Lorenzo Magalotti
| Kardynał prezbiter | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1 stycznia 1584 |
| Data i miejsce śmierci |
19 września 1637 |
| Miejsce pochówku | |
| Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej | |
| Okres sprawowania |
1623-1628 |
| Biskup Ferrary | |
| Okres sprawowania |
1628-1637 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Sakra biskupia |
7 maja 1628 |
| Kreacja kardynalska |
7 października 1624 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
7 maja 1628 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||
| |||||
Lorenzo Magalotti (ur. 1 stycznia 1584 we Florencji, zm. 19 września 1637 w Ferrarze[1]) – włoski kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był synem senatora Vincenzo Magalottiego i Clarice Capponi[1]. Jego siostra Costanza była żoną Carlo Barberiniego, brata Urbana VIII[1]. Studiował nauki prawne w Perugii, natomiast na Uniwersytecie w Pizie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Po śmierci ojca w 1608, przeniósł się do Rzymu, gdzie rok później został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej[1]. W latach 1612–1614 był wicelegatem w Bolonii, a w 1618 – w Viterbo[1]. W maju 1623 był sekretarzem Świętej Konsulty, natomiast od września tego roku do maja 1628 pełnił funkcję sekretarza stanu[1]. 7 października 1624 został kreowany kardynałem diakonem i otrzymał diakonię Santa Maria in Aquiro[2]. 16 grudnia tegoż roku został podniesiony do rangi kardynała prezbitera[2]. Jako kardynał był członkiem Kongregacji ds. Wód, Kongregacji ds. Ceremoniału, Kongregacji ds. Immunitetów i Kongregacji Propagandy Wiary[3]. Był także inkwizytorem generalnym Rzymskiej Inkwizycji[4].
5 maja 1628 został wybrany biskupem Ferrary[2]. Nominacja ta miała charakter "oddalenia poprzez awans". W otoczeniu papieża Urbana VIII coraz większą rolę odgrywał jego bratanek Francesco Barberini (1597–1679), który z racji młodego wieku dotąd pozostawał w cieniu starszego i bardziej doświadczonego Magalottiego[5]. Ponadto w lutym 1628 Urban VIII ogłosił nominację dla drugiego ze swoich bratanków, ambitnego Antonio, co powodowało zepchnięcie Magalottiego na dalszy plan[5]. Funkcję biskupa Ferrary Magalotti pełnił aż do śmierci[2][1][5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Magalotti, Lorenzo. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-17]. (ang.).
- ↑ a b c d Lorenzo Cardinal Magalotti. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-10-17]. (ang.).
- ↑ Christoph Weber: Die ältesten päpstlichen Staatshandbücher: Elenchus Congregationum, Tribunalium et Collegiorum Urbis 1629-1714. Rzym – Fryburg Bryzgowijski – Wiedeń: Herder, 1991, s. 125. ISBN 978-3451216534.
- ↑ Thomas F. Mayer: The Roman Inquisition. A Papal Bureaucracy and Its Law in the Age of Galileo. Filadelfia: University of Pennsylvania Press, 2013, s. 39. ISBN 978-0-8122-4473-1.
- ↑ a b c MAGALOTTI, Lorenzo. Dizionario Biografico degli Italiani - Volume 67 (2007). [dostęp 2013-10-17]. (wł.).
