ดับเบิลยูดับเบิลยูอี ยูโรเปียน แชมเปี้ยนชิพ
| WWE European Championship ดับเบิลยูดับเบิลยูอี ยูโรเปียน แชมเปี้ยนชิพ | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| รายละเอียด | |||||||||||||||||||||
| สมาคม | World Wrestling Federation/เอ็นเตอร์เทนเมนต์ | ||||||||||||||||||||
| วันก่อตั้ง | 26 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1997 | ||||||||||||||||||||
| วันยกเลิก | 22 กรกฎาคม ค.ศ. 2002 | ||||||||||||||||||||
| ชื่ออื่น | WWF European Championship | ||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
ดับเบิลยูดับเบิลยูอี ยูโรเปียน แชมเปี้ยนชิพ (อังกฤษ: WWE European Championship) เป็นตำแหน่งแชมป์เดี่ยวของ WWE ในช่วงปลายปี ค.ศ. 1990 และต้นปี ค.ศ. 2000 ก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 26 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1997 ถึง 22 กรกฎาคม ค.ศ. 2002 นักมวยปล้ำหลาย ๆ คนได้ถือแชมป์ยูโรเปียน และแชมป์อินเตอร์คอนติเนนทัล ภายในช่วงเวลาสั้นๆ[1][2] และสามคนที่ถือแชมป์ทั้งสองพร้อมกัน ได้ใช้ชื่อ Eurocontinental Champion[3]
ประวัติ
[แก้]เข็มขัดแชมป์ WWE European Championship เดิมทีได้เป็นที่รู้จักในชื่อ World Wrestling Federation (WWF) European Championship ซึ่งก่อตั้งในปี ค.ศ. 1997 โดยมี เดอะ บริทิชบูลด็อก กลายเป็นแชมป์คนแรกจากการชนะทัวร์นาเมนต์ที่จัดขึ้นในช่วงหลายรายการในประเทศเยอรมนี ซึ่งได้เอาชนะ โอเวน ฮาร์ต ในรอบชิงชนะเลิศ เมื่อได้เข็มขัดที่ชนะมา ชอว์น ไมเคิลส์ ได้กลายเป็นแชมป์แกรนด์สแลมคนแรกของ WWE และเป็นนักมวยปล้ำคนเดียวที่ได้ทั้งแชมป์โลก WWF และแชมป์ยุโรปในเวลาเดียวกัน
ยูโรคอนติเนนทัลแชมเปี้ยนชิพ
[แก้]ในศึกสแมคดาวน์ (10 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2000) Kurt Angle ได้คว้าแชมป์ยูโรเปียน จากการเอาชนะ Val Venis ในศึกโนเวย์เอาท์ (2000) 17 วันต่อมา Kurt Angle เอาชนะ Chris Jericho ในการชิงแชมป์อินเตอร์คอนติเนนทัล และกลายเป็นชายคนที่สามที่จะถือเข็มขัดแชมป์อินเตอร์คอนติเนนทัล และแชมป์ยูโรเปียนทั้งสองไว้
การรวมแชมป์
[แก้]WWE European Championship ในขณะที่มันเป็นที่รู้จักกัน ต่อมาได้ถูกรวมแชมป์เข้ากับ WWE Intercontinental Championship ในแมทช์การปล้ำไต่บันไดในวันที่ 22 กรกฎาคม ค.ศ. 2002 ในขณะในแชมป์อินเตอร์คอนติเนนทัล ร็อบ แวน แดม ได้เอาชนะคว้าแชมป์แชมป์ยูโรเปียนมาจาก เจฟฟ์ ฮาร์ดี[4]
สถิติการครอง
[แก้]| Rank | Champion | No. of reigns | Combined days |
|---|---|---|---|
| 1 | The British Bulldog | 2 | 253 |
| 2 | William Regal | 4 | 179 |
| 3 | Triple H | 2 | 160 |
| 4 | D'Lo Brown | 4 | 140 |
| 5 | Eddie Guerrero | 2 | 134 |
| X-Pac | 2 | 134 | |
| 7 | Matt Hardy | 1 | 125 |
| 8 | Christian | 1 | 91 |
| 9 | Shawn Michaels | 1 | 82 |
| 10 | Test | 1 | 69 |
| 11 | Val Venis | 1 | 58 |
| 12 | The Hurricane | 1 | 56 |
| 13 | Owen Hart | 1 | 55 |
| 14 | Kurt Angle | 1 | 54 |
| 15 | Diamond Dallas Page | 1 | 49 |
| 16 | Al Snow | 1 | 48 |
| 17 | Shane McMahon | 1 | 43 |
| 18 | Perry Saturn | 1 | 37 |
| 19 | Mideon | 1 | 34 |
| Mark Henry | 1 | 34 | |
| 21 | Spike Dudley | 1 | 28 |
| 22 | Jeff Hardy | 1 | 14 |
| 23 | Bradshaw | 1 | 8 |
| 24 | Crash Holly | 1 | 2 |
| 25 | Jeff Jarrett | 1 | 1 |
| Chris Jericho | 1 | 1 | |
| 27 | Rob Van Dam | 1 | <1 |
อ้างอิง
[แก้]- ↑ "WWE European Champion official history". World Wrestling Entertainment. สืบค้นเมื่อ 2008-09-12.
- ↑ WWE.com: "History of the Intercontinental Championship"
- ↑ "This Day In History: Foley'S (First) Retirement, Angle Becomes 'Eurocontinental' Champion, Hornswoggle Gets His Name And More". PWInsider.com. 2009-02-27. สืบค้นเมื่อ 2012-08-13.
- ↑ "Jeff Hardy's Europen Championship reign". World Wrestling Entertainment. คลังข้อมูลเก่าเก็บจากแหล่งเดิมเมื่อ 2008-07-24. สืบค้นเมื่อ 2008-09-21.