II. Pakorus
| II. Pakorus Partça: 𐭐𐭊𐭅𐭓 | |
|---|---|
| Kralların kralı | |
,_Seleucia_mint.jpg) | |
| Part Kralı | |
| Hüküm süresi | 78 – 110 |
| Önce gelen | I. Vologases (önce gelen) II. Vologases (rakip kral) III. Erdevân (rakip kral) |
| Sonra gelen | III. Vologases (sonra gelen) I. Osroes (rakip kral) |
| Doğum | y. 61/2 |
| Ölüm | 110 |
| Çocuk(lar)ı | III. Vologases Axidares Parthamasiris Meredates |
| Hanedan | Arşaklılar |
| Babası | I. Vologases |
| Dini | Zerdüştçülük |
II. Pakorus, (Partça: 𐭐𐭊𐭅𐭓) 78'den 110'a kadar Part İmparatorluğu'nun Kralların kralıdır. I. Vologases'in (h. 51-78) oğlu ve halefidir.
Babasının saltanatının ikinci yarısında Pakorus, Part İmparatorluğunu onunla birlikte yönetti. I. Vologases'in 78 yılındaki ölümünden sonra Pakorus tek hükümdar oldu, ancak kısa sürede kardeşi II. Vologases'in 80'deki yenilgisine kadar süren bir isyanla karşılandı. 79/80'de Pakorus'un hükümdarlığı, 81'de mağlup ettiği başka bir Part prensi III. Erdevân tarafından sürdürülüyordu. Üçüncü bir Part yarışmacısı, I. Osroes, 109'da ortaya çıktı. Ertesi yıl Pakorus'un yerine, babasının I. Osroes ile Part tacı üzerindeki mücadelesini sürdüren oğlu III. Vologases geçti.
Babası gibi Pakorus da önde gelen eski Part kralı II. Erdevân'ın (h. 12-38/41), yeni bir ticaret sistemi kurarak Part İmparatorluğu'nun ekonomik kaynaklarının arttırılmasını ve Han Çin'i gibi diğer güçlerle ilişkilerin güçlendirilmesini içeriyordu. Ayrıca Harezm, Baktriya ve Hindukuş'un doğu topraklarında da Partların ilgisi artmaya devam etti. Partların etkisi, bu bölgelerdeki çok sayıda siyasi varlığın paralarında onların yönlerinin varlığıyla kanıtlanmaktadır.
Pakorus döneminde, Part sikkelerinin arka yüzündeki Yunan tanrıçası Tike imgesinin kullanımı, özellikle Ekbatan'da basılan madeni parada, oturan yaylı kral görüntüsünden daha düzenli hale geldi. Tike ya İran tanrıçaları Anahita'nın ya da Ashi'nin bir temsiliydi.
İsim
[değiştir | kaynağı değiştir]Latince: Pacorus adı Yunanca Pakoros kelimesinin Latince şeklidir (Grekçe: Πακώρος), kendisi de Orta İran Pakur'unun bir çeşididir ve Eski İran bag-puhr'undan ("bir tanrının oğlu") türetilmiştir.[1][2] Ermenice ve Gürcüce harf çevirisi Bakur'dur (sırasıyla; Բւָ֯ւր, ბაკური).[1]
II. Pakorus'un adı, Seleukia'daki ünlü Herakles bronz heykelinin üzerindeki iki dilli yazıtta Koini Grekçesi Pakhorou ( Grekçe: Παχόρου, genitive) ve Partça pkwr (Partça: 𐭐𐭊𐭅𐭓</link> 'Pakur') olarak kayıtlıdır.[3][4]
Arka plan
[değiştir | kaynağı değiştir]Pakorus, Part kralı I. Vologases'in (h. 51-78) en geç oğullarından biridir, y. 61/2 yılında doğmuştur.[5] I. Vologases döneminde imparatorluk yeniden canlanma yaşadı.[6] Hükümdarlığının son yıllarında Pakorus onunla birlikte hüküm sürdü.[7] I. Vologases'in 78 yılında ölümünden sonra Pakorus imparatorluğun tek hükümdarı oldu.[7][8]
Hükümdarlığı
[değiştir | kaynağı değiştir]Pakorus kısa bir sonra kardeşi II. Vologases'in 80'deki yenilgisine kadar süren bir isyanla karşılaştı.[9][10] 79/80'de Pakorus'un hükümdarlığı, Babil dışında imparatorlukta çok az desteğe sahip gibi görünen başka bir Part prensi III. Erdevân tarafından sürdürülüyordu.[11] III. Erdevân'ın en dikkate değer eylemi, Terentius Maximus adlı bir Pseudo-Nero'ya sığınmaktı.[12][11] III. Erdevân başlangıçta, sahtekarın gerçek kimliğini bulana kadar Terentius Maximus'a Roma'yı ele geçirmesi için askeri yardım sağlamayı kabul etti.[12] III. Erdevân'ın madeni paraları 81'den sonra kayboluyor, bu da Pakorus'un bu yıl onu mağlup ettiğini gösteriyor.[11]
Babası gibi Pakorus da II. Erdevân'ın (h. 12-38/41), Doğu Asya, Hindistan ve Akdeniz kıyılarını kapsayan uzun ve yapılandırılmış bir ticaret yolu kurmaya çalıştı.[8] Planlanan bu uzun ticaret yolu, Part İmparatorluğu'nun ekonomisini büyük ölçüde iyileştirecekti.[8] Bunu başarmak için Pakorus, uzun mesafeli ticaret kurabildiği diğer güçlerle, özellikle de Han Çin'iyle ilişkilerini güçlendirdi.[13] 97 yılında Batı Bölgeleri Himayesi genel valisi Çinli general Ban Chao, elçisi Gan Ying'i Roma İmparatorluğu'na ulaşması için diplomatik bir göreve gönderdi. Gan, Roma'ya doğru yola çıkmadan önce Hecatompylos'taki Pakorus'un sarayını ziyaret etti.[14] Basra Körfezi'ne kadar batıya seyahat etti; burada Part yetkilileri onu, Arap Yarımadası çevresinde zorlu bir deniz yolculuğunun Roma'ya ulaşmanın tek yolu olduğuna ikna etti.[15][16] Bundan cesareti kırılan Gan Ying, Han sarayına geri döndü ve Han İmparatoru He'yi (h. 88-105), Partlı ev sahiplerinin sözlü anlatımlarına dayanan Roma İmparatorluğu hakkında ayrıntılı bir rapor verdi.[17] Modern tarihçi William Watson, özellikle Ban Chao'nun Doğu Orta Asya'da Hiung-nu'ya karşı kazandığı askeri zaferlerden sonra, Han İmparatorluğu'nun Roma ile diplomatik ilişkiler kurma yönündeki başarısız çabaları karşısında Partların rahatlayacaklarını tahmin eder.[14]
Ayrıca Harezm, Baktriya ve Hindukuş'un doğu topraklarında da Partların ilgisi artmaya devam etti.[18] Part İmparatorluğu'nun etkisi, bu bölgelerdeki çok sayıda siyasi varlığın sikkelerinde Part yönlerinin varlığıyla kanıtlanmaktadır.[18] Pakorus, hükümdarlığının son yıllarında oğlu III. Vologases ile birlikte hüküm sürdü.[7] 109'da I. Osroes adında üçüncü bir Partlı yarışmacı ortaya çıktı.[19] 110 yılında Pakorus, Arşak vasal krallığı Osroene'yi VII. Abgar'a sattı.[20] Pakorus aynı yıl öldü ve yerine babasının I. Osroes ile Arşak tacı üzerindeki mücadelesini sürdüren III. Vologases geçti. [7]
Madeni para
[değiştir | kaynağı değiştir]
Sikkelerinin ön yüzünde Pakorus sadece bir diadem takıyor olarak tasvir edilmiştir.[21] İlk başta, paralarında sakalsız görünüyordu; bu, Part sikkelerinde gençliğini, on altı veya on yedi yaşlarında tahta çıktığını gösteren nadir bir özellikti.[22] 82/3'ten itibaren sakallı olarak tasvir edilmiştir.[23] 93-96 yılları arasında Pakorus, babasının tiara ile tasvir edilmiştir.[21] Modern tarihçi Marek Jan Olbrycht, saltanatının son dönemindeki taç takmanın, imparatorluğunun o dönemdeki gücünü ve statüsünü yansıttığını tahmin etmektedir.[21]
Sikkelerinin arka yüzünde Yunan tanrıçası Tike'nin kendisini kral olarak görevlendirmesi resmedilmiştir.[24] Pakorus döneminde, Part sikkelerinin arka yüzünde Tike imgesinin kullanımı, özellikle Ekbatan'da basılan madeni parada, oturan yaylı kraldan daha düzenli hale geldi.[24] Bu, oğlu ve halefi III. Vologases'in hükümdarlığına kadar sürdü.[24] Part döneminde İranlılar, ilahi figürlerini tasvir etmek için Helenistik ikonografiyi kullandılar,[25][26] bu nedenle, tören sahnesi, İran tanrıçalarından Anahita veya Ashi'yi temsil eden Tike ile Avesta khvarenah, yani kralların görkemi ile ilişkilendirilebilir.[27]
-
78/79'da basılmış, diadem takan genç, sakalsız II. Pakorus'un parası -
92/93'te basılmış, diademli ve sakallı II. Pakorus Sikkesi -
Tiara takmış ve sakallı II. Pakorus Sikkesi, 93 yılında basılmıştır.
Soyu
[değiştir | kaynağı değiştir]Pakorus'un III. Vologases'un yanı sıra üç oğlu daha vardı: arka arkaya Ermenistan kralları olarak görev yapan Axidares ve Parthamasiris[28] ve 2. yüzyılın ortalarında Harakini kralı olarak görev yapan Meredates.[29]
Kaynakça
[değiştir | kaynağı değiştir]- Özel
- ^ a b Rapp 2014, s. 334.
- ^ Marciak 2017, s. 224.
- ^ Potter 1991, ss. 279, 281 (see also note 9).
- ^ Gregoratti 2013, ss. 280–282.
- ^ Gregoratti 2017, s. 132; Hollis 1994, ss. 206–208 Pakorus'un, çağdaşı Romalı şair Statius'un puer olarak tanımladığı, on altı veya on yedi yaşlarında, yeni tahta çıkmış Part kralıyla aynı kişi olduğunu varsaymıştır.
- ^ Olbrycht 2016b, s. 24.
- ^ a b c d Dąbrowa 2012, s. 176.
- ^ a b c Gregoratti 2017, s. 131.
- ^ Dąbrowa 2012, s. 391.
- ^ Chaumont & Schippmann 1988, ss. 574–580.
- ^ a b c Schippmann 1986, ss. 647–650.
- ^ a b Kia 2016, s. 179.
- ^ Gregoratti 2017, ss. 131–132.
- ^ a b Watson 1983, ss. 543–544
- ^ Watson 1983, ss. 543–544.
- ^ de Crespigny 2007, ss. 239–240.
- ^ Morton & Lewis 2005, s. 59.
- ^ a b Dąbrowa 2012, s. 175.
- ^ Dąbrowa 2012, ss. 176, 391.
- ^ Sellwood 1983, ss. 456–459.
- ^ a b c Olbrycht 1997, s. 50.
- ^ Hollis 1994, ss. 206–207.
- ^ Hollis 1994, s. 208.
- ^ a b c Rezakhani 2013, s. 770.
- ^ Curtis 2012, ss. 76–77.
- ^ Boyce 1984, s. 82.
- ^ Curtis 2012, s. 71; Olbrycht 2016a, s. 99; Curtis 2016, s. 183
- ^ Chaumont 1986, ss. 418–438.
- ^ Olbrycht 1997, s. 51.
- Genel
- Boyce, Mary (1984). Zoroastrians: Their Religious Beliefs and Practices
. Psychology Press. ss. 1-252. ISBN 9780415239028. 
- Chaumont, M. L. (1986). "Armenia and Iran ii. The pre-Islamic period". Encyclopaedia Iranica, Vol. II, Fasc. 4. ss. 418-438.
- Chaumont, M. L.; Schippmann, K. (1988). "Balāš". Encyclopaedia Iranica, Vol. III, Fasc. 6. ss. 574-580.
- Curtis, Vesta Sarkhosh (2012). "Parthian coins: Kingship and Divine Glory". The Parthian Empire and its Religions. Computus Druck Satz & Verlag. ss. 67-83. ISBN 9783940598134.
- Curtis, Vesta Sarkhosh (2016). "Ancient Iranian Motifs and Zoroastrian Iconography". Williams, Markus; Stewart, Sarah; Hintze, Almut (Ed.). The Zoroastrian Flame Exploring Religion, History and Tradition. I.B. Tauris. ss. 179-203. ISBN 9780857728159.
- Dąbrowa, Edward (2012). "The Arsacid Empire". Daryaee, Touraj (Ed.). The Oxford Handbook of Iranian History. Oxford University Press. ss. 1-432. ISBN 978-0-19-987575-7. 1 Ocak 2019 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 3 Ocak 2019.
- de Crespigny, Rafe (2007), A Biographical Dictionary of Later Han to the Three Kingdoms (23–220 AD), Leiden: Koninklijke Brill, ISBN 978-90-04-15605-0
- Gregoratti, Leonardo (2013). "Epigraphy of Later Parthia". ss. 276-284.
- Gregoratti, Leonardo (2017). "The Arsacid Empire". Daryaee, Touraj (Ed.). King of the Seven Climes: A History of the Ancient Iranian World (3000 BCE - 651 CE). UCI Jordan Center for Persian Studies. ss. 1-236. ISBN 9780692864401.
- Hollis, A. S. (1994). "Statius' Young Parthian King ('Thebaid' 8.286-93)". Greece & Rome. 41 (2). Cambridge University Press. ss. 205-212. doi:10.1017/S001738350002341X. JSTOR 643014. (kayıt gerekli)
- Kia, Mehrdad (2016). The Persian Empire: A Historical Encyclopedia. ABC-CLIO. ISBN 978-1610693912. (2 volumes)
- Marciak, Michał (2017). Sophene, Gordyene, and Adiabene: Three Regna Minora of Northern Mesopotamia Between East and West. BRILL. ISBN 9789004350724.
- Morton, William S.; Lewis, Charlton M. (2005), China: Its History and Culture, New York: McGraw-Hill, ISBN 978-0-07-141279-7
- Olbrycht, Marek Jan (1997). "Parthian King's tiara - Numismatic evidence and some aspects of Arsacid political ideology". Cilt 2. ss. 27-61.
- Olbrycht, Marek Jan (2016a). "The Sacral Kingship of the early Arsacids I. Fire Cult and Kingly Glory". ss. 91-106.
- Olbrycht, Marek Jan (2016b). "Dynastic Connections in the Arsacid Empire and the Origins of the House of Sāsān". Curtis, Vesta Sarkhosh; Pendleton, Elizabeth J.; Alram, Michael; Daryaee, Touraj (Ed.). The Parthian and Early Sasanian Empires: Adaptation and Expansion. Oxbow Books. ISBN 9781785702082.
- Potter, D. S. (1991). "The Inscriptions on the Bronze Herakles from Mesene: Vologeses IV's War with Rome and the Date of Tacitus' "Annales"". Zeitschrift für Papyrologie und Epigraphik. Cilt 88. ss. 277-290. JSTOR 20187558. (kayıt gerekli)
- Rapp, Stephen H. (2014). The Sasanian World through Georgian Eyes: Caucasia and the Iranian Commonwealth in Late Antique Georgian Literature. Ashgate Publishing, Ltd. ISBN 978-1472425522.
- Rezakhani, Khodadad (2013). "Arsacid, Elymaean, and Persid Coinage". Potts, Daniel T. (Ed.). The Oxford Handbook of Ancient Iran. Oxford University Press. ISBN 978-0199733309.
- Schippmann, K. (1986). "Artabanus (Arsacid kings)". Encyclopaedia Iranica, Vol. II, Fasc. 6. ss. 647-650.
- Sellwood, D. (1983). "Adiabene". Encyclopaedia Iranica, Vol. I, Fasc. 5. ss. 456-459.
- Watson, William (1983). "Iran and China". Yarshater, Ehsan (Ed.). The Cambridge History of Iran, Volume 3(1): The Seleucid, Parthian and Sasanian Periods (İngilizce). Cambridge: Cambridge University Press. ss. 537-558. ISBN 0-521-20092-X.
Konuyla ilgili yayınlar
[değiştir | kaynağı değiştir]- Curtis, Vesta Sarkhosh (2007). "Religious iconography on ancient Iranian coins". Journal of Late Antiquity. Londra. ss. 413-434.
- Dąbrowa, Edward (2007). "The Parthian Kingship". ss. 123-134.
- Olbrycht, Marek Jan (2013). "Vologases I and Pakoros II in Parthia". Cilt 7. ss. 280-286.
- Rose, Jenny (2004). "Investiture". Encyclopaedia Iranica, Vol. XIII, Fasc. 2. ss. 180-188.
- Wang, Tao (2007). "Parthia in China: a Re-examination of the Historical Records". Curtis, Vesta Sarkhosh and Sarah Stewart (Ed.). The Age of the Parthians: The Ideas of Iran. 2. London & New York: I.B. Tauris & Co Ltd., in association with the London Middle East Institute at SOAS and the British Museum. ss. 87-104. ISBN 978-1-84511-406-0.
- Wood, Frances (2002). The Silk Road: Two Thousand Years in the Heart of Asia. Berkeley and Los Angeles: University of California Press. ISBN 978-0-520-24340-8.
- Yü, Ying-shih (1986). "Han Foreign Relations". Twitchett, Denis and Michael Loewe (Ed.). Cambridge History of China: the Ch'in and Han Empires, 221 B.C. – A.D. 220. 1. Cambridge: Cambridge University Press. ss. 377-462. ISBN 978-0-521-24327-8.