Vittorio Brambilla

Vittorio Brambilla
	;
Biografía
Nacemento	11 de novembro de 1937 ; Monza, Italia
Morte	26 de maio de 2001 (63 anos); Lesmo, Italia (pt)
Causa da morte	infarto agudo de miocardio
Lugar de sepultura	urban cemetery of Monza (en)
Actividade
Ocupación	piloto de motociclismo, piloto de automobilismo, piloto de Fórmula Un
Deporte	Motociclismo
-
Traxectoria
Familia
Irmáns	Ernesto Brambilla

Vittorio Brambilla, nado en Monza, Italia, o 11 de novembro de 1937 e finado en Lesmo, preto de Milán, o 26 de maio de 2001, foi un piloto italiano que competiu en Fórmula 1 nos equipos March, Surtees, e Alfa Romeo. Particularmente hábil conducindo en condicións de mollado, o seu alcumo era "O Gorila de Monza", debido ao seu estilo de pilotaxe a miúdo demasiado agresivo e polo seu machismo.

Foi especialmente coñecido pola súa rutina de 'Punch & Crunch', na cal, el saudaba á desafortunada vítima cun apertón de mans moi forte. Gozaba vendo o xesto de dor do receptor mentres eles tremían as mans para a continuación darlle un golpe na parte posterior do pescozo.

Andaina

Brambilla comezou a competir coas motocicletas en 1957 e gañou o título nacional italiano de 175 cc en 1958. Antes de converterse en mecánico tamén competiu en karting. O seu irmán máis vello, Ernesto ("Tino"), foi tamén piloto de carreiras.^[1]

Fórmula Tres, Fórmula Dúas

Regresou á competición en 1968, en Fórmula 3 e gañou o campionato italiano en 1972, no momento en que xa estaba correndo en Fórmula 2, onde gañou varias carreiras e comprou o seu asento na Fórmula 1.

Fórmula Un

March 1974-1976

No seu primeiro ano na Fórmula Un, Brambilla foi tan rápido como o seu compañeiro de equipo Stuck, aínda que propenso a máis accidentes. No GP de Suecia ía quinto ata que tivo un problema de motor. Brambilla terminou empatado no décimo oitavo posto, último, na tempada de 1974.^[2] En 1975 sorprendeu a moitos no GP de Bélxica, onde liderou ata atoparse con problemas de freos logo de 54 voltas, e no Gran Premio de Suecia de 1975, onde marchaba na primeira posición ata que un fallo na transmisión obrigoulle a retirarse logo de 36 voltas. O seu gran día chegou en Österreichring en 1975, cando gañou un chuvioso Gran Premio de Austria. É lembrado por facer un trompo e esnaquizar o morro do seu coche mentres pasaba a bandeira a cadros e completou a súa volta de desaceleración volta coa parte dianteira do coche destruída, mentres saudaba ao xentío. Como se acurtou a carreira debido a choiva, completouse o 60% da distancia programada, só recibiu 4´5 puntos en lugar de 9 por levarse o triunfo.^[3] Tivo un accidente máis grave nesa tempada, cando estrelou o seu March nunha nova curva en Watkins Glen durante a clasificación para o Gran Premio dos Estados Unidos de 1975. Bateu cun garda raíl, pero resultou ileso. A sesión terminou nese punto con Niki Lauda liderando. Antes do seu accidente Brambilla era o segundo máis rápido cunha volta de 190´24 km/h.^[4] Durante 1976 sufriu varios accidentes e retiradas, logrando só un punto no Gran Premio dos Países Baixos de 1976. Cualificou o seu March na oitava posición no Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1976.^[5] Na carreira Brambilla foi golpeado levemente por detrás por Carlos Reutemann antes de chegar á primeira curva.^[6] E perdeu a roda traseira dereita do seu March na volta 35 do Gran Premio dos Estados Unidos de 1976 logo de marchar na quinta posición por un tempo.^[7]

Surtees 1977-1978

Brambilla pilotando un Surtees no Gran Premio do Reino Unido de 1978

En 1977, Brambilla trasladouse ao equipo Surtees, no que anotou seis puntos. Ao mesmo tempo tamén pilotou un para o equipo Alfa Romeo de coches deportivos, logrando o Campionato do Mundo por equipos. Brambilla logrou un tempo de 1:59:01.41 para cualificar oitavo o seu Surtees no Gran Premio de Mónaco de 1977.^[8]

Brambilla continuou con Surtees na tempada de 1978. No Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1978 quedou 17º na clasificación, cun tempo de 1:23.212.^[9] O seu 19 Beta Surtees TS terminou 14º logo de sufrir un fallo no motor na volta 50.^[10]

Nunha montoneira múltiple en Monza en Gran Premio de Italia de 1978, na que morreu Ronnie Peterson, Brambilla sufriu feridas graves na cabeza ao ser golpeado por unha roda voadora durante a colisión múltiple na primeira volta. Recuperouse e volveu no Gran Premio de Italia de 1979.^[11] Como consecuencia desa carreira, en outubro de 1978 anunciouse que o Gran Premio de Italia sería trasladado ao Autódromo Dino Ferrari en Imola para os seguintes tres anos^[12] aínda que isto en realidade non sucedeu ata 1980 e o Gran Premio de Italia de 1979 celebrouse de novo en Monza.

Alfa Romeo 1979-1980

Brambilla pilotou brevemente para o equipo Alfa Romeo de Fórmula Un en 1979 e 1980. No primeiro día da fase de clasificación para o Gran Premio dos Estados Unidos de 1979 Brambilla fixo 134´98 km/h. Logo as fortes choivas causaron unha pista escorregadiza e tempos máis lentos.^[13] En decembro de 1979 Alfa Romeo presentou o seu coche de carreiras de fórmula 1 para a tempada 1980. A empresa designou a Patrick Depailler, Brambilla, e Bruno Giacomelli como os seus pilotos. O coche era case idéntico a un pilotado por Giacomelli no Gran Premio de Italia de 1979 Era un modelo de automóbil cun V12 que xeraba máis de 520 CV. Alfa Romeo anunciou que estaba traballando nun motor turbo de 1.500 centímetros cúbicos que ía comezar as probas en pista nun coche de Fórmula Un no verán de 1980.^[14]

Retirada e morte

Brambilla retirouse ao final da tempada 1980. A principios de 1990, abriu unha tenda de recordos da Fórmula Un en Milán, en ocasións pilotaba o coche de seguridade durante o Gran Premio de Italia. Morreu dun ataque cardíaco á idade de 63 anos, mentres facía xardinería na súa casa. Segundo os informes, derrubouse, mentres cortaba o céspede.^[15]

Resultados Completos na Fórmula Un

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Equipo	Chasis	Motor	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	Pos.	Puntos
1974	Beta Tools / March Engineering	March 741	Cosworth V8	ARX	BRA	RSA 10	ESP NTS	BEL 9	MON Ret	SWE 10	NED 10	FRA 11	GBR Ret	ALE 13	AUT 6	ITA Ret	CAN NSC	USA Ret			18º	1
1975	Beta Team March	March 741	Cosworth V8	ARX 9	BRA Ret																11º	6´5
1975	Beta Team March	March 751	Cosworth V8			RSA Ret	ESP 5‡	MON Ret	BEL Ret	SWE Ret	NED Ret	FRA Ret	GBR 6	ALE Ret	AUT 1‡	ITA Ret	USA 7				11º	6´5
1976	Beta Team March	March 761	Cosworth V8	BRA Ret	RSA 8	USW Ret	ESP Ret	BEL Ret	MON Ret	SWE 10	FRA Ret	GBR Ret	ALE Ret	AUT Ret	NED 6	ITA 7	CAN 14	USA Ret	XPN Ret		19º	1
1977	Beta Team Surtees	Surtees TS19	Cosworth V8	ARX 7	BRA Ret	RSA 7	USW Ret	ESP Ret	MON 8	BEL 4	SWE Ret	FRA 13	GBR 8	ALE 5	AUT 15	NED 12	ITA Ret	USA 19	CAN 6	XPN 8	16º	6
1978	Beta Team Surtees	Surtees TS19	Cosworth V8	ARX 18	BRA NSC	RSA 12	USW Ret														19º	1
1978	Beta Team Surtees	Surtees TS20	Cosworth V8					MON NSC	BEL 13	ESP 7	SWE Ret	FRA 17	GBR 9	ALE Ret	AUT 6	NED DSC	ITA Ret	USA	CAN		19º	1
1979	Autodelta	Alfa Romeo 177	Alfa Romeo Flat-12	ARX	BRA	RSA	USW	ESP	BEL	MON	FRA	GBR	ALE	AUT	NED	ITA 12					NC	0
1979	Autodelta	Alfa Romeo 179	Alfa Romeo Flat-12														CAN Ret	USA NSC			NC	0
1980	Marlboro Team Alfa Romeo	Alfa Romeo 179	Alfa Romeo V12	ARX	BRA	RSA	USW	BEL	MON	FRA	GBR	ALE	AUT	NED Ret	ITA Ret	CAN	USA				NC	0

‡ Ao non completar o 75% da distancia da carreira adxudicáronse a metade dos puntos.

Notas

↑ "Vittorio Brambilla Profile". grandprix.com.
↑ Final Driver Standing, New York Times, October 7, 1974, Page 45.
↑ Brain Surgery for Driver, New York Times, August 18, 1975, Page 17.
↑ Lauda, in 'Training' Car, Paces Qualifying At Glen, New York Times, October 4, 1975, Page 22.
↑ Regazzoni Takes Coast Race Pole, New York Times, March 28, 1976, Page 175.
↑ Good Turn For Brambilla? Drivers In Grand Prix Get A Fresh, New Start, Los Angeles Times, March 29, 1978, Page E1.
↑ Hunt Takes U.S. Grand Prix With Lauda Third, October 11, 1976, Page 47.
↑ Auto Racing, New York Times, May 23, 1977, Page E36.
↑ At Long Beach, Calif., New York Times, April 2, 1978, Page S8.
↑ Complete Results of 1978 Long Beach Grand Prix, Los Angeles Times, April 2, 1979, Page H10.
↑ 2 Reported Indicted In Fatal Crash, New York Times, October 3, 1979, Page D18.
↑ Italian Grand Prix Moved From Dangerous Monza Track, Los Angeles Times, October 27, 1978, Page SD_B4.
↑ Rain Sets Back Prix Qualifying, The Washington Post, October 6, 1979, Page D2.
↑ Alfa Romeo Racer Shown, Los Angeles Times, December 11, 1979, Page D8.
↑ "Former Formula One driver Brambilla dies". GPUpdate.net. 27 May 2001. Consultado o 1 February 2011.

Ligazóns externas

" Brambilla's Lamborghini Miura

[1] "Vittorio Brambilla Profile". grandprix.com.

[2] Final Driver Standing, New York Times, October 7, 1974, Page 45.

[3] Brain Surgery for Driver, New York Times, August 18, 1975, Page 17.

[4] Lauda, in 'Training' Car, Paces Qualifying At Glen, New York Times, October 4, 1975, Page 22.

[5] Regazzoni Takes Coast Race Pole, New York Times, March 28, 1976, Page 175.

[6] Good Turn For Brambilla? Drivers In Grand Prix Get A Fresh, New Start, Los Angeles Times, March 29, 1978, Page E1.

[7] Hunt Takes U.S. Grand Prix With Lauda Third, October 11, 1976, Page 47.

[8] Auto Racing, New York Times, May 23, 1977, Page E36.

[9] At Long Beach, Calif., New York Times, April 2, 1978, Page S8.

[10] Complete Results of 1978 Long Beach Grand Prix, Los Angeles Times, April 2, 1979, Page H10.

[11] 2 Reported Indicted In Fatal Crash, New York Times, October 3, 1979, Page D18.

[12] Italian Grand Prix Moved From Dangerous Monza Track, Los Angeles Times, October 27, 1978, Page SD_B4.

[13] Rain Sets Back Prix Qualifying, The Washington Post, October 6, 1979, Page D2.

[14] Alfa Romeo Racer Shown, Los Angeles Times, December 11, 1979, Page D8.

[15] "Former Formula One driver Brambilla dies". GPUpdate.net. 27 May 2001. Consultado o 1 February 2011.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]