Przejdź do zawartości

Fairchild AC-119

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fairchild AC-119
Ilustracja
AC-119G Shadow nad Sajgonem, 1969
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Fairchild Aircraft

Typ

samolot bliskiego wsparcia powietrznego

Załoga

AC-119G: 6-8[1]
AC-119K: 10[2]

Historia
Lata produkcji

1968–1969[3]

Liczba egz.

AC-119G: 26[1]
AC-119K: 26[2]

Dane techniczne
Napęd

2 × silnik gwiazdowy Wright R-3350 o mocy 3549 KM (2610 kW) każdy[1]
AC-119K dodatkowo:
2 × silnik turboodrzutowy General Electric J85-GE-17 o ciągu 12,7 kN każdy[2]

Wymiary
Rozpiętość

33,31 m[1][2]

Długość

26,36 m[1][2]

Wysokość

8,12 m[1][2]

Masa
Startowa

AC-119G: 28 100 kg[1]
AC-119K: 36 500 kg[2]

Osiągi
Prędkość przelotowa

AC-119G: 333 km/h[1]

Dane operacyjne
Uzbrojenie
4 × zasobnik SUU-11A (później MXU-470/A) z karabinem maszynowym Minigun kal. 7,62 mm[1]
AC-119K dodatkowo:
2 × działko M61A1 kal. 20 mm[2]
Wyposażenie dodatkowe
wyrzutnia flar LAU-74/A,
reflektor o natężeniu 1,5 mln świec,
noktowizor[1]
AC-119K dodatkowo:
radary AN/APN-147[3], AN/APQ-136, AN/APQ-133 (później usunięty),
system obserwacji w podczerwieni AN/AAD-4[2]
Użytkownicy
Stany Zjednoczone, Wietnam Południowy[4]
Rzuty
Rzuty samolotu

Fairchild AC-119amerykański ciężki samolot bliskiego wsparcia powietrznego, opracowany podczas wojny wietnamskiej na bazie samolotu transportowego C-119 Flying Boxcar[3].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W połowie lat 60. XX wieku US Air Force podjęło działania na rzecz zastąpienia starzejących się maszyn AC-47 Spooky, które wykorzystywane były podczas działań wojennych w Wietnamie. Rozpoczęto prace nad programem Project Gunship II, którego rezultatem było opracowanie samolotu AC-130 (na bazie C-130 Herculesa). Ze względu na naglącą potrzebę wprowadzenia do służby większej liczby samolotów tego typu, w 1968 roku zapoczątkowano kolejny program, Project Gunship III, którego celem było zaprojektowanie podobnego samolotu na bazie konstrukcji C-119 Flying Boxcar[3].

Opracowano dwa warianty samolotu, z których pierwszy – AC-119G Shadow – stanowił stosunkowo prostą modyfikację C-119G, wyposażoną w cztery karabiny maszynowe Minigun kalibru 7,62 milimetra (zapas amunicji do 50 000 sztuk), skomputeryzowany system kontroli ognia, a także wyrzutnię flar, noktowizor i reflektor, mające ułatwić prowadzenie działań nocnych[3]. Od maja do października 1968 roku przebudowano w ten sposób 26 samolotów C-119G. 5 stycznia 1969 roku samolot po raz pierwszy wziął udział w misji bojowej, a do 7 lutego 1969 roku wszystkie maszyny znalazły się w Wietnamie[1].

Drugi wariant, AC-119K Stinger wyposażony był w dwa dodatkowe silniki turboodrzutowe, które, poprzez zwiększenie maksymalnej masy startowej samolotu, pozwoliły na instalację dwóch dodatkowych działek M61A1 kalibru 20 milimetrów, a także systemu obserwacji w podczerwieni AN/AAD-4 oraz radarów AN/APN-147[3], AN/APQ-136 i AN/APQ-133 (ten ostatni usunięty w grudniu 1970 roku). Pierwszy z 26 samolotów w tym wariancie (również przebudowanych z C-119G) trafił do amerykańskich wojsk stacjonujących w Wietnamie pod koniec 1969 roku[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k Fairchild AC-119G. National Museum of the US Air Force. [dostęp 2015-07-20]. (ang.).
  2. a b c d e f g h i j Fairchild AC-119K. National Museum of the US Air Force. [dostęp 2015-07-20]. (ang.).
  3. a b c d e f Project Gunship III. The Aviation Zone. [dostęp 2015-07-20]. (ang.).
  4. 17th SOS Chronology. AC-119 Gunships. [dostęp 2015-07-20]. (ang.).