Przejdź do zawartości

Dwie godziny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dwie godziny
Ilustracja
Jacek Woszczerowicz jako szewc Leon
Gatunek

dramat obyczajowy

Rok produkcji

1946

Data premiery

9 grudnia 1957

Kraj produkcji

Polska

Język

polski

Czas trwania

68 minut

Reżyseria

Stanisław Wohl
Józef Wyszomirski

Scenariusz

Jan Marcin Szancer
Ewa Szelburg-Zarembina

Główne role

Barbara Fijewska
Danuta Szaflarska
Irena Krasnowiecka
Wanda Łuczycka
Jerzy Duszyński

Muzyka

Roman Palester

Zdjęcia

Stanisław Wohl

Scenografia

Anatol Radzinowicz

Montaż

Henryk Nowicki, Czesław Raniszewski

Dwie godziny – pierwszy polski film fabularny (dramat obyczajowy) zrealizowany po zakończeniu II wojny światowej. Wyreżyserowany przez Stanisława Wohla film nie został jednak dopuszczony do rozpowszechniania. Ukończony w 1946, premierę miał po 11 latach – 9 grudnia 1957 roku. Oryginalna wersja filmu miała tytuł Od 9-tej do 11-tej i była na tyle inna od ostatecznej, że Ewa Szelburg-Zarembina poprosiła o usunięcie jej nazwiska jako autorki scenariusza[1].

Opis fabuły

[edytuj | edytuj kod]

Akcja filmu toczy się w czasach powojennych. Bohaterami są osoby, które nie mogą zapomnieć dramatycznych przeżyć II wojny światowej. Należy do nich m.in. Marek wracający z narzeczoną do rodzinnego domu, który na jego miejscu zastaje ledwie ruiny. Poznajemy też szewca, który podczas wojny przebywał w obozie śmierci, a także jego kata – kapo Filipa. Żona Filipa, Marta, nie może pogodzić się z hańbą swego męża. Kiedy szewc rozpoznaje kapo, popełnia morderstwo.

Obsada

[edytuj | edytuj kod]


Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. „Film”, Nr. 4, 16–30 września 1946, Listy do redakcji.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]