Jan-Michael Gambill

Jan-Michael Gambill

Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	3 czerwca 1977 Spokane
Wzrost	190 cm
Gra	praworęczna, oburęczny backhand
Status profesjonalny	1996
Zakończenie kariery	2010
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	3
Najwyżej w rankingu	14 (18 czerwca 2001)
Australian Open	2R (2003, 2004)
Roland Garros	2R (1998, 2000)
Wimbledon	QF (2000)
US Open	4R (2002)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	5
Najwyżej w rankingu	30 (23 listopada 2002)
Australian Open	4R (2000)
Roland Garros	3R (2002)
Wimbledon	4R (2002)
US Open	3R (1999, 2000)

Jan-Michael Gambill (ur. 3 czerwca 1977 w Spokane) – amerykański tenisista, reprezentant w Pucharze Davisa, zwycięzca turniejów w grze pojedynczej i podwójnej.

Jan-Michael Gambill jest synem Chucka oraz Diane. Ma również młodszego brata, Torreya. W tenisa zaczął grać w wieku 5 lat, a do zawodowego grona tenisistów przystąpił w wieku 19 lat, w sezonie 1996. W 2010 roku zakończył karierę tenisową, w trakcie której trenował go jego ojciec.

Kariera

W kwietniu 1996 roku rozpoczął karierę zawodową. Do końca roku grał w turniejach kategorii ATP Challenger Tour oraz zawodach rangi ITF Men’s Circuit. Na początku roku 1997 przeszedł kwalifikacje do turnieju z cyklu ATP World Tour w Auckland, a w drabince głównej osiągnął ćwierćfinał.. W lipcu tego roku wygrał imprezę ATP Challenger Tour Aptos, pokonując w finale 6:0, 4:6, 6:3 Wade'a McGuire'a. Wziął również udział w wielkoszlemowym US Open, lecz przegrał w I rundzie ze Scottem Draperem 4:6, 3:6, 6:7.

1998

W sezonie 1998 Gambill przebrnął eliminacje do Australian Open, ale w turnieju głównym odpadł w I rundzie. W San José awansował do ćwierćfinału. Spotkanie o półfinał przegrał z Andre Agassim 5:7, 6:7. Ten sam wynik uzyskał w Scottsdale, gdzie ponownie spotkanie, którego stawką był półfinał, przegrał 3:6, 6:7 z Agassim.

Podczas rozgrywek ATP Masters Series w Indian Wells Amerykanin uzyskał półfinał pokonując po drodze m.in. Marka Philippoussisa oraz Andre Agassiego. W meczu o finał nie sprostał późniejszemu triumfatorowi rozgrywek, Marcelo Ríosowi przegrywając 6:7, 3:6. W Tokio Gambill doszedł do półfinału, wygrywając wcześniej z Timem Henmanem. Pojedynek o finał rozegrał z Andreim Pavelem, który wynikiem 6:4, 6:3 pokonał Amerykanina. W turniejach French Open i Wimbledonie odpadał w II rundzie, a w US Open osiągnął III rundę.

We wrześniu zadebiutował w reprezentacji USA podczas Pucharu Davisa, gdzie w półfinale Amerykanie rywalizowali z Włochami. Gambill ze swoich dwóch meczów przegrał najpierw 2:6, 6:0, 6:7(0), 6:7(4) z Andreą Gaudenzim, a potem pokonał Davide Sanguinettiego 4:6, 6:3, 6:3. Ostatecznie Włosi wygrali konfrontację 4:1. Na koniec roku wystąpił w turnieju w Stuttgarcie dochodząc do ćwierćfinału, gdzie mecz o półfinał przegrał z powodu kontuzji przy stanie 1:4 w pierwszym secie z Pete’em Samprasem.

1999

Na początku sezonu 1999 wystąpił w Australian Open, odpadając w I rundzie. W lutym uzyskał ćwierćfinał turnieju w Memphis. Swój pierwszy tytuł w turniejach rangi ATP World Tour Gambill odniósł w Scottsdale. W drodze po tytuł wyeliminował m.in. Pete’a Samprasa, Andre Agassiego, a w finale pokonał 7:6, 4:6, 6:4 Australijczyka Lleytona Hewitta.

Podczas rozgrywek w grze podwójnej w turnieju ATP Masters Series w Miami Gambill, wraz z Borisem Beckerem, awansował do finału, lecz w meczu o tytuł przegrał z parą Wayne Black-Sandon Stolle 1:6, 1:6. W singlu podczas French Open przegrał swoje spotkanie w I rundzie, a w Wimbledonie w II rundzie. W grze podwójnej w Long Island Amerykanin doszedł do swojego kolejnego w sezonie finału grając wspólnie ze Scottem Humphriesem. Spotkanie finałowe zagrali przeciwko duetowi Olivier Delaître i Fabrice Santoro. Francuzi wygrali mecz, a zarazem cały turniej 7:5, 6:4. W US Open, zarówno w singlu jak i deblu odpadał w II rundzie.

W turnieju rozgrywanym w Sztokholmie tenisista amerykański doszedł w grze pojedynczej do półfinału, w którym przegrał z Magnusem Gustafssonem, natomiast w grze podwójnej awansował do finału (z Humphriesem), ale pojedynek o mistrzowski tytuł ostatecznie przegrał 3:6, 6:3, 1:6 z Jonasem Björkmanem i Byronem Blackiem.

2000

2000 Rok Amerykanin zaczął od startu w wielkoszlemowym Australian Open, gdzie w singlu odpadł w I rundzie, a w deblu doszedł do III fazy rozgrywek. Na początku lutego wygrał turniej w grze podwójnej w San José. W finałowym meczu pokonał wraz ze Scottem Humphriesem parę Lucas Arnold Ker-Eric Taino 6:1, 6:4. Kolejny finał w deblu osiągnął w Londynie (z Humphriesem), ale finałowe spotkanie przegrał 3:6, 7:6(7), 6:7(11) z Davidem Adamsem oraz Johnem-Laffniem de Jagerem.

W grze pojedynczej Gambill, podczas rozgrywek w Miami awansował do ćwierćfinału, eliminując wcześniej Philippoussisa. Mecz o półfinał przegrał 4:6, 6:7(3) z Lleytonem Hewittem. Z French Open odpadł w II rundzie. Na trawiastych kortach w Nottingham Gambill awansował do półfinału, ale potem został pokonany przez Byrona Blacka.

Na Wimbledonie Amerykanin osiągnął swój pierwszy wielkoszlemowy ćwierćfinał w grze pojedynczej, po zwycięstwach m.in. nad Hewittem oraz z Fabrice’em Santoro. W ćwierćfinale zmierzył się z Pete’em Samprasem, któremu uległ 4:6, 7:6(4), 4:6, 4:6. W lipcu otrzymał powołanie do reprezentacji USA na półfinał Pucharu Davisa przeciwko Hiszpanii. Amerykanie przegrali tę fazę turnieju 0:5.

Pod koniec lipca gambill osiągnął finał zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej w Los Angeles. W finale singla poddał mecz przy stanie 1:1 (7:6(2), 3:6, krecz) w setach Michaelowi Changowi. Kontuzja uniemożliwiła również występ Gambillowi w finale debla, dzięki czemu australijska para Paul Kilderry i Sandon Stolle wygrała poprzez walkower. podczas zawodów w Waszyngtonie zawodnik amerykański osiągnął w grze pojedynczej ćwierćfinał. W sierpniu wywalczył finał w grze podwójnej podczas turnieju w Long Island, gdzie w finale spotkał się wraz z Humphriesem z zespołem Jonathan Stark-Kevin Ullyett. Gambill i jego partner deblowy przegrali pojedynek 4:6, 4:6.

W ostatnim w sezonie wielkoszlemowym turnieju, US Open, Amerykanin w singlu dotarł do III rundy, wygrywając w I rundzie z Mardym Fishem 5:7, 5:7, 6:4, 6:3, 6:2. Następnie pokonał Marka Philippoussisa 6:4, 6:4, 6:4, a w walce o IV rundę zagrał z Thomasem Johanssonem, któremu uległ 6:3, 3:6, 6:7(5), 6:7(1). W deblu odpadł z rywalizacji w II rundzie.

2001

Sezon zaczął od I rundy gry pojedynczej w Australian Open, natomiast w deblu doszedł do II fazy rozgrywek. W Mediolanie w singlu oraz w Memphis awansował do ćwierćfinałów. W połowie lutego bronił barw narodowych w Pucharze Davisa przeciwko Szwajcarii. W grze pojedynczej Gambill pokonał Michela Kratochvila, a przegrał z Rogerem Federerem, z kolei w grze podwójnej poniósł porażkę z parą Roger Federer i Lorenzo Manta grając wspólnie z Justinem Gimelstobem.

Podczas rozgrywek w San José doszedł w grze pojedynczej do półfinału, w którym przegrał z Andre Agassim 4:6, 4:6, a w deblu awansował do finału grając tym razem wspólnie z Jonathanem Starkiem. Przeciwnikami amerykańskiej pary był duet Mark Knowles-Brian MacPhie, który ostatecznie wygrał spotkanie 6:3, 7:6(4). W turnieju w Delray Beach Gambill zdobył mistrzowski tytuł w singlu oraz w grze podwójnej. Podczas zawodów ATP Masters Series w Indian Wells osiągnął ćwierćfinał, w którym został wyeliminowany przez Jewgienija Kafielnikowa. W Miami awansował do finału pokonując m.in. w półfinale Lleytona Hewitta. W finale Gambill zmierzył się z Agassim, któremu uległ 6:7(2), 1:6, 0:6.

W French Open i Wimbledonie przegrywał w I rundzie. Na turnieju w Los Angeles w singlu doszedł do ćwierćfinału, a w grze podwójnej osiągnął swój kolejny finał, w którym przegrał z Bobem Bryanem i Mikiem Bryanem 5:7, 6:7(6). Partnerem Gambilla był wówczas Andy Roddick.

W sierpniu, podczas turnieju ATP Masters Series w Cincinnati awansował do ćwierćfinału, w którym spotkał się z Timem Henmanem, przegrywając 6:4, 2:6, 2:6. W US Open zakończył swój udział na II rundzie.

2002

Rok zainaugurował od I rundy w Australian Open. W lutym dotarł do trzech półfinałów, najpierw w Memphis, następnie w San José i w Delray Beach. Podczas rozgrywek ATP Masters Series w Indian Wells i Miami dochodził do III rundy. Swój pierwszy finał w sezonie osiągnął Houston, w grze podwójnej, rozgrywając pojedynek o tytuł przeciwko parze Mardy Fish-Andy Roddick. Gambill wraz z Graydonem Oliverem przegrali mecz 4:6, 4:6.

Turniej ATP Masters Series w Hamburgu zakończył się zwycięstwem Amerykanina w grze podwójnej, który w parze z Maheshem Bhupathim zwyciężył w finale z Jonasem Björkmanem i Toddem Woodbridge’em 6:2, 6:4, a w półfinale pokonał Boba Bryana i Mike’a Bryana. Pod koniec lipca Gambill doszedł w grze pojedynczej do finału imprezy w Los Angeles, pokonując w drodze do finału m.in. Kiefera oraz Andy’ego Roddicka. W meczu o tytuł zmierzył się z Agassim, któremu nie sprostał przegrywając 2:6, 4:6. W ostatnim w sezonie wielkoszlemowym turnieju, US Open, uzyskał IV, wygrywając po kolei z Julianem Knowlem, Carlosem Moyą i Gastónem Gaudio. W meczu o ćwierćfinał zagrał ponownie z Agassim, odpadając po trzysetowej porażce.

Trzeci turniej w grze podwójnej Amerykanin wygrał w Hongkongu grając wspólnie z Graydonem Oliverem. W finałowej rozgrywce pokonali Australijczyków Wayne’a Arthursa i Andrew Kratzmanna 6:7(2), 6:4, 7:6(4). Tydzień po tym wyniku Amerykanin awansował do kolejnego finału w deblu, tym razem w Tokio (z Oliverem), jednak decydujący mecz przegrał z parą Jeff Coetzee-Chris Haggard 6:7(4), 4:6.

2003

Sezon rozpoczął od awansu do finału turnieju w Ad-Dausze. We wcześniejszych rundach wyeliminował m.in. Rogera Federera oraz Michaiła Jużnego. Mecz finałowy przegrał 4:6, 4:6 z Austriakiem Stefanem Koubkiem. Z Australian Open odpadł w II rundzie.

Trzeci singlowy tytuł Gambill wywalczył w Delray Beach, eliminując w drodze po tytuł Nicolasa Kiefera, Justina Gimelstoba, Flávio Sarettę, Roberta Kendricka, a w samym finale 6:0, 7:6 Mardy'ego Fisha. Następnie Gambill awansował do finału w grze podwójnej w Houston, ale finałowe spotkanie przegrał 4:6, 3:6 z duetem Mark Knowles-Daniel Nestor. W zawodach zawodnik tworzył parę z Graydonem Oliverem.

W wielkoszlemowym French Open został pokonany 0:6, 2:6, 3:6 w I rundzie przez Fernando Gonzáleza, natomiast w Wimbledonie odpadł w II fazie turnieju po porażce z Mardym Fishem 4:6, 4:6, 1:6. Czwarty tytuł w grze podwójnej zdobył w Los Angeles grając w parze z Travisem Parrottem. W finale pokonali 6:4, 3:6, 7:5 zespół Joshua Eagle-Sjeng Schalken. W US Open awansował do II rundy, lecz spotkanie o dalszą fazę turnieju przegrał 4:6, 4:6, 4:6 z Jiřím Novákiem. Na twardych kortach w Tokio tenisista amerykański osiągnął ćwierćfinał. Mecz o półfinał przegrał z Sébastienem Grosjeanem.

2004

Rok rozpoczął od II rundy w Melbourne. W lutym awansował do ćwierćfinałów imprez w San José oraz w Memphis, a w marcu kolejny ćwierćfinał osiągnął w Scottsdale.

Na kortach im. Rolanda Garrosa odpadł w I rundzie. W Wimbledonie doszedł do III rundy, pokonując Maksa Mirnego i Daniele Braccialiego. W meczu o IV rundę zmierzył się z Sébastienem Grosjeanem, przegrywając 6:7(5), 3:6, 2:6. W US Open Amerykanin został wyeliminowany w II rundzie. Najpierw pokonał Rajeeva Rama, ale mecz o III rundę przegrał 4:6, 5:7, 5:7 z Joachimem Johanssonem. W październiku doszedł do ćwierćfinału turnieju w Szanghaju. Spotkanie, którego stawką był półfinał, przegrał z Jiřím Novákiem 3:6, 3:6.

2005–2010

Na początku sezonu 2005 odpadł w I rundzie z Australian Open po porażce z Takao Suzukim. W Memphis doszedł do ćwierćfinału pokonując po drodze Nováka. Mecz o półfinał przegrał z późniejszym zwycięzcą rozgrywek, Kennethem Carlsenem 6:7(7), 5:7. W tym samym roku nie wystąpił w French Open, a w kwalifikacjach do Wimbledonu został pokonany przez No’ama Okuna. W ostatnim w sezonie wielkoszlemowym turnieju, US Open, w I rundzie zmierzył się z Nicolásem Massú, odpadając po porażce 6:7(4), 2:6, 3:6. W październiku zwyciężył w zawodach ATP Challenger Tour w grze podwójnej w Carson.

W dalszych latach swojej kariery wielokrotnie musiał się zmagać z kontuzjami. W 2006 roku nie rozegrał żadnego meczu. Do gry powrócił w 2007 roku, rywalizując głównie w rozgrywkach z cyklu ITF Men’s Circuit i ATP Challenger Tour. We wrześniu 2009 roku osiągnął m.in. półfinał zawodów ITF Men’s Circuit (F23) w USA, gdzie przegrał z Michaelem McClunem.

Finały w turniejach ATP World Tour

Legenda

Wielki Szlem

Tennis Masters Cup

ATP Masters Series

Igrzyska olimpijskie

ATP International Series Gold

ATP International Series

Gra pojedyncza (3–4)

Nr	Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
1.	Zwycięzca	1999	Scottsdale	Twarda	Lleyton Hewitt	7:6, 4:6, 6:4
2.	Finalista	2000	Los Angeles	Twarda	Michael Chang	7:6(2), 3:6, krecz
3.	Zwycięzca	2001	Delray Beach	Twarda	Xavier Malisse	7:5, 6:4
4.	Finalista	2001	Miami	Twarda	Andre Agassi	6:7(2), 1:6, 0:6
5.	Finalista	2002	Los Angeles	Twarda	Andre Agassi	2:6, 4:6
6.	Finalista	2003	Doha	Twarda	Stefan Koubek	4:6, 4:6
7.	Zwycięzca	2003	Delray Beach	Twarda	Mardy Fish	6:0, 7:6

Gra podwójna (5–11)

Nr	Końcowy wynik	Rok	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy w finale	Wynik finału
1.	Finalista	1999	Miami	Twarda	Boris Becker	Wayne Black Sandon Stolle	1:6, 1:6
2.	Finalista	1999	Long Island	Twarda	Scott Humphries	Olivier Delaître Fabrice Santoro	5:7, 4:6
3.	Finalista	1999	Sztokholm	Twarda (hala)	Scott Humphries	Piet Norval Kevin Ullyett	5:7, 3:6
4.	Zwycięzca	2000	San José	Twarda (hala)	Scott Humphries	Lucas Arnold Ker Eric Taino	6:1, 6:4
5.	Finalista	2000	Londyn	Twarda (hala)	Scott Humphries	David Adams John-Laffnie de Jager	3:6, 7:6(7), 6:7(11)
6.	Finalista	2000	Los Angeles	Twarda	Scott Humphries	Paul Kilderry Sandon Stolle	walkower
7.	Finalista	2000	Long Island	Twarda	Scott Humphries	Jonathan Stark Kevin Ullyett	4:6, 4:6
8.	Finalista	2001	San José	Twarda (hala)	Jonathan Stark	Mark Knowles Brian MacPhie	3:6, 6:7(4)
9.	Zwycięzca	2001	Delray Beach	Twarda	Andy Roddick	Thomas Shimada Myles Wakefield	6:3, 6:4
10.	Finalista	2001	Los Angeles	Twarda	Andy Roddick	Bob Bryan Mike Bryan	5:7, 6:7(6)
11.	Finalista	2002	Houston	Ceglana	Graydon Oliver	Mardy Fish Andy Roddick	4:6, 4:6
12.	Zwycięzca	2002	Hamburg	Ceglana	Mahesh Bhupathi	Jonas Björkman Todd Woodbridge	6:2, 6:4
13.	Zwycięzca	2002	Hongkong	Twarda	Graydon Oliver	Wayne Arthurs Andrew Kratzmann	6:7(2), 6:4, 7:6(4)
14.	Finalista	2002	Tokio	Twarda	Graydon Oliver	Jeff Coetzee Chris Haggard	6:7(4), 4:6
15.	Finalista	2003	Houston	Ceglana	Graydon Oliver	Mark Knowles Daniel Nestor	4:6, 3:6
16.	Zwycięzca	2003	Los Angeles	Twarda	Travis Parrott	Joshua Eagle Sjeng Schalken	6:4, 3:6, 7:5

Starty wielkoszlemowe (gra pojedyncza)

Turniej	1996	1997	1998	1999	2000	2001	2002	2003	2004	2005	Wygrane turnieje	Bilans w turnieju
Australian Open	–	–	1R	1R	1R	1R	1R	2R	2R	1R	0 / 8	2–8
French Open	–	–	2R	1R	2R	1R	1R	1R	1R	–	0 / 7	2–7
Wimbledon	–	–	2R	2R	QF	1R	2R	2R	3R	–	0 / 7	10–7
US Open	–	1R	3R	2R	3R	2R	4R	2R	2R	1R	0 / 9	11–9

Bibliografia

• Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20]  (ang.).