Masakr u Gatima
| Pokolj u Gatima | |
|---|---|
 Selo Gata spaljeno od četnika. | |
| Lokacija | selo Gata u Poljicima (današnja Hrvatska) |
| Datum | 1. oktobra/listopada 1942. |
| Oružje | vatreno i hladno oružje |
| Mrtvih | 100 |
| Počinitelji | pripadnici Antikomunističke dobrovoljačke milicije (MVAC) odnosno Dinarske četničke divizije italijanska vojska |
Pokolj u Gatima se odnosi na masovna ubistva žitelja poljičkog sela Gata počinjena 1. oktobra 1942. od strane četničkih formacija po nalogu komande italijanskog XVIII korpusa, uz logističku podršku italijanske divizije Sassari. Pokolj je izveden kao odmazda u cilju zastrašivanja zbog podrške koje su žitelji Gata i obližnjih sela pružali dalmatinskim partizanima u njihovoj borbi protiv italijanskog okupatora.
Selo je u potpunosti opljačkano i spaljeno, a u selu je ubijeno 79 stanovnika (73 iz Gata i 6 iz okolnih sela). Istog dana u okolnim selima ubijen je još 21 stanovnik. Pokolj u Gatima, 1. oktobra 1942, je jedan od najvećih zločina koji su četnici počinili na teritoriju današnje Hrvatske tokom Drugog svetskog rata. Ista skupina četnika u naredna tri dana ubila je veći broj žitelja Dugopolja i Gornjih Poljica.
Najodgovorniji za zločin bili su general Umberto Spigo, zapovednik italijanskog XVIII vojnog korpusa i četnički zapovednik Mane Rokvić.
Partizanske jedinice su tokom 1942. izvršile više akcija uništavanja komunikacijske infrastrukture u splitskom i omiškom zaleđu. Nakon oslobađanja Livna 7. avgusta intenzivirane su aktivnosti na uništavanju puteva kako bi se otežali pokreti motorizacije prema Livnu. Mosorska partizanska četa je u noći 9/10. avgusta na više mjesta porušila cestu između Žrnovnice i Blata na Cetini. Pokraj Gata razoreno je 60 metara ceste u dubini d 4 metra[1]. Početkom septembra Pokrajinski komitet KPH za Dalmaciju naložio je partijskim organizacijama na Poljičkom i Omiškom sektoru intenzivno uništavanje cesta koje idu od Splita prema Imotskom i prema Makarskoj, i mobilizaciju što većeg broja seljaka za ove akcije[2]. Komanda Četvrte operativne zone NOV Hrvatske početkom septembra u više navrata naložila je Mosorskoj četi rušenje cesta i vršenje napada. U izvještaju Vrhovnom štabu od 6. septembra 1942. komanda je napomenula kako je u akcijama učestvovalo oko 400 seljaka. 28. septembra srušena su 3 visokonaponska električna stuba, što je dovelo do 15-dnevnog zastoja u radu industrijskih postrojenja[3][4].
Komanda italijanskog XVIII korpusa tim povodom pokrenula je mjere odmazde. Preko svoje divizije Sassari obezbijedila je dovođenje četnika za akciju iz Knina, a komandant divizije Bergamo Piazzoni poslat je na sastanak sa komandom snaga NDH u Omišu. Na tom sastanku koji je održan 30. septembra rekao je kako je sjeverno od Omiša u toku jedna akcija, i poručio zapovjednicima snaga NDH "da ne budu prestrašeni ako koja partizanska kuća izgori"[5].
30. septembra 1942. godine u 20 sati iz Splita u Omiš prispeli su italijanskim kamionima iz pravca Knina između 130 i 150 četnika "antikomunističkih milicionara", koji su iste večeri prenoćili u italijanskom logoru u Omišu. Među četnicima koji su pristigli u Omiš nalazio se i četnički komandant Mane Rokvić. Sutradan, rano izjutra, pomognuti od dve čete italijanske vojske, krenuli su pešice ka selu Gata (selo se nalazi u neposrednoj blizini Omiša, iznad grada), u dve kolone. Uz put su sreli skupinu žena i devojaka iz Gata koje su nosile mleko za Omiš. Pohvatane devojke su maltretirane, mučene i, najverovatnije, silovane. U literaturi se najčešće navodi brojka od 9 žena i devojaka. U najreferentnijoj literaturi pominju se imena 7 žena i devojaka, pri čemu se navodi da su četnici ubili 6 uhvaćenih žena i devojaka, a da je Ivka Oćasić (rođ. 1921) bila jedina preživela svedokinja ovog zločina.[6]
Četnici su najpre počinili zločin u zaseoku Podgradac. Sve pohvatane stanovnike isterali su iz kuća nakon čega su otpočela ubistva, bez obzira na starost i pol. Zločin u zaseoku Podgradac preživeli su Andrija Pivčević, tada dečak od 8 godina, koji je bio teško izranjavan od uboda kamom i od puščanog metka i Marija Borovac (rođ. 1907), takođe teško ranjena hladnim oružjem. Marija je svojim telom uspela da zaštiti dvojicu malih sinova, ali je jedan umro nakon nekoliko dana od posledica ranjavanja. Andrija Pivčević i Marija Borovac svedočili su na posleratnom suđenju Draži Mihailoviću.[7] U susednom zaseoku Skočibe 1. oktobra 1942. četnici su ubili nekoliko stanovnika, dok je većina podstaknuta događajima u Podgradcu, uspela pobeći u planinu Mosor. Zaselak je spaljen u potpunosti. U zaseoku Pocelje ubili su 26 muškaraca i žene. Prema podacima iz referentne litarature, u ovom zaseoku četnici nisu ubijali decu. U zaseoku Čovići takođe je ubijen veći broj muškaraca, žena i dece. Prema podacima iz literature, jedan četnik je spasio smrti manji broj dece. U ovom zaseoku starica Matija Čović je u samoodbrani ubila četnika Veljka Ilića, koji je uz vojvodu Manu Rokvića bio glavni zapovednik zločinačke akcije u Gatima. Zločin je nastavljen i u susednom zaseoku Kuvačići gde je pobijen veći broj osoba svih doba starosti i oba pola. U zaseoku Proso nije došlo do ubijanja zalaganjem nepoznatog četnika. Međutim, i ovaj zaselak je spaljen i opljačkan, kao i svi delovi sela Gata.[8]
Četnici su 1. oktobra 1942. ukupno ubili 73 stanovnika sela Gata. U Gatima je istog dana ubijeno i 6 stanovnika okolnih sela Ostrvica, Zvečanje, Putišić, Duće i Tugare. Dakle, u Gatima je 1. oktobra 1942. od strane četnika ubijeno ukupno 79 osoba. Publikovani su poimenični podaci o stradalima.[9]
Četnici su u selu Gata spalili ukupno 115 kuća. Od svih kuća u selu ostalo je 6, koje nisu popaljene. Pored paljevine i ubijanja antikomunistička milicija je vršila pljačku.[10]
U istom pohodu, osim Gata, stradala su i okolna sela Čišla, Zvečanje i Ostrvica. Od ova tri sela najviše je stradala Čišla. Četnici su 1. oktobra ubili 18 stanovnika ovog sela. Selo je u potpunosti spaljeno, a stanovništvo je bilo prinuđeno da izbegne na Mosor. Istog dana ubijana su 3 stanovnika Ostrvice (dva u Ostrvici, a jedan u Gatima). Takođe, ubijen je i jedan stanovnik sela Naklice (prema dostupnim podacima, četnici su uhvatili 10 stanovnika ovog sela, ali su ih pustili). U selu Ostrvici popaljene su 3, a selu Zvečane 5 kuća. Prema podacima iz literature, stanovnici ovih sela izbegli su stradanje jer su pre dolaska četnika bili upozoreni od strane italijanskog okupatora da se sklone u planinu kako bi izbegli smrt.[11]
U četničkom pohodu na selo Gata i okolna sela, 1. oktobra 1942. ukupno je ubijeno 100 osoba.
Protivkomunističku miliciju u svim selima pratila je redovno italijanska vojska za sve vreme dok je trajala akcija.[10]
Kao odgovoran za pokolje navodi se Mane Rokvić, čije su snage bile deo Dinarske četničke divizije, odnosno kvislinške formacije Antikomunistička dobrovoljačka milicija. Pokolj je obeležila i okrutnost prema žrtvama od kojih je veliki broj pre ubijanja bio sakaćen, mučen, a neki i živi spaljeni.
Poručnik Đorđe Nikolić, komandant puka "Kralj Aleksandar" Dinarske divizije je 11.12. 1942. protestovao Draži Mihailoviću, komandantu JVUO, zbog unapređenja Mana Rokvića:
Krajem septembra meseca Mane Rokvić na zahtev Komande Talijanske Divizije "Sasari" čijoj se vlasti jedino i pokoravao, preduzme akciju protiv hrvatskih sela iznad Splita i Klisa ka Sinju. Kako je u izgledu bila dobra pljačka uspeo je da sakupi oko 120 boraca vičnih njemu — sve same aramije — i pođe u akciju. Kako je docnije sam pričao i otvoreno se hvalio, uspeo je da spali 19 hrvatskih sela i da pobije sav narod — govorio je da je samo u jednom selu zapalio školu zajedno sa svima đacima i učiteljima... Zbog prednjeg tražili smo da se Mane Rokvić isključi iz organizacije kao apsolutno štetan. Umesto toga dolazi dekret o njegovom unapređenju u čin četničkog vojvode, a unapređen je na predlog kapetana Ivaniševića...
Nakon izvršenog pokolja u Gatima, četnici se se 2. oktobra italijanskim kamionima vratili u Omiš, odakle su istim vozilima prebačeni prema Splitu, odnosno prema Klisu. Predveče, 2. oktobra, četnici u pratnji italijanskih vojnika, odlaze u obližnje Dugopolje. U ovom selu četnici su ubili 35 osoba i spalili 65 kuća. U susednom selu Kotlenice ubili su 17 seljana, a 10 ih je kasnije umrlo od zadobijenih rana. Polovina sela je zapaljena. Broj ubistava u Dugopolju i Kotlenici bio bi svakako veći da većina stanovnika nije izbegla u planinu.
Sutradan, 3. oktobra 1942, četnici i Italijani dolaze u Gornje Poljice. U selu Srijane ubijaju 3 stanovnika, a u Gornjem Dolcu 4 lokalna žitelja i 2 stanovnika susednih sela. Skoro svi stanovnici ovih sela su na vreme pobegli na Mosor. U oba sela zapaljen je veći broj kuća. Sutradan, 4. oktobra, u selu Donji Dolac četnici su ubili 2 žitelja, selo opljačkali i spalili 67 kuća. Istog dana vraćaju se u Dugopolje i vrše pljačku sela. Napljačkani plen su italijanskim kamionima prevezli u Split, a odatle su ga transportovali vozom za Knin.[12]
Na posleratnom suđenju četničkom vođi Dragoljubu Mihailoviću govorilo se i o pokolju u Gatima, a kao odgovoran je naveden Petar Baćović:
U oktobru 1942. godine, četnici Petra Baćovića, ubili su u selu Gatu, Niklice i Čišlu u Dalmaciji, zajedno sa Italijanima, 100 Hrvata kao simpatizera narodnooslobodilačkog pokreta.[13]
– Presuda Dragoljubu Mihailoviću i ostalima
- ↑ Kozlica 2012: str. 26
- ↑ Stanić 1983: str. 112
- ↑ Kozlica 2012: str. 26–28
- ↑ Dalmacija III 1982: str. 574
- ↑ Dalmacija IV 1982: str. dokument 351
- ↑ Kozlica 2012: str. 30–31
- ↑ Kozlica 2012: str. 32–33
- ↑ Kozlica 2012: str. 34–36
- ↑ Kozlica 2012: str. 280–282
- ↑ 10,0 10,1 Miodrag Zečević: DOKUMENTA SA SUĐENjA DRAŽI MIHAILOVIĆU, Beograd 2001: Saslušanje optuženih
- ↑ Kozlica 2012: str. 26–27
- ↑ Kozlica 2012: str. 38–40
- ↑ Miodrag Zečević: DOKUMENTA SA SUĐENjA DRAŽI MIHAILOVIĆU, Beograd 2001: Presuda Dragoljubu Mihailoviću i ostalima
- Kuvačić-Ižepa, Mate: Poljica - putovanje kroz povijest i krajolik, Split, 2002.
- Kozlica, Ivan: Krvava Cetina. Masovni pokolji u cetinskome kraju i Poljicama u Drugome svjetskom ratu, Zagreb, 2012.
- Narodnooslobodilačka borba u Dalmaciji 1941-1945, III, Zbornik dokumenata, Split, 1982.
- Narodnooslobodilačka borba u Dalmaciji 1941-1945, IV, Zbornik dokumenata, Split, 1982.
- Stanić Josip Griša: Radnički pokret i socijalistička revolucija na području Omiša 1900-1950, Institut za historiju radničkog pokreta Dalmacije, Omiš, 1983.
- Zečević, Miodrag: Dokumenta sa suđenja Ravnogorskom pokretu 10. juni-15. juli 1946, II, Beograd, 2001.
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
