolejno start masowy 13 grudnia 2003 roku w Val di Fiemme, sprint i Gundersena w Seefeld w dniach 10 i 11 stycznia, start masowy i sprint w Sapporo w dniach 25 i 27 stycznia oraz sprinty w Oberstdorfie 15 lutego i 28 lutego 2004 roku w Oslo. Dzięki temu po raz pierwszy w karierze zdobył Kryształową Kulę w klasyfikacji generalnej, ponadto zdobywając także Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji sprintu. Podwójne pucharowe trofeum Hannu zdobył także w sezonach 2004/2005 i 2005/2006, w których zdominował rywalizację. W pierwszym przypadku z 17 zawodów wygrał 10, łącznie szesnastokrotnie stając na podium. Rok później z 19 startów wygrał aż 12, a raz zajął drugie miejsce. Mistrzostwa świata w Oberstdorfie w 2005 roku były pierwszymi od 10 lat, na których nie zdobył medalu. W zawodach drużynowych po skokach Finowie znaleźli się na czwartej pozycji, za Norwegią, Austrią i USA. W biegu wyprzedzili Amerykanów, jednak jeszcze szybsi okazali się reprezentanci Niemiec, którzy zepchnęli Finów z podium. W startach indywidualnych Hannu musiał w biegu nadrabiać duże straty ze skoczni. W Gundersenie awansował z 30. pozycji na dziewiąte miejsce, a w sprincie z 26. pozycji na miejsce ósme. Rok później, na igrzyskach olimpijskich w Turynie wspólnie z Anttim Kuismą, Anssim Koivurantą i Jaakko Tallusem wywalczył brązowy medal. Po skokach drużyna fińska przegrywała z Niemcami, Austrią i Rosją, jednak dobra postawa w biegu umożliwiła Finom wyprzedzenie Rosjan i zdobycie medalu. Ostatecznie stracili tylko 11.5 sekundy do drugich na mecie Niemców. Podobnie jak w Oberstdorfie indywidualnie medalu na igrzyskach nie zdobył. W Gundersenie był dziewiąty, a w sprincie zajął 12. pozycję.

Zwyciężył także w klasyfikacji generalnej sezonu 2006/2007. Było to już jego czwarte zwycięstwo z rzędu, co do dzisiaj pozostaje rekordem. W klasyfikacji sprintu zajął tym razem siódme miejsce. Na podium stanął siedmiokrotnie, odnosząc dwa zwycięstwa: 30 grudnia 2006 roku w Ruhpolding triumfował w Gundersenie, a 3 lutego 2007 roku wygrał start masowy w Zakopanem. Na Mistrzostwach Świata w Sapporo w 2007 roku zdobył swój jedyny indywidualny medal na imprezie tego cyklu. Po konkursie skoków do sprintu zajmował dobre jak na niego dziewiąte miejsce i do biegu przystąpił ze stratą 49 sekund do prowadzącego Niemca Björna Kircheisena. Na trasie biegu Fin wyprzedził wszystkich rywali, wygrywając walkę o złoto na ostatnich metrach z Magnusem Moanem z Norwegii o 0.3 sekundy. Kircheisen na mecie był trzeci, tracąc do Manninena 29.5 sekundy. Złoty medal zdobył także w zawodach drużynowych razem z Koivurantą, Tallusem i Janne Ryynänenem. Finowie wygrali konkurs skoków i prowadzenia już nie oddali. W Gundersenie Hannu zajął w skokach 24. pozycję ze stratą blisko 3 i pół minuty do lidera. Okazało się to zbyt dużą różnicą, by stanąć na podium, jednakże Fin awansował w biegu na szóstą pozycję. Dobra passa skończyła się w sezonie 2007/2008. Tylko dwa razy stanął na podium, za każdym na drugim stopniu, kilkakrotnie nie kończył zawodów. W klasyfikacji generalnej zajął 14. miejsce, co było jego najsłabszym wynikiem od sezonu 1994/1995. W maju 2008 roku ogłosił zakończenie kariery[1].

Jednak we wrześniu 2009 roku Manninen postanowił wrócić do uprawiania sportu[2]. Do rywalizacji w Pucharze Świata wrócił w sezonie 2009/2010 i już w swoim pierwszym starcie 28 listopada 2009 roku w Ruce zajął drugie miejsce w Gundersenie. Następnego dnia odniósł pierwsze po powrocie zwycięstwo, wygrał też 2 stycznia w Oberhofie oraz 6 marca 2010 roku w Lahti. Dzień wcześniej był drugi w Gundersenie. W klasyfikacji generalnej uplasował się na ósmej pozycji. Najważniejszym punktem tego sezonu były jednak igrzyska olimpijskie w Vancouver. Fin nie zdobył tam medalu, najbliżej podium był w zawodach metodą Gundersena na dużej skoczni, gdzie zajął czwarte miejsce. W walce o brązowy medal lepszy okazał się Bernhard Gruber z Austrii. Na normalnej skoczni zajął trzynaste miejsce. W konkursie drużynowym Finowie prowadzili po skokach i na trasę biegu ruszyli z przewagą 2 sekund nad Amerykanami i 36 sekund nad Austriakami. W biegu spisali się słabo, kończąc rywalizację na siódmym miejscu, ze stratą ponad dwóch minut do zwycięzców.

Pojawił się także w sześciu konkursach sezonu 2010/2011, jednak najlepszy wynik osiągnął 18 grudnia 2010 roku w Ramsau, gdzie zajął trzynaste miejsce w Gundersenie. Mistrzostwa świata w Oslo w 2011 roku były ostatnią duża imprezą w jego karierze. Wypadł tam jednak jeszcze słabiej niż w Vancouver, zajmując indywidualnie w Gundersenie 16. miejsce na dużej skoczni oraz 21. miejsce na normalnym obiekcie. W zawodach drużynowych Finowie ponownie zajęli siódme miejsce, tracąc do zwycięzców ponad 3 minuty. W czerwcu 2011 roku definitywnie zakończył przygodę ze sportem[3].

W przeciągu kariery Fin 90 razy stawał na podium indywidualnych konkursów Pucharu Świata, przy czym odniósł 48 zwycięstw. Jest dzięki temu rekordzistą wszech czasów pod względem wygranych zawodów oraz ilości miejsc na podium. Jest także wielokrotnym medalistą mistrzostw kraju. Złote medale w kombinacji zdobywał w latach 1995-2007, a w 2002 roku był także mistrzem Finlandii w biegach narciarskich po tym, jak wygrał sprint[4].

W marcu 2012 roku po raz kolejny media zaczęły spekulować na temat powrotu Manninena do sportu[5]. W kwietniu wystartował w Mistrzostwach Finlandii w biegach narciarskich[6].

W kwietniu 2016 roku zajął czwarte miejsce na Mistrzostwach Finlandii w kombinacji norweskiej. Na arenę międzynarodową powrócił 7 stycznia 2017 roku. Fin wystąpił wówczas w zawodach Pucharu Świata w Lahti, gdzie uplasował się na 18. pozycji. Następnie brał udział w zawodach Pucharu Świata w Chaux-Neuve, gdzie został sklasyfikowany na 36. i 35. pozycji. Podczas mistrzostw świata w Lahti w sztafecie wraz z Leevim Mutru, Eero Hirvonenem i Ilkką Herolą wywalczył piątą lokatę, a w Gundersenie na dużej skoczni był 24.

Dwuletni powrót do sportu zakończył na początku marca 2018 roku, ogłaszając zakończenie kariery po zawodach Pucharu Świata w Lahti. Tydzień później został uhonorowany medalem Holmenkollen[7].

Poza sportem

[edytuj | edytuj kod]

Swoje pozasportowe życie związał z lotnictwem, jako że posiada licencję pilota. Mieszka wraz z żoną i dwojgiem dzieci w miejscowości Saarenkylä pod Rovaniemi. Jego starszy brat Kari także uprawiał kombinację norweską, a młodsza siostra - Pirjo Muranen reprezentowała Finlandię w biegach narciarskich. Zarówno w skokach jak i biegach używał nart firmy Fischer. Oprócz języka fińskiego Hannu zna także angielski i szwedzki.

Osiągnięcia w kombinacji

[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
38. 19 lutego 1994 Norwegia Lillehammer Gundersen K-90/15 km 39:07,9 +9:34,0 Norwegia Fred Børre Lundberg
11. 14 lutego 1998 Japonia Nagano Gundersen K-90/15 km 41:21,1 +2:29,9 Norwegia Bjarte Engen Vik
2. 20 lutego 1998 Japonia Nagano Sztafeta K-90/4x5 km[8] 54:11,5 +1:18,9  Norwegia
14. 9 lutego 2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City Gundersen K-90/15 km 39:11,7 +3:09,4 Finlandia Samppa Lajunen
1. 14 lutego 2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City Sztafeta K-90/4x5 km[9] 48:42,2 - -
7. 21 lutego 2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City Sprint K-120/7,5 km 16:40,1 +1:02,6 Finlandia Samppa Lajunen
9. 11 lutego 2006 Włochy Pragelato Gundersen HS106/15 km 39:44,6 +1:35,6 Niemcy Georg Hettich
3. 15 lutego 2006 Włochy Pragelato Sztafeta HS134/4x5 km[10] 49:52,6 +26,8  Austria
12. 21 lutego 2006 Włochy Pragelato Sprint HS134/7,5 km 18:29,0 +52,0 Austria Felix Gottwald
13. 14 lutego 2010 Kanada Vancouver Gundersen HS106/10 km 25:47,1 +43,3 Francja Jason Lamy Chappuis
7. 23 lutego 2010 Kanada Vancouver Sztafeta HS140/4x5 km[11] 49:31,6 +2:21,5  Austria
4. 25 lutego 2010 Kanada Vancouver Gundersen HS140/10 km 25:32,9 +33,1 Stany Zjednoczone Bill Demong
23. 14 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Gundersen HS109/10 km 24:51,4 +2:38,4 Niemcy Eric Frenzel
6. 22 lutego 2018 Korea Południowa Pjongczang Sztafeta HS140/4x5 km[12] 46:09,8 +2:30,7  Niemcy

Mistrzostwa świata

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
24. 22 lutego 1995 Kanada Thunder Bay Gundersen K-90/15 km 41:16,9 ? Norwegia Fred Børre Lundberg
9. 10 marca 1995 Kanada Thunder Bay Sztafeta K-90/4x5 km 56:20,2 ?  Japonia
6. 22 lutego 1997 Norwegia Trondheim Gundersen K-90/15 km 43:43,1 +1:49,4 Japonia Kenji Ogiwara
2. 23 lutego 1997 Norwegia Trondheim Sztafeta K-90/4x5 km[13] 52:18,0 +55,6  Norwegia
1. 25 lutego 1999 Austria Ramsau Sztafeta K-90/4x5 km[14] 49:34,2 - -
4. 27 lutego 1999 Austria Ramsau Sprint K-90/7,5 km 17:48,4 +38,3 Norwegia Bjarte Engen Vik
4. 15 lutego 2001 Finlandia Lahti Gundersen K-90/15 km 39:26,7 +1:55,0 Norwegia Bjarte Engen Vik
3. 20 lutego 2001 Finlandia Lahti Sztafeta K-90/4x5 km[15] 48:54,1 +19,4  Norwegia
8. 24 lutego 2001 Finlandia Lahti Sprint K-116/7,5 km 19:40,3 +49,9 Niemcy Marko Baacke
11. 21 lutego 2003 Włochy Val di Fiemme Gundersen K-95/15 km 37:54,2 +2:29,5 Niemcy Ronny Ackermann
3. 24 lutego 2003 Włochy Val di Fiemme Sztafeta K-95/4x5 km[16] 47:23,9 +15,5  Norwegia
27. 28 lutego 2003 Włochy Val di Fiemme Sprint K-120/7,5 km 18:47,8 +1:54,9 Stany Zjednoczone Johnny Spillane
9. 18 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Gundersen HS100/15 km 38:56,2 +52,8 Niemcy Ronny Ackermann
4. 23 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Sztafeta HS137/4x5 km[17] 49:45,5 +1:09,5  Norwegia
8. 27 lutego 2005 Niemcy Oberstdorf Sprint HS137/7,5 km 20:15,6 +1:11,6 Niemcy Ronny Ackermann
1. 23 lutego 2007 Japonia Sapporo Sprint HS134/7,5 km 17:40,2 - -
1. 25 lutego 2007 Japonia Sapporo Sztafeta HS134/4x5 km[18] 49:14,9 - -
6. 3 marca 2007 Japonia Sapporo Gundersen HS100/15 km 38:35,6 +1:16,0 Niemcy Ronny Ackermann
21. 26 lutego 2011 Norwegia Oslo Gundersen HS106/10 km 25:19,2 +1:44,6 Niemcy Eric Frenzel
7. 28 lutego 2011 Norwegia Oslo Sztafeta HS106/4x5 km[19] 48:07,8 +3:09,5  Austria
16. 2 marca 2011 Norwegia Oslo Gundersen HS134/10 km 25:31,6 +1:36,9 Francja Jason Lamy Chappuis
5. 26 lutego 2017 Finlandia Lahti Sztafeta HS100/4x5 km[20] 47:57,3 +1:17,7  Niemcy
24. 1 marca 2017 Finlandia Lahti Gundersen HS130/10 km 26:41,6 +2:48,4 Niemcy Johannes Rydzek

Mistrzostwa świata juniorów

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Strata Zwycięzca
5. 26 stycznia 1994 Austria Breitenwang Gundersen K-90/15 km ? ? Austria Mario Stecher
2. 27 stycznia 1994 Austria Breitenwang Sztafeta K-90/3x5 km[21] ? ?  Norwegia
1. 1 marca 1995 Szwecja Gällivare Gundersen K-90/15 km ? - -
2. 29 stycznia 1996 Włochy Asiago Gundersen K-90/15 km ? ? Stany Zjednoczone Todd Lodwick
7. 30 stycznia 1996 Włochy Asiago Sztafeta K-90/3x5 km[21] ? ?  Norwegia
1. 22 stycznia 1998 Szwajcaria Sankt Moritz Gundersen K-95/10 km ? - -
1. 23 stycznia 1998 Szwajcaria Sankt Moritz Sztafeta K-95/4x5 km[22] ? - -

Puchar Świata

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca na podium chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Nr Data Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Pozycja Strata Zwycięzca
1. 23 lutego 1996 Norwegia Trondheim Gundersen K120/15 km ? 2. +4,0 Norwegia Knut Tore Apeland
2. 2 marca 1996 Finlandia Lahti Gundersen K120/15 km 42:06,2 3. +3:05,1 Norwegia Bjarte Engen Vik
3. 8 marca 1996 Szwecja Falun Gundersen K120/15 km ? 1. - -
4. 11 stycznia 1997 Austria Saalfelden am Steinernen Meer Gundersen K90/15 km ? 1. - -
5. 8 marca 1997 Finlandia Lahti Gundersen K116/15 km ? 1. - -
6. 14 marca 1997 Norwegia Oslo Sprint K115/7,5 km ? 2. +9,9 Norwegia Bjarte Engen Vik
7. 28 listopada 1997 Finlandia Rovaniemi Sprint K90/7,5 km ? 2. +11,5 Finlandia Samppa Lajunen
8. 29 listopada 1997 Finlandia Rovaniemi Gundersen K90/15 km ? 3. +1:31,1 Norwegia Bjarte Engen Vik
9. 11 grudnia 1997 Stany Zjednoczone Steamboat Springs Sprint K90/7,5 km ? 1. - -
10. 29 grudnia 1997 Niemcy Oberwiesenthal Sprint K90/7,5 km ? 1. - -
11. 21 listopada 1998 Finlandia Rovaniemi Gundersen K90/15 km ? 1. - -
12. 24 listopada 1998 Finlandia Rovaniemi Sprint K90/7,5 km ? 1. - -
13. 27 listopada 1998 Norwegia Lillehammer Gundersen K120/15 km ? 3. +1:13,3 Norwegia Bjarte Engen Vik
14. 29 listopada 1998 Norwegia Lillehammer Sprint K120/7,5 km ? 1. - -
15. 10 grudnia 1998 Stany Zjednoczone Steamboat Springs Sprint K114/7,5 km ? 1. - -
16. 12 grudnia 1998 Stany Zjednoczone Steamboat Springs Gundersen K114/15 km ? 2. +15,4 Norwegia Bjarte Engen Vik
17. 29 grudnia 1998 Niemcy Oberwiesenthal Sprint K90/7,5 km ? 1. - -
18. 16 stycznia 1999 Czechy Liberec Gundersen K120/15 km ? 2. +44,3 Norwegia Bjarte Engen Vik
19. 24 stycznia 1999 Szwajcaria Sankt Moritz Sprint K90/7,5 km ? 2. +5,9 Norwegia Bjarte Engen Vik
20. 11 marca 1999 Szwecja Falun Sprint K115/7,5 km ? 3. +11,0 Czechy Ladislav Rygl
21. 12 marca 1999 Norwegia Oslo Gundersen K115/15 km ? 2. +12,5 Norwegia Bjarte Engen Vik
22. 11 grudnia 1999 Finlandia Vuokatti Sprint K90/7,5 km ? 3. +1:01,6 Finlandia Samppa Lajunen
23. 5 lutego 2000 Japonia Hakuba Gundersen K120/15 km ? 2. +1:10,8 Norwegia Bjarte Engen Vik
24. 4 marca 2000 Finlandia Lahti Sprint K116/7,5 km ? 1. - -
25. 3 stycznia 2001 Niemcy Reit im Winkl Start masowy K90/10 km 239,5 pkt 3. -2,3 pkt Norwegia Bjarte Engen Vik
26. 10 marca 2001 Norwegia Oslo Sprint K115/7,5 km ? 2. +28,6 Austria Felix Gottwald
27. 25 listopada 2001 Finlandia Kuopio Sprint K120/7,5 km 18:58,2 2. +9,3 Niemcy Ronny Ackermann
28. 16 marca 2002 Norwegia Oslo Sprint K115/7,5 km 18:38,8 1. - -
29. 29 listopada 2002 Finlandia Ruka Sprint K120/7,5 km 22:21,5 1. - -
30. 14 grudnia 2002 Czechy Harrachov Gundersen K90/15 km 34:40,0 2. +15,3 Finlandia Samppa Lajunen
31. 15 grudnia 2002 Czechy Harrachov Sprint K90/7,5 km 16:15,2 1. - -
32. 8 stycznia 2003 Austria Ramsau Sprint K90/7,5 km 18:25,9 3. +18,9 Finlandia Samppa Lajunen
33. 22 stycznia 2003 Japonia Hakuba Gundersen K120/7,5 km 20:35,2 2. +19,4 Niemcy Ronny Ackermann
34. 29 listopada 2003 Finlandia Ruka Gundersen K120/15 km 38:38,2 2. +1:00,3 Niemcy Ronny Ackermann
35. 30 listopada 2003 Finlandia Ruka Sprint K120/7,5 km 19:16,0 3. +34,3 Niemcy Ronny Ackermann
36. 6 grudnia 2003 Norwegia Trondheim Sprint K120/7,5 km 17:26,7 2. +19,6 Niemcy Ronny Ackermann
37. 13 grudnia 2003 Włochy Val di Fiemme Start masowy K95/10 km 244,5 pkt 1. - -
38. 4 stycznia 2004 Niemcy Schonach Gundersen K90/15 km 34:29,5 3. +10,9 Stany Zjednoczone Todd Lodwick
39. 10 stycznia 2004 Austria Seefeld Sprint K90/7,5 km 17:47,5 1. - -
40. 11 stycznia 2004 Austria Seefeld Gundersen K90/15 km 38:00,3 1. - -
41. 23 stycznia 2004 Japonia Nayoro Gundersen K90/15 km 39:14,8 3. +1,8 Finlandia Samppa Lajunen
42. 25 stycznia 2004 Japonia Sapporo Start masowy K120/10 km 244,8 pkt 1. - -
43. 27 stycznia 2004 Japonia Sapporo Sprint K120/7,5 km 18:50,6 1. - -
44. 15 lutego 2004 Niemcy Oberstdorf Sprint K120/7,5 km 18:14,6 1. - -
45. 22 lutego 2004 Czechy Liberec Gundersen K120/15 km 37:41,5 2. +10,0 Niemcy Ronny Ackermann
46. 28 lutego 2004 Norwegia Oslo Sprint K115/7,5 km 17:09,4 1. - -
47. 5 marca 2004 Finlandia Lahti Sprint K116/7,5 km 18:21,8 3. +8,1 Japonia Daito Takahashi
48. 27 listopada 2004 Finlandia Ruka Gundersen HS142/15 km 35:55,1 2. +29,7 Niemcy Ronny Ackermann
49. 28 listopada 2004 Finlandia Ruka Sprint HS142/7,5 km 19:49,1 1. - -
50. 4 grudnia 2004 Norwegia Trondheim Gundersen HS131/15 km 34:47,4 2. +20,6 Niemcy Ronny Ackermann
51. 30 grudnia 2004 Niemcy Oberhof Gundersen HS140/15 km 41:25,3 1. - -
52. 2 stycznia 2005 Niemcy Ruhpolding Gundersen HS131/15 km 20:13,3 3. +19,6 Niemcy Ronny Ackermann
53. 6 stycznia 2005 Niemcy Schonach Gundersen HS96/15 km 36:25,9 1. - -
54. 8 stycznia 2005 Austria Seefeld Sprint HS100/7,5 km 19:57,8 1. - -
55. 8 stycznia 2005 Austria Seefeld Gundersen HS100/15 km 35:33,0 1. - -
56. 23 stycznia 2005 Czechy Liberec Sprint HS134/7,5 km 21:22,2 1. - -
57. 29 stycznia 2005 Japonia Sapporo Start masowy HS134/10 km 226,8 pkt 1. - -
58. 30 stycznia 2005 Japonia Sapporo Gundersen HS134/15 km 37:25,8 1. - -
59. 12 lutego 2005 Włochy Pragelato Sprint HS140/7,5 km 21:28,3 2. +6,2 Austria Felix Gottwald
60. 4 marca 2005 Finlandia Lahti Sprint HS130/7,5 km 19:06,2 1. - -
61. 5 marca 2005 Finlandia Lahti Gundersen HS130/15 km 40:45,0 3. +23,4 Niemcy Björn Kircheisen
62. 12 marca 2005 Norwegia Oslo Gundersen HS128/15 km 36:29,6 2. +28,2 Norwegia Magnus Moan
63. 13 marca 2005 Norwegia Oslo Sprint HS128/7,5 km 18:04,3 1. - -
64. 25 listopada 2005 Finlandia Ruka Gundersen HS142/15 km 37:19,8 1. - -
65. 3 grudnia 2005 Norwegia Lillehammer Gundersen HS131/15 km 41:14,5 1. - -
66. 4 grudnia 2005 Norwegia Lillehammer Sprint HS131/7,5 km 19:47,5 1. - -
67. 30 grudnia 2005 Niemcy Oberhof Gundersen HS140/15 km 37:59,7 1. - -
68. 6 stycznia 2006 Niemcy Schonach Gundersen HS96/15 km 35:18,1 1. - -
69. 14 stycznia 2006 Włochy Val di Fiemme Start masowy HS134/10 km 243,0 pkt 1. - -
70. 15 stycznia 2006 Włochy Val di Fiemme Sprint HS134/7,5 km 19:59,9 1. - -
71. 21 stycznia 2006 Czechy Harrachov Sprint HS100/7,5 km 19:43,6 1. - -
72. 22 stycznia 2006 Czechy Harrachov Gundersen HS100/15 km 39:57,7 1. - -
73. 28 stycznia 2006 Austria Seefeld Sprint HS100/7,5 km 19:47,1 1. - -
74. 29 stycznia 2006 Austria Seefeld Gundersen HS100/15 km 37:40,3 1. - -
75. 18 marca 2006 Japonia Sapporo Start masowy HS134/10 km 247,1 pkt 1. - -
76. 19 marca 2006 Japonia Sapporo Sprint HS134/7,5 km 19:15,0 2. +23,0 Francja Jason Lamy Chappuis
77. 25 listopada 2006 Finlandia Ruka Gundersen HS142/15 km 40:01,0 2. +19,5 Francja Jason Lamy Chappuis
78. 2 grudnia 2006 Norwegia Lillehammer Gundersen HS138/15 km 38:20,3 3. +0,5 Norwegia Magnus Moan
79. 30 grudnia 2006 Niemcy Ruhpolding Gundersen HS128/15 km 35:58,1 1. - -
80. 6 stycznia 2007 Niemcy Oberstdorf Gundersen HS137/15 km 37:55,3 2. +4,6 Austria Felix Gottwald
81. 3 lutego 2007 Polska Zakopane Start masowy HS134/10 km 239,4 pkt 1. - -
82. 4 lutego 2007 Polska Zakopane Sprint HS134/7,5 km 20:14,3 2. +15,7 Niemcy Björn Kircheisen
83. 9 marca 2007 Finlandia Lahti Gundersen HS130/15 km 39:31,9 3. +15,6 Stany Zjednoczone Bill Demong
84. 1 grudnia 2007 Finlandia Ruka Sprint HS142/7,5 km 19:05,8 2. +3,1 Niemcy Björn Kircheisen
85. 6 stycznia 2008 Niemcy Schonach Gundersen HS96/15 km 39:19,7 2. +11,7 Norwegia Petter Tande
86. 28 listopada 2009 Finlandia Ruka Gundersen HS142/10 km 27:05,0 2. +8,1 Francja Jason Lamy Chappuis
87. 29 listopada 2009 Finlandia Ruka Gundersen HS142/10 km 25:33,7 1. - -
88. 2 stycznia 2010 Niemcy Oberhof Gundersen HS140/10 km 27:38,6 1. - -
89. 5 marca 2010 Finlandia Lahti Gundersen HS130/10 km 25:20,3 2. +2,3 Norwegia Magnus Moan
90. 6 marca 2010 Finlandia Lahti Gundersen HS130/10 km 25:08,6 1. - -

Puchar Kontynentalny

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca na podium chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Nr Data Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Pozycja Strata Zwycięzca
1. 5 grudnia 1993 Norwegia Lillehammer Gundersen K90/15 km ? 2. ? Stany Zjednoczone Todd Lodwick
2. 19 grudnia 1993 Finlandia Vuokatti Gundersen K90/15 km ? 1. - -
3. 11 grudnia 1994 Finlandia Vuokatti Gundersen K90/15 km ? 2. ? Norwegia Halldor Skard
4. 18 grudnia 1994 Finlandia Vuokatti Gundersen K90/15 km ? 3. ? Norwegia Halldor Skard

Letnie Grand Prix

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca na podium chronologicznie

[edytuj | edytuj kod]
Nr Data Miejscowość Konkurencja Wynik zwycięzcy Pozycja Strata Zwycięzca
1. 28 sierpnia 1999 Niemcy Klingenthal Gundersen K120/15 km ? 3. +0,6 Niemcy Ronny Ackermann

Osiągnięcia w biegach narciarskich

[edytuj | edytuj kod]

Igrzyska olimpijskie

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
8. 19 lutego 2002 Stany Zjednoczone Salt Lake City Sprint st. dowolnym - - Norwegia Tor Arne Hetland

Puchar Świata

[edytuj | edytuj kod]

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Interia.pl: Genialny Fin kończy karierę (pol.)
  2. ↑ SportoweFakty.pl: Hannu Manninen powraca do kombinacji norweskiej! (pol.)
  3. ↑ Hannu Manninen jednak kończy karierę!. kombinacjanorweska.dbv.pl, 2011-06-22. [dostęp 2011-09-21]. (pol.).
  4. ↑ Profil na stronie Fińskiej Federacji narciarskiej. hiihtoliitto.sporttisaitti.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-28)]. (fiń.)
  5. ↑ Hannu Manninen poważnie rozważa powrót do sportu!. kombinacjanorweska.dbv.pl, 2012-03-13. [dostęp 2012-09-18]. (pol.).
  6. ↑ Hannu Manninen wystartował w drużynowych Mistrzostwach Finlandii. kombinacjanorweska.dbv.pl, 2012-04-12. [dostęp 2012-09-18]. (pol.).
  7. ↑ Big names retire after Olympic season. fis-ski.com, 2018-03-20. [dostęp 2018-04-07]. (ang.).
  8. ↑ Skład drużyny: Samppa Lajunen, Jari Mantila, Tapio Nurmela, Hannu Manninen
  9. ↑ Skład drużyny: Jari Mantila, Jaakko Tallus, Hannu Manninen, Samppa Lajunen
  10. ↑ Skład drużyny: Anssi Koivuranta, Antti Kuisma, Hannu Manninen, Jaakko Tallus
  11. ↑ Skład drużyny: Janne Ryynänen, Jaakko Tallus, Anssi Koivuranta, Hannu Manninen
  12. ↑ Skład drużyny: Leevi Mutru, Ilkka Herola, Eero Hirvonen, Hannu Manninen
  13. ↑ Skład drużyny: Jari Mantila, Tapio Nurmela, Samppa Lajunen, Hannu Manninen
  14. ↑ Skład drużyny: Hannu Manninen, Tapio Nurmela, Jari Mantila, Samppa Lajunen
  15. ↑ Skład drużyny: Jari Mantila, Hannu Manninen, Jaakko Tallus, Samppa Lajunen
  16. ↑ Skład drużyny: Hannu Manninen, Jouni Kaitainen, Jaakko Tallus, Samppa Lajunen
  17. ↑ Skład drużyny: Antti Kuisma, Jaakko Tallus, Jouni Kaitainen, Hannu Manninen
  18. ↑ Skład drużyny: Anssi Koivuranta, Janne Ryynänen, Jaakko Tallus, Hannu Manninen
  19. ↑ Skład drużyny: Hannu Manninen, Janne Ryynänen, Joni Karjalainen, Eetu Vähäsöyrinki
  20. ↑ Skład drużyny: Leevi Mutru, Eero Hirvonen, Ilkka Herola, Hannu Manninen
  21. ↑ a b Skład drużyny: Topi Sarparanta, Simo Jääskeläinen, Hannu Manninen
  22. ↑ Skład drużyny: Mikko Keskinarkaus, Jaakko Tallus, Samppa Lajunen, Hannu Manninen

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Drużynowi mistrzowie olimpijscy w kombinacji norweskiej

Mistrzowie świata w kombinacji norweskiej
Start masowy
Sprint
Skocznia duża/10 km
Skocznia normalna/10 km
Skocznia duża/15 km (18 km)
Drużynowi mistrzowie świata w kombinacji norweskiej
Sztafeta 3 x 10 km/4 x 5 km (skocznia duża)
Sztafeta 4 x 5 km (skocznia normalna)
Sprint drużynowy (skocznia duża)
Mistrzowie świata juniorów w kombinacji norweskiej (Indywidualnie)
Mężczyźni indywidualnie
(od 1984
metodą
Gundersena)
Sprint mężczyzn
Kobiety
Mistrzowie świata juniorów w kombinacji norweskiej (drużynowo)
Zdobywcy Pucharu Świata w kombinacji norweskiej
Wyróżnieni Medalem Holmenkollen
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Hannu_Manninen&oldid=70323048”