134 Pułk Piechoty (1939)

[[Plik:{{{znak}}}| 40x40px| link=| alt=]]

134 Pułk Piechoty

{{{nazwa oryginalna}}}

{{{motto}}}
UWAGA: Błąd parametru {{{kategoria wojska}}}= Ten parametr może przyjmować jedynie wartości: lądowe lotnictwo marynarka paramilitarny
Historia
Państwo	{{{państwo}}}
Sformowanie	1939
Rozformowanie	1939
Nazwa wyróżniająca	{{{nazwa wyróżniająca}}}
Tradycje
Święto	{{{święto}}}
Nadanie sztandaru	{{{nadanie sztandaru}}}
Rodowód	{{{rodowód}}}
Dowódcy
Pierwszy	{{{dowódca pierwszy}}}
Obecny	{{{dowódca obecny}}}
Ostatni	{{{dowódca ostatni}}}
Działania zbrojne
{{{działania zbrojne}}}
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojsko
Formacja	{{{formacja}}}
Rodzaj wojsk	piechota
Podległość	{{{podległość}}}
Skład	{{{skład}}}
Odznaczenia
{{{odznaczenia}}}
[{{{www}}} Strona internetowa]

{{Jednostka wojskowa infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | dowódca pierwszy = | formacja = | commons = | skład = | znak = | działania zbrojne = | nazwa oryginalna = | dowódca obecny = | rodowód = | święto = | państwo = | nazwa wyróżniająca = | motto = | kategoria wojska = | opis grafiki = | www = | nadanie sztandaru = | odznaczenia = | dowódca ostatni = | podległość = Nieznane pola: "sztandar", "dzialania", "kontynuacja tradycji", "wyrozniajaca", "pierwszy", "sklad", "swieto", "podporzadkowanie", "opis", "kolor", "panstwo", "obecny" oraz "ostatni".

134 Pułk Piechoty (134 pp) – oddział piechoty Wojska Polskiego II RP.

Formowanie pułku

134 pułk piechoty nie występował w organizacji pokojowej wojska, lecz był jednostką formowaną w czasie mobilizacji. Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” pułk był formowany w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym. Czas przeprowadzenia mobilizacji wynosił 72 godziny. Jednostkami mobilizującymi były: batalion KOP „Orany”, batalion KOP „Sejny” i 41 Suwalski Pułk Piechoty. Przy czym ten ostatni korzystał ze sprzętu batalionu KOP „Suwałki”, nieistniejącego od stycznia 1939 roku.

Dowództwo pułku, organa kwatermistrzowskie jednostek pozabatalionowych i kompania gospodarcza (bez orkiestry) oraz plutony łączności, pionierów i przeciwgazowy były mobilizowane w Oranach przez dowództwo tamtejszego batalionu KOP. W odróżnieniu od innych regulaminowych jednostek, 134 pp nie posiadał kompanii przeciwlotniczej.

I batalion 134 pp i kompania przeciwpancerna były mobilizowane w m. Porzecze przez kompanię odwodową „Porzecze” baonu KOP „Orany”, natomiast kompania zwiadowcza przez kompanię odwodową „Olkieniki” baonu KOP „Orany”.

II batalion 134 pp był mobilizowany w Sejnach przez batalion KOP „Sejny”, natomiast III batalion w Suwałkach przez 41 pp. Do stycznia 1939 roku jednostką mobilizującą III/134 pp był batalion KOP „Suwałki”.

Mobilizacja pułku została przeprowadzona w dniach 24-27 sierpnia 1939 roku. Po jej zakończeniu pułk został podporządkowany dowódcy 33 Rezerwowej Dywizji Piechoty. 28 sierpnia 1939 roku, pułk został przetransportowany w okolice stacji Śniadowo.

Obsada etatowa

• dowódca pułku – ppłk Erwin Alojzy Wolanek
• adiutant – kpt. Kazimierz Grzybowski
• II adiutant - ppor. rez. Ludwik Kamionko
• kwatermistrz - kpt. Jan Świętochowski
• dowódca I batalionu – mjr Tadeusz Hordt
• dowódca 1 kompanii ckm – kpt. Jan Mihułka
• dowódca II batalionu – kpt. Stanisław Zmarz
• dowódca 2 kompanii ckm – kpt. Jan Jakub Lermer † 1940 Charków
• dowódca III batalionu – kpt. Adolf Pawlikowski

Bibliografia

• Tadeusz Hordt: Sprawozdanie z kampanii wrześniowej 1939 r.. www.pism.co.uk, 1945, B.I.15c s. 4-14. [dostęp 2016-08-22].
• Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
• Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
• Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939 roku. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (150), s. 148-160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182. 
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny "W" i jego ewolucja, Oficyna Wydawnicza "Adiutor", Warszawa 2010, ISBN 978-83-86100-83-5.