Josef Rufer
| Imię i nazwisko |
Josef Leopold Rufer |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
18 grudnia 1893 |
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
7 listopada 1985 |
| Gatunki | |
| Zawód |
Josef Leopold Rufer (ur. 18 grudnia 1893 w Wiedniu, zm. 7 listopada 1985 w Berlinie)[1][2] – austriacki teoretyk muzyki, krytyk muzyczny i pedagog; czołowy teoretyk z kręgu uczniów Arnolda Schönberga[1][3].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Studiował teorię muzyki u Wilhelma Zemanka i kompozycję u Alexandra von Zemlinsky’ego, a jednocześnie inżynierię budownictwa w Technische Hochschule w Pradze. W czasie I wojny światowej służył w armii austriackiej. W latach 1919–1922 studiował u Arnolda Schönberga w Wiedniu, a w latach 1925–1933 był jego asystentem w Berlińskim Uniwersytecie Sztuk Pięknych, dopóki Schönberg nie został zmuszony do opuszczenia Niemiec[1][2].
W latach 1923–1924 wraz z Hansem Heinzem Stuckenschmidtem zorganizował i poprowadził cykl 10 koncertów nowej muzyki w Hamburgu. Działał jako krytyk muzyczny w „Berliner Morgenpost” (1928–1940) i „Die Welt”[1][2]. Pracował również jako prywatny nauczyciel muzyki[1][3]. W czasie II wojny światowej odbył służbę wojskową w Luftwaffe. W 1946 razem z Paulem Höfferem założył w Berlinie Internationale Musikinstitut, którym kierował do 1949. W latach 1947–1950 wydawał wraz ze Stuckenschmidtem miesięcznik „Stimmen”. Współpracował z licznymi specjalistycznymi czasopismami oraz z niemieckim radiem. W latach 1957–1959 był redaktorem i konsultantem wydawnictwa Bote & Bock[1][2].
Od 1950 do 1969 wykładał teorię muzyki na Wolnym Uniwersytecie Berlińskim, równocześnie w latach 1956–1969 w berlińskiej Hochschule für Musik. W 1956 prowadził kurs analizy muzycznej na Międzynarodowych Letnich Kursach Nowej Muzyki w Darmstadcie[4], a od 1959 w Wiedniu[1][2][3]. Wśród jego uczniów byli m.in. Peter Gradenwitz, Giselher Klebe, Claude Ballif i Isang Yun[1][3].
Badacz twórczości Schönberga
[edytuj | edytuj kod]Rufer był wiodącym teoretykiem z kręgu Schönberga. Jest autorem wielu opracowań bibliograficznych, korespondencji, analiz i edycji krytycznych mających wielką wartość, również współcześnie. Jego traktat Die Komposition mit zwölf Tönen (1952), pisany prawdopodobnie w bezpośrednim porozumieniu z Schönbergiem, jest pierwszym większym dziełem poświęconym problematyce muzyki dodekafonicznej, zawierającym precyzyjny opis Schönbergowskiej „metody komponowania za pomocą 12 dźwięków” wraz z wyjaśnieniem pojęcia „Grundgestalt”. W aneksie do pierwszego wydania zostały umieszczone wypowiedzi 13 kompozytorów muzyki dwunastotonowej z I poł. XX wieku, m.in. Borisa Blachera, Luigiego Dallapiccoli, Hannsa Jelinka i Rolfa Liebermanna[1][2].
W 1957 w Los Angeles Rufer rozpoczął katalogowanie ogromnej spuścizny muzycznej, literackiej i artystycznej Schönberga. Dwa lata później wydał monografię Das Werk Arnold Schönbergs (1959), w której zawarty został systematyczny opis manuskryptów muzycznych i tekstowych (wykłady, artykuły, eseje, teorie i interpretacje) kompozytora[1][2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j Lindstedt 2004 ↓, s. 521.
- ↑ a b c d e f g
Bruce Saylor: Rufer, Josef (Leopold). [w:] Oxford Music Online. Grove Music Online [on-line]. 2001-01-20. [dostęp 2020-03-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-28)]. via Oxford University Press. (ang.).
- ↑ a b c d Rufer, Josef Leopold. [w:] Oesterreichisches Musiklexikon online [on-line]. 06-05-2001. [dostęp 2020-03-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-28)]. (niem.).
- ↑
Martin Iddon: New Music at Darmstadt: Nono, Stockhausen, Cage, and Boulez. Cambridge University Press, 2013, s. 49 i 51. ISBN 978-1-107-03329-0. [dostęp 2020-03-28].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Iwona Lindstedt: Rufer Josef. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 8: Pe–R część biograficzna. Kraków: PWM, 2004, s. 521. ISBN 83-224-0837-4. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Josef Rufer w bazie AllMusic (ang.)
- Dyskografia Josefa Rufera w bazie MusicBrainz (ang.)
- Josef Rufer w bazie Discogs.com (ang.)