Przejdź do zawartości

Uszacz (obwód witebski)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Uszacz
Ilustracja
Nieistniejący kościół Dominikanów w Uszaczu
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Białoruś

Obwód

 witebski

Wysokość

148 m n.p.m.

Populacja (2010)
• liczba ludności


5500[1]

Nr kierunkowy

+375 2158

Kod pocztowy

211524

Tablice rejestracyjne

2

Położenie na mapie obwodu witebskiego
Mapa konturowa obwodu witebskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Uszacz”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, u góry znajduje się punkt z opisem „Uszacz”
Ziemia55°11′N 28°37′E/55,183333 28,616667

Uszacz, Uszacze (biał. Ушачы, Uszaczy; Вушачы Wuszaczy) – osiedle typu miejskiego na Białorusi, stolica rejonu uszackiego obwodu witebskiego, 100 km od Witebska; 5,5 tys. mieszkańców (2010).

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Miasto hospodarskie lokowane w latach 1576–1577 położone było w województwie połockim[2]. Prywatne miasto szlacheckie położone było w końcu XVIII wieku w województwie połockim[3]. Miejsce obrad sejmików ziemskich części województwa połockiego pozostałego przy Rzeczypospolitej po 1773 roku[4]. Po II rozbiorze Polski przyłączona do Rosji.

Po ataku Niemiec na ZSRR, 25 czerwca 1941 przez miejscowość przechodziła kolumna więźniów z Berezwecza, którzy zostali rozstrzelani następnego dnia w Mikałajewie (zob. droga śmierci Berezwecz-Taklinowo).

Podczas okupacji hitlerowskiej, w październiku 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1000 osób. 21 października 1941 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowali[5].

Kościół św. Hieronima i klasztor Dominikanów

[edytuj | edytuj kod]

W 1716 roku w Uszaczy podwojewodzic połocki Hieronim Żaba ufundował kościół św. Hieronima i klasztor Dominikanów. W 1787 r. wybudowano nowy piętrowy klasztor, w którym umieszczono także szkołę. W 1791 roku Komisja Edukacji Narodowej zamieniła ją z parafialnej na podwydziałową. W latach 1833–1866 proboszczem w parafii był Wincenty Mienicki. W 1862 r. obsługiwano kościoły i kaplice w miejscowościach: Krupicze, Woroń, Susza, Orzechowo. Nieco później doszła jeszcze jedna kiedy proboszcz ks. Mienicki poświęcił bez zgody Rosjan, neogotycki kościół p.w. św. Tadeusza w Uchwiszczy, fundacji Arkadiusza Łudzińskiego z 1861 r.[6] W 1868 roku proboszczem został ks. Nikodem Worowski, jednak w lipcu tego samego roku Rosjanie odebrali kościół katolikom i postanowili urządzić w niej cerkiew, przy okazji zmieniając zwieńczenia wież. Kościół częściowo uszkodzony podczas II wojny światowej, został zburzony po 1945 roku.

Zabytki

[edytuj | edytuj kod]
  • W 1913 roku zbudowano neogotycki kościół pod wezwaniem św. Wawrzyńca

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-18)]. (ros.).
  2. Stanisław Alexandrowicz, Geneza i rozwój sieci miasteczek Białorusi i Litwy do połowy XVII w., w: Acta Baltico‑Slavica t. 7, 1970, s. 100.
  3. Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 83.
  4. Wojciech Kriegseisen, Sejmiki Rzeczypospolitej szlacheckiej w XVII i XVIII wieku, Warszawa 1991, s. 33.
  5. Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1741.
  6. K. Shastouski, Kaplica Św. Tadeusza | wieś Uchwiszcze obwód witebski [online], radzima.org [dostęp 2020-01-13].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]