134 Pułk Piechoty (1939)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1939 |
| Rozformowanie |
1939 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Erwin Wolanek |
| Działania zbrojne | |
| kampania wrześniowa bitwa pod Różanem bitwa pod Włodawą | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
134 pułk piechoty (134 pp) – rezerwowy oddział piechoty Wojska Polskiego II RP.
Formowanie pułku
134 pułk piechoty nie występował w organizacji pokojowej wojska, lecz był jednostką formowaną w czasie mobilizacji[1]. Zgodnie z planem mobilizacyjnym „W” pułk był formowany w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem żółtym[1]. Czas przeprowadzenia mobilizacji wynosił 72 godziny[1]. Jednostkami mobilizującymi były: batalion KOP „Orany”, batalion KOP „Sejny” i 41 pułk piechoty. Przy czym ten ostatni korzystał ze sprzętu batalionu KOP „Suwałki”, nieistniejącego od stycznia 1939 roku.
Dowództwo pułku, organa kwatermistrzowskie jednostek pozabatalionowych, kompania gospodarcza (bez orkiestry) oraz plutony łączności, pionierów i przeciwgazowy były mobilizowane w Oranach przez tamtejszy batalion KOP[1].
I batalion 134 pp i kompania przeciwpancerna typ II były mobilizowane w m. Porzecze przez kompanię odwodową „Porzecze” baonu KOP „Orany”, natomiast kompania zwiadowcza przez kompanię odwodową „Olkieniki” baonu KOP „Orany”[1].
II batalion 134 pp był mobilizowany w Sejnach przez batalion KOP „Sejny”, natomiast III batalion w Suwałkach przez 41 pp. Do stycznia 1939 roku jednostką mobilizującą III/134 pp był batalion KOP „Suwałki”.
Mobilizacja pułku została przeprowadzona w dniach 24–27 sierpnia 1939 roku. Po jej zakończeniu pułk został podporządkowany dowódcy 33 Rezerwowej Dywizji Piechoty. 28 sierpnia 1939 roku, pułk został przetransportowany w okolice stacji Śniadowo.
Obsada personalna
Obsada personalna pułku we wrześniu 1939[2]
- dowódca pułku – ppłk Erwin Wolanek
- adiutant – kpt. Kazimierz Grzybowski
- II adiutant – ppor. rez. Ludwik Kamionko
- kwatermistrz – kpt. Jan Świętochowski
- dowódca I batalionu – mjr Tadeusz Hordt[3]
- dowódca 1 kompanii ckm – kpt. Jan Mihułka
- dowódca II batalionu – kpt. Stanisław Zmarz
- dowódca 5 kompanii – por. piech. Julian Mikuła †1940 Charków[4]
- dowódca 6 kompanii – por. piech. Leon Maślonka[5][6]
- dowódca 2 kompanii ckm – kpt. piech. Jan Lermer[5] †1940 Charków[7]
- dowódca III batalionu – kpt. Adolf Pawlikowski
- funkcje nieustalone
- por. Apolinary Ludwik Bronisławski (I baon)
- por. rez. Jan Kazimierz Bieszczad (III baon) †1940 Charków[8][a]
Uwagi
Przypisy
- ↑ a b c d e Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 168.
- ↑ Bieliński i Rzadkowski 2020 ↓, s. 21.
- ↑ Hordt 1945 ↓, s. 4–14.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 350.
- ↑ a b Maślonka 1945 ↓, s. 28.
- ↑ Leon Maślonka. [w:] Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w rejonowych komendach uzupełnień, sygn. II.56.14549 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-03-27].
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 294.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 30.
- ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-06-25].
Bibliografia
- Piotr Bieliński, Adam Rzadkowski: Korpus Ochrony Pogranicza cz. 2 : 33 i 36 Dywizja Piechoty Rezerwowa. Warszawa: Edipresse Polska S.A., 2020, seria: Wielka Księga Piechoty Polskiej 1918–1939. ISBN 978-83-8164-329-0.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Tadeusz Hordt: Sprawozdanie z kampanii wrześniowej 1939 r.. [w:] B.I.15c [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1945. [dostęp 2024-03-27].
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Leon Maślonka: Sprawozdanie z wojny od 1 IX 39 r. do dnia 27 IX 39 r.. [w:] B.I.15c [on-line]. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, 1945-11-03. [dostęp 2024-03-27].
- Jerzy Prochwicz: Formacje Korpusu Ochrony Pogranicza w 1939 roku. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2003. ISBN 83-88973-58-4.
- Jerzy Prochwicz. Korpus Ochrony Pogranicza w przededniu wojny, Część II. Przemiany organizacyjne i przygotowania wojenne KOP w 1939 roku. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 4 (150), s. 148-160, 1994. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 0043-7182.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.