Anatole France

Anatole France

Biografía
Nacemento	(fr) Jacques François-Anatole Thibault 16 de abril de 1844 París, Francia
Morte	12 de outubro de 1924 (80 anos) Q22994052
Lugar de sepultura	Neuilly-sur-Seine Old Communal Cemetery (en)
Presidente PEN Club français (en)
1921 – 1924 – Paul Valéry →
Cadeira 38 da Academia Francesa (pt)
23 de xaneiro de 1896 – 12 de outubro de 1924 ← Ferdinand de Lesseps – Paul Valéry →
Datos persoais
Educación	Collège Stanislas (París)
Actividade
Lugar de traballo	París
Ocupación	escritor, escritor de ciencia ficción, prosista, biógrafo, crítico literario, novelista, bibliotecario, poeta, crítico
Período de actividade	1865 - 1924
Membro de	Academia Francesa (1896–) Liga dos dereitos humanos PEN Club français (en)
Movemento	Pensamento libre
Pseudónimo literario	Anatole France Anatolis Fransas
Obra
Obras destacables Os deuses estão sedentos (pt) (1890) Thaïs (en)
Familia
Cónxuxe	Valérie Guérin de Sauville Emma Laprévotte
Parella	Léontine Lippmann
Fillos	Suzanne Thibault  () Valérie Guérin de Sauville
Premios
(1921)  Premio Nobel de Literatura (16 de xullo de 1895)  Oficial da Lexión de Honra (1889)  Vitet Prize (en) (31 de decembro de 1884)  Cabaleiro da Lexión de Honra (1882)  Premio Montyon  Q3114795 , premiado polo traballo Os deuses estão sedentos (pt)
Sinatura
Descrito pola fonte	Nordisk familjebok Enciclopedia Xudía de Brockhaus e Efron Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron

Debuxo de T.A. Steinlein.

Anatole François Thibault, que adoptou o sobrenome Anatole France, nado o 16 de abril de 1844 en París e finado o 12 de outubro de 1924 en Saint-Cyr-sur-Loire, foi un escritor francés. Anatole France é pai do tamén escritor Noël France.

De ton escéptico, as súas publicacións obtiveron grande éxito. O seu primeiro grande éxito foi Le Crime de Sylvestre Bonnard (1881), premiado pola Academia francesa. Outras obras son: Thaïs (1890), Le Lys rouge (1894), Le Puits de Sainte Claire (1895), Les dieux ont soif (1912), La Révolte des anges (1914) etc.

Biografía

De seu pai herdou o interese pola Revolución francesa. A familia era propietaria dunha librería que vendía tanto libros como panfletos e outros materiais editados durante a Revolución. Dese mundo, Anatole sacou parte das súas ideas e primeiras lecturas.

Segundo Fulgrosse, durante a guerra franco-prusiana (1870-1871), Anatole France participou na defensa de París como garda nacional, integrado na 1ª Compañía do 20º Batallón da Garda Nacional do Sena (compañías de guerra), na reserva no reduto de Faisanderie (Joinville-le-Pont) mentres se libraba a batalla de Champigny. Foi declarado impropio para servizo por ser de fraca constitución e pasou a ser civil en xaneiro de 1871. Foxe de París no inicio da insurrección da Comuna de París.

Foi primeiro bibliotecario no Senado, e foi elixido para a Academia francesa en 1896. En 1921 conseguiu o Premio Nobel de Literatura polo conxunto da súa obra.

Anatole France apoiou a Émile Zola no caso Dreyfus; ao día seguinte da publicación do J'accuse, asinou a petición que pedía a revisión do proceso. Devolveu a súa Lexión de Honra cando lle foi retirada a Zola. Participou na fundación da Liga dos Dereitos do Home.

Tamén se comprometeu nas causas da separación da Igrexa e o Estado, dos dereitos sindicais, contra os presidios militares...

Foi colaborador do diario l'Humanité, e tomou partido en 1919 contra o Tratado de Versailles (Contra unha paz inxusta, que publicou l'Humanité o 22 de xullo de 1919). Presentouse a deputado nas eleccións lexislativas de 1914. Próximo á SFIO (Sección Francesa da Internacional Obreira, futuro Partido Socialista Francés), estivo cerca do Partido Comunista Francés, aínda que máis adiante volveuse crítico contra.

Tras o 24 de maio de 1924, no seu octoxésimo aniversario, ao día seguinte da vitoria da esquerda, asistiu a unha manifestación pública de celebración no Trocadero.