Naar inhoud springen

Eurovisiesongfestival 2020

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Eurovisiesongfestival 2020
Open Up
Rotterdam Ahoy, de geplande gastlocatie
Rotterdam Ahoy, de geplande gastlocatie
Gastland Vlag van Nederland Nederland
Locatie Rotterdam Ahoy, Rotterdam[1]
Omroep AVROTROS i.s.m. NPO en NOS[2]
Halve finale 1 12 mei (vervallen)
Halve finale 2 14 mei (vervallen)
Finale 16 mei (vervallen)
Presentatoren
Andere gegevens
Stemgegevens Elk land verdeelt twee sets van 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 10 en 12 punten; één via televoting en één via een vakjury.
Aantal landen 41 (26 in finale)
Terugkerend
Terugtrekkend
Openingsact
Halve finale 2 Redo
Finale Vlaggenparade met muziek van Pieter Gabriel
Intervalact
Finale Afrojack
Glennis Grace
Non ho l'età gezongen door Gigliola Cinquetti
De troubadour gezongen door Lenny Kuhr
Ding-a-dong gezongen door Getty Kaspers
J'aime la vie gezongen door Sandra Kim
Rock 'n' roll kids gezongen door Paul Harrington & Charlie McGettigan
Fairytale gezongen door Alexander Rybak
Arcade gezongen door Duncan Laurence
Chronologie
◄ 2019 – 2021 ►

Het Eurovisiesongfestival 2020 was de geplande 65ste editie van het Eurovisiesongfestival. De jaarlijkse liedjeswedstrijd werd op 18 maart 2020 afgelast vanwege de coronapandemie. Nederland was aangewezen als gastland, nadat Duncan Laurence de voorgaande editie won met Arcade. Het evenement had moeten plaatsvinden op 12, 14 en 16 mei 2020 in Rotterdam.

Steden die interesse toonden, maar geen bidbook indienden (grijs); steden die een bidbook indienden, maar afvielen (blauw); uiteindelijke gaststad (rood).

Negen steden meldden zich begin juni bij de organisatie om het Eurovisiesongfestival te organiseren.[3] Geïnteresseerde steden kregen tot 10 juli 2019 om een bidbook in te dienen. Op 16 juli liet de NPO weten dat alleen Rotterdam en Maastricht over waren als mogelijke gaststad. Op 30 augustus 2019 werd door middel van een lineair uitgezonden televisiespotje bekendgemaakt dat het Eurovisiesongfestival in 2020 zou gaan plaatsvinden in Rotterdam Ahoy. Het gratis toegankelijke Eurovision Village, waar artiesten zouden gaan optreden en de uitzendingen zouden kunnen gaan worden bijgewoond op groot scherm, zou georganiseerd worden op de Binnenrotte.[4]

Stad Locatie Capaciteit Opmerkingen
Steden die een bidbook indienden en afvielen
Maastricht[5] MECC Maastricht 12.800 Maastricht werd gesteund door de provincie Limburg en nam een optie op de reservering van 3000 bedden.[6] In het bidbook gaf Maastricht aan dat het MECC ruimte biedt aan 10.300 zitplaatsen en 2500 staanplaatsen.[7] De maximale hoogte van het plafond van het MECC is 17,82 meter, waarvan ongeveer 16 meter vrije ruimte, terwijl de EBU achttien meter als minimum eiste.[8] Volgens burgemeester Penn-te Strake had ze de toezegging dat het tekort van twaalf centimeter geen problemen opleverde voor de kandidatuur van de stad.
Arnhem[9] GelreDome 28.000 Op 3 juli 2019 schaarde de Arnhemse gemeenteraad zich achter de kandidatuur van Arnhem.[10] De beschikbaarheid van het GelreDome werd afhankelijk van een tijdelijke relocatie van de thuiswedstrijden van Vitesse.[11]
's-Hertogenbosch[12] Brabanthallen 40.000[13] In samenwerking met meerdere Brabantse steden.[14] Op 2 juli 2019 stemde de Bossche gemeenteraad voor het indienen van een bidbook.[15] Het besluit werd in een besloten raadsvergadering genomen en de afspraak was dat Den Bosch pas later zijn kandidatuur publiek zou maken. De beslissing lekte echter vroegtijdig uit. Burgemeester Jack Mikkers van die stad deed daarop aangifte bij de politie om het lek te achterhalen.
Utrecht[16] Tent op parkeerplaats Jaarbeurs 10.000 Op 9 juli 2019 bevestigde de gemeente Utrecht haar kandidatuur. De gewenste locatie, de Jaarbeurs, bleek niet hoog genoeg. Daarom werd parkeerplaats P3 bij de Jaarbeurs voorgedragen, waar een achttien meter hoge tent moest komen die plaats zou bieden aan 10.000 bezoekers. De gemeente wilde "het meest duurzame, sociale en innovatieve festival ooit" organiseren, maar gaf tevens aan financieel niet te willen bijdragen.[17]
Steden die interesse toonden, maar geen bidbook indienden
Amsterdam[18] RAI Amsterdam 12.900 Amsterdam trok zich op 4 juli 2019 terug nadat zowel de Ziggo Dome, de RAI en de Johan Cruijff ArenA niet beschikbaar waren. Bovendien werd de AFAS Live te klein bevonden.[19]
Ziggo Dome 17.000
Breda[20] Breepark 13.200 Op 1 juli 2019 trok Breda zich terug wegens financiële redenen.[21]
Den Haag[3] World Forum 5.000 Op 27 juni 2019 trok Den Haag zich terug nadat het World Forum te klein bleek. Het festival organiseren in het Cars Jeans Stadion of op het Malieveld bleek qua tijd en kosten niet mogelijk.[22] De stad gaf vervolgens aan de kandidatuur van Rotterdam te steunen,[23] doch wenste financieel niet bij te dragen.
Leeuwarden[24] WTC Leeuwarden 30.000 Leeuwarden stelde zich samen met de provincie Friesland kandidaat, die ook een eventuele uitvalsbasis in het in Heerenveen gelegen Thialf zag. Op 18 juni 2019 trok Leeuwarden zich terug, aangezien het plafond van het WTC Leeuwarden te laag was en er geen mogelijkheid was om het tijdig te verhogen.[25][26] Thialf stelde zich niet kandidaat.

Eric van Tijn werd verantwoordelijk gesteld voor de compositie van de muziek bij de drie liveshows. Gerald van Windt en Natasja Lammers kregen de leiding over de choreografie. Gerben Bakker werd Head of Show en Twan van Nieuwenhuijzen Head of Contest. De regie van de liveshows werd in handen gesteld van Marnix Kaart en Marc Pos.[27] De supervisor vanuit de EBU was wederom Jon Ola Sand, maar de editie in Rotterdam was na tien jaar zijn laatste songfestival.[28]

De uitzendingen van het songfestival werden begroot op € 26,5 miljoen. Voor de financiële dekking werd uitgegaan van bijdragen van programma-gebonden inkomsten van de European Broadcasting Union (EBU), sponsorgelden en ticketinkomsten van € 9,6 miljoen, eigen middelen van de NPO van € 2,5 miljoen en eigen middelen van de AVROTROS van € 2 miljoen.[29] Daarnaast dacht Rotterdam nog eens € 15,5 miljoen aan het festivalgebeuren kwijt te zijn. De provincie Zuid-Holland droeg daarvan € 1 miljoen bij. De resterende gelden werden door Rotterdam opgehoest.[30][31] Daags na de overwinning van Duncan Laurence liet premier Mark Rutte weten dat de publieke omroep van de landelijke overheid wat hem betreft geen geld zou krijgen voor het organiseren van het songfestival.[32] Op 4 december 2019 zegde minister Arie Slob (Media) toch een bedrag van € 12,4 miljoen toe, afkomstig uit de reclame-inkomsten van de Ster.[33]

De gemeente Rotterdam gaf tot aan de afgelasting op 18 maart een bedrag van 8,1 miljoen euro uit, waarvan 6,7 miljoen euro niet door de verzekering gedekt werd.[34]

Net zoals in voorgaande jaren zouden er twee halve finales en één finale zijn. Uit elke halve finale kwalificeren tien landen zich voor de finale. Volgens traditie vinden de halve finales plaats op de dinsdag en donderdag vooraf aan de finale die traditioneel op een zaterdag wordt gehouden. Voor de halve finales werden voor deze editie de data 12 en 14 mei uitgekozen en 16 mei voor de finale. De zogenoemde "Big Five", bestaande uit Duitsland, Frankrijk, Italië, Spanje en het Verenigd Koninkrijk, en gastland Nederland waren rechtstreeks geplaatst voor de finale.

De slogan, "Open Up", werd bekendgemaakt op 24 oktober 2019 in het tv-programma De Wereld Draait Door.[35] Hoofdproducent Sietse Bakker omschreef de keuze als volgt: "We hebben gezocht naar een thema dat vertelt waar Nederland voor staat: een land met een open blik naar de wereld, waar we onze mening, met respect voor elkaar, niet onder stoelen of banken steken. (…) Met deze slogan nodigen we mensen uit zich open te stellen voor de ander, voor meningen, elkaars verhalen en natuurlijk voor elkaars muziek." Daarnaast is het volgens Bakker de bedoeling dat iedereen deze slogan zelf aanvult.[36]

Presentatoren

[bewerken | brontekst bewerken]
Chantal Janzen, Jan Smit en Edsilia Rombley, de geplande presentatoren van het songfestival.

Actrice en presentatrice Chantal Janzen, zanger en presentator Jan Smit en zangeres Edsilia Rombley zouden de show presenteren.[37] Laatstgenoemde kwam voor Nederland uit op het Eurovisiesongfestival in 1998 en 2007.[n 1] Beauty-vlogger Nikkie de Jager werd aangewezen als presentatrice van de online content. Zo zou ze online verslag doen, nam ze een YouTube-serie op met de artiesten en zou ze in de live-shows te zien zijn.[38] Roos Moggré en Andrew Makkinga waren aangetrokken om de persconferenties te leiden.[39]

Openings- en intervalacts

[bewerken | brontekst bewerken]

Voor de finale werd een symfonieorkest met jonge muzikanten gecontracteerd. De 15-jarige Nederlandse dj Pieter Gabriel werd gevraagd om voor de vlaggenparade de muziek te creëren.[40] Vooraf aan de stemronde van de finale werden een aantal oud-deelnemers van het Eurovisiesongfestival gevraagd om een medley te zingen op verschillende locaties in Rotterdam. De Italiaanse winnaar van het Eurovisiesongfestival in 1964, Gigliola Cinquetti, zou haar Non ho l'età ten gehore brengen. De Noorse zanger Alexander Rybak (2009) zou op zijn viool spelen en Fairytale. zingen. Daarnaast zouden ook Paul Harrington & Charlie McGettigan (Ierland, 1994) optreden met Rock 'n' roll kids en de Belgische zangeres Sandra Kim (1986) met J'aime la vie. Ook diverse Nederlandse oud-winnaars waren gecontracteerd, namelijk Lenny Kuhr (1969) met De troubadour, Getty Kaspers van Teach-In (1975) met Dinge-dong en ook Duncan Laurence met zijn Arcade.[41]

De intervalact tijdens de finaleshow zou worden verzorgd door de Nederlandse dj Afrojack. Hij zou optreden met een 65-koppig live orkest - en zangeres Glennis Grace[n 2] - en zouden een cross-over van muziekstijlen ten gehore brengen. Daarnaast zou de act bestaan uit een gospelkoor van 25 personen en een veertigtal dansers.[42]

Loting halve finales

[bewerken | brontekst bewerken]

Op 25 januari 2020 werd de indeling van de potten bekendgemaakt als basis voor de loting voor de halve finales.[43] De loting zelf vond plaats op 28 januari in het stadhuis van Rotterdam en werd uitgevoerd door Chantal Janzen en Jan Smit. Landen die in het verleden vaak op elkaar stemden werden in dezelfde pot geplaatst. Anders dan in de meeste voorgaande jaren waren er dit jaar slechts vijf potten. Uit elke pot gingen drie of vier landen naar de eerste halve finale op 12 mei en de rest naar de tweede halve finale op 14 mei. Ook werd bepaald in welke helft van de halve finale elk land zou optreden en in welke halve finale elk van de zes rechtstreeks gekwalificeerde landen ging stemmen. De definitieve startvolgorde van de drie shows werd niet geloot, maar aan de producent overgelaten.

Pot 1 Pot 2 Pot 3 Pot 4 Pot 5
 Deelnemende landen.
 Landen die in het verleden deelnamen, maar in 2020 afwezig zouden zijn.

Eerste halve finale

[bewerken | brontekst bewerken]

Duitsland, Italië en Nederland zouden meestemmen.

Land Artiest Lied Taal
Eerste helft
Vlag van Australië Australië Montaigne Don't break me Engels
Vlag van Ierland Ierland Lesley Roy Story of my life Engels
Vlag van Litouwen Litouwen The Roop On fire Engels
Vlag van Noord-Macedonië Noord-Macedonië Vasil YOU Engels
Vlag van Rusland Rusland Little Big Uno Engels en Spaans
Vlag van Slovenië Slovenië Ana Soklič Voda Sloveens
Vlag van Wit-Rusland Wit-Rusland VAL Da vidna Wit-Russisch
Vlag van Zweden Zweden The Mamas Move Engels
Tweede helft
Vlag van Azerbeidzjan Azerbeidzjan Efendi Cleopatra Engels
Vlag van België België Hooverphonic Release me Engels
Vlag van Cyprus Cyprus Sandro Running Engels
Vlag van Israël Israël Eden Alene Feker libi Engels en Amhaars
Vlag van Kroatië Kroatië Damir Kedžo Divlji vjetre Kroatisch
Vlag van Malta Malta Destiny Chukunyere All of my love Engels
Vlag van Noorwegen Noorwegen Ulrikke Attention Engels
Vlag van Oekraïne Oekraïne Go_A Solovej Oekraïens
Vlag van Roemenië Roemenië ROXEN Alcohol you Engels

Tweede halve finale

[bewerken | brontekst bewerken]

Frankrijk, Spanje en het Verenigd Koninkrijk zouden meestemmen.

Land Artiest Lied Taal
Eerste helft
Vlag van Estland Estland Uku Suviste What love is Engels
Vlag van Griekenland Griekenland Stefania SUPERG!RL Engels
Vlag van IJsland IJsland Daði & Gagnamagnið Think about things Engels
Vlag van Moldavië Moldavië Natalia Gordienko Prison Engels
Vlag van Oostenrijk Oostenrijk Vincent Bueno Alive Engels
Vlag van Polen Polen Alicja Empires Engels
Vlag van San Marino San Marino Senhit Freaky! Engels
Vlag van Servië Servië Hurricane Hasta la vista Servisch
Vlag van Tsjechië Tsjechië Benny Cristo Kemama Engels
Tweede helft
Vlag van Albanië Albanië Arilena Ara Fall from the sky Engels
Vlag van Armenië Armenië Athena Manoukian Chains on you Engels
Vlag van Bulgarije Bulgarije VICTORIA Tears getting sober Engels
Vlag van Denemarken Denemarken Ben & Tan Yes Engels
Vlag van Finland Finland Aksel Kankaanranta Looking back Engels
Vlag van Georgië Georgië Tornike Kipiani Take me as I am Engels
Vlag van Letland Letland Samanta Tīna Still breathing Engels
Vlag van Portugal Portugal Elisa Medo de sentir Portugees
Vlag van Zwitserland Zwitserland Gjon's Tears Répondez-moi Frans
Land Artiest Lied Taal
Vlag van Duitsland Duitsland Ben Dolic Violent thing Engels
Vlag van Frankrijk Frankrijk Tom Leeb Mon alliée (the best in me) Frans en Engels
Vlag van Italië Italië Diodato Fai rumore Italiaans
Vlag van Nederland Nederland Jeangu Macrooy Grow Engels
Vlag van Spanje Spanje Blas Cantó Universo Spaans
Vlag van Verenigd Koninkrijk Verenigd Koninkrijk James Newman My last breath Engels

Terugkerende landen

[bewerken | brontekst bewerken]
  • Vlag van Bulgarije Bulgarije: de Bulgaarse omroep BNT trok zich terug voor de editie in 2019 vanwege financiële redenen. Voor 2020 verzekerde de omroep zich van een sponsor die alle relevante kosten met betrekking tot de participatie voor zijn rekening zou nemen.[44]
  • Vlag van Oekraïne Oekraïne: de Oekraïense omroep UA:PBC trok zich in 2019 terug nadat de volledige top drie van de nationale selectie een deelnamecontract weigerde te tekenen, waarin onder meer stond dat toekomstige concerten in Rusland afgezegd moesten worden. Voor de nationale selectie van 2020 nam de Oekraïense omroep in zijn reglementen op dat deelnemers die vanaf 2014 in Rusland hadden opgetreden, niet mochten deelnemen.[45]

Terugtrekkende landen

[bewerken | brontekst bewerken]
  • Vlag van Hongarije Hongarije: nadat Hongarije zich acht jaar lang wist te kwalificeren voor de finale van het Eurovisiesongfestival, strandde het land in 2019 in de halve finale. Voor 2020 trok het land zich terug.[46]
  • Vlag van Montenegro Montenegro: ondanks dat de Montenegrijnse omroep RTCG in eerste instantie liet weten deel te zullen nemen, werd later bekend dat het land vanwege financiële redenen niet aanwezig zou zijn in 2020.[47] Voor het land betekende het de eerste afwezigheid sinds 2011.

Terugkerende artiesten

[bewerken | brontekst bewerken]
Land Artiest Plaats Eerdere deelname Plaats toen
Vlag van Moldavië Moldavië Natalia Gordienko Vlag van Moldavië Moldavië 2006 20
Vlag van San Marino San Marino Senhit Vlag van San Marino San Marino 2011 16 HF
Vlag van Servië Servië Sanja Vučić (deel van Hurricane) Vlag van Servië Servië 2016 18

Op 18 maart 2020 gelastte de EBU het Eurovisiesongfestival 2020 af vanwege de coronapandemie. Het was volgens de EBU onmogelijk om 'in deze onzekere tijd' het festival doorgang te laten vinden. Het was de eerste keer dat een editie van het Eurovisiesongfestival werd afgelast. Het plan was om het festival in 2021 alsnog in Rotterdam te houden.[48]

Op 16 mei, de datum waarop de finale van het songfestival zou worden gehouden, organiseerde de EBU een alternatieve tv-uitzending: Eurovision: Europe Shine a Light.[49] Hierin werden de 41 geselecteerde artiesten op andere manieren in de schijnwerpers gezet, zonder publiek. Het programma werd gepresenteerd door Chantal Janzen, Edsilia Rombley en Jan Smit, die ook al hadden getekend voor de presentatie van het songfestival.[50]

[bewerken | brontekst bewerken]