Przejdź do zawartości

wychowanie

Z Wikisłownika – wolnego słownika wielojęzycznego

wychowanie (język polski)

[edytuj]
wymowa:
IPA[ˌvɨxɔˈvãɲɛ], AS[vyχovãńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.-ni…akc. pob.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) całokształt działań służących ukształtowaniu człowieka pod względem moralnym, umysłowym i fizycznym; przygotowywanie kogoś do życia w społeczeństwie
(1.2) kultura, ogłada, zdolność do właściwego zachowania
(1.3) daw. zapewnienie utrzymania (nie tylko dzieciom lub krewnym, ale także np. żołnierzom)[1]
odmiana:
(1) blm
przykłady:
(1.1) Dialog między rodzicami a dziećmi jest podstawą wychowania.
składnia:
kolokacje:
(1.1) dobre / złe wychowanie • otrzymać wychowanie • wychowanie fizyczne
(1.2) człowiek bez wychowania
synonimy:
(1.1) wykształcenie
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. chów mrz, wychowaniec mos, wychowawca m, wychowawczyni ż, wychowanek m, wychowanka ż, wychowanica ż, wychowywanie n
czas. chować, wychowywać ndk., wychować dk.
przym. wychowawczy, wychowany
ims. wychowujący
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. wychować + -anie
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Antoni Danysz, Znaczenie wyrazów „wychować” i „wychowanie” w dawniejszej polszczyźnie, „Język Polski i Poradnik Językowy” nr 5–6/1916, s. 129.