Fairchild AC-119
AC-119G Shadow nad Sajgonem, 1969 | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | |
Załoga | |
Historia | |
Lata produkcji |
1968–1969[3] |
Liczba egz. | |
Dane techniczne | |
Napęd |
2 × silnik gwiazdowy Wright R-3350 o mocy 3549 KM (2610 kW) każdy[1] |
Wymiary | |
Rozpiętość | |
Długość | |
Wysokość | |
Masa | |
Startowa | |
Osiągi | |
Prędkość przelotowa |
AC-119G: 333 km/h[1] |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
4 × zasobnik SUU-11A (później MXU-470/A) z karabinem maszynowym Minigun kal. 7,62 mm[1] AC-119K dodatkowo: 2 × działko M61A1 kal. 20 mm[2] | |
Wyposażenie dodatkowe | |
wyrzutnia flar LAU-74/A, reflektor o natężeniu 1,5 mln świec, noktowizor[1] AC-119K dodatkowo: radary AN/APN-147[3], AN/APQ-136, AN/APQ-133 (później usunięty), system obserwacji w podczerwieni AN/AAD-4[2] | |
Użytkownicy | |
Stany Zjednoczone, Wietnam Południowy[4] | |
Rzuty | |
Fairchild AC-119 – amerykański ciężki samolot bliskiego wsparcia powietrznego, opracowany podczas wojny wietnamskiej na bazie samolotu transportowego C-119 Flying Boxcar[3].
Historia
[edytuj | edytuj kod]W połowie lat 60. XX wieku US Air Force podjęło działania na rzecz zastąpienia starzejących się maszyn AC-47 Spooky, które wykorzystywane były podczas działań wojennych w Wietnamie. Rozpoczęto prace nad programem Project Gunship II, którego rezultatem było opracowanie samolotu AC-130 (na bazie C-130 Herculesa). Ze względu na naglącą potrzebę wprowadzenia do służby większej liczby samolotów tego typu, w 1968 roku zapoczątkowano kolejny program, Project Gunship III, którego celem było zaprojektowanie podobnego samolotu na bazie konstrukcji C-119 Flying Boxcar[3].
Opracowano dwa warianty samolotu, z których pierwszy – AC-119G Shadow – stanowił stosunkowo prostą modyfikację C-119G, wyposażoną w cztery karabiny maszynowe Minigun kalibru 7,62 milimetra (zapas amunicji do 50 000 sztuk), skomputeryzowany system kontroli ognia, a także wyrzutnię flar, noktowizor i reflektor, mające ułatwić prowadzenie działań nocnych[3]. Od maja do października 1968 roku przebudowano w ten sposób 26 samolotów C-119G. 5 stycznia 1969 roku samolot po raz pierwszy wziął udział w misji bojowej, a do 7 lutego 1969 roku wszystkie maszyny znalazły się w Wietnamie[1].
Drugi wariant, AC-119K Stinger wyposażony był w dwa dodatkowe silniki turboodrzutowe, które, poprzez zwiększenie maksymalnej masy startowej samolotu, pozwoliły na instalację dwóch dodatkowych działek M61A1 kalibru 20 milimetrów, a także systemu obserwacji w podczerwieni AN/AAD-4 oraz radarów AN/APN-147[3], AN/APQ-136 i AN/APQ-133 (ten ostatni usunięty w grudniu 1970 roku). Pierwszy z 26 samolotów w tym wariancie (również przebudowanych z C-119G) trafił do amerykańskich wojsk stacjonujących w Wietnamie pod koniec 1969 roku[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k Fairchild AC-119G. National Museum of the US Air Force. [dostęp 2015-07-20]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j Fairchild AC-119K. National Museum of the US Air Force. [dostęp 2015-07-20]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Project Gunship III. The Aviation Zone. [dostęp 2015-07-20]. (ang.).
- ↑ 17th SOS Chronology. AC-119 Gunships. [dostęp 2015-07-20]. (ang.).