Miory
55°37′N 27°37′E/55,616667 27,616667 Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Miorach | |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Wysokość |
140 m n.p.m. | ||||
| Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
+375 2152 | ||||
| Kod pocztowy |
211287 | ||||
Położenie na mapie Białorusi  | |||||
Położenie na mapie obwodu witebskiego  | |||||
| 55°37′N 27°37′E/55,616667 27,616667
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Miory (biał. Мёры, Miory) – miasto na Białorusi, centrum administracyjne rejonu miorskiego obwodu witebskiego, 210 km od Witebska, 8,1 tys. mieszkańców (2010).
Prywatne miasto szlacheckie położone było w końcu XVIII wieku w powiecie brasławskim województwa wileńskiego[2].
W miejscowości znajduje się stacja kolejowa Miory.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Miory to dawny ośrodek dóbr Ryłłów. W roku 1640 kupione zostały przez sędziego brasławskiego Sebastiana Światopełka Mirskiego. Światopełk Mirski w 1641 zbudował drewniany kościół katolicki. W wyniku II rozbioru Polski miejscowość została przyłączona do Rosji w składzie powiatu dziśnieńskiego guberni mińskiej (od 1842 roku w guberni wileńskiej). W XIX w. dobra podzielone zostały między Doboszyńskich, Puciatów, Reuttów i Klottów. Część Mirskich pozostawała w ich rękach do 1939 r. W okresie II Rzeczypospolitej Polskiej miejscowość była siedzibą gminy.
Podczas okupacji hitlerowskiej, w lipcu 1941 roku Niemcy utworzyli getto dla żydowskich mieszkańców. Przebywało w nim około 1000 osób. 2 czerwca 1942 roku Niemcy zlikwidowali getto, a Żydów zamordowano w lesie Krukówka. Sprawcami zbrodni byli żołnierze z SD pod dowództwem Heinza Tangermanna. Z getta udało się uciec ogółem ok. 250 osobom[3].
Miasto jest stolicą rejonu miorskiego, do 1954 należało do obwodu połockiego, w latach 1954–1960 do obw. mołodeczańskiego, a od 1960 do obw. witebskiego. W 1972 roku Miory otrzymały prawa miejskie.
Demografia
[edytuj | edytuj kod]Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwały tu 422 osoby, 46 było wyznania rzymskokatolickiego, 5 prawosławnego a 371 mojżeszowego. Jednocześnie 47 mieszkańców zadeklarowało polską, 371 żydowską a 4 inną przynależność narodową. Było tu 70 budynków mieszkalnych[4]. W 1931 w 144 domach zamieszkiwało 730 osób[5].
Religia
[edytuj | edytuj kod]Cerkiew prawosławna
[edytuj | edytuj kod]Miasto jest siedzibą dekanatu miorskiego (w eparchii połockiej i głębockiej) oraz należącej do niego parafii pw. Położenia Ryzy Matki Bożej. Cerkiew parafialną zbudowano w 1991 r.[6]
Kościół rzymskokatolicki
[edytuj | edytuj kod]Parafia
[edytuj | edytuj kod]
W latach 1905–1907 wybudowano nowy kościół Wniebowzięcia NMP z inicjatywy ks. Józefa Borodzicza. Kościół wybudowano z czerwonej cegły w stylu neogotyckim.
Od 1937 roku proboszczem w Miorach był ks. Franciszek Kuksewicz. 22 czerwca 1941 roku po aresztowaniu przez NKWD, został przewieziony do Berezwecza. Pod koniec czerwca 1941 został rozstrzelany za Dźwiną, w czasie ewakuacji więźniów z Berezwecza.
Kościół w Miorach od 1956 roku jest nieprzerwanie czynny.
Herb
[edytuj | edytuj kod]Herb Mior został ustanowiony 20 stycznia 2006 roku rozporządzeniem prezydenta Białorusi nr 36[7].
Urodzeni w Miorach
[edytuj | edytuj kod]- Ambroży (Fiedukowicz) – biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, działający na Litwie[8]
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Jezioro Miorskie i kościół katolicki -
Główny plac miasta -
Dworzec autobusowy -
Cerkiew Położenia Ryzy Matki Bożej
.jpg)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-18)]. (ros.)..
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 75.
- ↑ Geoffrey P. Megargee (red.), Encyclopedia of camps and ghettos, 1933-1945, t. II, part B, s. 1238.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 61.
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 8.
- ↑ Миорское благочиние. eparhia992.by. [dostęp 2021-03-20]. (ros.).
- ↑ Alaksandr Łukaszenka: УКАЗ ПРЕЗИДЕНТА РЕСПУБЛИКИ БЕЛАРУСЬ – 20 января 2006 г. № 36. Narodowy Internetowy Portal Prawny Republiki Białorusi, 2006-01-20. [dostęp 2010-04-05]. (ros.).
- ↑ Амвросий, епископ Тракайский, викарий Виленской епархии (Федукович Артур Степанович) / Персоналии / Патриархия.ru [online], Патриархия.ru [dostęp 2021-03-21] (ros.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Zenobia Alejun, Ziemio moja..., „Civitas Christiana”, Kętrzyn, 2007 (broszura)
- Zenobia Alejun, Żyli na Ziemi Wileńskiej, „Civitas Christiana”, Kętrzyn, 2007 (broszura, s. 50 – ks. Franciszek Kuksewicz)
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- ABC Miory i Ziemia Miorska Portal Edukacyjny (pol.)
- Kresy północno-wschodnie Miory. personal.inet.fi. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-02-02)]. (pol.).
- Miory, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VI: Malczyce – Netreba, Warszawa 1885, s. 484.
