W wyborach odbywających się w 1836 po raz pierwszy na scenie politycznej pojawiła się Partia Wigów[1]. Nie byli oni jednak jeszcze wówczas silną formacją – stanowili koalicję środowisk, które w latach 1828 i 1832 zapewniły zwycięstwo Jacksonowi, jednak niezadowolonych z jego późniejszej polityki[1]. W skład wigów wchodzili m.in. fiskalni konserwatyści (zwolennicy utrzymania Banku Stanów Zjednoczonych)[1], przeciwnicy okólnika o bilonie (rozporządzenie prezydenta, regulujące sprzedaż ziemi państwowej jedynie za kruszec, a nie za walutę)[2], Narodowi Republikanie i antymasoni[3]. Wigowie byli na tyle niezorganizowaną partią, że wystawili w wyborach trzech kandydatów: Williama Henry’ego Harrisona, Daniela Webstera i Hugh White’a, licząc że żaden z kandydatów nie uzyska większości i wyboru dokona Izba Reprezentantów[4]. Odchodzący prezydent Andrew Jackson jeszcze w 1835 roku zarekomendował, aby jego następcą został dotychczasowy wiceprezydentMartin Van Buren[2]. Partia Demokratyczna udzieliła nominacji Van Burenowi, który miał startować z Richardem Johnsonem[2]. Kampania obfitowała we wzajemne obrzucanie się inwektywami – Van Buren był nazywany „pełzającym płazem” i był pomawiany o bycie pozamałżeńskim synem Aarona Burra[2]. Generała Harrisona przedstawiano natomiast jako nieudolnego żołnierza, nazywając go „bohaterem 40 klęsk”[2].
Głosowanie powszechne odbyło się w dniach 4 – 23 listopada 1836 roku i wzięło w nim udział 1,5 mln osób[5]. Van Buren uzyskał poparcie 50,8% wobec 36,6% dla Harrisona[5]. Hugh White uzyskał 9,7%, a Daniel Webster 2,7% poparica[5]. Ponadto, nieco ponad 1000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[5]. Frekwencja wyniosła 57,8%[6]. W głosowaniu Kolegium Elektorów (zatwierdzonym 10 lutego 1837[7]) Van Buren uzyskał 178 głosów, przy wymaganej większości 148 głosów[8]. Harrisom otrzymał 73 głosy, Hugh White 26 głosów, Daniel Webster – 14, a William Mangum – 11[8]. W głosowaniu wiceprezydenckim najwięcej głosów uzyskał Richard Johnson – 147[8]. Dalsze miejsca zajęli Francis Granger(inne języki) (77 głosów), John Tyler (47 głosów) i William Smith (23 głosy)[8]. Ponieważ jednak do większości zabrakło jednego głosu, wyboru musiał dokonać Senat[9]. Johnson uzyskał tam 33 głosy, wobec 17 dla Grangera[8].
Martin Van Buren został zaprzysiężony 4 marca 1837[9].
Martin Van Buren
Richard Johnson
William Smith
William Henry Harrison
Daniel Webster
Hugh White
Francis Granger
William Mangum
John Tyler
