Naar inhoud springen

TT Assen 1964

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Vlag van Nederland TT Assen 1964
Jim Redman won drie races op één dag.
Jim Redman won drie races op één dag.
Officiële naam 34e Dutch TT
Land Vlag van Nederland Nederland
Datum 27 juni 1964
Organisator FIM/KNMV
500 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Tweede Vlag van Italië Remo Venturi
Derde Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver
350 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood
Derde Vlag van Italië Remo Venturi
250 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb
125 cc
Snelste ronde Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Eerste Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read
Derde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
50 cc
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans
Tweede Vlag van Japan Isao Morishita
Derde Vlag van Japan Mitsuo Itoh
Zijspan
Snelste ronde Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley/Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings en Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent/Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin
Eerste Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley/Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings
Tweede Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent/Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin
Derde Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger/Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson

De TT van Assen 1964 was de vijfde Grand Prix van het wereldkampioenschap wegrace-seizoen 1964. De races werden verreden op zaterdag 27 juni op het Circuit van Drenthe vlak bij Assen. Alle klassen kwamen aan de start.

De TT van Assen werd overschaduwd door het dodelijke ongeval van Roland Föll tijdens de 125cc-training. Föll was de bakkenist van Florian Camathias, maar reed ook veel wedstrijden in de soloklassen. Mike Hailwood moest zich na de race haasten om in Frankrijk te komen, want hij nam de volgende dag in Rouen-les-Essarts deel aan de Franse Formule 1-Grand Prix. Jim Redman werd de eerste coureur in de geschiedenis die drie races op één dag wist te winnen. Luigi Taveri raakte tijdens de trainingen geblesseerd en kon niet starten.

Opnieuw won Mike Hailwood met grote overmacht de 500cc-race. In de trainingen waren Benedicto Caldarella (met de zeven jaar oude Gilera-viercilinder) en Remo Venturi met de Bianchi-tweecilinder snel. Caldarella viel uit, maar Venturi werd tweede, ruim voor de Matchless G50 van Paddy Driver.

Uitslag 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Ronden Tijd Grid Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 20 1:03"35'4 1e 8
2 Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi 20 +1"34'2 3e 6
3 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless 20 +2"42'8 4
4 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton 20 +3"11'8 3
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless 19 +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Matchless 19 +1 ronde 1
7 Vlag van Italië Alberto Pagani Bianchi +1 ronde
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Dan Shorey Norton +1 ronde
9 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Norton +1 ronde
10 Vlag van Duitsland Karl Recktenwald Norton +1 ronde
11 Vlag van Tsjechië František Šťastný Jawa +1 ronde
12 Vlag van Duitsland Ernst Hiller Norton +1 ronde
13 Vlag van Nederland Aart van Kooy Norton +2 ronden 14e
14 Vlag van Verenigd Koninkrijk Lewis Young Matchless +2 ronden
15 Vlag van Verenigd Koninkrijk Vernon Cottle Norton +2 ronden
16 Vlag van Nederland Joop Vogelzang Norton +2 ronden

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Grid Oorzaak
Vlag van Argentinië Benedicto Caldarella Gilera 2e
Vlag van Australië Dennis Fry Norton
Vlag van Australië Jack Findlay Matchless
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Matchless
Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa
Vlag van Verenigd Koninkrijk Allan Hunter Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 4e
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Ingram Norton
Vlag van Nieuw-Zeeland Morrie Low Norton
Vlag van Zweden Sven-Olaf Gunnarsson Norton

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Gyula Marsovszky Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Billy McCosh Matchless
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Dick Creith Norton [1]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Griff Jenkins Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton Blessure[2]
Vlag van Verenigd Koninkrijk Rob Fitton Norton
Vlag van Sovjet-Unie Nikolaj Sevast'ânov Vostok
Vlag van Verenigde Staten Buddy Parriott Norton [3]

Top tien tussenstand 500cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta 24
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Matchless/Norton 7
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens Matchless
Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver Matchless
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
7 Vlag van Verenigd Koninkrijk John Hartle Norton 4
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman Matchless 3
Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Norton/Matchless
Vlag van Australië Jack Ahearn Norton

Jim Redman won ook de tweede 350cc-race van het jaar. Mike Hailwood werd weliswaar tweede, maar op grote achterstand. Remo Venturi werd met zijn Bianchi-tweecilinder derde.

Uitslag 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 1:05"43'4 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta +1"41'4 6
3 Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi +2"55'0 4
4 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver AJS +1 ronde 3
5 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS +1 ronde 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton +1 ronde 1
7 Vlag van Tsjechië Gustav Havel Jawa +1 ronde
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Hunter Norton +1 ronde
9 Vlag van Australië Jack Ahearn Norton +1 ronde
10 Onbekend Onbekend
11 Onbekend Onbekend
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Vernon Cottle AJS +1 ronde
13 Vlag van Verenigd Koninkrijk Fred Stevens AJS +1 ronde
14 Vlag van Duitsland Karl Hoppe AJS +2 ronden
15 Vlag van Nederland Bert Oosterhuis Norton +2 ronden
16 Vlag van Australië Dennis Fry Norton +2 ronden
Coureur Merk
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Conn Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman AJS
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read AJS
Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi
Vlag van Italië Renzo Pasolini Aermacchi
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda
Vlag van Japan Isao Yamashita Honda
Vlag van Japan Kuniomi Nagamatsu Honda
Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda
Vlag van Sovjet-Unie Endel Kiisa Vostok

Top negen tussenstand 350cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]

Negen coureurs hadden punten gescoord.

Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 16
2 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff AJS 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MV Agusta
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read AJS
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Minter Norton 4
Vlag van Italië Remo Venturi Bianchi
7 Vlag van Zuid-Afrika (1928-1982) Paddy Driver AJS 3
8 Vlag van Verenigd Koninkrijk Derek Woodman AJS 2
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Norton 1

In Assen wisselden Redman en Read in de laatste ronde zevenmaal van positie. Ze kwamen zij aan zij uit de laatste bocht, maar Read moest nog een keer opschakelen (Redman kon zijn viercilinder doortrekken tot 16.000 tpm). Daardoor won Redman met een halve wiellengte. Het was de eerste van drie overwinningen van Redman die dag: later won hij ook de 350- en de 125cc-klasse.

Uitslag 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 55"13'2 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha +0'1 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Yamaha +2"38'4 4
4 Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli +1 ronde 3
5 Vlag van Canada 1957-1965 Mike Duff Yamaha +1 ronde 2
6 Vlag van Italië Gilberto Milani Aermacchi +1 ronde 1
7 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda +1 ronde
8 Vlag van Italië Alberto Pagani Paton +1 ronde
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Trevor Barnes Moto Guzzi +1 ronde
10 Vlag van Duitsland Günter Beer Honda +2 ronden
11 Vlag van Nederland Joop Vogelzang Aermacchi +2 ronden
12 Vlag van Duitsland Siegfried Lohmann Adler +2 ronden
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda Blessure[5]

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Parilla [3]
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki
Vlag van Verenigde Staten Bo Gehring Bultaco [3]
Vlag van Verenigde Staten Douglas Brown Ducati [3]
Vlag van Verenigde Staten George Rockett Ducati [3]
Coureur Merk
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki
Vlag van Zwitserland Ernst Weiss Honda
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Wolfgang Gast MZ
Vlag van Spanje Jorge Sirera Montesa
Vlag van Frankrijk Roger Mailles Morini
Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Clive Hunt Aermacchi
Vlag van Verenigd Koninkrijk Joe Dunphy Greeves
Vlag van Verenigd Koninkrijk Mike Hailwood MZ
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda
Vlag van Verenigd Koninkrijk Roy Boughey Yamaha
Vlag van Italië Giacomo Agostini Morini
Vlag van Japan Hiroshi Hasegawa Yamaha
Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda

Top tien tussenstand 250cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 22
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha 18
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Alan Shepherd MZ 14
4 Vlag van Italië Tarquinio Provini Benelli 11
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ron Grant Parilla 6
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda
7 Vlag van Verenigde Staten Bo Gehring Bultaco 4
Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki
Vlag van Italië Alberto Pagani Paton
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tommy Robb Yamaha

Honda was niet naar de GP van de USA gegaan, maar daarna had Luigi Taveri alle 125cc-races gewonnen. Nu Taveri door een blessure niet kon starten, nam Jim Redman de honneurs waar. Hij werd echter gevolgd door Phil Read, wiens nieuwe Yamaha RA 97 eigenlijk veel te zwaar was, twaalf kilo zwaarder dan Redman's Honda 2RC 146. Ralph Bryans (Honda) werd derde, ruim een halve seconde voor Bert Schneider met de Suzuki RT 64. Taveri behield de leiding in de WK-stand.

Uitslag 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 47"49'2 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha +6'5 6
3 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda +22'0 4
4 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki +22'6 3
5 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki +46'0 2
6 Vlag van Verenigd Koninkrijk Frank Perris Suzuki +46'4 1
7 Vlag van Japan Isamu Kasuya Honda +1"42'4
8 Vlag van Nederland Cees van Dongen MZ +3"30'6
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC +1 ronde
10 Vlag van Italië Giuseppe Visenzi Honda +1 ronde
11 Vlag van Duitsland Walter Scheimann Honda +1 ronde
12 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Honda +1 ronde
13 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Bruce Beale Honda +1 ronde
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda Blessure [5]
Vlag van Zwitserland Roland Föll Honda Overleden

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Duitsland Ernst Degner Suzuki Blessure[6]
Vlag van Japan Kunimitsu Takahashi Honda Gestopt
Coureur Merk
Vlag van Tsjechië Stanislav Malina CZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Dieter Krumpholz MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Friedhelm Kohlar MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Heinz Rosner MZ
Vlag van Duitse Democratische Republiek Klaus Enderlein MZ
Vlag van Duitsland Peter Eser Honda
Vlag van Duitsland Richard Thomas Honda
Vlag van Spanje Ramón Torras Bultaco
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Bultaco
Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Dickinson Honda
Vlag van Japan Akiyasu Motohashi Yamaha
Vlag van Japan Hironori Matsushima Yamaha
Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki
Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki
Vlag van Japan Teisuke Tanaka Suzuki
Vlag van Japan Yoshimi Katayama Suzuki

Top tien tussenstand 125cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Honda 24
2 Vlag van Federatie van Rhodesië en Nyasaland Jim Redman Honda 20
3 Vlag van Oostenrijk Bert Schneider Suzuki 16
4 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 12
5 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 8
6 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 6
Vlag van Verenigd Koninkrijk Phil Read Yamaha
8 Vlag van Canada 1957-1965 Frank Perris Suzuki 5
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Rex Avery EMC 4
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Bultaco

In de 50cc-race passeerden slechts vijf coureurs de finish. Onder de uitvallers was WK-leider Hugh Anderson. Daar zou Kreidler-coureur Hans Georg Anscheidt van moeten profiteren, maar dat lukte totaal niet. Ralph Bryans won met zijn Honda RC 113, op bijna een halve minuut gevolgd door de Suzuki RM 64's van Isao Morishita en Mitsuo Itoh, die 0,2 seconden van elkaar finishten. Ruim twee minuten na hen kwam Anscheidt pas over de finish, op de hielen gezeten door stalgenoot Cees van Dongen.

Uitslag 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda 30"30'1 8
2 Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki +26'3 6
3 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki +26'5 4
4 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler +2"37'5 3
5 Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler +2"37'9 2
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Kreidler Blessure[5]

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki

Niet deelgenomen

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Merk Oorzaak
Vlag van Verenigde Staten Lee Allen Ducati [3]
Coureur Merk
Vlag van Duitsland Albert Beirle Kreidler
Vlag van Duitsland Peter Eser Honda
Vlag van Duitsland Rudolf Kunz Kreidler
Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi
Vlag van Spanje José Maria Busquets Derbi
Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Kreidler
Vlag van Verenigd Koninkrijk Charlie Mates Honda
Vlag van Italië Tarquinio Provini Kreidler
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda

Top tien tussenstand 50cc-klasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Merk Pnt
1 Vlag van Nieuw-Zeeland Hugh Anderson Suzuki 30
2 Vlag van Duitsland Hans Georg Anscheidt Kreidler 23
3 Vlag van Japan Isao Morishita Suzuki 21
4 Vlag van Japan Mitsuo Itoh Suzuki 14
Vlag van Verenigd Koninkrijk Ralph Bryans Honda
6 Vlag van Frankrijk Jean-Pierre Beltoise Kreidler 6
7 Vlag van Spanje José Maria Busquets Derbi 3
8 Vlag van Spanje Ángel Nieto Derbi 2
Vlag van Nederland Cees van Dongen Kreidler
10 Vlag van Verenigde Staten Lee Allen Ducati 1
Vlag van Zwitserland Luigi Taveri Kreidler
Vlag van Italië Tarquinio Provini Kreidler
Vlag van Japan Naomi Taniguchi Honda

Zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]

In de zijspanrace wonnen Colin Seeley en Wally Rawlings overtuigend met de ex-Florian Camathias FCS. Chris Vincent en Eddie Bulgin werden tweede voor Fritz Scheidegger/John Robinson. Camathias, die weer met zijn oude compaan Alfred Herzig reed, ondervond opnieuw de onbetrouwbaarheid van zijn zeven jaar oud Gilera-blok en viel uit. Max Deubel werd vierde, maar behield de leiding in de WK-stand.

Uitslag zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos. Coureur Bakkenist Merk Tijd Pnt
1 Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings FCS 51"04'2 8
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin BMW +6'5 6
3 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW +8'0 4
4 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW +32'5 3
5 Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Heinz Marquardt BMW +2"12'4 2
6 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Beno Heim BMW +2"16'3 1
7 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW +1 ronde
8 Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Boško Šnajder Vlag van Joegoslavië (1943-1992) Stjepan Rogan BMW +1 ronde
9 Vlag van Duitsland Harald Wohlfahrt Vlag van Duitsland Armgard Neumann BMW +1 ronde
10 Vlag van Verenigd Koninkrijk Stan Nightingale Vlag van Verenigd Koninkrijk Harvey Eastwick Norton +2 ronden

Niet gefinisht

[bewerken | brontekst bewerken]
Coureur Bakkenist Merk Oorzaak
Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Zwitserland Alfred Herzig Gilera
Coureur Bakkenist Merk
Vlag van Duitsland August Wolf Vlag van Duitsland Werner Zielaff BMW
Vlag van Duitsland Gert Selbmann Vlag van Duitsland Rolf Müller BMW
Vlag van Duitsland Ludwig Hahn Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW
Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk François Fernandez BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Pip Harris Vlag van Verenigd Koninkrijk Ray Campbell BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Vinicombe Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Golder Triumph
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Jackson Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Hartill BMW

Top tien tussenstand zijspanklasse

[bewerken | brontekst bewerken]
Pos Coureur Bakkenist Merk Pnt
1 Vlag van Duitsland Max Deubel Vlag van Duitsland Emil Hörner BMW 20
2 Vlag van Verenigd Koninkrijk Colin Seeley Vlag van Verenigd Koninkrijk Wally Rawlings FCS 17
3 Vlag van Duitsland Georg Auerbacher Vlag van Duitsland Beno Heim BMW 13
4 Vlag van Zwitserland Fritz Scheidegger Vlag van Verenigd Koninkrijk John Robinson BMW 12
5 Vlag van Zwitserland Florian Camathias Vlag van Duitsland Roland Föll (†)/Vlag van Zwitserland Alfred Herzig Gilera 8
Vlag van Duitsland Otto Kölle Vlag van Duitsland Dieter Hess/Vlag van Duitsland Heinz Marquardt BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Chris Vincent Vlag van Verenigd Koninkrijk Keith Scott/Vlag van Verenigd Koninkrijk Eddie Bulgin BMW
8 Vlag van Duitsland Arsenius Butscher Vlag van Duitsland Wolfgang Kalauch BMW 5
9 Vlag van Verenigd Koninkrijk Terry Vinicombe Vlag van Verenigd Koninkrijk Gary Golder Triumph 2
10 Vlag van Duitsland Ludwig Hahn Vlag van Duitsland Heinz Schäfer/Vlag van Duitsland Ralf Engelhardt BMW 1
Vlag van Frankrijk Joseph Duhem Vlag van Frankrijk François Fernandez BMW
Vlag van Verenigd Koninkrijk Tony Jackson Vlag van Verenigd Koninkrijk Peter Hartill BMW
Vorige race:
Isle of Man TT 1964
FIM wereldkampioenschap wegrace
16e seizoen (1964)
Volgende race:
Grand Prix-wegrace van België 1964

Vorige race:
TT Assen 1963
TT Assen Volgende race:
TT Assen 1965